บทที่ 4

2

It’ s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย

ชีวิตเด็กทุน

วันเปิดภาคเรียน ปี 1

มหาลัยหรูตรงหน้าขึ้นชื่อว่าเป็นมหาลัยอินเตอร์อันดับหนึ่งของประเทศ นอกจากจะรวยแล้วก็ต้องเก่งมาก มีทั้งนักศึกษาทั้งในไทยและแลกเปลี่ยนมาจากมหาลัยอื่น ๆ จึงทำให้มีหลายเชื้อชาติรวมตัวกันในมหาลัยนี้ แต่ส่วนมากก็เป็นคนไทยและลูกครึ่งไทยกันส่วนใหญ่ สัปดาห์แรกของการรับน้อง ขนมผิงยังไม่มีเพื่อนเพราะไม่กล้าทักใครก่อนเนื่องจากฐานะของตนเองไม่ได้มีมากเท่าคนอื่น ส่วนนักเรียนทุนในแต่ละปี แต่ละคณะก็นับคนได้ เวลาพักเที่ยงขนมผิงนั่งกินข้าวอยู่ใต้ร่มไม้ม้าหินอ่อนเพียงลำพัง เธอเลือกที่จะห่อข้าวมากินเพื่อความประหยัด

“นี่เธอ…ฉันขอนั่งด้วยคนสิ” เสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้นด้านหลัง ขนมผิงหันไปมองก็เห็นร่างของหนุ่มสาวหน้าตาดีสองคนมาขอนั่งโต๊ะร่วมกับเธอ สองคนนี้หน้าตาลูกครึ่งออกชัดเจน มีออร่าของคนดังแปลก ๆ ทั้งสวย ทั้งหล่อกันจนขนมผิงแอบประหม่า เธอยิ้มตอบเล็กน้อย

“อื้อ” ตอบแล้วก็หันมาสนใจข้าวกล่องตรงหน้าตนเองต่อ

“เธอชื่ออะไร ฉันมิซากะ ยูกินะ ส่วนนี้ คิม เจควอน เพื่อนฉันเอง เรามารวมกลุ่มกันดีไหม” ยูกิเอ่ยออกมาพร้อมกับแนะนำตัวเองและเพื่อนชายคนสนิท เธอคงเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น ส่วนคนที่มาด้วยน่าจะเป็นเสี้ยวเกาหลี หน้าตาเขาเพอร์เฟคเหมือนพวกไอดอลหรือดาราก็ไม่ปาน

“เราขนมผิง เรียกผิงเฉย ๆ ก็ได้”

“นั่งตรงนี้คนเดียวเหรอ” เจควอนเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับตักเมนูอาหารของลูกคนรวยเข้าปาก ขนาดโรงอาหารของที่นี่ยังหรู แต่ละจานก็แพง ๆ ทั้งนั้น ขนมผิงไม่กล้าซื้อกิน ถึงแม้บางครั้งเธออยากจะลองกินมันสักครั้งก็ตาม

“ใช่…เรายังไม่มีเพื่อนอ่ะ”

“ดีเลย งั้นก็ไปด้วยกันนี่แหละ”

“แต่…เราไม่ได้รวยนะ ขนาดข้าวยังห่อมากินเลย เธอสองคน โอเคใช่ไหม…”

“เลือกเพื่อนต้องเลือกฐานะด้วยรึไง ไม่จำเป็นต้องมองที่ฐานะเสมอไป”

“จริง แกไม่ต้องไปซีเรียสหรอก” เจควอนและยูกิพูดออกมาแบบเป็นกันเอง ทำให้ขนมผิงหายเกร็งและเป็นกันเองมากขึ้น เธอยิ้มตอบและเอ่ยออกมา

“แล้วทำไมถึงพากันมานั่งข้างนอกล่ะ”

“ข้างในคนเยอะ ไม่ชอบเท่าไหร่”

“คืองี้ เจควอนค่อนข้างมีชื่อเสียงอ่ะ คนมองมันเยอะ เห็นแกนั่งอยู่คนเดียวเลยขอมานั่งด้วย” พอได้ยินแบบนี้ขนมผิงก็พอจะเข้าใจว่าทั้งสองคงเป็นคนมีชื่อเสียงพอสมควร เพราะตลอดการนั่งทานข้าวกันอยู่ก็มีสายตาของนักศึกษาหลายคนมองมาเป็นระยะ

“เราก็ไม่ชอบเหมือนกัน”

“แกอยากลองชิมของฉันดูป่ะ ฉันอยากลองกินข้าวกล่องของแกบ้างอ่ะ หอมน่ากินจัง” ยูกิเอ่ยออกมาแล้วมองข้าวกะเพราไข่ดาวในกล่องข้าวขนมผิง

“ได้สิ…” ขนมผิงตอบแล้วตักข้าวตนเองแลกกับยูกิ สองสาวแลกข้าวกันกินอย่างเป็นกันเองจนขนมผิงรู้สึกถูกชะตากับยูกิมาก เธอดูแรง แต่ใจดีและเป็นกันเองแถมยังไม่ถือตัวอีก และนับจากวันนั้นมาทั้งสามคนก็จับกลุ่มไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จะมีบางครั้งที่สองสาวมักจะแยกไปกันเอง เพราะเจควอนก็มีกลุ่มเพื่อนผู้ชายของตนเองอยู่อีกกลุ่มตอนที่ทำกิจกรรมรับน้อง

สัปดาห์ที่สองของการเปิดภาคเรียน

“วันนี้เจคไม่ได้มาพร้อมแกเหรอ” ขนมผิงเอ่ยถามคนข้างกายในขณะที่พวกเธออยู่บนห้องเรียนแล้ว เช้านี้ขนมผิงเห็นยูกิมาเรียนคนเดียวจึงถามออกไป

“มันบอกเดี๋ยวมาพร้อมกลุ่มเพื่อนผู้ชายมันนั่นแหละ” เธอตอบ สายตายังคงจับจ้องมองหน้าจอมือถืออยู่

ขนมผิงได้ยินเช่นนั้นก็เงียบ เธอเตรียมอุปกรณ์การเรียนขึ้นมาเพื่อรออาจารย์เข้า ในขณะนั้นเพื่อน ๆ ในเซคก็ต่างทยอยเดินเข้ามา แต่กลับมีหนึ่งกลุ่มที่สาว ๆ ในห้องแทบเก็บอาการตนเองไม่ไหว ถึงจะมีผู้หญิงน้อยแต่พวกเธอก็กรี๊ดกันเสียงดังจนขนมผิงตกใจ ส่วนยูกินิ่งเฉย ขนมผิงหันไปมองทางเข้าห้องเรียนก็เห็นกับห้าหนุ่มหล่อที่เดินเข้ามาในห้องเรียน เจควอนเดินเข้ามาพร้อมกับแบดซ์ ริวเซย์มาพร้อมกับเคเลน และคนสุดท้ายคือ ไคโร หนุ่มหน้านิ่งที่หล่อเหลาราวกับรูปปั้น แต่ละคนมีความหล่อเหลากันคนละแบบเพราะหน้าตาออกไปทางคนละเชื้อชาติอย่างชัดเจน

เจควอนหล่อแบบไอดอลหรือพวกดาราที่ดาเมจทำลายล้าง แบดซ์ หน้าตาหล่อคมและแบดบอยสมชื่อ เขาดูดุ เคเลนหล่ออบอุ่นดูเป็นเด็กเรียน ลูกครึ่งทางฝั่งยุโรป ไคโรหล่อนิ่งความเย็นชาออกมาอย่างชัดเจน ขยับนิดหน่อยก็ดูมีเสน่ห์ไปหมด ส่วนคนสุดท้าย หล่อร้าย ดูโหดและน่ากลัว ขนมผิงหลบสายตาแล้วหันกลับมาสนใจอุปกรณ์การเรียนตัวเองต่อ

“พวกนี้ เพื่อนกูเอง” เจควอนเดินเข้ามาทักยูนภดลแล้วบอก

“พอจะรู้จักบ้างแล้ว พวกนายนั่งสิ ส่วนนี้ขนมผิง เพื่อนฉันเองแล้วก็เพื่อนพวกนายด้วย” ยูกิหันไปคุยกับสี่หนุ่มแบบไม่มีอาการเขินอายหรือเกร็งเหมือนสาว ๆ คนอื่นในห้อง

“เอ่อ…หวัดดี” ขนมผิงหันไปยิ้มเจื่อนทักทายเพื่อน แล้วสี่หนุ่มก็เดินเลือกที่นั่ง เจควอนนั่งลงข้างยูกิ แบดซ์ เคเลน ไคโร นั่งถัดไป แต่มีคนเดียวที่เดินมานั่งลงข้างกายขนมผิง เธอเหลือบมองคนข้างกายเล็กน้อยแล้วขยับโต๊ะห่างออกมาเว้นระยะ

“นั่งข้างเธอแล้วกัน…” ริวเซย์บอกด้วยสีหน้าเรียบ ขนมผิงจึงพยักหน้าตอบแล้วใช้โอกาสนั้นมองสำรวจใบหน้าคนข้างกาย ริวเซย์ตัดผมทรงวูฟคัทสีดำ ผมหน้าตกลงมาแสกกลางออกแนวเซอร์ ๆ ทำให้เห็นดวงตาคู่นั้นไม่ชัดเจนเท่าไหร่ เขาสวมชุดนักศึกษาพับแขนอวดรอยสักที่แขน เสื้อนักศึกษาปลดกระดุมสองสามเม็ด หน้าออกไปทางญี่ปุ่นผสมอังกฤษ เขาสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบ สวมต่างหูไม้กางเขนและสร้อยคอ เธอสำรวจอย่างถี่ถ้วนพลันหัวใจก็เต้นโครมครามเมื่อดวงตาคมกริบหันมามอง

“…มองอะไร”

“ปะ เปล่า…เราแค่…เอ่อ นายหน้าตาดี…” ขนมผิงบอกเสียงติดขัดแล้วเม้มปากแน่น

“มีคนบอกแบบนั้นเยอะ”

“….” ขนมผิงเงียบ เธอพยายามโฟกัสกับการเรียนและท่องเอาไว้ว่าเพื่อน เธอจะใจแตกกับเพื่อนกลุ่มเดียวกันไม่ได้ ถึงแม้เขาจะหล่อมากแค่ไหนก็ตาม ขนมผิงท่องในใจ

“มีปากกาไหม”

“มี นายไม่มีเหรอ ยืมเราก่อนไหม”

“อืม” ว่าแล้วขนมผิงก็หยิบปากกาให้คนข้างกายยืม หลังจากวันนั้นเธอและเขาก็คุยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ งานคู่ก็คู่กันมาตลอดกระทั่งถึงปีสี่

ปี 4 เทอม 1

ปัจจุบันนี้ทุกคนต่างมีแฟนกันไปเกือบทั้งกลุ่ม ริวเซย์คบกับรุ่นน้องที่เรียนอยู่ต่างประเทศ แบดซ์กลับไปคบกับแฟนเก่า ส่วนยูกิและเจควอนก็ดันกินกันเอง เคเลนโสด ส่วนไคโรมีคู่หมั้น กลายเป็นว่ามีแค่ขนมผิงและเคเลนที่ตอนนี้โสดสนิท แต่เธอก็ยังไม่อยากโฟกัสเรื่องนั้นเท่าไหร่นัก มันมีอะไรอีกหลายอย่างให้จัดการ

ครืด~ ครืด~

ในขณะที่ขนมผิงกำลังทำงานอยู่ร้านพาร์ทไทม์ร้านประจำที่ตนเองทำมาสักพักใหญ่ ๆ อยู่นั่นก็มีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า เธอหยิบออกมาจากผ้ากันเปื้อนแล้วกดรับสายทันที

“สวัสดีค่ะ”

(น้องผิง ตอนนี้คุณอนุพงศ์เกิดอุบัติเหตุค่ะ โดนแทงที่ท้องต้องผ่าตัดด่วน รีบไปที่โรงพยาบาลนฤทัยตอนนี้เลยนะคะ) ฉัตรสุดาพี่พยาบาลที่คอยดูแลพ่อของเธออยู่โรงพยาบาลจิตเวชโทรมาบอกข่าวร้ายกับขนมผิง ทำให้ร่างกายคนตัวเล็กแทบหมดแรง เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน

“…ค่ะ ผิงจะรีบไป” เธอตอบเสียงสั่นแล้วกดตัดสาย

“พี่เมทัสคะ ผิงขอลางานนะคะ พ่อผิงประสบอุบัติเหตุค่ะ” ขนมผิงรีบเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์แล้วถอดผ้ากันเปื้อนออก พี่เมทัสที่เธอเรียกคือเจ้าของร้านเบอร์เกอร์รี่ที่นี่

“ให้พี่ไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ ผิงไปเอง…” เธอตอบออกมาอย่างเร่งรีบก่อนจะออกเดินทางไปยังโรงพยาบาลนฤทัยทันที

ขนมผิงใช้เวลาเดินทางไม่นานมากก็มาถึง และตอนนี้อนุพงศ์ก็กำลังอยู่ในห้องผ่าตัด เธอนั่งร้องไห้ กระวนกระวายกลัวว่าพ่อจะเป็นอะไรไป

ครืด~

พี่ฉัตร : พ่อผิงหนีออกจากโรงพยาบาล ทางเราตามเจอตัวก็เกือบไม่รอดแล้ว ตำรวจบอกว่ามีคนลอบทำร้าย

พี่ฉัตร : ผิงอย่าลืมมาที่สถานีตำรวจนะ

ขนมผิง : ค่ะ

เธอพิมพ์ตอบข้อความฉัตรสุดากลับไปด้วยนํ้าตา…

ขนมผิงเหลือบมองเวลาตอนนี้ก็นานมากแล้วกระทั่งรอไปเกือบสามชั่วโมงคุณหมอก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัด

“ญาติคุณอนุพงศ์ใช่ไหมครับ”

“ค่ะ หนูเป็นลูกสาว”

“ตามหมอมาที่ห้องนะครับ”

“….” เธอพยักหน้าตอบแล้วเดินตามคุณหมอไปยังห้องพักส่วนตัว คุณหมอนภดลจัดการกับตนเองเรียบร้อยก็เดินออกมานั่งคุยกับขนมผิงที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้อยู่ก่อนแล้ว

“อาการของคุณอนุพงศ์ค่อนข้างหนักและเสียเลือดมาก แผลโดนแทงบริเวณตับ เสียหายรุนแรงจนเราไม่สามารถซ่อมแซมหรือรักษาตับเดิมเอาไว้ได้ ผมจึงเปลี่ยนตับใหม่เพื่อรักษาชีวิตคนไข้ไว้ครับ ทีนี้ค่ารักษาจะสูงมาก ค่าผ่าตัดทั้งหมดรวมค่ารักษาต่าง ๆ อยู่ที่สี่ล้านห้าครับ คุณขวัญจิราสะดวกชำระเลยไหมครับ”

“สี่ล้านห้าเลยเหรอคะ…” ขนมผิงตอบออกมาเสียงสั่นพร้อมกับสีหน้าซีดเผือด เงินมากมายขนาดนั้นเธอจะไปหามาจากไหนกัน

“ครับ คุณอนุพงศ์ถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลเอกชนที่ใกล้ที่สุดเนื่องจากโรงพยาบาลของเรามีอวัยวะพร้อมสำหรับเปลี่ยนทันที หากนำไปส่งที่โรงพยาบาลอื่นที่ต้องเดินเรื่องก่อนจะใช้เวลานาน คนไข้อาจจะเสียเลือดมากและอาจจะไม่รอดได้”

“เข้าใจแล้วค่ะ หนูขอผ่อนจ่ายได้ไหมคะคุณหมอ หนูมียังไม่ถึง…ช่วยหนูหน่อยนะคะ”

“ผมจะออกค่าใช้จ่ายให้ก่อนก็แล้วกันนะครับ ส่วนคุณขวัญจิราหามาคืนผมให้ครบในระยะเวลาสามเดือนได้รึเปล่า” ถึงมันจะเร็วอยู่ดี แต่อย่างน้อยก็มีเวลาหา ต้องดิ้นรนทุกวิถีทางเพราะคุณหมออุตส่าห์ช่วย

“ได้ค่ะ…หนูจะรีบหามาคืนคุณหมอให้เร็วที่สุด ขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วย”

“ผมได้ยินมาว่าคนไข้เป็นผู้ป่วยจิตเวชด้วย ผมเลยอยากช่วยครับ ปกติคนไข้ของเราไม่ค่อยเจอเคสแบบนี้มาก่อนด้วย”

“ใช่ค่ะ…พ่อเสียแม่ไป เลยทำให้แกกลายเป็นแบบนี้ ยังไงก็ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะคะ” ขนมผิงเอ่ยออกมาอีกครั้งทั้งนํ้าตาก่อนจะยกมือไว้ ถ้าเธอไม่เจอคุณหมอนภดลก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอนุพงศ์จะรอดไหม ไหนจะเรื่องค่าใช้จ่ายอีกด้วย

2 วันต่อมา

ขนมผิงเดินทางกลับมาที่บ้านเกิดของตนเองอีกครั้ง บ้านหลังเดิมที่เคยอยู่กับพ่อและแม่ เธอพยายามค้นทั่วบ้าน ทุกซอก ทุกมุม เพื่อหาหลักฐานอะไรบางอย่างเกี่ยวกับงานของอนุพงศ์ เหตุการณ์ที่โดนแทงครั้งนี้ก็อาจจะเกี่ยวข้องกับงานเก่าของเขาก็ได้ แต่พอค้นหาหมดแล้วก็ไม่พบหลักฐานหรืออะไรแม้แต่ชิ้นเดียว จนเธอเริ่มหมดหวัง ซมซานมาที่กรุงเทพ ฯ เพื่อมาเยี่ยมอนุพงศ์ ขนมผิงนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงพ่อ แล้วไม่นานมากพยาบาลก็เข้ามาเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้คนไข้ เธอนั่งรอและมองทุกเหตุการณ์จนกระทั่งสายตาเหลือบมองเห็นรอยสักไม้กางเขนที่หลังคออนุพงศ์ รอยสักนั้นเป็นอันเดียวกันกับสัญลักษณ์บนจดหมายที่ชายชุดดำส่งมาให้ก่อนที่เธอจะย้ายมาอยู่กรุงเทพ ฯ

“เปลี่ยนชุดให้คุณอนุพงศ์เรียบร้อยแล้วนะคะ” พยาบาลวัยกลางคนเอ่ยบอก

“ขอบคุณค่ะ” ขนมผิงพยักหน้าตอบแล้วส่งยิ้มให้ ก่อนที่พยาบาลสองคนจะเดินออกจากห้องไป

เธอนั่งมองหน้าพ่อที่ยังคงนอนหลับอยู่ก่อนจะยกมือขึ้นปาดนํ้าตาที่เอ่อคลอเบ้าไม่หยุดออก

“หนูจะไม่ปล่อยให้พ่อโดนทำร้ายแบบนี้ต่อไป แล้วหนูก็จะทวงคืนยุติธรรมให้แม่เอง พ่อไม่ต้องห่วงแล้วรีบตื่นขึ้นมาได้แล้วนะคะ” คนตัวเล็กเอ่ยออกมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เธอมาเยี่ยมอนุพงศ์ได้พักใหญ่แล้วจึงปลีกตัวออกมาจากห้องพักฟื้นแล้วกลับมาที่ห้องพักของตนเอง

ขนมผิงพยายามค้นหาสัญลักษณ์นั้นและหางานอื่นทำไปด้วย ไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับสัญลักษณ์นั้นเลยแต่ยังโชคดีที่มีงานหนึ่งกำลังหาคน เงินหนา และทำแค่คืนเดียว คืนเดียวหลายหมื่นแต่กฎเยอะและเสี่ยง ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับงานเช่นกัน มีแค่เบอร์ติดต่อ ขนมผิงลังเลก่อนจะหยิบมือถือมากดเบอร์แล้วโทรออก รอไม่นานมากปลายสายก็กดรับ

(โทรมาติดต่องานใช่ไหมคะ) หญิงวัยสามสิบต้น ๆ ถาม สำเนียงของเธอดูเหมือนไม่ใช่คนไทย

“ค่ะ”

(ฉันจะส่งสถานที่ และนัดวันดูตัวไปให้คุณค่ะ)

“แล้วต้องทำยังไงบ้างคะ”

(ถ้าผ่านการเลือก ฉันจะแจ้งอีกที ขอบคุณค่ะ)

พูดจบปลายสายก็ตัดไปทันที ขนมผิงมองด้วยความงงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ไม่นานมากก็มีเมลแจ้งเข้ามานัดสถานที่และวันดูตัวมาให้ หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นขนมผิงก็ได้ไปดูตัวในตึกลึกลับแห่งนั้นตามวันเวลา สามวันต่อมาเธอก็ได้รับแจ้งว่าผ่านการเข้าไปทำงาน จึงเป็นเหตุผลให้เธอต้องมาโผล่อยู่ตึก Black swan อีกรอบ…

(จบพาร์ทย้อนอดีต)

ตอนนี้เป็นเหตุการณ์ไล่มาจากอดีตนะคะ จนถึงตอนปัจจุบันที่เกริ่นในบทนำ

ส่วนเรื่องของพี่แบดซ์กับเจควอนมีแล้วนะคะ จบแล้วทั้งสองเรื่อง ตามอ่านกันได้น๊า 💗💗💗