Episode 18 อย่าเอาเปรียบ

Episode 18

อย่าเอาเปรียบ

“อื้อ” ฉันที่นอนคว่ำอยู่รับรู้ว่าตัวเองถูกทับให้ขยับไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่ร้องอื้อส่งเสียงงัวเงียบอกคนที่กำลังรบกวนการนอนหลับ นี่ไม่ใช้อาการถูกผีอำ แต่มันคืออาการของคนกำลังจะโดนเอา

แก่นกายร้อนของฮีลกำลังถูเล่นอยู่ตรงสะโพกกลมกลึง ทว่าคนที่กำลังเอาแต่สนใจการนอนอย่างฉันจึงเลือกที่จะหลับตาลงอย่างเคย รู้ทั้งรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีมันคงได้ใส่เข้ามา

ก็คนมันง่วง ง่วงเหลือเกิน เมื่อคืนใครบอกให้มันจัดหนักล่ะ

“มิน ตื่น” ฮีลกระซิบข้างหู ใช้ลมหายใจกรุ่นร้อนเป่ารดไปตามแนวของลำคอ สร้างความกระสันให้ฉันรู้สึกอยาก

แต่คนมันง่วงอะ ไม่เสียว

“จะนอน อย่ากวนได้ไหม” ฉันพูดแทบไม่เป็นศัพท์ ง่วงจริงจัง ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้นแหละ

“ฉันอยาก” อะ ไอ้นี่ก็เอาแต่ใจไปอีก พอเรียกไม่ตื่นมันก็สอดใส่เข้ามาก่อนจะเริ่มสาวสะโพกเป็นจังหวะ แต่เพราะความค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไปทำให้ความรู้สึกฝืดเคืองในร่องคับแคบค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความซาบซ่าน

ฉันโก่งตูดอีกนิด กัดปากครางในลำคอพลางกำผ้าปูแน่น

แค่นี้ยังเสียว ทำไมตอนมีเซ็กซ์กับมันถึงได้ดีทุกตอนแบบนี้นะ

“อะ…อ๊า” ทนไม่ไหวแล้ว ร่องคับแคบเริ่มปล่อยน้ำหล่อลื่นออกมามากมาย บ่งบอกว่าตอนนี้อารมณ์ของฉันนั้นกระเจิดกระเจิงมากแค่ไหน

“สะ...เสียว” ฉันร้องบอก ก่อนจะถูกพลิกตัวให้นอนหงายโดยที่ส่วนนั้นของเรายังไม่ขาดออกจากกัน

ยันตัวลุกพิงหัวเตียง มองทอดไปยังส่วนที่กำลังประสานกันอยู่แล้วรู้สึกอารมณ์พลุ่งพล่าน

อ่า…ใหญ่จัง

ยิ่งรู้ว่าตัวเองโดนของใหญ่ฉันยิ่งเสียววูบวาบ เกร็งท้องน้อยหนักขึ้นแล้วครางอื้ออึง

“อ๊า…แรงหน่อย” ฉันร้องบอก ณ เวลานี้ฉันกำลังจะคว้าสายรุ้งได้อยู่แล้วเชียว

คนข้างบนโถมแรงเข้ามามากขึ้นจนเกิดเสียงดัง พูดเลยว่าสะใจอีมินนี่มาก จึงเด้งเอวสวนอย่างเร่าร้อน

ฝ่ามือหนาเอื้อมมานวดคลึงตรงทรวงอกของฉัน ระดับการบีบที่รุนแรงขึ้นทำให้ฉันรับรู้ว่ามันกำลังจะเสร็จ และไม่นานนักเราก็ได้ปลดปล่อยพร้อม ๆ กัน

“อ๊า!”

ต่อมาก็นอนหอบหายใจ ความเร่าร้อนจบลงแล้วเหลือแต่ความเหน็ดเหนื่อยทั้งที่ตัวเองแทบไม่ได้ออกแรง

“แปดโมง” นาฬิกาบนหัวเตียงบอกเวลาว่าตอนนี้ฉันยังไม่ควรตื่น วันนี้มีเรียนบ่ายมันจะรีบปลุกฉันไปไหน แล้วไม่ลุกก็ไม่ได้อีก เพราะตั้งแต่มันไม่ใส่ถุงฉันก็ต้องลุกไปล้างตัวประจำ

เฮ้อออ

“ครั้งหน้าใส่ถุงเลยนะ ขี้เกียจไปล้างตัวละ ฉันง่วง” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงขาดช่วง ทั้งที่เซ็กซ์จบลงแล้วแต่ความเหนื่อยล้ายังไม่หายไป

“เดี๋ยวล้างให้ก็ได้นะ”

“ถามจริง?” ถึงกับต้องลืมตาแล้วเลิกคิ้วมอง

อะ ถึงมันจะเอาจริงแต่ถ้ายอมก็คงไม่พ้นโดนมันจิ้มอีกในตอนล้างตัว

“ไม่เอาอะ อยากนอนต่อ” จึงปฏิเสธไปเสียเลย ก่อนยันตัวลุกไปล้างตัวแล้วกลับมานอนต่อ ส่วนมันอะเหรอ หลับไปอย่างสบายใจเฉิบ

คืออะไรอะ ปลดปล่อยแล้วก็หลับสบายงี้เหรอ

“ไอ้ฮีล ไอ้บ้า!” ฉันไม่ยอมหรอก มันทำฉันตื่นแต่ตัวเองอะหลับต่ออย่างสบายตัวได้ยังไง

“อืมมม” ไม่ได้ตอบรับอะไรไปมากกว่าการครางในลำคอ และใช้ฝ่ามือหนาคว้าตัวฉันให้เอนซบอกลงบนอ้อมอกแกร่ง ก่อนจะล็อกเอาไว้แน่นไม่ยอมให้ขยับไปไหน

“อย่ามาแต๊ะอั๋ง ถ้าไม่ได้เอา” จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าต้องย้ำกฎของเรา แอบรู้สึกว่าพักนี้มันจะล้ำเส้นบ่อยเกินไปแล้ว

“จะเอาอีก ให้เธอพักเหนื่อยก่อน”

“ไม่ได้! ค่อยจับตอนเอา ตอนนี้ต่างคนต่างนอน”

พอฉันไม่ยอมมันก็ปล่อยมือออก แต่ใช่ว่าจะปล่อยฉันไปนะเพราะหลังจากนั้นฮีลก็รีบคร่อมฉันไว้ด้วยความรวดเร็ว

คราวนี้อะไรอีกเนี่ย

“ทีตอนหลับยังแอบมากอดฉัน ตอนนี้ฉันจะจับบ้างเป็นไรไป”

“อย่าล้ำเส้น”

“บอกตัวเองดิ”

“ก็คนมันหลับไง ใครจะไปรู้ตัว”

“รู้ เธอรู้” มันเถียงค่ะ ส่วนฉันนั้นมุ่นคิ้วจนหว่างคิ้วเป็นรอย

“ตอนตื่นก็รู้ตัวตลอดว่าเผลอกอด”

“…” ยังไงนะ ก็รู้ตัวตอนตื่นไง ไม่ได้รู้ตัวตอนหลับสักหน่อย

“ฉันถูกเอาเปรียบทุกวันเลยเรื่องนี้”

“หา!” เหตุผลบ้าอะไรของมันวะ ก็คนมันไม่รู้ตัวอะให้ทำไง

“เธอไม่ชอบให้ฉันเอาเปรียบก็อย่ามาเอาเปรียบฉันดิ”

“…”

ฉันได้แต่เงียบ ก่อนจะหลบสายตาคู่คมไปมองโคมไฟสีวอร์มไลต์ซึ่งตั้งอยู่ตรงข้างเตียงแทน

ใช่!

ฉันไม่ยอมเมกให้มันฝ่ายเดียว ไม่ยอมให้มันเสร็จอยู่ฝ่ายเดียว และไม่ยอมให้ตัวเองครางชื่อมันอยู่ฝ่ายเดียว

แต่ทบทวนยังไงฉันก็คิดว่ามันไม่ใช่อะ ก็ตอนหลับฉันไม่รู้ตัวจริง ๆ

“นายก็ถือสาคนหลับ”

“ไม่ได้ถือสา แต่ไม่อยากโดนเอาเปรียบ” เอาอีก แถจนสีข้างถลอกแล้วละนั่น สรุปแล้วมันจะหาเรื่องลวนลามฉันให้ได้เลยใช่ไหม

แอบคิดว่าช่วงนี้ฮีลพูดเก่งขึ้น แต่เฉพาะช่วงที่อยู่กันสองคนอะนะ

“เออ ๆ อยากจับก็จับ!”

เอาสิ เอาเลย จับให้ฉันตัวเหลวไปเลย

สาแก่ใจมันแล้วแหละ พอฉันตอบตกลงมันก็จับจนฉันตัวอ่อนในอ้อมแขนแกร่ง ทั้งโดนจูบ โดนหอมแก้ม โดนสัมผัสเรือนร่างไปทั่วทุกแห่ง

แน่นอน ตบท้ายด้วยการจิ้มกันอีกครั้ง

สรุปแล้วเช้านี้ก็นับสองก่อนไปเรียน

Heal’s Part

“ไปเรียนพร้อมกัน”

“อือ” มินนี่ดีดตัวลุกหลังจากตอบรับ ผมจึงคว้ากระเป๋าแล้วไปรอเธอแต่งตัวที่คอนโดตัวเอง

นับครั้งได้เลยที่จะได้เข้ามาในนี้ มินนี่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงและปิดกั้นเก่ง ดังนั้นถึงจะเป็นเพื่อนสนิทอย่างผมก็ยังไม่ค่อยมีโอกาส

เมื่อเดินเข้ามาก็เจอกับมิริน วันนี้เธอใส่กระโปรงทรงเอสั้นแค่คืบ โชว์เรียวขาขาว ๆ ซึ่งไม่เหมาะจะไปนั่งรถฮาร์ลีย์อย่างที่ผมเห็นวันนั้นเลย

“พี่มิน พี่ฮีล” ผมพยักหน้ารับในตอนที่ถูกทัก แต่ตอนนี้เวลาสิบเอ็ดโมงแล้วทำไมเธอยังไม่ไปเรียนอีก

“วันนี้มิรินเรียนบ่ายค่ะ” สีหน้าผมไม่ได้ฟ้องขนาดนั้น แต่เหมือนมิรินกำลังอธิบายให้ผู้เป็นพี่เข้าใจ

“บอกฉันทำไม ฉันไม่ใช่แม่แก!” มินนี่ก็ไม่เบา ขนาดน้องสาวที่พูดคุยดี ๆ ด้วยเธอก็ตอกกลับแบบฟาดมาก

เธอคงไม่ชอบมิริน

“หาคอนโดใหม่ได้ยัง ฉันว่าฉันไม่จำเป็นต้องดูแลแกแล้วมั้ง!”

อ่า...น้ำเสียงเหวี่ยงยิ่งกว่าตอนที่ด่าผมด้วยประโยคเด็ดอย่างคำว่า ‘ไอ้บ้า’ อีก

“มิรินหาแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังตกแต่ง อาจจะเดือนถึงสองเดือน”

“นานเกิ๊นนนน!” พูดแล้วก็บิดปากใส่มิริน ผมมองแล้วก็แอบยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แอ็กติงเมื่อกี้ยิ่งกว่าพี่กิ๊ก สุวัจนีเสียอีก

“รอนี่แหละ ฉันจะไปอาบน้ำ” พยักหน้าตอบรับ โชคดีที่เธอไม่ได้สังเกตว่าผมกำลังรู้สึกอะไรอยู่ ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนเหวี่ยงเอาได้ที่กลั้นขำกับท่าทีนั้น

หลังจากนั้นก็นั่งรอเธอแต่งตัว คว้ารีโมตทีวีซึ่งวางอยู่บนโต๊ะมาเปิดมันทิ้งไว้เพื่อไม่ให้บรรยากาศดูเงียบเหงาจนเกินไป ส่วนตัวเองก็ไถโทรศัพท์เล่นไปพลาง ๆ

“พี่ฮีล” มิรินเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ผมจึงหลุบตามองต่ำตรงช่องว่างนั้น

แอบคิดว่าโซฟานี้มีพื้นที่ตั้งกว้าง แต่ดูเหมือนเธออยากจะนั่งใกล้กัน แน่นอน ผมหันไปมองเธอเหมือนสื่อการรับรู้แล้วรอพูดต่อ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่เธอกำลังส่งยิ้มให้ แต่สิ่งที่มันปะทะสายตาผมเป็นอันดับแรกก็คงจะเป็นส่วนของทรวงอกที่ใหญ่โตจนคับแน่นเสื้อนักศึกษา พอไล่สายตาลงต่ำก็รู้ว่ากระโปรงทรงเอซึ่งผ่าข้างร่นขึ้นสูงจนเห็นขาอ่อน

อ่อยชัด ๆ

ไม่ปฏิเสธว่ามันน่ามอง และผมก็มอง

“พี่ฮีลกับพี่มินนี่เป็นอะไรกันเหรอคะ”

“…” เธอคงรู้ตัวว่ากำลังถูกผมอ่านกิน ถึงได้ยกขาขึ้นเปลี่ยนเป็นนั่งไขว่ห้าง

หึ ผมแค่นยิ้มออกมา

“ทำไมไม่ตอบคะ” ความเงียบของผมแสดงออกว่าไม่อยากจะคุยกับเธอ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายเข้าใจว่าผมกำลังสนใจเธออยู่ถึงไม่ยอมปริปากเรื่องมิน

“คิดอะไรอยู่” ผมถาม

“คะ?” เธอมุ่นคิ้วใส่ ท่าทางน่ารักและใสซื่อ

แต่มันไม่ได้มองยากขนาดนั้น ผมไม่ได้โง่เหมือนพระเอกในละครที่จะไม่รู้ตัว

“ขยับออกไป และรักษาระยะห่างด้วย” ผมบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา ซึ่งเป็นน้ำเสียงปกติ

“ค่ะ” เธอขยับออก กะคร่าว ๆ ก็เพียงแค่สิบเซนฯ ยังไงมันก็ใกล้อยู่ดี

“พี่ฮีลเป็นอะไรกับพี่มินนี่คะ” เมื่อไม่ได้คำตอบก็ถามย้ำอีกหน และผมยังใช้ความเงียบเป็นคำตอบ

“ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน มิรินขอจีบพี่ฮีลได้ไหมคะ”

“แรด!” ไม่รู้ว่ามินนี่ออกมาตอนไหน แต่เธอได้ยินสิ่งที่มิรินพูดไปแล้วและด่ากลับไปหนึ่งแมตซ์

“นี่ของฉัน”

หึ!

“แกไม่มีสิทธิ์”

หันไปมองหน้ามินแล้วใช้สายตาเย็นชาสื่อสารส่งไป ก่อนจะดีดตัวลุก คว้าร่างเล็กให้เดินกลับเข้าห้องไปแต่งตัว

“อะไรเนี่ย! ออกไปเลย” มือเล็ก ๆ ดันตัวผมให้ออกไป จึงรีบใช้เท้าเตะประตูให้ปิดลง

“รำคาญคนข้างนอก”

“นึกว่าชอบมันซะอีก”

“หวง?” ท่าทางของเธอแสดงออกว่าหงุดหงิดมาก ผมไม่ได้เดาไปเอง

“เปล่าเลย ใครจะไปหวง แต่ยัยนี่ฉันให้นายไม่ได้หรอก”

“หมายความว่าถ้าเป็นคนอื่นเธอจะยอม?”

“อือ”

“อยากให้ฉันไปมีคนอื่น?”

“ไม่ใช่โว้ยยย!” แสดงว่าหวง “หยุด!” แล้วมินนี่ก็รีบชี้หน้าผมพร้อมสั่งการให้หยุดความคิด

“ถ้านายจะมีมันก็อยู่ในข้อตกลงของเรา แต่ถ้าเป็นยัยมิรินฉันขอสั่งห้าม!”

อ่า…

ผมพยักหน้าเข้าใจ เธอคงไม่ได้หวงผมจริง ๆ สินะ

“กับเธอคนนั้นเริ่มเมื่อไหร่ก็บอกนะ เราจะได้หยุดเรื่องพวกนี้” เธอพูดต่อ ในเวลาเดียวกันเราทั้งคู่ก็กำลังประสานสายตากัน

“ฝึกงานที่ไหน?”

“สุราษฎร์ฯ จะไปหาแม่”

ผมพยักหน้า “อืม งั้นคงต้องเริ่มแล้ว”