6 คนเอาแต่ใจ

         หญิงสาวตื่นขึ้นพบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงกว้าง มีผ้าห่มคลุมกาย ใกล้กันมีร่างสูงใหญ่ยังคงหลับอยู่ จำได้ราง ๆ ว่าเธอหลับไปหลังจากมีเซ็กซ์เร่าร้อนเพลียจนลุกไม่ไหว เขาคงอุ้มเธอมา

แม้ไม่ได้ใจดีจนถึงขั้นเช็ดล้างความเหนอะหนะออกจากกลางหว่างขาให้ แต่อย่างน้อยปรมะก็ไม่ใจร้ายทิ้งเธอไว้ให้นอนอยู่คนเดียวกลางโซฟาเหมือนอย่างหลายวันก่อน สงสัยคงขยาดที่โดนเธอต่อว่าไปทั้งวัน

“ตื่นได้แล้วปลื้ม อาบน้ำ จะได้เข้ามหาลัยพร้อมกัน” ตะวันปลุกคนที่นอนข้าง ๆ เสียงหวาน ลืมสิ้นแล้วเรื่องที่โดนทิ้งให้รอนาน ไม่ติดใจอะไรทั้งนั้น อย่างน้อยก็กลับมาหากัน นอนด้วยกัน ปรมะไม่ได้ไปนอนกับใครที่ไหน

หญิงสาวลุกไปจัดการตัวเองจนเสร็จสรรพ ออกจากห้องนอนมาด้วยชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น รวบผมที่ปล่อยยาวสยายขึ้นมัดเป็นดังโงะเพื่อเตรียมเข้าครัวทำข้าวต้มกุ้งเมนูโปรดของเขา แม้รสชาติจะไม่ถูกปากเท่าไหร่นักแต่เธอก็ทำด้วยใจ

มือบอบบางนำกุ้งสดที่ซื้อเตรียมไว้ในตู้เย็นออกมาล้างทำความสะอาด เธอบรรจงแกะกุ้งออกอย่างไม่ชำนาญนัก แกะเสร็จก็นำไปล้างกับโซดาและแป้งมันอีกรอบอย่างที่เคยเจอในคลิปสอนทำอาหาร ไม่แน่ใจว่าใช่วิธีที่ถูกต้องไหม โดนเงี่ยงแหลม ๆ ตรงหัวกุ้งตำก็หลายแผล ไหนจะน้ำคาว ๆ กระเด็นใส่ ตอนเจียวกระเทียมกับซอยต้นหอมก็อีรุงตุงนังกว่าจะเสร็จออกมาได้ทำตะวันถอนหายใจไปหลายรอบ

 ตั้งแต่เกิดมาก็มีคนคอยทำให้ทุกอย่าง ทว่าเพื่อปรมะแล้วตะวันก็ยังอยากลองทำ เมนูนี้เธอลองมาหลายครั้ง แรก ๆ ก็รสชาติหมาไม่รับประทาน ทั้งที่น่าจะเป็นเมนูง่าย ๆ ไม่ได้มีขั้นตอนการปรุงอะไรมาก วัตถุดิบมีไม่กี่อย่างหากก็ยังยากสำหรับตะวัน

ทว่าหลังจากลองผิดลองถูกลองทำซ้ำ ๆ มาหลายครั้ง หญิงสาวคิดว่ารสชาติล่าสุดคงจะพอถูไถ เธอวางแผนไปถึงขั้นจะลงเรียนทำเบเกอรี่ ไม่สิ... เรียนทำแค่ครัวซองต์ก็พอเพราะปรมะชอบกินอยู่แค่นั้นคู่กับกาแฟดำตอนเช้า

เมื่อเสร็จสรรพตะวันก็ตักใส่ชาม มองดูเมนูที่ตนเองเป็นคนรังสรรค์ด้วยความภาคภูมิใจ หญิงสาวคว้าสมาร์ตโฟนขึ้นมาถ่ายแล้วอัปสตอรี่ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับคอมเมนต์ชื่นชม ส่วนคอมเมนต์แซะปากหมาเธอจะไม่สนใจ

ไม่นานปรมะก็เดินออกมาจากห้องหลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว นั่งลงฝั่งตรงกันข้าม หญิงสาวนั่งเท้าคางมองเขาแล้วยิ้มให้ เป็นยิ้มพราวเต็มใบหน้า ตาเธอก็ยิ้มอย่างเคย เวลาอารมณ์ดีมักยิ้มแบบนี้เสมอ

ก็ดี จะได้ไม่โวยวายเรื่องเมื่อคืนที่เขามาช้ากว่าเวลาที่นัดไว้ ปรมะเลือกหยิบกาแฟมาจิบไม่สนใจข้าวต้มกุ้งที่หญิงสาวตักมาเสิร์ฟให้

“ทำไมไม่กิน” ตะวันเปลี่ยนจากยิ้มสดใสมาถามเสียงนิ่งมองเขาตาไม่กะพริบเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่คิดจะแตะข้าวต้มกุ้งที่เธอเลื่อนชามไปให้ จนปรมะถอนหายใจ

“ฝีมือเธอมันน่ากระเดือกลงซะที่ไหน” คำพูดไม่รักษาน้ำใจอย่างเคย แต่ตะวันก็ยังอดทนไว้ เธอชิน ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดแบบนี้เสียเมื่อไหร่

“ครั้งนี้อร่อยแล้ว ลองชิมดูหน่อยเร็ว” หญิงสาวคะยั้นคะยอ ตักขึ้นมาเป่าแล้วยื่นไปจ่อปากเขาแต่ชายหนุ่มก็ยังเบือนหน้าหนี

“ไม่” เสียงตอบเรียบเรื่อยติดรำคาญ

ตะวันก็ขยันทำโน่นทำนี่ให้เขากินจัง เกิดเป็นคุณหนูอยู่เฉย ๆ ดี ๆ ไม่ชอบ แต่ดันทุรังหาทำนั่นนี่ให้เขาเป็นหนูทดลองอยู่เรื่อย จะไม่ปฏิเสธเลยหากมันกินได้กินอร่อย แต่นี่อะไร พรสวรรค์ไม่มี พรแสวงก็ไม่น่าจะช่วยอะไร

“เลิกทำเถอะ คราวหลังซื้อเอานะ” แค่เห็นก็ไม่อยากอ้าปากรับเข้าไป

“ใจร้าย” หญิงสาวตัดพ้อ แล้วลุกเดินเข้าห้องนอนไปไม่นานก็ออกมาด้วยชุดนักศึกษาพอดีตัว กระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่า แม้ไม่โป๊มากหากก็โชว์ส่วนโค้งเว้าให้คนมองเกิดกระหายได้ไม่ยาก

ตะวันเดินมาคว้ากระเป๋าและกุญแจรถที่วางบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาห้องรับแขกแล้วเตรียมออกจากห้อง ตัวเธอเองก็ไม่กินแล้วข้าวต้มอะไรนั่น ปรมะใจร้ายจนพาลไม่อยากอาหารไปด้วย

“ตะวัน!” ไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินออกจากห้องเขาก็เรียกเสียงดัง เธอหันกลับไปสบตาคู่คมที่มองดุ ๆ แสดงออกถึงความไม่พอใจ คุณชายปรมะผู้เย็นชาและชอบออกคำสั่งกำลังกลับมาประทับร่างอีกแล้วสินะ

“อะไร” หญิงสาวแสร้งเอียงคอถามหน้าซื่อตาใส

“ปล่อยผม” เสียงทุ้มเรียบเอ่ยสั่งหากตะวันก็ไหวไหล่ แววตาคู่สวยแกมท้าทายว่า... ‘ไม่ทำ มีอะไรไหม’

ปรมะลุกพรวดจากแพนทรีแล้วก้าวฉับ ๆ มาทางหญิงสาว เขาประชิดตัวแล้วคว้าคอเธอมาจูบหนัก ๆ มืออีกข้างดึงยางรัดผมของเธอให้ดังโงะหลุด ปล่อยผมยาวสยายให้ทิ้งตัวลงจะถึงเอว

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ” ชายหนุ่มออกคำสั่ง บอกไปกี่ครั้งไม่รู้จักจำ ตะวันตั้งใจทำให้เขาหงุดหงิดใจ “อย่ามัดอีก”

“เอาแต่ใจ” ตะวันต่อว่า ทีกับเธอไม่เคยจะยอมให้ ในขณะที่เขาอยากได้อะไรก็ต้องได้

ปรมะชอบผู้หญิงผมยาวเธอรู้ ทุกวันนี้ถึงยอมไว้ยาวเอาใจเขา แต่แค่ขอมัดรวบหน่อยก็ไม่ได้

ตะวันมองเจ้าของห้องเดินตรงไปทางลิฟต์ แล้วหันกลับไปมองถ้วยข้าวต้มกุ้งสองชามที่เป็นหมัน เธอจะเดินกลับเข้าไปเก็บชามหากเจ้าของห้องก็เรียกไว้

“วางไว้นั่น เดี๋ยวแม่บ้านเข้ามาจัดการ” สายตาคมออกคำสั่งให้เธอรีบตามมา

หญิงสาวเดินตามเขาเข้าไปในลิฟต์เงียบ ๆ แล้วก้มลงมองมือทั้งสองข้างที่มีซากอารยธรรมจากการแกะกุ้งจนถลอกปอกเปิก กลบความนุ่มเนียนสวยงามไร้ความหยาบกระด้างที่เธอพร่ำบำรุงอย่างสม่ำเสมอแล้วก็ต้องถอนหายใจ

ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมกันนะ ทั้งที่เธอก็เลือกได้ ทำไมถึงยังมองแต่เขา ต้องยอมเขาทุกอย่าง ทนให้เขาออกคำสั่งต่าง ๆ นานา แม้กระทั่งในเรื่องที่ไม่ได้ชอบ ไม่อยากจะทำ ทั้งที่เธอก็ไม่เคยยอมใคร แต่พอเป็นปรมะใจก็อ่อนยอมเขาง่าย ๆ ทุกทีเลย