บทที่ 5

3

HOT FRIEND เพื่อนกันมันส์ (ดีย์) เกิน

แค่เพื่อน

ปึก…!

กล่องถุงยางถูกโยนมาโดนปลายเท้าทำให้ดาราหนุ่มอย่างเจควอนหยุดการกระทำเล็กน้อยแล้วมองที่มาของเสียง พอเห็นว่าเป็นใครที่ยืนกอดอกมองอยู่ก็ไม่ได้สนใจ

“หยุดทำไมเหรอคะ…นักข่าวหรือไง?” เด็กในสังกัดของเจควอนถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย

“เปล่า คนรู้จัก”

“บะ แบบนี้จะเป็นอะไรไหมคะ”

“เพื่อนสนิท ไม่เป็นอะไรหรอก ทำต่อเถอะ” ริมฝีปากหยักตอบออกมาเพียงเท่านั้นก็ทำต่อโดยไม่สนใจเลยว่ามีสายตาของยูกิมองอยู่ พอเห็นว่าเจควอนรู้ตัวแล้วแต่เขาไม่ได้แคร์ว่าเธอจะเห็นหรือไม่เห็น

ยูกิยืนสมเพชให้กับตนเองก่อนจะก้าวเดินห่างออกมาจากบริเวณห้อง VIP

เธอกลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก มือเรียวเอื้อมหยิบแก้ววิสกี้ตรงหน้ามากระดกดื่มเข้าปากอีกรอบก่อนจะกระแทกมันลงหน้าบาร์อย่างรุนแรง หลังดื่มหมดก็คว้าข้อมือเล็กของขนมผิงขึ้นมาจับเอาไว้

“กลับ”

“อ้าว แต่เราเพิ่งมานะ”

“เปลี่ยนร้าน หมดอารมณ์”

“ตามใจยูเลยก็ได้…” คนง่าย ๆ อย่างขนมผิงตอบออกมาพร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่า แล้วสองสาวก็เดินออกมาจากร้านพร้อมกับทิ้งเงินแบงก์เทาไว้จ่ายค่าเครื่องดื่มหน้าบาร์

“ยู ไปเห็นอะไรมาเหรอ” ในขณะที่นั่งอยู่บนรถด้วยกันแล้วขนมผิงก็ถามออกมาทันที

“ทำไมรู้ใจดีจัง ท่าทางมองออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” คนที่พยายามควบคุมความรู้สึกตนเองอยู่ถามต่อ

“ก็ง่าย”

“ไม่มีอะไรหรอก”

“แน่ใจใช่ไหม”

“คืนนี้ว่างไหม”

“ทำไมเหรอ…”

“ดื่มเป็นเพื่อนทั้งคืนได้รึเปล่า”

“ได้สิ แต่ยูไปส่งผิงด้วยนะ”

“ตกลง ดีล” ยูกิตอบไม่ลังเล ถ้าเมาคู่ยังไงก็มีหนุ่ม ๆ คอยอาสาพาไปส่งอยู่แล้วแหละ สาวสวยอย่างเธอไปไหนก็ไม่ตายหรอก

พอตกลงกันเสร็จสรรพสองสาวก็เปลี่ยนร้านไปดื่มทันที ยูกิดื่มหนักมาก จนเธอเมาแทบหมดสติ ส่วนคนที่คอยดูแลเป็นขนมผิง

…

หอพักขนมผิง

“อ่า…แฮงค์ชะมัดเลย” ยูกิบ่นกับตัวเองพลางเปิดเปลือกตาขึ้น พอเห็นเพดานห้องก็พอจะรู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหน สงสัยเมื่อคืนเมามาก จำอะไรไม่ได้เลย ขนมผิงคงเป็นคนขับรถพามาที่ห้อง

“ตื่นแล้วเหรอ เมื่อคืนยูเมาหนักมากเลยนะ” คนตัวเล็กในชุดเอี๊ยมพร้อมกับเสื้อแขนยาวสีขาวด้านในเดินออกมาจากห้องครัวถาม เธอแต่งหน้าแต่งตัวเรียบร้อยหมดแล้ว คล้ายกับกำลังจะออกไปไหน

“แกเป็นคนพาฉันมาที่ห้องแกเหรอ” ปากถามก็ขยับตัวลุกนั่งเอนหลังกับหัวเตียง

“ใช่ ผิงพาขับรถมาเอง”

“แล้วนี่จะไปไหน”

“ผิงจะไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล แล้วก็ไปทำพาร์ทไทม์ต่อเลย ทำโจ๊กไว้ให้ในครัวด้วยนะ ไปทานได้เลย ตามสบายเหมือนห้องตัวเอง”

“พ่อแกจะได้ออกโรงบาลเมื่อไหร่ เห็นท่านเข้าไปอยู่ในนั้นนานแล้วนะ”

“ก็คงอีกนานพอสมควรเลยอ่ะ สติของพ่อยังไม่กลับมาเลย แถมยังมีอาการป่วยออด ๆ แอด ๆ อยู่ตลอด ผิงยังไม่มีเงินมากพอจะพาพ่อไปรักษาที่โรงพยาบาลเอกชน” เธอร่ายยาวออกมาด้วยสีหน้าเศร้า ขนมผิงเป็นคนที่ฐานะแตกต่างกับเพื่อนมาก เธอยากจนที่สุดในกลุ่ม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากจะบอกใครเรื่องพ่อ ที่เธอพยายามทำงานหนักอยู่ตลอดก็เพราะคนในครอบครัวเหลือเพียงแค่พ่อคนเดียว

“ขอให้พ่อแกหายเร็ว ๆ ก็แล้วกัน แล้วแกจะยืมรถฉันไปทำงานไหม”

“ไม่เป็นไร นั่งรถเมล์ไปด้วยกว่า ยูนอนพักให้หายแฮงค์นะ แล้วช่วงนี้อย่าดื่มบ่อยล่ะ อาทิตย์หน้าต้องเข้าคณะเตรียมรับน้องแล้ว” ขนมผิงบอกกับเพื่อนสาวคนสนิทก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้ายูกิแล้วยกมือขึ้นตบบ่าเนียนเบา ๆ “ไปก่อนนะ”

“โอเค เดินทางดี ๆ” ยูกิยิ้มตอบ พลางมองตามร่างน้อยของเพื่อนที่เดินออกจากประตูห้องไป ชีวิตขนมผิงน่าสงสารมากจนเธอเองก็อยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยแต่ลำพังชีวิตตนเองยังเอาไม่ค่อยรอด

ครืด~ ครืด~

ในขณะที่ยูกินั่งนึกอะไรอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็มีสายเข้า มือเรียวเอื้อมหยิบมือถือบนโต๊ะข้างเตียงนอนมา พอเห็นรายชื่อก็กดรับ

“ว่าไงคะเจ๊”

(วันนี้ไม่เข้าบริษัทเหรอ เจคมีถ่ายแบบโฆษณาตัวใหม่) เสียงของเจ๊ ‘ไคล์ลี่ย์’ เอ่ยออกมาผ่านปลายสาย ไคล์ลี่ย์คือผู้จัดการส่วนตัวของเจค เป็นลูกพี่ลูกน้อง ส่วนยูกิเป็นทั่งเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกัน ไม่เพียงเท่านั้นยังเป็นสไตลิสต์ส่วนตัวให้เขา

“ยูจะเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ถ่ายอยู่ที่ไหนเหรอคะ?”

(เข้ามาบริษัทเลย ถ่ายอยู่บริษัทของเรา)

“ค่ะ…” ยูกิตอบผ่านปลายสายออกไปเพียงเท่านั้นก็กดตัด โจ๊กที่ขนมผิงทำไว้ให้ก็คงจะไม่ได้กินเนื่องจากตนต้องไปทำงาน

นึกได้ดังนั้นมือเรียวสวยก็ยกขึ้นเสยผมตนเองขึ้นลวก ๆ เธอกดเข้าแชทของเจคก็เห็นข้อความมากมายที่ตนเองส่งไปหาแบบที่ไม่รู้ตัว

ยูกิ : นายมารับฉันหน่อย

ยูกิ : เมาอ่ะเจค

ยูกิ : นี่นายโกหกฉันทำไม ไหนนายบอกมีถ่ายงานต่อแต่ทำไมไปโผล่อยู่ร้าน

ยูกิ : นายมันขี้โกหก

ยูกิ : แค่ขอติดรถกลับด้วยนายยังใจร้าย

ยูกิ : แล้วนี่นายยังจะใจร้ายกับฉันต่อเหรอ?

Read…

ยูกิ : เมามากแน้สนะ ไม่มารับจริง ๆ เหรอ

ยูกิ : นายอ่านข้อความแล้วก็ตอบสิ

ยูกิ : ไม่เป็นห่วงเพื่อนตัวเองบ้างรึไง ฮะ!

ยูกิ : คอยดู ฉันจะฟ้องน้าไป๋ลู่ ว่านายไปมั่วหญิง!

Read…

เจค : เมาก็ไปนอน

ยูกิ : ก็อ่านได้นิ ทำไมไม่เมารับ

เจค : อยู่กับสาว อย่าทักมา

เจค : อย่าพูดเรื่องนั้นกับม๊าด้วย

เจค : ไม่อย่างงั้นข้อตกลงของเราจะจบ

ยูกิ : ให้มันได้อย่างนี่สิ!

ยูกิ : ขอให้นายติดเอดส์

(จบบทสนทนา)

“น่าขำจังนะยู” พอเลื่อนอ่านแชทยูกิก็หัวเราะกับตนเอง เธอปิดหน้าจอโทรศัพท์เอาไว้แล้วลุกจากเตียงนอนของขนมผิง จากนั้นก็จัดการกับตนเองให้เรียบร้อยพร้อมกับตรงดิ่งมายังคอนโดเพื่อเปลี่ยนชุด

ทำอะไรเสร็จก็เดินทางมาบริษัทที่ตนเองทำงานอยู่ทันที บริษัทแห่งนี้เป็นบริษัทในวงการบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ แถมยังดังถึงต่างประเทศ CEO คือพ่อของเจควอนเป็นชาวเกาหลีใต้ และเจควอนเองก็เป็นทั้งดารา นายแบบในสังกัด พ่วงด้วยตำแหน่งลูกของ CEO ที่ยูกิเข้ามาทำงานที่นี่เพราะเป็นเพื่อนกับเจควอนมาตั้งแต่เด็ก สองครอบครัวรู้จักกัน แต่สถานะการณ์ของครอบครัวยูกิตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก จากคุณหนูอย่างเธอก็ใกล้จะร่วงตกตํ่าลงมาเรื่อย ๆ ยูกิจึงต้องรับงานถ่ายแบบ หรืองานอื่น ๆ เพิ่มเมื่อมีคนติดต่อเข้ามา เนื่องจากต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อประคับประคองช่วยคุณพ่อและแม่ของเธอ การทำงานในบริษัทของครอบครัวเจควอนก็เพราะพ่อและแม่ของยูกิได้ยืมเงินก้อนจากครอบครัวเจควอนมาพอสมควร เธอเลยต้องทำงานเพื่อผ่อนผันหนี้ไปด้วย ปัญหานี้ยูกิไม่ได้บอกใคร ที่รู้มีแค่เจควอน

เท้าเรียวเดินมายังชั้น 27 เพื่อจะเข้ามาในห้องแต่งตัวส่วนตัวของเจควอน พอเดินเข้ามาเธอก็เห็นช่างสี่ห้าคนกำลังแต่งหน้าให้เขาอยู่

“ยูมาช้าไปเหรอคะ จะเริ่มถ่ายแล้วเหรอ”

“อีกสิบนาทีก็เริ่มถ่ายแล้วน้องยู พี่เป็นคนแต่งตัวให้เจคก่อน รองานอื่นก็แล้วกันเนาะ”

“โทษทีค่ะ ยูแฮงค์”

“เมื่อคืนไปดื่มมาเหรอ” เจคที่นั่งอยู่หน้ากระจกเอ่ยถาม

“ใช่…ทำไม”

“อย่าดื่มบ่อยให้มันมาก เดี๋ยวเสียงานเสียการ”

“โอเค๊ จะดื่มเหมือนเดิมแต่จะพยายามไม่ให้เสียงานเสียการก็แล้วกันนะ” ยูกิตอบแล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างหลังเจควอน สองคนมองกันผ่านกระจกแล้วช่างต่างหน้าคนอื่นและไคล์ลี่ย์ก็เดินออกจากห้องไป

“สถานะการณ์ครอบครัวเธอเป็นยังไงเธอก็ควรจะรู้ เอาเงินไปเสียกับเหล้าแบบนี้มันเปล่าประโยช์น”

“นี่นายเป็นห่วงเพื่อนขนาดนี้เลยเหรอ” พูดจบมือบางก็ทาบลงที่บ่าหนาแล้วลูบเบา ๆ

“เปล่าหรอก สงสารพ่อแม่เธอมากกว่า”

“ไม่ต้องมาสงสารฉันหรอกน่า แค่ไม่เอาโรคมาติดก็พอ” ยูกิพูดออกมาเพียงเท่านั้นก็ปล่อยมือออกจากบ่าเจควอน

“มาทำงานช้าหนึ่งวัน หักเงินออกก็แล้วกัน”

“นายก็ลองหักดูสิ ฉันก็จะบอกเรื่องเมื่อคืนเหมือนกันว่านายไปไหนมา” ยูกิกอดอกตอบอย่างแน่วแน่

“ที่อยากบอกคนอื่นให้รู้เพราะเรื่องที่ฉันจะหักเงินหรือเพราะเรื่องที่ฉันไม่ไปรับกันแน่ล่ะ?”

“นายอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ฉันแค่เมา”

“ขอเตือนไว้ก่อนว่าอย่าลํ้าเส้น” เจควอนเอ่ยยํ้าออกมา ยูกิจึงเดินไปหยุดข้างกายเขาอีกทีแล้วเอนหลังกับขอบโต๊ะ เธอโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อจากนั้นก็กระซิบออกมาเบา ๆ

“ไม่หรอก นายยังสนุกสำหรับฉันอยู่”

หมับ…!

“อ๊ะ!” ไม่นานร่างยูกิก็ถูกเจคคว้าลงมานั่งลงบนตัก

“จำคำพูดของตัวเองเอาไว้ก็แล้วกัน อย่าเผลอคิดเกินเลย เพราะฉันไม่รับผิดชอบความรู้สึกใครทั้งนั้น”