บทที่ 5 ความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมเซค

@MIDNIGHT CLUB

ในช่วงดึกของวันหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานในชุดพนักงานเสิร์ฟประจำคลับดังแห่งหนึ่งอย่างเจ้าขากำลังยกถาดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะนั้นทีโต๊ะนี้ทีด้วยความกระตือรือล้นเพราะยิ่งดึกมากเท่าไรเหล่านักท่องราตรีก็เริ่มเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ

"วีไอพีห้า"

เสียงของหญิงสาวผมบลอนด์อายุราวๆ สามสิบถึงสี่สิบปีเอ่ยบอกกับเด็กสาวชาวเอเชียอย่างเจ้าขาที่เพิ่งจะเดินถือถาดกลับเข้ามาได้ไม่นาน ก่อนใบหน้าน่ารักนั้นจะยิ้มตอบรับทันทีและเพียงไม่นานเครื่องดื่มถาดดังกล่าวก็ถูกยกออกไปพร้อมกับหญิงสาวเรือนร่างอรชร

สถานที่แห่งนี้เป็นคลับชื่อดังย่านใจกลางกรุงที่เธอเพิ่งจะสมัครเข้ามาทำได้เพียงเดือนเศษๆ เพราะหลังย้ายมาจากประเทศไทยเธอก็เริ่มที่จะหาสมัครงานพาร์ทไทม์ทันทีเพราะฐานะทางบ้านที่ไม่ได้ร่ำรวยทำให้เธอไม่สามารถอยู่เฉยๆ ได้แม้ว่าจะได้ทุนจากทางมหาวิทยาลัยก็ตามทีแต่เพราะเธอเองก็มีค่าใช้จ่ายอื่นๆ ด้วย

และนั่นก็เป็นหนึ่งในเหตุผลหลักๆ ที่ทำให้เธอต้องมาเช่าหอพักราคาถูกข้างนอกอยู่แทนที่จะอยู่หอในที่ทางมหาวิทยาลัยจัดหาไว้ให้สำหรับนักศึกษาทุนโดยเฉพาะแต่กว่าจะออกมาได้เธอก็จำเป็นต้องทำเรื่องขออนุญาตอยู่นาน

"ขออนุญาตวางเครื่องดื่มนะคะ"

เสียงใสเอ่ยบอกยังกลุ่มของวัยรุ่นชาวยุโรปที่ส่วนมากจะมีผมสีบรอนด์กันเป็นส่วนใหญ่ขึ้นด้วยรอยยิ้มประดับใบหน้าและทันทีที่วางเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะจนหมดเจ้าขาก็ก้มหน้าลงและเตรียมจะเดินออกไปทว่า...

"เฮ้! สนใจมานั่งกับพวกเราไหม"

ชายหนุ่มคนหนึ่งในโต๊ะพูดขึ้นพร้อมกับมือหนาที่จับแขนของเธอไว้อย่างถือวิสาสะนั่นจึงทำให้นัยน์ตากลมโตคู่นั้นเบิกกว้างขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจทว่าก็พยายามที่จะคุมสติของตัวเองไว้แล้วเอ่ยบอกแขกของร้านด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับให้เป็นปกติ

"ขอโทษด้วยค่ะ ฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟไม่สามารถนั่งดื่มกับลูกค้าได้ค่ะ"

แม้จะไม่ชอบใจในกิริยาที่ดูรุ่มล่ามของแขกคนดังกล่าวแต่ทว่าเพราะไม่อยากตกงานเลยจำต้องพยายามข่มความกลัวเอาไว้แล้วพยายามที่จะฝืนยิ้มออกมา

"ฉันจะจ่ายค่าแรงของเธอวันนี้เพิ่มให้อีกสิบเท่าเลย สนใจไหม?"

ชายคนเดิมยังคงเอ่ยพูดต่อด้วยความอารมณ์ดีในขณะเดียวกันเพื่อนในกลุ่มต่างก็พากันหัวเราะชอบใจราวกับกำลังเจอเรื่องสนุกเสียเต็มประดา

"ขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ แต่ฉันไม่สามารถรับน้ำใจนั้นไว้ได้"

เจ้าขาเอ่ยบอกก่อนจะพยายามดึงแขนของตัวเองออกจากพันธนาการของคนตรงหน้าแต่ทว่านอกจากจะไม่หลุดแล้วเคราะห์ซ้ำกรรมซัดชายคนดังกล่าวยังดึงรั้งแขนของเธอทำให้เสียหลักล้มลงไปนั่งบนตักของชายโรคจิตคนนั้นที่แม้จะหน้าตาดีแต่การกระทำกลับต่ำตมรังแกคนไม่มีทางสู้

"ปะ ปล่อยนะคะ!"

เสียงสั่นๆ ที่เต็มไปด้วยความตื่นกลัวนั้นดังขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความตกใจอย่างไม่ปกปิด

"โถ่ อย่าเล่นตัวไปเลยสาวน้อย"

ชายคนดังกล่าวโน้มใบหน้าลงมากระซิบใกล้ๆ นั้นยิ่งทำให้เจ้าขาตัวสั่นมากขึ้นไปอีกเท่าตัวแม้จะพยายามปกป้องตัวเองก็ไม่สามารถกระทำได้เพราะเธอไม่อาจสู้แรงของผู้ชายคนนี้ได้เลย

"เกิดอะไรขึ้น"

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นของผู้มาใหม่นั้นราวกับเสียงระฆังช่วยชีวิตของหญิงสาวก็ไม่ปานเพราะทันทีที่เห็นหน้าของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาชายโรคจิตก็รีบปล่อยให้เธอเป็นอิสระทันที ในขณะที่ทุกคนที่นั่งอยู่ภายในโต๊ะต่างก็หน้าซีดกันเป็นแถบอย่างรู้ดีว่าคนที่เข้ามาใหม่นั้นเป็นใคร

เจ้าขาที่เห็นแบบนั้นก็รีบลุกออกมาทันทีด้วยเนื้อตัวที่ยังคงสั่นเทาไม่หาย ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังของคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างเคลวิน

"ฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น"

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเอี้ยวหน้ากลับมาถามหญิงสาวด้านหลังที่นัยน์ตากลมโตคู่นั้นกำลังรื้นไปด้วยหยาดน้ำสีใสที่พร้อมจะไหลออกมาอยู่ร่อมร่อ

"ขะ เขาจะลวนลามเรา"

"เรื่องจริง?" เคลวินหันมาเอ่ยถามกับชายตรงหน้าแทนเมื่อได้รับคำตอบจากหญิงสาวตัวเล็กด้านหลัง

"ฉะ ฉันเปล่า ก็เธอมาอ่อยฉันก่อน"

"เราเปล่าทำนะ เราแค่ยกน้ำมาเสิร์ฟเท่านั้นเอง แต่ผู้ชายคนนี้เขาชวนให้เรานั่งด้วยพอเราไม่นั่งเขาก็ลวนลามเรา"

เจ้าขาร่ายยาวถึงสถานการ์ณ์ตั้งแต่ต้นจนจบราวกับเด็กที่กำลังฟ้องผู้ปกครองและนั่นก็สร้างความไม่พอใจให้กับชายคนดังกล่าวเป็นอย่างมาก

"นัง...!"

ร่างสูงของชายคนดังกล่าวหมายจะลุกขึ้นมาหาเจ้าขาด้วยความโมโหจัด แต่ทว่ายังไม่ทันได้ลุกขึ้นเหล่าชายชุดดำสองคนก็เดินเข้ามากดไหล่กว้างนั้นไว้ทันทีอย่างรู้งานในขณะที่คนในโต๊ะต่างก็พากันนั่งเงียบอย่างไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไรออกมาก่อนเสียงทุ้มจากเคลวินจะดังขึ้นมาอีกครั้ง

"จัดการ"

สิ้นประโยคนั้นมือหนาก็คว้าข้อมือเรียวไว้แล้วพาเธอเดินออกไปยังโซนหลังร้านที่ไร้ผู้คนในทันที

ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัดมีเพียงเสียงดนตรีที่ดังเล็ดลอดออกจากจากด้านในเพียงนิดนั้นทำให้บรรยากาศของคนทั้งคู่ถูกปลกคลุมไปด้วยความรู้สึกอึดอัดและแน่นอนว่าความรู้สึกเหล่านั้นมันเป็นของเจ้าขาแต่เพียงผู้เดียว

"ขะ ขอบคุณนะที่ช่วยเราไว้"

เสียงที่ยังคงสั่นเอ่ยบอกกับคนตรงหน้าขึ้นหากไม่มีเขาเข้ามาช่วยเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร แม้จะทำใจไว้แล้วว่าสักวันก็คงจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแต่พอเจอเข้าจริงๆ เธอกลับรู้สึกกลัวมากจริงๆ

เคลวินทำเพียงขานรับในลำคอสั้นๆ เท่านั้น นั่นยิ่งสร้างความอึดอัดให้หญิงสาวมากขึ้นไปอีกเท่าตัวเพราะแม้จะทำงานกลุ่มร่วมกันแต่ระหว่างเธอและเขาก็ไม่ได้มีบทสนทนาใดมากนัก

"อะ เอ่อว่าแต่เคลวินมาเที่ยวหรอ"

เจ้าขาเอ่ยถามขึ้นมาอย่างต้องการชวนคุยนั้นจึงทำให้ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าลงแทนการตอบกลับ ปกติเขาและเพื่อนจะมาสุมอยู่สถานที่แห่งนี้เป็นประจำ แต่ก็น่าแปลกใจที่ไม่เคยเจอเธอเลย อาจจะเป็นเพราะเธอทำหน้าที่เสิร์ฟเครื่องดื่มอยู่ที่ชั้นหนึ่งเท่านั้น

"งะ งั้นหรอ"

"ยังตกใจอยู่หรอ"

ท่าทางของคนตรงหน้าที่ยังดูขวัญเสียอยู่นั้นทำให้เคลวินต้องเอ่ยถามขึ้นมาเสียงนิ่ง ในขณะที่เจ้าตัวก็พยักหน้าลงเบาๆ เป็นการตอบรับ

"แล้วจะมาทำงานแบบนี้ทำไม"

เสียงทุ้มเผลอถามออกไปทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำแต่เพราะท่าทีของคนตรงหน้าที่ดูยังคงตื่นกลัวกับเหตุการณ์เมื่อครู่ราวกับลูกนกนั้นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะถามแบบนั้น

"เราจำเป็นต้องใช้เงินน่ะ"

เจ้าขาเอ่ยตอบเสียงเบาเพราะฐานะทางบ้านที่ไม่ค่อยดี แม้ว่าจะได้รับทุนแต่มันก็ไม่เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอต้องออกมาทำงานเสริมอีกทาง

เคลวินเงียบไปทันทีที่เธอพูดจบ เจ้าขาที่เห็นแบบนั้นก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

"งะ งั้นเราขอตัวไปทำงานก่อนนะ แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งนะ เราจะตอบแทนน้ำใจของเคลวินแน่นอน"

พูดจบเจ้าขาก็หันหลังเดินกลับเข้าไปภายในร้านทันทีทิ้งไว้เพียงสายตาเรียบนิ่งของคนตัวสูงที่มองตามแผ่นหลังนุ่มนิ่มนั้นไปด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาในความคิดของเขา

"ตอบแทนงั้นหรอ"

เสียงทุ้มพึมพำออกมาในขณะที่มุมปากหยักก็เหยียดยิ้มขึ้นมาบางเบาและเพียงไม่นานร่างสูงก็เดินกลับเข้าไปภายในร้านอีกคนเหมือนกัน