บทที่ 8

ในตอนเย็นของวันนั้น

คอนโดของเกลเป็นห้องชุดขนาดกลางแบบ หนึ่งห้องนอน ที่ไม่ได้กว้างใหญ่โอ่อ่า ผนังห้องนั่งเล่นถูกทาด้วยสีเทาอ่อนเกือบขาว ตัดกับพื้นไม้ลามิเนตสีอ่อน โซฟาผ้ากำมะหยี่สีเข้มถูกวางอยู่กลางห้อง และข้างกันคือ โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่ทำจากกระจก ซึ่งตั้งอยู่ริมหน้าต่างบานกว้างที่มองเห็นวิวเมืองยามค่ำคืน โต๊ะนี้เต็มไปด้วยอุปกรณ์ออกแบบ กระดาษสเก็ตช์ และผ้าตัวอย่างสีสันจัดจ้าน

คิรินลากกระเป๋าลากใบใหญ่เข้ามาในห้อง โดยมีเดย์ที่มาส่งยืนส่งเสียงแซวอยู่หน้าประตู เสียงล้อกระเป๋าที่ดังครืดคราดทำลายความสมบูรณ์แบบที่ดูเย็นชาของห้องนี้ลงในทันที เกลขี้เกียจจะสนใจ ว่าพวกเขาจะคุยอะไรกัน เธอจึงกำลังวิดีโอคอลกับกรีน พี่สาว อยู่ที่โซฟา

“ตัวเองไม่ต้องห่วงเค้าหรอก ตอนนี้โอเคแล้ว” เกลพูดเสียงเบา “เขาก็บ่นไปตามเรื่อง แต่แม่ให้หมาบ้ามาอยู่ที่คอนโดด้วยเนี่ย”

“ดีแล้วเกล” เสียงของกรีนดังตอบมาจากปลายสายอย่างโล่งใจ กรีนรู้เรื่องที่มีคนตามสตอล์กเกอร์เกล “เค้าว่าดีแล้วที่คิรินมาอยู่ด้วย เค้าเชื่อใจคิรินนะ” เกลทำหน้ายู่ยี่

“เชื่อใจอะไร หมอนั่นมันคือปีศาจชัดๆ” ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนก็แทรกเข้ามาจากฝั่งกรีน เกลเงียบไปทันที

เสียงนั้นคือเสียงของ ธาม

“พี่ธามหรอ?” เกลถามด้วยความสงสัย

กรีนเงียบไปนิดนึงก่อนจะยอมรับ “อืม พี่ธาม น่ะ” เกลยิ้มให้พี่สาว อย่างเข้าใจและยินดี  

ธามเป็นแฟนของกรีน พี่สาวของเธอ แต่สำหรับเกล เขาคือรักแรกที่ทำให้เธอตัดสินใจเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งใหญ่ จาก 'ลูกเป็ดขี้เหร่' ให้กลายมาเป็น 'หงส์' อย่างที่เห็นในปัจจุบัน และการที่เขาเป็นแฟนกับพี่สาว ทำให้เธอต้องเก็บซ่อนความรู้สึกนั้นไว้ลึกสุดใจ

“โอเคค่ะ! ถ้าอย่างนั้นตัวเองคุยกับพี่ธามเถอะค่ะ หนูไม่กวนแล้ว”

ขณะที่กำลังจะกดวางสาย คิริน ก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพอดี เขาเพิ่งจัดของเสร็จและอยู่ในชุดเสื้อยืดสบาย ๆ

“ใครหรอ ยัยอ้วน?” คิรินถามพลางเดินมาหยิบแก้วน้ำจากส่วนครัวที่ทำจากหินอ่อนสีขาว

เกลไม่ได้ตอบ แต่หันโทรศัพท์ไปทางเขา

“หวัดดีครับ พี่กรีน”

“อ้าว คิริน! เป็นยังไงบ้าง ขอบคุณนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนเกล” กรีนทักทายอย่างเป็นมิตร หลังจากที่เธอไปเรียนต่อมหาลัย กรีนก็ไม่ได้เจอคิรินอีก

“ไม่เป็นไรครับพี่กรีน” คิรินตอบรับด้วยรอยยิ้มสุภาพ พวกเขาทักทายกันนิดหน่อยก็วางสายไป

เกลมองตามหลังคิรินที่เดินไปในครัว ก่อนจะบ่นอย่างหมั่นไส้คนที่เพิ่งเดินออกไป

เกลกำลังพึมพำกับตัวเองอยู่ข้างโซฟา ก่อนจะเดินตามคิรินเข้าไปในห้องนอนที่เธอเพิ่งให้เขาวางกระเป๋าไว้

“นี่! คินจะนอนห้องเดลจริง ๆ เหรอ” เกลถามอย่างไม่สบายใจ

แต่เกลไม่ทันจะพูดจบประโยค เธอก็เห็นว่าเขารื้อตู้เสื้อผ้าของเธอออกมา เพื่อหาพื้นที่เก็บของ! ในกองเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ตรงนั้น เธอเห็นบราลูกไม้คัพดีของตัวเองวางกองอยู่ อย่างไม่เป็นที่เป็นทาง

“ไอบ้า! รื้ออะไรเนี่ย!” เกลร้องกรี๊ดทันทีด้วยความอับอาย เธอรีบวิ่งเข้าไปคว้าบราตัวนั้นมาซ่อนไว้ด้านหลังอย่างรวดเร็ว คิรินที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเสื้อผ้าของตัวเองในตู้หันมามองอย่างไม่สะทกสะท้าน

“เอ้า! ก็ถ้าไม่รื้อฉันจะเอาชุดเก็บไงล่ะ” คิรินเถียงกลับอย่างหน้าตาย

แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังท่าทางที่เกลซ่อนบราไว้ ริมฝีปากบางยกยิ้มนิด ๆ อย่างเจ้าเล่ห์

“คัพดีเลยหรอเราอะ หึหึ” คิรินลากเสียงเบา ๆ อย่างจงใจ

“อ้ากกก!”

เกลจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ต่อให้พรุ่งนี้มันจะด่าว่าเธอเป็นหมูตกมันก็ไม่สนแล้ว  ความอับอายระคนโมโหทำให้เธอสติหลุด เธอวิ่งกระโดดเข้าไปจะข่วนหน้าคิรินทันที

“ไอบ้านี้ ตายซะ ๆ ๆ ๆ ๆ!” เกลปล่อยหมัดปล่อยจิกใส่คิรินอย่างบ้าคลั่ง

คิรินหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน เขาถอยหลังอย่างรวดเร็วพร้อมใช้มือใหญ่รับการจู่โจมจากคนตัวเล็กไว้ได้ทันท่วงที

“ใจเย็นครับ ยัยอ้วน! ฉันแค่ชมว่าน่ารักเอง!”

คิรินรับหมัดที่แผ่วเบาของเกลด้วยความเคยชิน ก่อนจะจับข้อมือเธอไว้แน่น

“หยุด! จะทำลายข้าวของตัวเองทำไม” คิรินว่าเสียงเข้ม “ห้องนี้ไม่ใช่ของเล่นของเธอ”

เกลหายใจหอบด้วยความโกรธ เธอตระหนักได้ว่าไม่สามารถทำร้ายร่างกายของเขาได้ และไม่สามารถไล่เขาออกไปจากคอนโดของเธอได้ในตอนนี้ เกลต้องหาทางระบายอารมณ์

เกลสะบัดมือออกจากเขาอย่างแรง แล้วเดินไปที่โต๊ะกระจกทำงานของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“อย่ามายุ่งกับเกลนะ” เกลสั่ง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตั้งบนขาตั้งกล้อง ปรับแสงไฟวงแหวน LED ที่มุมโต๊ะให้สว่างจ้า

เธอตัดสินใจระบายอารมณ์ด้วยการเข้าแอปที่มีผู้ติดตามเกือบแสนของเธอ

คิรินมองการกระทำของเกลด้วยความประหลาดใจ การเปลี่ยนโหมดจาก 'เด็กขี้โมโห' ไปสู่ 'นางพญาไลฟ์สด' นั้นรวดเร็วจนน่าทึ่ง

“วันนี้เกลจะมาไลฟ์ขายของด้วย อารมณ์สดใสดีกว่า” เกลพูดเสียงหวานเจี๊ยบ แต่หันมาจ้องหน้าคิรินที่กำลังยืนงงเป็นหุ่นอยู่กลางห้อง “อย่าไปสนหมาแถวนี้เลย”

คิรินเข้าใจทันทีว่า 'หมาแถวนี้' คือเขา! เขายิ้มอย่างขำๆ ในความปากจัดของเธอ ก่อนจะเดินไปหยิบแก้วน้ำจากครัวอย่างสบายใจ

[ไลฟ์สดเริ่มขึ้น]

เกลฉีกยิ้มที่สมบูรณ์แบบที่สุดให้กับกล้อง ดวงตาของเธอเปล่งประกาย เธอไม่ใช่เกลที่กำลังร้องไห้เมื่อคืน หรือเกลที่กำลังทะเลาะกับคิรินเมื่อครู่ แต่เธอคือ เกวลิน ดีไซเนอร์สาวสวยมั่นใจ

“สวัสดีค่าทุกคน! วันนี้มาไลฟ์เร็วหน่อยน้า! เพราะวันนี้เกลอารมณ์ดีเป็นพิเศษค่ะ!”

คิรินยืนพิงเคาน์เตอร์ครัวมองเธอไลฟ์สดอย่างเงียบๆ เขาสังเกตเห็นข้อความจากแฟนคลับที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง และสังเกตเห็น 'ชื่อแปลกๆ' บางชื่อที่เข้ามาคอมเมนต์ซ้ำ ๆ อย่างผิดปกติ

“วันนี้เรามาพูดถึงคอลเลกชัน 'Siren Strings' กันต่อนะคะ! บิกินี่พันเชือกของเราน่ะเน้นความมั่นใจให้กับทุกคน โดยเฉพาะคนที่อยากจะซ่อนส่วนที่ไม่ชอบเอาไว้ค่ะ”

เธอเอาบิกินี่ตัวเล็กสีสันจัดจ้าน ใส่ทับเสื้อกล้ามสีขาวตัวบางกับการเกงขาสั้นสำหรับอยู่ห้อง เป็นการแสดงตัวอย่างให้ลูกค้าได้ดู

ชุดบิกินี่ที่เล็กจิ๋วถูกรัดทับเสื้อกล้าม ทำให้เห็นโครงสร้างของร่างกายและชุดชั้นในลูกไม้สีอ่อนที่ซ่อนอยู่ข้างใน มันเป็นชุดที่ดึงดูดสายตาและเซ็กซี่อย่างมีชั้นเชิง

“ดูนี่นะคะทุกคน! รุ่น 'The Siren' ของเราเนี่ย สามารถใส่เป็นเสื้อตัวนอกแบบนี้ได้เลยนะคะ! ช่วยให้ทุกคนมั่นใจสุด ๆ ไม่ว่าจะไซส์ไหนก็แซ่บได้ค่ะ!” เกลพูดอย่างมั่นใจ น้ำเสียงสดใสผิดจากคนเพิ่งผ่านเหตุการณ์สุดระทึกมาอย่างสิ้นเชิง

“และวันนี้มีโปรพิเศษด้วยน้า!” เกลยิ้มกว้าง “กดวันนี้เกลมีแถมที่คาดผมเข้าเซต ที่ทำมือทุกชิ้นเลยใครจะกดตอนนี้ก็รีบเลยนะคะ!”

คิรินที่ยืนพิงเคาน์เตอร์ครัว ได้แต่ ส่ายหน้า กับร่างบางตรงหน้าที่อารมณ์เปลี่ยนไวเหมือนเปิดสวิตช์ เมื่อครู่เธอยังเป็นยัยหนูที่พร้อมจะกระโดดข่วนหน้าเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นนักธุรกิจสาวสุดฮอตที่พร้อมขายฝันให้กับลูกค้า

คิรินไม่ได้สนใจเรื่องบิกินี่หรือโปรโมชั่น แต่สายตาของเขากำลังจับจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ของเกลอย่างละเอียด เขาเริ่มสอดส่องรายชื่อและข้อความที่เข้ามาในกล่องคอมเมนต์อย่างเงียบ ๆ

Comment A: สวยมากกกค่ะ! ดีไซเนอร์เกลใส่แล้วดูดีมาก ๆ เลยค่ะ!

Comment B: อยากเป็นเชือกที่รัดตัวคุณเกลจังเลยครับ

Comment C: (ชื่อบัญชีแปลก ๆ: Angel4U) นางฟ้าของผม ชุดนี้ใส่ที่ไหนก็จะโดดเด่นที่สุดเลยครับ

Comment D: ชุดจริงจะสวยเหมือนคุณเกลไหมคะ?

คิรินก้มหน้าลงมองโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะพิมพ์ข้อความบางอย่างอย่างรวดเร็ว

เกลมองดูคอมเมนต์ที่ไม่น่ารักบางคนอย่างไม่สนใจ เธอเข้าใจว่าก็ต้องมีพวกหื่น ๆ บ้างตามประสา เธอเลื่อนผ่านคอมเมนต์หยาบคายไปอย่างรวดเร็ว แต่แล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็น คิรินนั่งดูเธออย่างกับเธอเป็นรายการโชว์ เขาเท้าคางมองเธอจากเคาน์เตอร์ครัวด้วยแววตาสบายๆ เหมือนกำลังดูละครตลก

เธอหัวเสียนิดหน่อย เกลไลฟ์ต่ออีกสักพักก่อนที่จะปิดไลฟ์ลง เพราะเห็นว่าคนกดสั่งสินค้ามาในปริมาณที่พอใจแล้ว

“โอเคค่ะทุกคน! วันนี้ออเดอร์ครบที่กำหนดแล้วนะคะเกลจะรีบส่งของไปให้  ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ! วันนี้น้องเกลขอตัวไปแพ็กของก่อนน้า! เจอกันใหม่สัปดาห์หน้าค่ะ บ๊ายบาย” เกลกดปุ่มหยุดไลฟ์อย่างรวดเร็ว เธอถอดบิกินี่ตัวนอกออกอย่างหงุดหงิด แล้วหันไปจ้องหน้าคิริน

“มองอะไร”

คิรินเดินเข้ามาหาเธอพร้อมยิ้มกวนประสาท เขาไม่ได้ตอบคำถาม แต่ใช้สายตาสำรวจเสื้อผ้าของเธอบนโต๊ะแทน

“ชุดนั้นของเธอมันน่าสนใจนะ” คิรินพูดกวนๆ

เกลฟังผ่านๆไม่ได้สนใจที่คิรินพูด เธอสะบัดหน้า เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เธอจัดการเช็ดผม ทาครีมตามปกติ พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามเพิกเฉยต่อการมีอยู่ของคิรินที่กำลังเดินไปมาในห้องนั่งเล่น

คิรินเดินไปที่โซฟาแล้วหยิบเสื้อยืดตัวเดิมมาสวมอย่างเรียบร้อย

“ฉันจะเข้าไปใช้ห้องน้ำต่อ” คิรินบอกเสียงเรียบ

เกลพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว คิรินก็เข้าไปอาบน้ำต่อจากเธอ

เธอรีบขึ้นไปบนเตียงนอน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมถึงคอ เพราะไม่อยากเห็นคิรินตอนที่ออกจากห้องน้ำ ร่างกายที่เปลือยเปล่าและสมบูรณ์แบบของเขาที่เธอเพิ่งวัดตัวไป ทำให้เธอรู้สึกประหม่าและไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่าเขาหุ่นดีขนาดไหน

ในความมืดสลัวของห้องนอน เกลนอนนิ่งอยู่บนเตียง เธอได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ เสียงนั้นเป็นหลักฐานว่า เพื่อนคู่กัดของเธอกำลังใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ

ไม่นานนัก คิรินก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาไม่ได้สวมเสื้อ มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวไว้หลวมๆ คิรินเหลือบมองประตูห้องนอนที่เกลปิดไว้แน่น ก่อนจะเดินไปที่โซฟาแล้วทิ้งตัวลงนั่ง

เขานอนบนโซฟาเงียบ ๆ แม้โซฟาจะค่อนข้างใหญ่แต่ด้วยส่วนสูงที่เกินร้อยแปดสิบทำให้ขาเขายาวเลยออกไป เขาใช้แขนข้างหนึ่งรองศีรษะ มองออกไปนอกหน้าต่างที่มืดสนิท ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดกลุ่มแชทของเพื่อน ๆ ที่เพิ่งโดนเขาไล่ออกไปอย่างไม่ไว้หน้า

ข้อความล่าสุดจากไอ้เดย์ที่ถูกส่งมาพร้อมรูปสติกเกอร์หน้าตากวนโอ๊ยถูกส่งมาว่า 'ไอ้เหี้ยคิริน! เมียมึงได้ยินหมดแล้วแน่ ๆ 5555'

คิรินอ่านซ้ำ ๆ แล้วก็หัวเราะเบา ๆ คนเดียว แต่แล้วรอยยิ้มก็จางหายไป ความวุ่นวายที่เพื่อนตัวแสบสร้างไว้ในหัวไม่ได้ทำให้เขานอนหลับง่ายอย่างที่คิด อีกทั้งโซฟาก็ไม่ใช่เตียง เขาพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้งจนกระทั่งรู้สึกถึงความปวดเมื่อยที่เริ่มแล่นขึ้นมา

เขาเงยหน้ามองประตูห้องนอนที่ปิดอยู่ มันเป็นเตียงที่นุ่มที่สุดในคอนโดนี้ และตอนนี้เตียงนั้นก็มีร่างบางของคนที่เขารักและเป็นคู่หมั้นลับ ๆ นอนอยู่

ช่างมัน! โดนด่าก็ดีกว่าปวดหลังวะ

คิรินลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบ เขาก้าวเข้าไปในห้องนอนที่มืดสลัวอย่างระมัดระวัง ดวงตาปรับเข้ากับความมืดจนเห็นร่างบางของเกลที่นอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เขาคลานขึ้นไปบนเตียงด้วยความเชื่องช้าที่สุด จากนั้นจึงแทรกตัวลงข้าง ๆ เธอโดยทิ้งระยะห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

ผ้าห่มผืนเดียวกันถูกดึงมาคลุมร่างที่เปลือยเปล่าช่วงบนของเขา ความนุ่มของเตียงทำให้คิรินรู้สึกผ่อนคลายในทันที

คิรินจ้องมองเส้นผมสีบรอนด์ของเกลที่ยื่นพ้นผ้าห่มออกมา ก่อนจะเผลอยื่นมือออกไปสัมผัสปลายผมของเธอเบา ๆ

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน แม้จะไม่สว่างจ้า แต่ก็มากพอที่จะทำให้เกลที่นอนหลับอย่างสงบรู้สึกตัวตื่นขึ้น

เธอกำลังจะพลิกตัว แต่กลับพบว่ามีน้ำหนักบางอย่างกดทับอยู่บนผ้าห่มด้านข้างและกลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่คุ้นเคย กลิ่นเดียวกับที่เคยตามหลอกหลอนเธอมาตั้งแต่สมัยมัธยม

เกลค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ ภาพแรกที่เห็นคือแผ่นอกเปลือยเปล่า ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อและลมหายใจอุ่น ๆ ที่รดอยู่ตรงซอกคอของเธอ

คิริน!

เกลตกใจจนร่างกายแข็งค้างไปชั่วขณะ เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเธอเข้าห้องนอนมาก่อน เขามาอยู่บนเตียงเธอตั้งแต่เมื่อไหร่!

"กรี๊ดดดดด!"

เสียงกรีดร้องของเกลดังลั่นห้องนอน เธอไม่รอช้า ใช้กำลังทั้งหมดที่มี ถีบเข้าที่กลางยอดอกของคิรินอย่างจัง

ผลั่ก!

"โอ๊ย! เฮ้ย!"

คิรินที่กำลังหลับสบายอยู่ต้องตกจากเตียงลงไปกองกับพื้นในสภาพไม่สวมเสื้อ เหลือเพียงผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบเอวซึ่งตอนนี้หลุดลงมากองที่พื้นห้องจนเกือบจะหมด ร่างกายเปลือยเปล่าช่วงล่างเกือบจะเปิดเผยดีที่ยังคว้าผ้าเช็ดตัวกลับมาได้ทัน

ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยดูดีแม้ในยามหลับ บัดนี้แสดงสีหน้าหงุดหงิด เขาลุกขึ้นนั่งขยี้ผมที่ยุ่งเหยิงแล้วมองขึ้นไปยังคนที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาเอาเรื่อง

"อะไรวะ! จะอะไรนักหนาเนี่ย!?" คิรินถามเสียงดังอย่างไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะการนอน

เกลดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแน่น ใบหน้าแดงก่ำทั้งด้วยความโกรธและความเขินอายที่เกือบจะเห็น 'ของรักของหวง' ของเพื่อนตัวเอง

“คินต่างหากล่ะ ขึ้นมาบนเตียงทำไม ลงไปเลย"

คิรินลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขาก้มลงไปหยิบเสื้อยืดตัวเดิมที่ถอดทิ้งไว้บนโซฟามาสวมอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะหันมามองเกลที่กำลังสติแตกอยู่บนเตียง

"จะอะไรเด็ก ๆ ก็นอนด้วยกันบ่อยเห็น" คิรินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและกวนประสาท "แค่นี้ต้องร้องกรี๊ดด้วยเหรอ ยัยอ้วน"

เกลอ้าปากค้าง "นั่นมันเมื่อสิบปีที่แล้วนะ! ตอนนั้นเรายังตัวเล็ก! ตอนนี้กับเมื่อก่อนไม่ต่างกันหรอกได้ไง!"

"สำหรับฉันตอนนี้กับเมื่อก่อนก็ไม่ต่างกันหรอก" คิรินบอกพลางยักไหล่เบา ๆ

เขาทิ้งท้ายประโยคอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน ทิ้งให้เกลนอนหายใจหอบอยู่บนเตียงเพียงลำพังด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น ทั้งโกรธ ทั้งสับสน และหัวใจที่เต้นรัวอย่างน่าอับอาย

เวลา 07:30 น. ของเช้าวันใหม่ กลุ่มแชท: แก๊งอินเตอร์ (4)

D.Day: เพื่อนคิรินหายไปเลยนะครับ อยู่กับสาวแล้วเงียบ

Kirin: เรื่องของกูไหมครับ วันนี้กูโดดเช้านะ ฝากเช็คชื่อด้วย

D.Day: เอ้า ไอ ควายริน

Win.BM: นี้มึงอยู่กับเกล? ยังไงครับ

Night.T: (สติ๊กเกอร์ทำหน้างง)

D.Day: อย่าบอกนะว่า **ผีผลัก** มึงกับเกลอะ ไอคิน

Kirin: ไอ ควาย! ใครจะเหมือนมึงละครับ

Win.BM: (กดถูกใจข้อความของ Kirin)

Night.T: คนอื่นแค่พูดเรื่องจริง

คิรินปิดแชททันที ไม่สนใจการคาดเดาที่กวนประสาทของเพื่อนๆ เขาเดินเข้าไปในห้องครัวของเกลเพื่อชงกาแฟดื่ม ก่อนที่เสียงประตูห้องนอนจะดังขึ้น เขามองร่างบางที่ออกมาพร้อมชุดนิสิตกระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าหลายคืบ

“กระโปรงยาวกว่านี้ไม่มีรึไงวะ”

“นายว่าไงนะ” เกลหันมาตามเสียงของคนหมาแถวนี้ เมื่อกี้เธอกำลังสนใจเข็มขัดอยู่เลยไม่ทันได้ฟังว่าไอหมาตัวข้างๆบ่นอะไร คิรินส่ายหน้า ก่อนที่เขาจะไปคว้ากุญแจรถลูกรักของเขา คิรินกับเกลออกมาจากคอนโดพร้อมกัน ตอนนี้เพิ่งแปดโมง เกลมีเรียนตอนสิบโมงเธอกะว่ารีบไปเผื่อที่จะไปนั่งคิดเรื่องชุดที่จะส่งประกวดแทน

“ไปขึ้นรถ” คิรินบอกเสียงเรียบ

เกลพยักหน้าอย่างจำยอม เธอขี้เกียจจะนั่งวินให้หัวฟู อีก วันนี้เธอดัดผมเป็นลอนสวยดูน่ามองเป็นพิเศษแต่คิรินไม่ได้ตรงไปมหาวิทยาลัยทันที เขากลับแวะร้านติ่มซำอาหารเช้าข้างมหาวิทยาลัยแทน เกลมองหน้าร้านติ่มซำด้วยความขัดใจ กลิ่นหอมของซาลาเปาทอดและติ่มซำนึ่งร้อนๆ ลอยอบอวลไปทั่ว

“ทำไมไม่ตรงไปมหาลัย!” เกลถามเสียงห้วน

“ฉันหิว” คิรินตอบสั้น ๆ ก่อนจะลากเกลเข้าไปในร้าน เขาเลือกโต๊ะมุมในสุดที่ดูสงบ

“คิริน!” เกลประท้วงเบา ๆ “เกลต้องรีบไปทำงานที่คณะ! เราจะมาเสียเวลากินอาหารเช้าแคลอรีสูงทำไม!” ปกติเธอไม่ค่อยกินข้าวเช้า เธอมักจะกินช่วงเที่ยงเลย ถือว่าเป็นการ IF ไปในตัว

คิรินไม่ได้สนใจคำประท้วงของเธอ เขาเลื่อนเมนูมาตรงหน้าเกล

“ไม่ต้องกลัว ยัยอ้วน” คิรินเรียกยัยอ้วนแทน ใบหน้าเขาไม่มีร่องรอยความกวนประสาท มีเพียงความจริงจังที่แฝงอยู่ “อ้วนผอมก็เหมือนกันนั้นแหละ วันนี้ฉันจะเป็นคนจ่ายเอง”

เกลชะงักไปทันที คำพูดนั้นที่มาจากปากของเขา ทำให้เธอรู้สึกทั้งโกรธและสับสน

“วันนี้เป็น 'ชีทเดย์' ของเธอ” คิรินสั่งติ่มซำไปหลายเข่ง แล้วสั่งขนมจีบกุ้งที่เกลชอบที่สุดมาวางไว้ตรงหน้าเธอ “กินซะ! กินอย่างมีความสุข! ฉันไม่อยากเห็นเธอทำร้ายตัวเองในห้องน้ำอีก!”

เกลมองติ่มซำตรงหน้าด้วยความอยากอาหารมันน่ากินมากๆ แต่เธอกลัวอ้วน แล้วจะที่ฟังคนตรงงข้ามบ่นเธอรู้ทันทีว่าคิรินเห็นสิ่งที่เธอทำในห้องน้ำวันที่ไปกินหมูกระทะ

เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบ ขนมจีบกุ้ง ที่คิรินวางไว้ เธอพยายามเลือกกินพวกติ่มซำที่เน้นเนื้อหมูและผักนึ่งแทนที่จะเป็นพวกไส้กรอกทอด เพราะเธอคิดว่า หมูกับผักนึ่งมันก็ดีกว่าพวกอาหารสำเร็จรูปทอด อย่างน้อยมันก็เป็นการประนีประนอมกับกฎของตัวเอง

คิรินนั่งมองเธอด้วยสายตาที่คล้ายจะเยาะเย้ย แต่ก็มีร่องรอยของความโล่งใจจาง ๆ

“เห็นไหม ยัยอ้วน กินแล้วก็ไม่เห็นเป็นอะไร” คิรินกัดซาลาเปาทอดเสียงดังกร้วม

คำก็อ้วน สองคำก็ยัยอ้วน ใบหน้าสวยที่แต่งหน้ามาอย่างสวยงามแสดงออกว่าเกลโมโหชายหนุ่มตรงหน้าอย่างมาก

“เกลอ้วนแล้วมันหนักหัวคินรึไงหะ” เสียงหวานพูดอย่างฉุนๆ