Episode 47 เกือบ

Episode 47

เกือบ

Minnie’s Part

ส่งยิ้มให้คนที่รออยู่อีกฝั่งของถนนแล้วปรายตามองซ้ายขวา เมื่อรถโล่งฉันก็รีบก้าวขาฉับ ๆ เพื่อข้ามไปหาอย่างเร็วที่สุด

“อ๊ะ!” ร้องอ๊ะออกมาเมื่อถูกคว้าตัวให้ล้มลงภายในวงแขนของใครสักคน เหตุการณ์เมื่อครู่เกิดขึ้นเร็วมาก ฉันหลับตาปี๋ในตอนที่ตัวเองกำลังจะกระแทกกับพื้น ฉับพลันก็ราวกับมีอะไรวิ่งผ่านตัวไปด้วยความเร็วสูง

เอี๊ยดดด! โครม!

รีบลืมตามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงล้อรถเสียดสีกับถนน ตามด้วยเสียงกระแทกจนได้รู้ว่าตัวเองเกือบจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย รถยนต์คันนั้นที่เพิ่งจะชนกับมอเตอร์ไซค์คันหลังคล้ายพุ่งเป้ามาที่ฉันแต่ดันพลาดเพราะมีคนคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน ครั้นพอจะถอยมาเหยียบให้เละก็ชนเข้ากับมอเตอร์ไซค์พอดี

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แวบหนึ่งฉันจดจำป้ายทะเบียนรถคันนั้นเอาไว้ได้ทันก่อนจะบึ่งออกไปจากที่เกิดเหตุ

มิริน!

ความวุ่นวายเกิดขึ้นหลังจากนั้น ข้าวของที่ฉันถืออยู่ในมือกระจัดกระจายเต็มท้องถนนไปหมด ผู้คนมากมายวิ่งเข้ามาดูคนเจ็บโดยที่ฉันกำลังยันร่างอันสั่นระริกราวกับลูกแมวตกน้ำลุกขึ้นนั่ง ไม่ลืมที่จะหันไปมองคนที่คว้าตัวฉันหลบรถยนต์คันนั้นไปได้อย่างหวุดหวิด

นาทีนี้ขอบตาของฉันร้อนผ่าวเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

พ่อ...

“มินนี่เป็นไรมากไหมลูก” ใบหน้าอันน่าเกรงขามมีเลือดไหลลงมาจากศีรษะ แผลนั้นน่าจะมาจากตอนที่เราทั้งคู่ล้มลง แต่พ่อก็เลือกที่จะถามว่าฉันเจ็บตรงไหนมากกว่าใส่ใจตัวเองที่หัวแตก

“พ่อหัวแตก!” ฉันว่าอย่างร้อนรน ก่อนที่ฮีลจะเดินมาถึงอีกฝั่งแล้วคว้าตัวฉันให้ลุกขึ้น

“เป็นไรไหม” เงยหน้ามองพร้อมส่ายหัวไปมา ก่อนหันไปมองผู้เป็นพ่อที่กำลังดีดตัวลุก

“พ่อ! พ่อหัวแตก” ฉันเดินเข้าไปใกล้พ่อ ย้ำคำเดิมให้ท่านรู้ว่าตัวเองกำลังบาดเจ็บแต่พ่อกลับเดินหนี

หรือว่ายังโกรธที่ฉันไล่เขา...

“เดี๋ยวพาพ่อไปทำแผลก่อน ทางนี้ฉันจะเคลียร์ให้”

“พ่อไม่เป็นไร พ่อไม่เป็นไร พ่อกำลังจะกลับแล้ว” ท่าทางปัดป่ายแบบนั้นทำให้ฉันสะอึก ไม่กล้าที่จะเอ่ยรั้งเขาเอาไว้แล้วปล่อยให้พ่อเดินออกไป ทว่าไม่ทันไรร่างทรงอิทธิพลก็เซจะล้มลงเสียก่อน

“พ่อ!” ฉันประคองเอาไว้ได้ทันเวลา ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้

“พ่อไม่เป็นไร พ่อแค่หน้ามืด”

“ไม่ต้องพูด ไปพักก่อน”

ไม่รอให้พ่อปฏิเสธครั้งที่สองฉันก็รั้งตัวท่านให้ลุกขึ้น พร้อมทั้งเกาะที่แขนกำยำเอาไว้แน่นไม่ให้สะบัดหนี ไม่น่าเชื่อว่าร่างกายหนั่นแน่นขนาดนี้ทำไมถึงได้อ่อนแรงอย่างกับคนนอนไม่เต็มอิ่ม

ฉันพาพ่อขึ้นมาพักที่คอนโดพร้อมทั้งทำแผลให้ ส่วนฮีลอยู่จัดการอุบัติเหตุข้างล่าง ถึงเวลานี้ก็มีโอกาสได้สังเกตคนตรงหน้าใกล้ ๆ ในขั้นตอนการทำแผล ฉันจ้องมองนัยน์ตาลุ่มลึกของพ่อโดยที่อีกฝ่ายไม่กล้าสบตอบเสียด้วยซ้ำ เอาแต่ก้มหน้าลงแล้วกุมมือแน่นราวกับคนรู้สึกผิด

เอาจริงร่างกายของท่านเหมือนจะโรยราลงเล็กน้อย จากคนที่พราวเสน่ห์และหนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อดูซูบผอมลงไปนิดหน่อย

“ไม่กินข้าวเหรอคะ”

“กิน”

“แล้วมาทำอะไรที่นี่” ขอบตาของฉันร้อนผ่าวขึ้นอีกหน ในใจลึก ๆ คิดเข้าข้างตัวเองไปแล้วว่าพ่อต้องคิดถึงฉันอยู่แน่ ๆ

“พ่อมาทำธุระ เห็นหนูพอดีก็เลยเข้าไปช่วยไว้”

เหรอ... “แน่ใจนะคะว่าไม่ได้แอบมาดูหนู”

“พ่อ...” น้ำเสียงโทนนุ่มสะดุดไป อาการคล้ายคนกระอักกระอ่วนที่จะตอบคำถามฉัน

“พ่อขอโทษ พ่อแค่อยากรู้ว่ามินดีขึ้นหรือยัง หายกลัวหรือยัง และอยากรู้ว่าเพื่อนของลูกดูแลดีไหม” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาสั่นน้อย ๆ พูดแค่นั้นก็เงียบไปสักพักราวกับบังคับไม่ให้มันสั่นไปมากกว่านี้ “พ่อแค่อยากรู้เรื่องของลูก”

“เราคบกันแล้วค่ะ”

สิ้นสุดคำนั้นพ่อก็เงยหน้าขึ้น “พ่อดีใจด้วยนะ ในที่สุดมินก็เปิดใจสักที”

“ค่ะ เขาสอนมินให้รู้ว่าผู้ชายทั้งโลกไม่ได้เหมือนกันหมด เขาดีกับมินมากจริง ๆ”

“ดีแล้วล่ะ พ่อเป็นพ่อแท้ ๆ แต่กลับทำตัวไม่ดีให้มินเห็น” พ่อเบือนหน้าหนีออกไป “ถ้าเสร็จแล้วงั้นพ่อกลับก่อนนะ”

“เดี๋ยวสิคะ” คนที่เตรียมตั้งท่าจะลุกนิ่งไปหลังจากฉันยื้อเอาไว้ “ถ้าคิดถึงก็มาหาหนู ไม่ต้องมาแอบดู”

ฉันคิดว่าตัวเองควรจะให้อภัยพ่อได้แล้ว ที่ผ่านมาฉันไม่ได้มีความสุขเลยที่พูดแบบนั้นออกไป พ่อเองก็ไม่ต่างกัน ไม่งั้นคงไม่อยู่ในสภาพแบบนี้หรอก

ฉันรู้ว่าลึก ๆ แล้วพ่อก็รักฉันมาก ถ้าไม่มีมิรินสักคน ก็ไม่มีใครมาแย่งความรักของพ่อไปอีกแล้ว เวลานี้ฉันควรกอบโกยสิ่งที่ตัวเองโหยหามานาน

“มินนี่” พ่อมองฉันด้วยดวงตาที่ปริ่มน้ำ แววตาของท่านเรียวรีขึ้นพร้อมทั้งคลี่ยิ้มออกมา “พ่อขอโทษ พ่อขอโทษ”

เราทั้งสองต่างก็โผเข้ากอดกันไว้อย่างแน่นหนา จู่ ๆ น้ำตาของฉันก็ไหลลงอย่างกับคนอ่อนแอ เราไม่เคยทำอะไรแบบนี้กันมานานมาก เชื่อไหมว่าฉันจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเคยกอดท่านครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่เวลานี้อ้อมกอดของผู้เป็นพ่อกลับทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เหตุการณ์วันนี้คล้ายปลดล็อกอะไรบางอย่างในจิตใจฉัน ซึ่งอย่าว่าแต่พ่อเลยที่ผิดพลาด ฉันเองก็ถือทิฐิไว้เยอะเหมือนกัน

เราโอบกอดกันไว้เนิ่นนานกระทั่งเสียงเปิดประตูดังขึ้น ตามด้วยร่างสูงของฮีลเดินเข้ามาจึงผละออก

“ฮีล ข้างล่างเป็นไงบ้าง” ฉันปาดน้ำตาออก ส่วนฮีลก็มองฉันกับพ่อนิ่ง ๆ

“ฉันคุยกับตำรวจแล้วและอธิบายว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่มันคือความตั้งใจของเจ้าของรถ” สิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นฮีลคงสังเกตได้ถึงได้พูดออกมาแบบนี้ แต่ไม่สิ มันน่าจะรู้อะไรที่ฉันไม่รู้อยู่

“รถคันนั้นเป็นของมิริน”

“อือ” ตอบแค่นั้นแล้วเงียบไป ราวกับไม่รู้ว่าจะอธิบายเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันยังไงดี

ฉันเดินผ่านพ่อไปหาคนหน้านิ่ง ทิ้งระยะห่างไว้เพียงเล็กน้อยแล้วจับสังเกตอาการของอีกฝ่าย

นิ่ง...นิ่งสนิทแบบไม่แสดงอะไรออกมาให้ฉันได้รู้ จึงออกแรงบิดที่หน้าท้องแกร่งอย่างแรงโดยที่อีกฝ่ายไม่ร้องโอดโอยออกมาสักแอะ

“มีเรื่องอะไรทำไมไม่บอกฉัน ฮะ!” ตะโกนสุดเสียงออกมาหลังจากนั้น ที่ฉันพลาดพลั้งไม่ระวังตนเองเป็นเพราะมันไม่ยอมปริปากบอกว่ามิรินยังไม่เข้าคุก ปล่อยให้ฉันเข้าใจว่าคนที่แอบตามเป็นยัยน้องฟางอยู่ตั้งนาน ก็ว่าอยู่ ปอดแหกแบบนั้นจะกล้ามายุ่มย่ามอะไรกับฉัน นอกจากรังแกรุ่นน้องอย่างเบเบ้

“ขอโทษ”

“ขอโทษแล้วมันหายเหรอ ฮะ!” หลังได้ยินคำนั้นก็สวนกลับทันควัน ก่อนหันไปมองพ่อที่นั่งฟังอย่างเงียบ ๆ คล้ายกำลังปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้น พ่อเองก็คงงงไม่น้อยที่ทำไมยังจัดการมิรินไม่ได้ ทั้งที่ทำเรื่องเลวร้ายไว้เสียขนาดนั้น “ถ้าพ่อมาช่วยไว้ไม่ทันฉันจะเป็นยังไง ฮะ!”

“ขอโทษ”

เพียะ!

ฉันตบหน้ามันแรง ๆ หนึ่งหน เวลานี้มีปากไว้ทำอะไร ทำไมไม่คิดจะอธิบายอะไรนอกจากคำว่าขอโทษ

“ขอโทษ” ยัง มันยังไม่หยุดอีก!

“เกิดอะไรขึ้น” มือของฉันเตรียมจะฟาดลงบนพวงแก้มอีกข้างแต่ลูกปลาก็ออกมาเสียก่อนหลังได้ยินเสียงโวยวาย เห็นพ่อของฉันนั่งอยู่ก็ยกมือไหว้อย่างคนมีมารยาท

“แกรู้เรื่องด้วยใช่ไหม”

“ระ...เรื่องอะไร”

“เรื่องอีมิรินมันยังไม่เข้าคุกอะ”

“อะ...เอ่อ” นั่นไงว่าแล้วจริง ๆ ยัยลูกปลาก็รู้ เผลอ ๆ อาจจะรู้กันทั้งกลุ่มโดยที่ฉันโง่งมอยู่คนเดียว

“คือพวกฉันปรึกษากันแล้วและคิดว่าควรจะห่วงความรู้สึกแก เลยไม่ได้บอกความจริง แต่ก็ไม่ได้ปล่อยพวกมันไปนะ ฮีลกับพี่ฮัทกำลังตามหาสาเหตุอยู่ว่าเพราะอะไร”

“แล้วยังไง” ถามต่อว่าที่จัดการน่ะได้เรื่องหรือเปล่า จนป่านนี้ก็ผ่านมาเนิ่นนานแล้วทำไมยังไม่มีอะไรคืบหน้าอีก ฉันโดนตามมาจะสองอาทิตย์ แถมเกือบหัวแตกเพราะกระถางต้นไม้อีก และยังเกือบโดนเหยียบจนเละอีกต่างหาก

“มีคนช่วยสองคนนั้นไว้” ฮีลตอบ

“ใคร!” คนที่นั่งเงียบอยู่นานตบเข่าฉาดใหญ่ แววตาของพ่อยามได้กรุ่นโกรธก็ดูน่ากลัวพอสมควร

“เป็นเพื่อนพี่ชายผมเองครับ น่าจะมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยเดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ไม่ต้องมาพูด!” ฉันหันขวับไปมองมัน รู้สึกโกรธที่ถูกปิดบังเรื่องของสองคนนั้น ถัดมาก็หันกลับไปมองพ่อ “ฉันต้องได้จัดการอีมิรินสักครั้ง”

แววตาเรียบนิ่งเย็นชาราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรที่ฉันพูดแบบนี้ เมื่อพอใจแล้วฉันจึงโปรยยิ้มออกมา

“ฮีล...” พ่อเรียกฮีลด้วยน้ำเสียงโทนปกติ แตกต่างจากการเจอกันครั้งก่อนเป็นไหน ๆ “นายต้องจัดการให้เด็ดขาด! อย่าให้มันสองคนมารังแกลูกสาวฉัน!”

“ครับ ผมก็ไม่ยอมให้ใครมารังแกเมียผมเหมือนกัน”

ได้ทีพ่อตายอมอ่อนลงหน่อยมันก็เอาใหญ่เลย นั่นทำให้พ่อเริ่มจะมีอาการฟึดฟัดให้เห็น ฉันที่ยืนมองสองคนนั้นสลับกันไปมาก็แทบกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่

“งั้นก็รีบจัดการเลย!”