Episode 5 เห็นแก่ตัว

Episode 5

เห็นแก่ตัว

“กินข้าว” เสียงทุ้มเรียกฉันให้ออกไปกินข้าวด้วยกัน ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย เพราะเอาแต่กลัดกลุ้มเรื่องที่แม่ป่วย

หลังจากฉันบอกอาการคร่าว ๆ แก่ลูกพีชไป ลูกพีชมันก็ไปปรึกษาญาติตัวเองที่เป็นหมอ ซึ่งฝ่ายนั้นบอกว่าแม่น่าจะมีปัญหาเกี่ยวกับสมองทำให้ความทรงจำเลอะเลือนและทรงตัวไม่อยู่ ต้องพามาตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาล

ฉันกลัว…

กลัวเหลือเกิน เพราะถ้าท่านเป็นอะไรไปชีวิตฉันก็เหมือนตัวคนเดียวแล้ว

มีพ่อก็เหมือนไม่มี ฉันไม่เคยนับว่าเขาอยู่ข้าง ๆ เลยด้วยซ้ำ

“ไม่หิวอะ” ฉันตอบฮีล และยังคงนั่งทบทวนหลาย ๆ อย่างกับตัวเองในความมืด ถึงแม้ตอนนี้จะสายมากทว่าแสงแดดข้างนอกก็ไม่สามารถแทรกผ่านผ้าม่านแบล็กเอาต์เข้ามาได้

“เป็นอะไร ซึมไปหลายวันแล้วนะ” ฉันหันไปมองหน้ามัน แสงไฟสีส้มอ่อนทอประกายจากโคมไฟทำให้ฉันเห็นเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของคนที่ยืนอยู่

“นายกลัวว่าจะต้องเสียใครสักคนไปไหม” ฉันถาม ส่วนคนถูกถามก็นั่งลงอย่างหมิ่น ๆ บนปลายเตียง

“ไม่มีอะไรอยู่กับเราไปตลอดหรอก” นั่นสินะ ยังไงสักวันแม่ก็ต้องจากฉันไป

“แล้วนายคิดว่าเราสองคนจะอยู่ในสถานะนี้ได้อีกนานแค่ไหน”

“ไม่รู้” ฮีลยังคงตอบหน้าตาย มันไม่เคยเป็นเดือดเป็นร้อนหรอกถ้าในอนาคตข้างหน้าจะขาดฉันไปสักคน

“นายไม่เคยคิดจะมีใครบ้างเหรอ หรือยังไม่เลิกชอบลูกพีช” คราวนี้มันก็ยังทำหน้าตายเหมือนเดิม ใบหน้าหล่อเหลาหันมาจ้องฉันไม่ได้หลบสายตาออกไปไหน

“ถ้าเธอสังเกตดี ๆ ความรู้สึกของฉันมันเปลี่ยนไปนานแล้ว”

“แล้วถ้าวันหนึ่งฉันไม่เหลือใคร นายจะอยู่ข้างฉันได้ไหม” สาบานว่าฉันไม่ได้รักมัน แต่แค่ไม่อยากให้สิ่งที่ตัวเองเคยมีหายไป อย่างน้อย ๆ ผู้ชายนิ่งอย่างมันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยว เพราะงั้นฉันเลยอยากจะถามคำถามนี้

“เห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่จะให้ฉันอยู่ข้าง ๆ ตลอด”

“ไม่ได้สินะ” ฉันพึมพำเบา ๆ ก่อนจะชันเข่าขึ้นแล้วกอดตัวเองแน่น ส่วนฮีลก็ดีดตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป

ปึง!

เนี่ยแหละคือฮีล รู้ทั้งรู้ว่าฉันเครียดแต่ก็ไม่เคยปลอบอะไรไปมากกว่านี้ เหมือนชีวิตมันจะติดเล่นจนคิดว่าความเครียดจะอยู่กับเราเพียงแค่แป๊บเดียว เหมือนมันไม่เคยกลัวที่จะต้องโดดเดี่ยวเลย

แกร่ก!

ร่างสูงหายออกไปไม่ถึงสิบนาทีก็กลับเข้ามาอีกหนพร้อมกับถาดอาหารที่หอมฉุย

หึ! เมื่อกี้ฉันคิดผิดสินะที่มันไม่เคยห่วงใคร อย่างน้อยมันก็ยังห่วงฉันอยู่นิดหนึ่ง

นิดเดียว…

“กินข้าว!”

“ฉันไม่หิว”

“ต้องกิน ผอมไปเดี๋ยวเอาไม่มัน” ฉันมองหน้ามันอย่างคาดโทษ ที่ห่วงกันก็เพราะแบบนี้เองเหรอ หึ! นึกแล้วก็แค่นหัวเราะ เผลอคิดไปได้ยังไงว่าผู้ชายคนนี้อาจจะมีใจให้ฉันอยู่ แค่มันแสดงออกว่าหวงร่างกายฉันก็กล้าคิดเข้าข้างตัวเองไปได้

อะเนอะ

“เร็ว ๆ” แล้วช้อนข้าวต้มก็จ่ออยู่ตรงหน้า ฉันจึงรีบอ้าปากรับแทบจะทันที

“อร่อยไหม”

“ไม่อะ ไม่อร่อยเลย” อารมณ์เซ็งพลอยให้ฉันทานอะไรไม่อร่อย

“วันนี้ฉันทำเอง”

“…!” ฉันมองหน้ามัน ไม่รู้นึกคึกอะไรถึงได้ทำอาหารให้ “ขออีกคำดิ เมื่อกี้ไม่รับรส” แล้วฮีลก็ตักข้าวต้มมาป้อนอีกคำ คราวนี้ฉันตั้งใจกินเพื่อชิมอาหารของมันมาก

“อืม กิน ๆ ไปก็อร่อยดี” ฉันอ้อมแอ้มตอบ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดเอาใจมัน

“มันไม่ทันแล้วไหม กินให้หมดด้วย” ปึง วางชามข้าวกระทบกับโต๊ะเสียงดังแล้วหยัดกายลุก ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ยังไม่ถึงจุดหมายมันก็ถอดเสื้อผ้าทิ้งแล้วโยนออกไปอย่างไม่ไยดี จังหวะนั้นฉันก็ได้เห็นหุ่นล่ำ ๆ ของฮีล

ไอ้บ้านี่! คนกินข้าวอยู่ยังจะมายั่วกันอีก

ฉันกินข้าวต้มเรื่อย ๆ พลางมองค้อนไปที่ประตูห้องน้ำเพราะหมั่นไส้ ผู้ชายบ้าอะไรกัน ถอดผ้าถอดผ่อนอย่างกับตัวเองอยู่กับเมีย ไม่คิดจะอายฉันบ้างเลยหรือไง แล้วไอ้ที่กองกระจัดกระจายอยู่บนพื้นก็ไม่พ้นฉันเก็บอีก

หลังจากกินข้าวต้มเสร็จฉันก็เดินเอาชามออกมาเก็บ เห็นลูกปลากับพี่ฮัทนั่งอยู่ข้างนอก อีกละ ยัยนี่ก็ไม่ไปไหนจริง ๆ ปากร้องบอกไม่รักไม่เอาแต่สุดท้ายก็เห็นอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

“หน้าเป็นไรของแก บิดอยู่ได้ นึกว่าฟิลเลอร์ละลาย”

“เปล๊า!” ฉันตอบเสียงสูง ทำทีเป็นมองนกมองไม้ “ลำไยคนปากแข็งแบบแกไง”

“ปากแข็งอะไร ฉันไม่ได้อยากมาสักหน่อย”

“เหรอวะ แต่ไปรับทีไรก็มาทุกที” ไม่ทันจะตอบพี่ฮัทก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน แล้วสองคนนั้นก็ทะเลาะกันเบา ๆ

“ถ้าไม่มาสุดท้ายก็โดนลากมาอยู่ดีไหม”

“ก็จริง ไม่ดื้ออะดีแล้วจะได้ไม่เจ็บ…”

“เจ็บอะไร พี่อย่ามาทะลึ่งนะ”

“อยากเจ็บอะไรล่ะครับ” ฉันมองพี่ฮัทที่กำลังหยอดมัน เขาทำหน้าตาทะเล้นแล้วโปรยเสน่ห์เบา ๆ จนยัยลูกปลาแทบจะบิดตัว

พี่ฮัทกับไอ้ฮีลนี่นิสัยต่างกันลิบลับ ไม่น่าเชื่อว่าสองคนนี้จะเป็นพี่น้องกันได้ อีกคนก็นิ่งอมพะนำ อีกคนก็หยอดเก่งขู่เก่งจนยัยลูกปลามันดิ้นไม่หลุดอยู่นี่ไง

“หมั่นไส้โว้ยยยยย! ถ้าจะปากแข็งขนาดนี้ก็อย่าเขิน!” ฉันเอาบ้าง จะซ้ำให้มันเลิกปากแข็งไปเลย

“แหมมม แล้วพวกแกสองคนเมื่อไหร่จะเลิกปากแข็งฮะ!”

โป๊ก! คราวนี้เป็นฮีลที่เดินออกมาด้วยสภาพหล่อเหลาหลังจากอาบน้ำเสร็จ มันหยิบหนังสือที่วางอยู่ฟาดไปที่หัวของยัยลูกปลาเบา ๆ แล้วสามวิฯ ให้หลังก็โดนพี่ฮัทฟาดกลับ

โป๊ก!

“ไอ้นี่! นี่พี่สะใภ้มึง อย่าลามปาม”

“ก็นี่เพื่อน เล่นกับเพื่อนอยู่” มันเถียง พอฉันเห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดีจึงกลับเข้าห้องแล้วไปอาบน้ำบ้าง

เห็นละลำไย! ทีกับฉันไม่เห็นมันแสดงอาการอย่างอื่นเลยนอกจากหื่นใส่

เพราะช่วงหลังมานี้ฉันนอนกับมันบ่อยขึ้นก็เลยมีเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวอยู่ที่นี่บ้างนิดหน่อย ดังนั้นฉันจึงจัดการตัวเองให้เรียบร้อยที่คอนโดฮีลนี่แหละ ขี้เกียจกลับเข้าห้องตัวเอง

อาบน้ำเสร็จฉันก็แต่งตัวและแต่งหน้านิดหน่อย หยิบสัมภาระสำคัญได้ก็เตรียมออกจากคอนโดตรงไปยังบ้าน วันนี้ฉันต้องไปรับยัยน้องสาวสุดที่รักมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน

เฮ้ออออ นึกแล้วก็ถอนหายใจ ฉันจะทนมองหน้ามันได้นานแค่ไหนเชียว

เมื่อถึงบ้านฉันก็ทำนิสัยเดิม ๆ คือเหยียบคันเร่งแรง ๆ ให้เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม พอดับเครื่องรถแทนที่จะเข้าบ้านใหญ่ฉันก็เดินตรงไปยังเรือนเล็กหลังบ้านแทน

“แม่” ฉันวิ่งเข้าไปกอดร่างที่คุ้นเคยเอาไว้แน่นก่อนจะจูงมือท่านเข้าไปนั่งในบ้าน หลุบตามองสำรวจขาช้ำ ๆ ก็รู้ว่าท่านล้มอีกแล้ว

“ร้องไห้ทำไมลูก แม่ไม่เจ็บเลย แผลแค่นี้เอง”

“แม่ไปหาหมอกับมินนะ” ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น แต่วันนี้มันเกินต้านจริง ๆ ฉันกลัวว่าแม่จะป่วยหนัก กลัวว่าตัวเองจะไม่เหลือใคร

แม่ใช้มือปาดน้ำตาบนแก้มออกให้ฉันจึงจับมือแม่มาทาบทับกับพวงแก้มเกลี้ยงเกลาของตัวเอง พยายามเกลี้ยกล่อมให้ท่านไปหาหมอ

“แม่ไปหาหมอกับมินเถอะนะ” พอพูดย้ำอีกครั้งท่านก็มีสีหน้าซีดลง ฉันรู้ว่าแม่เริ่มรู้ตัวแล้วแหละว่าร่างกายตัวเองผิดปกติ

“จ้า พรุ่งนี้ได้ไหม วันนี้มินต้องไปช่วยน้องย้ายของไม่ใช่เหรอ”

“ช่างมันสิแม่ มีคนช่วยเยอะแยะ” ฉันมองแม่อย่างไม่เข้าใจ ท่านจะเป็นคนดีไปไหน อย่างน้อยก็หัดแยกแยะบ้างว่ามันสองแม่ลูกเป็นคนทำลายครอบครัวของเรา

“มิน! อย่าพูดแบบนี้นะ ยังไงมิรินก็เป็นน้องลูก” ฉันมองหน้าท่านแล้วหยดน้ำตาก็ร่วงหล่น

“แม่ แม่รับได้จริง ๆ เหรอคะที่พ่อมีคนอื่น”

“แม่…” ผ่านมาสองปีฉันไม่เคยเห็นแม่ยิ้มอย่างมีความสุขเลย ฉันไม่เคยเห็นแม่ได้รับไออุ่นหรือกอดจากคนที่ตัวเองเรียกว่าสามีเลย

“แม่” ฉันกุมมือแม่แน่น มองหน้าท่านด้วยสีหน้าจริงจังไม่มีเล่น “เราออกไปอยู่กันสองคนแม่ลูกดีไหมคะ ไปจากที่นี่ แม่หย่ากับเขาเถอะนะคะ”

“แต่แม่เป็นห่วงลูก แม่กลัวว่าตัวเองจะ…” ท่านชะงักแล้วแสดงความกังวลออกมา “แม่กลัวว่าตัวเองจะดูแลลูกได้ไม่ดี กลัวทำให้ลูกลำบาก”

“อีกปีเดียวมินก็จะเรียนจบแล้ว แม่ไม่ต้องกลัวนะคะ มินจะเลี้ยงแม่เอง อย่างน้อยสมบัติครึ่งหนึ่งของเขาก็ต้องเป็นของเรา”

“…”

“มินรักแม่นะ มินไม่อยากให้แม่เจ็บ”

“ขอแม่คิดก่อนนะ” ท่านไม่ได้ตอบรับเสียทีเดียวแต่กำลังยื้อเวลา ซึ่งฉันเองก็ปล่อยให้แม่ได้มีเวลาคิดโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่นี้ฉันก็กดดันท่านมากพอแล้ว ท่านอยู่กับพ่อมาตั้งกี่ปีจนฉันโตเอาป่านนี้ ความรักความผูกพันที่เคยมีคงจะตัดยาก ขนาดฉันเองยังรู้สึกโหวงเหวงเลยถ้าต้องไปจากพ่อจริง ๆ

หลังจากฉันคุยกับแม่เสร็จก็กวาดน้ำตาบนแก้มออกแล้วเดินเข้าไปบ้านใหญ่ เห็นสองแม่ลูกเตรียมของกันให้วุ่นฉันเลยไปนั่งข้างคนที่ตัวเองเคยเรียกว่าพ่อ

“พาน้องไปอยู่ด้วยก็ดูแลน้องดี ๆ ด้วยนะมิน”

“ค่ะ คุณดูแลแม่หนูแบบทิ้งขว้างยังไงหนูก็จะดูแลมันอย่างนั้นแหละ”

“มิน!”

ฉันมองพ่อแล้วแสยะยิ้ม ในเวลาเดียวกันแม่นมก็เอาน้ำส้มมาให้ ฉันจึงจิบเบา ๆ เพื่อให้ตัวเองสดชื่น ก่อนจะส่งยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างจริงใจ

“พ่อ…” คำเรียกที่ไม่เคยออกจากปากฉันมานานทำให้ท่านตกใจไม่น้อย “มินอยากจะขอของขวัญวันเกิดให้ตัวเอง”

“ได้สิมิน มินอยากได้อะไรพ่อจะให้หมดเลย พ่อดีใจมากนะที่ได้ยินคำนี้จากปากลูก” ท่านคงจะซาบซึ้งใจมากที่ได้ยินคำนี้ ฉันเองก็อยากจะเรียกเขาอยู่เหมือนกัน อยากเรียกไปทั้งชีวิต แต่ไม่รู้ทำไม พอต้องพูดมันออกมาทีไรฉันก็เค้นมันออกมาอย่างยากลำบาก

ฉันยอมรับพฤติกรรมของเขาไม่ได้จริง ๆ เขาไม่ควรจะเป็นพ่อใครด้วยซ้ำ

“มินจะขอให้พ่อหย่ากับแม่”