Episode 6 เมื่อยไหม

Episode 6

เมื่อยไหม

“หนูไปแล้วนะคะคุณพ่อคุณแม่ ไว้มิรินโทรหาค่ะ”

“อย่าดื้ออย่าซนกับพี่เขานะลูก”

“มิรินเป็นเด็กดีจะตาย ไม่ดื้อไม่ซนแน่นอนค่ะคุณพ่อ”

“ฮ่า ๆ งั้นเราก็ต้องคอยดูแลพี่เขาด้วยนะลูก เด็กดีของแม่ อย่าสร้างปัญหาให้พี่เขารู้ไหม”

“รับแซ่บค่ะคุณแม่”

ฉันเบะปากมองบน กลอกตาพลางทำหน้าเหนื่อยหน่าย รู้สึกสะอิดสะเอียนสุด ๆ ที่เห็นพ่อแม่ลูกเขาบอกลากัน

ปิ้ดดดดดดด!

“ร่ำลากันเสร็จแล้วก็เร็ว ๆ หน่อย พอดีมีธุระ!” ฉันกดแตรลั่นก่อนจะตะโกนอย่างดัง ให้มันรู้เสียบ้างว่าฉันกำลังรออยู่ จะอะไรกันนักกันหนา ยัยมิรินแค่ไปเรียนมหา’ลัย ไม่ได้ย้ายไปอยู่ขั้วโลกเหนือสักหน่อย ร่ำลาอย่างกับอยู่ห่างกันเป็นหมื่นไมล์

หงุดหงิด!

ฉันมองหน้าทุกคนแบบไม่ค่อยสบอารมณ์ ก่อนจะได้เห็นสีหน้าของพ่อที่แสดงความกังวลออกมา หลังจากฉันขอให้เขาทิ้งฉันกับแม่ พ่อก็ไม่ได้รับปากในทันที ไม่รู้จะเสียดายไปทำไมในเมื่อไม่เคยใส่ใจกัน ถ้าเป็นแม่ฉันยังพอเข้าใจเพราะแม่รักพ่อจากใจจริง แต่กับผู้ชายตรงหน้า คนที่ไม่รู้จักพอ ไม่น่าจะเสียดายพวกเราสองคนหรอก

ปิ้ดดด! ปิ้ดดด!

“ไปแล้วค้าาาา”

ฉันกดแตรอีกหนเมื่อยัยมิรินยังลีลา จนสุดท้ายมันก็ยอมวิ่งเข้ามานั่งในรถ

“ทีหลังก็ไปหัดขับรถไว้ด้วย ฉันไม่ใช่สารถี!”

“ก็พี่มินเป็นพี่ ดูแลน้องบ้างจะเป็นอะไรไป” มันตีหน้าเศร้าอีกแล้ว ฉันละเบื่อ ต่อหน้ามันกับแม่ก็เป็นแบบนี้แหละ แต่พอลับหลังฉันทีไรก็กลายร่างเป็นแม่มด ถ้าฉันไม่เคยเห็นธาตุแท้ของพวกมันป่านนี้ฉันอาจจะยอมรับพวกมันเป็นเครือญาติอีกคนเหมือนแม่ก็ได้

แต่ขอโทษ ฉันเห็นว่ามันทั้งบิดปาก ทั้งง้างมือลับหลังแม่

“ฉันไม่นับแกเป็นญาติ”

“พี่มินไม่เคยรักมิรินเลยเหรอคะ” ระหว่างรถแล่นยัยน้องสาวตัวร้ายก็ตัดพ้ออย่างน่าสงสาร

“แสดงละครเก่ง”

“เปล่านะ มิรินอยากให้พี่มินยอมรับสักที”

“แกไม่ใช่ลูกของพ่อฉัน ส่วนแม่แกก็เป็นเมียน้อยพ่อฉัน จะให้ฉันยอมรับอะไร”

“พะ…พี่มิน” มิรินบีบน้ำตา แต่ฉันกลับหมั่นไส้มันไปพร้อม ๆ กับรถแลมโบกินีสีดำด้าน จึงหักพวงมาลัยตัดหน้ามันเล่น ๆ “อ๊ายยยย! พี่มิน”

“เหอะ!”

แล้วหลังจากนั้นมันก็นั่งเงียบเมื่อเห็นว่าฉันใช้อารมณ์บนท้องถนน ส่วนฉันก็เปิดเพลงฟังอย่างสบายใจที่ไม่ได้ยินเสียงตอแหล ๆ ของมัน

กระทั่งถึงคอนโด ปกติฉันจะพุ่งขึ้นทางลาดแล้วไปจอดรถในตัวอาคาร แต่เพราะเห็นว่ายัยมิรินพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่จึงจอดรถทิ้งไว้หน้าคอนโดแทน

“พี่มินไม่ช่วยมิรินถือของบ้างเหรอคะ” ก็แค่กระเป๋าสองสามใบเอง ถือเองมันจะตายไง!

“เห็นฉันเป็นคนใช้เหรอไง ตามมานี่” ฉันบอกให้มันวางสัมภาระทิ้งไว้ก่อนพาเดินไปหานิติ แนะนำตัวน้องสาวสุดที่รักเรียบร้อยพร้อมกับให้นิติเตรียมคีย์การ์ดไว้อีกอัน

“ชั้นหกสิบเก้า” พอยื่นคีย์การ์ดให้ยัยมิรินก็ไม่ได้สนใจฉันเลย มันมองไปทางด้านหน้าพร้อมอ้าปากค้าง ซึ่งตรงนั้นมีผู้ชายตัวสูงราวกับนายแบบ ใบหน้าคมคาย แต่ในสายตาฉันก็ดูงั้น ๆ แหละกำลังเดินเข้ามา

“ละ…หล่อ” มิรินว่า ฉันจึงกลอกตา

หล่อกับผีอะสิ!

“ไปไหนมาอะ” แล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นก็แวะมาทักทายฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ส่วนยัยน้องสาวก็บิดตัวม้วนไปหลายตลบ

“บ้าน”

“อือ เย็นนี้ไปดื่มไหม”

“ไม่อะ เบื่อ!”

“เบื่อดิยิ่งต้องไป” ทำไมมันต้องคะยั้นคะยอฉันด้วย น่ารำคาญ

“อะ…เอ่อ สวัสดีค่ะ มิรินเป็นน้องพี่มินนี่ค่ะ” สะเหล่อ…

ฉันด่ามันในใจ ไอ้ฮีลมันไม่ได้อยากทำความรู้จักแต่ก็เสือกอยากจะแนะนำตัวเอง แถมยังอ่อยแรงยื่นมือไปเชกแฮนด์กับมันอีก

พ่อกับแม่มึงเป็นฝรั่งไง! ก็เห็น ๆ อยู่ว่าแม่มันเป็นคนอีสานส่วนพ่อมัน…ไม่รู้

สาบานว่าฉันไม่ได้บูลลี่คนอีสาน แต่เพราะมันกระแดะอ่อยผู้ชายเบอร์แรงอย่างกับตัวเองเป็นแหม่มไง ฉันถึงได้หมั่นไส้!

“ฮีล” แล้วไอ้บ้านี่ก็เสือกแนะนำตัวเอง แต่โทษที ฮีลมันไม่ยอมจับมือว่ะ

หุหุ อยากจะหัวเราะให้ดังไปไกลถึงดาวอังคาร

“ไปละ” ฉันปลีกตัวออกมา ปล่อยให้ยัยมิรินโชว์สกิลอ่อยอยู่นั่นแหละ เพราะยังไงไอ้ฮีลมันก็ไม่เอาใครนอกจากฉัน

ฉันไม่ได้หลงตัวเอง แต่เราตกลงกันแล้วว่าจะอยู่กันแบบ friends with benefits เราสองคนต่างก็มอบความสุขให้อีกฝ่าย และจะต้องไม่ไปทำแบบนี้กับคนอื่น ไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์บ้า ๆ นี้จะจบลงทันที

ตอนแรกฉันเองก็ไม่ยอมรับ แต่เพราะมันเป็นเพื่อนที่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยพอสมควร ของมันเคยทำ เวลาเมามันก็มีอารมณ์ ‘อยาก’ บ้าง เพราะงั้นมันเลยกลายเป็นแบบนี้ไง

“เฮ้ออออ” ฉันกระโดดลงบนเตียง เวลานี้พึ่งจะบ่ายสามเอง นอนสักงีบก่อนก็แล้วกัน ไว้ค่อยโทรหาลูกพีช

ก๊อก ๆ

“อือ” เสียงเคาะประตูดังอยู่ข้างนอกรบกวนเวลานอนหลับจนฉันต้องครางอย่างหงุดหงิด ยัยบ้านี่! อย่าบอกนะว่าหิว

เหอะ! มาอยู่ข้างนอกไม่มีคนดูแลแล้วจะมาทำตัวเป็นคุณหนูอ้อนฉันไม่ได้นะ

หลับต่อเสียเลย ลำไยมัน!

ก๊อก ๆ

“โอ๊ยยย! ไรนักหนา!” ฉันตะโกนด่า ก่อนจะลุกพรวดไปเปิดประตูให้คนที่อยู่ข้างนอก

“เฮ้ย! มาได้ไง” ไม่ใช่มิรินแต่เป็นฮีล มันมาทำไม แล้วเข้ามาในนี้ได้ยังไง

ฉันมีคีย์การ์ดห้องมันก็จริงแต่มันไม่มีคีย์การ์ดห้องฉัน ดังนั้นมันจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันมุ่นคิ้วมองฮีลด้วยความสงสัย ถัดจากนั้นก็ช้อนสายตามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังฮีล

มิรินสินะ

กระแดะจริง ให้ผู้ชายขึ้นห้อง!

ถึงฉันจะกระแดะกว่าที่ขึ้นห้องผู้ชายแต่เพราะหมั่นไส้มันมากไง ก็เลยบ่นอุบ แต่ไม่ใช่แค่บ่นในใจหรอกนะ “ถ้าฉันไม่อนุญาต ก็ห้ามให้ใครเข้าห้อง”

“หืมมม” ไอ้ฮีลเลิกคิ้วมอง เราเป็นเพื่อนสนิทกันก็จริงแต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าที่บ้านฉันมีปัญหาอะไร นอกจากคนที่ซี้ปึกอย่างลูกปลาและลูกพีช

“กะ…ก็พี่ฮีลอยากคุยกับพี่มิน มิรินเลยยอมให้เข้ามา” แต่ตอนนี้คงจะรู้แล้ว มันมองหน้าฉันสลับกับมิรินก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก “โทษที แต่ฉันจะมาชวนไปดื่มคืนนี้” แล้วก็เมินใส่ยัยมิริน

ปึง!

พูดจบก็แทรกตัวเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูใส่หน้ามิริน ถ้าฉันไม่ให้เกียรติ อย่าหวังว่าฮีลมันจะใส่ใจ มันยิ่งเป็นผู้ชายซึน ๆ ไม่สนใจโลกอยู่

สมน้ำหน้ามัน เป็นไงล่ะจ๊ะน้องสาว โดนผู้ชายเมินใส่

“ไม่ไป!” พรุ่งนี้ฉันจะต้องพาแม่ไปหาหมอ จะดื่มไม่ได้เด็ดขาด

“อือ” ก็เนี่ยมัน พอฉันบอกปัดมันก็ไม่พยายามตื๊อต่อ นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ตื๊อซ้ำสอง แถมยังล้ำเส้นเข้ามาถึงห้องนอนฉันอีก

แต่ก็โอเคที่มันไม่พยายามล้ำไปมากกว่านี้

“กลับไปได้แล้ว”

“ไม่กลับ!”

“…!”

“มาแล้วก็ขอเอาหน่อย เตียงเธอนุ่มหรือเปล่า เผื่อมาใช้บริการที่นี่บ่อย ๆ”

“ไอ้บ้า กลับไปเลย! อื้อออ”

ถามว่ามันสนไหมก็ต้องตอบว่าไม่ เวลาเดียวที่มันจะหน้ามึนก็คือตอนที่มันแสดงอารมณ์หื่น ในรถก็ได้ ริมระเบียงก็ดี บนเตียงยิ่งใส่ไม่ยั้ง แล้วตอนนี้มันก็กำลังจูบฉันอยู่ ทั้งที่พยายามต่อต้านแต่ความแข็งแรงของอีกฝ่ายทำให้ฉันไม่สามารถผลักออกไปได้ แล้วไหนจะความมือไวของมันอีก ไม่ทันไรมือปลาหมึกก็นวดคลึงหน้าอกฉันเล่นเสียแล้ว ไม่นับความร้ายกาจของลิ้นอีกนะ ที่ควานไปทั่วโพรงปากฉัน

จนในที่สุดฉันก็อ่อนปวกเปียก…

“อืมมม” แล้วมือฉันก็ยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง ค่อย ๆ เอียงหน้าเพื่อหลบปลายจมูกโด่งคมแล้วยอมให้มันจูบถนัดขึ้น เราสองคนจูบกันเนิ่นนานกระทั่งฉันอยู่ในร่างเปลือยเปล่า

“สวย” ชมฉันสั้น ๆ ก่อนจะผลักฉันติดผนัง แขนกำยำยกต้นขาของฉันให้อ้าออกแล้วคล้องไว้ก่อนจะก้มมาประกบจูบกันอีกหน ส่วนมืออีกข้างก็เริ่มสัมผัสที่เนินเนื้อจนลื่นไหล

“อ่า” ฉันหลุดครางหลังจากฮีลผละปากออก ริมฝีปากสีคล้ำเคลื่อนลงไปฉกชิมหน้าอกใหญ่ในขณะที่นิ้วเรียวยาวยังคงขยับเข้าออกภายในกายสาวจนฉันหายใจแรง สองมือกอดมันเอาไว้แน่นก่อนจะใช้เล็บคมครูดไปตามแผ่นหลังของฮีลเมื่อรู้สึกเสียว

“สะ…เสียว”

“เดี๋ยวทำให้เสียวกว่านี้อีก” แล้วมันก็ปล่อยขาฉันลง ถอนนิ้วออกมาก่อนจะดูดยั่วเสียงดังจ๊วบ

ฉันมองมันด้วยสายตาเปล่งประกาย สามวิฯ ให้หลังผู้ชายร่างสูงก็คุกเข่าลง จับเรียวขาของฉันไปขี่คอแล้วฝังหน้าลงตรงนั้น

“อ๊า” ฉันรีบกดหัวมันพลางสางมือเข้าไปในเรือนผมสีเทาของฮีล บิดตัวเร่า ๆ เมื่อถูกลิ้นร้อนดุนดันเข้ามาภายในช่องทางด้านในสลับกับตวัดขึ้นลงอย่างเร่าร้อน

รับรู้ว่าคนข้างล่างฝีมือพัฒนาขึ้นมากก็ในตอนที่ฉันเสร็จคาลิ้นมันไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งดูเหมือนฮีลจะภูมิใจมากที่ฉันแพ้ราบคาบแบบนี้

ฉันก็แพ้ให้มันตลอดแหละ ใครจะไปอึดอย่างมัน

“เมื่อยไหม” หลังจากถอดเสื้อผ้าตัวเองเสร็จฮีลก็ตั้งคำถาม ดันหลังฉันให้ชิดกำแพงผนังแล้วรวบขาขึ้นข้างหนึ่งเหมือนเดิม ในช่วงเวลาเดียวกันก็สอดใส่ท่อนเอ็นร้อนเข้ามาด้วย

“อะ…อ๊า เมื่อย” ทั้งเมื่อยทั้งเสียว ขาของฉันเริ่มหมดแรงแทบจะยืนไม่ไหวตั้งแต่ตัวเองเสร็จคาลิ้นมันแล้ว

“งั้นฉันจะอุ้มเอง” ว่าจบก็อุ้มฉันขึ้นในท่าลิงอุ้มแตง ก่อนจะกระแทกตัวตนเข้ามาด้วยจังหวะรุนแรงอย่างกับคนคลั่งเซ็กซ์ ตอกตรึงด้วยจังหวะที่ค่อนข้างป่าเถื่อนราวกับเอาคืนที่ฉันขับรถปาดหน้ามัน

แต่ฉันก็ดันไม่ท้วงติง ครางอื้ออึงจนฟังไม่เป็นศัพท์โดยไม่สนใจคนที่อยู่ข้างนอกสักนิด!