Episode 46 สตอล์กเกอร์

Episode 46

สตอล์กเกอร์

“มินนี่”

“อือ” ฉันตักมาม่าเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ ระหว่างที่ตอบสองตาก็จ้องมองจอทีวีไม่ได้หันไปมองคนข้าง ๆ เสียด้วยซ้ำ

“ช่วงนี้เป็นไงบ้าง”

“แปลก ๆ อะ ก็ยังมีระแวงบ้าง” ฉันตอบไปแบบไม่คิดอะไรมากมาย เพราะรู้ตัวแล้วว่ามีคนแอบตามและก็รู้ด้วยว่าคนคนนั้นเป็นน้องฟางแสนดีขี้แสร้ง ทว่าไม่ใช่แค่ช่วงนี้หรอก ตั้งแต่ตอนที่ฉันออกจากโรงพยาบาลก็รู้สึกแบบนั้นมาโดยตลอดแต่ไม่เคยบอกใคร

“อืม”

Rrrr Rrrr

ตอบรับแค่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังแทรก จังหวะนั้นก็บังเอิญหันไปมองฮีลพอดีแล้วก็ได้เห็นร่างสูงจ้องจอมือถืออย่างเงียบ ๆ ก่อนจะดีดตัวลุกแล้วเดินแยกออกไปคุยกับคนคนนั้น

อะไรวะ ท่าทางแปลก ๆ ถึงจะดูนิ่งแต่ก็นิ่งผิดปกติเกินไป วูบหนึ่งฉันแอบรู้สึกขนลุกเกรียว

บรึ๋ยยย!

เลือกที่จะปล่อยความรู้สึกนั้นทิ้งไปโดยการส่ายหัวสองสามที แล้วยันตัวลุกเอาชามเปล่าไปเก็บในครัว ถึงจะสงสัยแค่ไหนแต่ฉันไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเสียขนาดนั้น จึงไม่ได้ตามไปแอบฟังอะไร ปล่อยให้มันคุยกับเจ้าของสายนั้นตามสบาย ส่วนตัวเองก็กลับมานั่งที่เดิม ทว่าแทนที่ฉันจะดูทีวีต่อจู่ ๆ ก็เปลี่ยนใจมาไถโทรศัพท์แทน

นิ้วของฉันเลื่อนไปตามหน้าฟีดข่าวแล้วถึงกับต้องบิดปากเล็กน้อย เมื่อบนจอโชว์ภาพเน็ตไอดอลพ่วงมาด้วยอดีตดาวกำลังไลฟ์ต้นไม้ฟอกอากาศในบ้านอย่างอารมณ์ดี จะว่าฉันอคติกับนางก็ได้นะ ถึงไม่ได้เกลียดเข้าไส้อย่างมิรินแต่เห็นทีไรก็รู้สึกไม่ถูกจริต จึงเลื่อนผ่านไปก่อนจะเห็นรูปส้มตำสีจัดจ้านดูน่าทาน คราวนี้ล่ะคุณขา! ฉันถึงกับต้องซี้ดปากไปในขณะที่มองรูปนั้น รู้สึกน้ำลายสอจนอยากจะกินมันเดี๋ยวนี้ และอยากแบบรุนแรงมากจึงตัดสินใจหยัดกายลุก คว้ากระเป๋าสตางค์หนึ่งใบกับหน้ากากอนามัยมาสวมใส่ พร้อมออกไปหาส้มตำแซ่บ ๆ ทาน

ตอนที่ออกมาฉันไม่ได้บอกฮีลเอาไว้เพราะกะไปร้านใกล้ ๆ นี่เอง เห็นว่ามันคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยจึงไม่อยากจะกวน และอีกอย่าง ความหวาดระแวงจากเหตุการณ์วันนั้นก็เริ่มทุเลาลงแล้ว ยิ่งวันนี้ฉันเห็นว่ายัยน้องไลฟ์สดอยู่บ้านฉันจึงสบายใจขึ้นเป็นเท่าตัว จึงตัดสินใจออกมาข้างนอกด้วยตัวคนเดียว

อ๊ะ ๆ ฉันไม่ได้กลัวยัยน้องฟางนะ แต่แอบมีความกังวลเล็ก ๆ ในใจและคิดว่าต้องระวังตัวเองเอาไว้บ้าง เพราะถ้ามันเลือกที่จะตลบหลังแบบนี้ อาจจะมีแผนร้ายมากกว่าการสู้ซึ่ง ๆ หน้าก็ได้

บ้าบอสิ้นดี แค่อยากได้ผู้ชายถึงกับต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ

Heal’s Part

ปลีกตัวออกมารับสายพี่ฮัทอย่างเงียบ ๆ คนเดียว เรื่องนี้ผมจะต้องเก็บเป็นความลับไม่ให้มินนี่รู้ เพราะมันจะมีผลต่อสภาพจิตใจของเธอ

ดังนั้นจึงพยายามปิดบังเรื่องนี้เอาไว้เพราะไม่อยากให้แฟนตัวเองเครียด

หลังจากที่พี่จัดการเอามิรินและไอ้เก่งเข้าคุกไปเราสองคนก็ยังตามเรื่องต่อ ทว่าวันถัดมาผมก็รู้ว่ามันรอดคุกอย่างไร้ร่องรอยแม้กระทั่งหลักฐานบันทึกการแจ้งความ เราจึงต้องพยายามหาว่าคนที่ช่วยสองคนนั้นเป็นใคร เพราะหากผมกับพี่จัดการพวกมันอีก อย่างไรก็ต้องมีคนมาช่วยมันอีกครั้งแน่ ๆ

โชคดีที่มินนี่เป็นคนไม่คิดเล็กคิดน้อยจึงไม่ได้ถามถึงเรื่องคดีความจากผม ทั้งที่ตามหลักความเป็นจริงแล้วเธอเป็นผู้เสียหายจะต้องไปชี้ตัวคนร้ายและให้ปากคำอีกครั้ง แต่ก็คิดไม่ถึง

ใสซื่อ ด้วยบุคลิกของเธอทำให้ผมนิยามคำนี้กับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ดังนั้นจึงขอใช้คำว่า ‘บื้อ’ แทนแล้วกัน

“ครับพี่”

[ได้เรื่องแล้วว่าใครช่วยมันออกไป]

“ใคร!”

[ไอ้คลาส!] แอบรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยยามได้ยินชื่อนั้น พี่คลาสเป็นเพื่อนพี่ผมเองซึ่งเราก็สนิทกันดี จนช่วงหลังที่พวกพี่แยกย้ายกันไปทำงานก็ไม่ได้เทียวไปเทียวมาบ่อย ๆ อย่างแต่ก่อน โดยเฉพาะพี่คลาสที่หายหน้าไปเลยหลังจากนั้น แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดใจก็คือพี่คลาสเป็นผู้ชายที่มินนี่เคยคุย ๆ ด้วย

ก็ไม่รู้ถึงขั้นไหน แต่จู่ ๆ ผมก็แอบหวงเฉยเลย

“พี่คลาสทำไม”

[ไอ้เก่งมันอยู่ในแก๊งฮาร์ลีย์เดียวกันกับไอ้คลาส] ผมร้องอ๋อในใจ พี่คลาสน่าจะใช้อิทธิพลของพ่อช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเรื่องที่ผมไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี ทำไมพี่คลาสถึงได้เลือกช่วยไอ้เก่ง ทั้งที่คนแจ้งความคือพี่ฮัทเพื่อนของเขา

ถึงจะเป็นพวกเดียวกัน แต่ทางนี้ก็พวกเดียวกันไหม มันควรต้องคุยกันก่อน

“เคลียร์ให้ด้วย” คิ้วของผมมุ่นเข้าหากัน แต่เพราะอยากจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดจึงบอกกับพี่ฮัทเพียงแค่นั้น ด้วยกลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอีกเพราะว่าสองคนนั้นยังอยู่

ผมไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับมินนี่อีกแล้ว...

[ไปจัดการเองละกัน กับไอ้คลาสกูคงคุยไม่ได้!] น้ำเสียงนั้นผิดปกติจนผมเริ่มเข้าใจสถานการณ์ ว่าระหว่างพวกพี่สองคนอาจจะมีเรื่องบาดหมางเกิดขึ้น [รีบ ๆ ด้วย ไอ้เก่งตอนนี้โดนพ่อกักตัวอยู่ แต่มิรินอะ ไม่แน่อาจจะกลับมาทำร้ายมินนี่อีก]

“อือ” ไม่ใช่แค่พี่ที่คิดหรอก ทุกคนที่รู้เรื่องนี้ต่างก็พลอยเป็นห่วงมินนี่ไปด้วยเช่นกัน

หลังจากวางสายไปผมก็เดินกลับเข้ามาหาคนที่นั่งกินมาม่าอยู่ตรงหน้าทีวี ทว่าตอนนี้กลับไร้เงา

เธอหายไปไหน?

“มินนี่” แอบคิดว่าคนขี้เกียจอย่างเธออาจจะไปนอนพักกลางวันอยู่แน่ ๆ สืบเนื่องจากเรื่องเมื่อวานที่ผมจูบเธอไปทั้งตัว เธอก็ไม่ยอมน้อยหน้า กระทำชำเราร่างกายของผมเสียจนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงตามไปด้วย ป่านนี้น่าจะไปพักเอาแรงก็เป็นได้

แกรก!

หลังเปิดประตูเข้าไปก็ใช้สายตาสอดส่องหาร่างเล็กบนเตียงทว่ากลับไร้เงาเธอเช่นเดิม ภายในห้องร้อนอบอ้าวเพราะไม่ได้เปิดแอร์ นั่นแปลว่าเธอไม่ได้อยู่ในนี้

แล้วไปไหน!

รีบกดโทรศัพท์หาในทันที รอไม่นานเจ้าของเสียงใส ๆ ก็กดรับ

[ว่าไง ลงมาซื้อส้มตำ] เสียงลอดเข้ามาในสายค่อนข้างรบกวนการฟังของผม แต่ก็ยังจับใจความได้ว่าเธอลงไปหาส้มตำทาน

“ไปกับใคร”

[คนเดียว เดี๋ยวซื้อกลับไปทานกับนายแหละ]

“อือ อยู่ร้านไหน” ผมกังวลมากที่เธอออกไปคนเดียว เพราะรู้ว่ามิรินจะต้องกลับมาทำร้ายเธออีกแน่ ๆ

[ร้านเจ๊จิ๋มไง] ตรงนั้นคนค่อนข้างครึกครื้น หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอหรอกนะ

“รออยู่ตรงนั้น จะไปรับ ไม่ต้องเดินมาคนเดียวนะ”

[อะไรของนาย นี่มันกลางวันแสก ๆ ทำอย่างกับมีอะไร วันนี้ไม่มีสตอล์กเกอร์หรอกน่า พอดีสตอล์กเกอร์หยุดพักไปไลฟ์สด] ประโยคนั้นทำผมยู่คิ้วเข้าหากัน อะไรของเธอที่ว่าสตอล์กเกอร์ไลฟ์สด

แสดงว่าเธอรู้เรื่องมิรินไม่ถูกดำเนินคดีแล้วเหรอ

“รู้แล้วเหรอ”

[รู้ดิ] ผมยืนฟังต่ออย่างเงียบ ๆ ลุ้นว่าเธอจะพูดอะไรต่อหลังจากนั้น ทว่า... [แค่นี้นะ เสียงดังขี้เกียจคุย]

“อือ”

กดวางสายไปผมก็รีบเดินออกจากห้อง ในระหว่างที่ลิฟต์ไต่ระดับลงไปยังชั้นล่างสมองก็ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไปด้วย มันจะเป็นไปได้เหรอที่คนปากร้ายชอบจิกกัดอย่างมินนี่จะไม่ว่าอะไรผมสักคำที่ปิดบังเรื่องมิริน

มือที่ลูบคางตัวเองปล่อยลงข้างตัว เรื่องที่คุยเมื่อกี้เป็นไปได้ไหมที่เราสองคนจะเข้าใจไม่ตรงกัน บางทีเธออาจจะยังไม่รู้เรื่องมิริน แต่เดี๋ยวนะ คำว่า ‘สตอล์กเกอร์’ มันหมายความว่ามีคนตามเธออยู่ตลอดงั้นเหรอ

‘แปลก ๆ อะ ก็ยังมีระแวงบ้าง’

ที่ผมถามถึงสภาพจิตใจแต่เธอตอบแบบนั้นแสดงว่าเธอรู้สึกว่ามีคนตามใช่ไหม

ติ๊ง!

หลังประตูลิฟต์เปิดผมก็รีบใส่เกียร์หมาวิ่งไปหาเธอที่ร้านส้มตำในทันที ใช้ความแข็งแรงของร่างกายและความยาวของขาพาตัวเองไปยังที่นั่นได้อย่างรวดเร็ว ทว่าผมกลับไม่พบเธออยู่ตรงนี้ตามที่บอก ทั้งที่ตอนวิ่งออกมาก็ไม่ได้สวนทางกันสักหน่อย จึงหันซ้ายหันขวา พยายามมองหาร่างเล็กอันคุ้นเคยอย่างร้อนรน กระทั่งสะดุดตากับอีกฝั่งของถนน เห็นมินนี่กำลังเดินข้ามกลับมาฝั่งนี้โดยที่สองมือเต็มไปด้วยถุงอาหารมากมาย

เอาใจช่วยเธอโดยการมองรถที่อยู่รอบ ๆ ทุกอย่างดูโล่งจนปลอดภัย ทว่าจู่ ๆ กลับมีรถยนต์คันหนึ่งซึ่งจอดเทียบฟุตพาทอยู่ไม่ไกล เคลื่อนตัวออกมาอย่างแรงราวกับต้องการพุ่งใส่เธอ

และ...

เอี๊ยดดด! โครม!