ความจริงคืออะไร

วันนี้ฉันก็ไม่ได้ไปทำงานเพราคำสั่งคุณสามีว่าให้ฉันพักผ่อนเพื่อเตรียมรับมือกับคืนนี้ ความจริงแล้วถึงแม้ว่าฉันจะแต่งงานกับเขาแล้วและเขาเองบอกว่าให้ฉันอยู่บ้านไม่ต้องทำงานหรอกเพราะว่ายังไงต่อให้ฉันไม่ทำงานเขาก็ต้องให้เงินฉันใช้อยู่ดี เหตุผลคืออยากให้ฉันพัก แต่เรื่องอะไรล่ะฉันจะหยุดทำงานในเมื่อที่แต่งงานกันมาก็เพราะว่าเขาต้องการที่จะใช้ประโยชน์จากฉันไม่ได้รักฉันจริงสักหน่อยถ้ามันถึงวันที่เขาจะทิ้งฉันไปฉันจะไปเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงตัวเองล่ะ ต่อให้เขารักฉันจริงๆฉันก็คงไม่อยู่เฉยๆหรอกคนเรามันก็ต้องทำงานกันตอนที่มีแรงปะ? แก่กว่านี้ฉันก็ทำไม่ไหวนะ ฉันเลยให้เหตุผลว่าถ้าฉันไปทำงานด้วยก็จะได้อยู่ด้วยกันและก็ประหยัดค่าจ้างเลขาคนใหม่ด้วยไง เขาก็เลยตกลงแบบปลงๆเพราะฉันค้านหัวชนฝาว่ายังไงก็จะไปทำงาน

 -เย็น-

“กลับมาแล้วครับ คิดถึงจังเลยมาให้จุ๊บให้หาเหนื่อยหน่อย” เสียงนี้มาก่อนตัวเลยพ่อคุณ

“กลับมาก็ไปอาบน้ำเลยค่ะ จะได้ลงมากินข้าว ไม่ให้จงให้จุ๊บหรอกเหงื่อไคลเต็มเลยไปอาบน้ำก่อน”

“ อะไรกันแค่นี้ก็ไม่ได้นี้จะน้อยใจแล้วนะ เมื่อคืนเราอุส่าไม่กวน แล้วตอนนี้ขอจุ๊บก็ไม่ให้จะเล่นตัวไปถึงไหนกันคุณภรรยา”

“ก็แค่บอกว่าให้อาบน้ำก่อนไม่ใช่ไม่ให้ทำเลยสักหน่อย”

“ให้ทำเลยหรอ?”

“หมายถึงว่าให้จุ๊บไง คนอะไรชอบพูดเรื่องใต้สะดือ”ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อนี้จ้องแต่จะทำเรื่องอย่างว่าอย่างเดียวเลยรึไง

“งั้นแสดงว่าทำไม่ได้หรือไง ยังไงก็จะทำ หึ!”

“เรื่องแบบนี้พี่จะมาพูดทุกทีแบบนี้ไม่ได้นะอายคนอื่นเขา”

“คนอื่นมีที่ไหนที่นี่มีแต่ครอบครัวเรา ไม่ต้องอายหรอกที่รักทุกคนผ่านเรื่องนั้นมากันหมดแล้วเหลือแค่เรานั้นแหละที่ยังไม่ผ่านแต่รับรองผ่านแน่นอน”ใครบอกคุณว่าฉันไม่เคยผ่านประสบการณ์เรื่องนี้ก่อนหน้านี้นะใช่แต่พอคุณเข้ามาคุณนั้นแหละที่เป็นประสบการณ์ของฉัน

“ก็ไม่ควรเอามาพูดตรงนี้ไหมล่ะ พอเลยษาไม่เถียงกับพี่แล้วไปอาบน้ำได้แล้วค่ะจะได้ลงมากินข้าว”

“ครับผม” คุณเปรมพูดก่อนจะเดินขึ้นไปอาบน้ำ

 

ฉันตอนนี้ก็มาช่วยแม่บ้านจัดโต๊ะอาหาร เตรียมของต่างๆช่วยแม่บ้าน แม่บ้านที่นี่ค่อนข้างจะเอ็นดูฉันเป็นพิเศษเพราะแกบอกว่าตั้งแต่คุณชายของแกเป็นหนุ่มไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านพอเห็นพาฉันเข้ามาก็คิดว่าคงจะจริงจังแต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดที่แต่งงานกันไวขนาดนี้ที่แรกคนที่นี้ก็ตกใจนึกว่าท้องก่อนแต่งไหมเพราะทุกอย่างมันดูรวดเร็วไปหมดแต่พอได้ใกล้ชิดกับฉันทำให้ทุกคนเข้าใจว่าที่คุณเปรมแต่งกับฉันเพราะไม่อยากเสียคนดีดีอย่างฉันไป อยากบอกทุกคนจังว่าความจริงมันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิดที่รีบแต่งเพราะจะรีบจบเรื่องสักทีไง

ลืมบอกว่าฉันจะมาอยู่ที่บ้านของคุณเปรมหนึ่งอาทิตย์หลังแต่งงานเพราะธรรมเนียมบ้านเขาแล้วค่อยย้ายออกไปอยู่ส่วนตัวตอนแรกก็ไม่เข้าใจแต่คุณแม่บอกว่าถ้ามีครอบครัวของตัวเองแล้วก็ต้องแยกออกไปดูแลครอบครัวตัวเองจะมาอยู่ด้วยกันกับพ่อแม่มันไม่เหมาะ เรื่องนี้ฉันก็เขาใจนะเพราะบ้านนี้เขาเลี้ยงลูกสไตล์ฝรั่งปล่อยให้ไปใช้ชีวิตของตัวเอง แค่ช่วยเหลือนิดๆหน่อยๆเท่าที่จำเป็น

ตอนนี้ทุกคนก็มาทานข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา

“คืนนี้แม่ขอคาดหวังได้ไหมนิว่าพวกเราจะมีหลานให้แม่ จริงแล้วหนูษาไม่ต้องไปทำงานหรอกอยู่บ้านเป็นแม่บ้านก็พอแล้วลูก” คุณแม่รบเร้าฉันให้หยุดงานคงเป็นเพราะคุณเปรมไปบอกล่ะมั้งทำไมขี้ฟ้องจัง

“ษาว่ามันอาจจะเร็วไปไหมค่ะเราเพิ่งแต่งกันเองษาอยากจะรอสักปีสองปีก่อน อาจจะอุ้มบุญให้กับปลายฟ้าก่อนที่จะมีของตัวเองค่ะ พอดีษารับปากกับเพื่อนไว้ว่าจะอุ้มท้องให้เขาและภรรยาของเขาก็คือปลายฟ้าค่ะ”สิ่งที่ฉันพูดไปคงเป็นสิ่งที่เขาต้องการใช่ไหม และสำหรับตัวฉันเองก็คิดว่ามันก็ดีต่อตัวเองด้วยเพราะว่าถ้าหากว่าฉันท้องกับเขายังไงสักวันหนึ่งเขาก็คงต้องทิ้งฉันไปฉันไม่อยากให้ลูกที่เกิดมาต้องไม่มีพ่อ ไม่อยากให้ลูกมีปม หรือถึงแม้ว่าเขาจะอยากรับผิดชอบลูกที่เกิดมาฉันก็ไม่ต้องการให้มันมีปัญหามีเรื่องคาราคาชังระหว่างเราอีก

“อ้าวหรอ ทำไมแม่ไม่เคยรู้เลยล่ะว่าคนที่จะมาอุ้มบุญให้ปลายเป็นใครนี้เป็นเราเองหรอ ดีจังได้คนในครอบครัวท้องให้มันจะได้ไม่มีปัญหา แม่ฝากด้วยแล้วกันนะลูก”

“ค่ะ ษาว่าจะเตรียมตัวให้พร้อมแล้วจะนัดกับเพื่อนษาและก็ปลายฟ้าอีกครั้ง” ที่ฉันเลือกจะทำตามที่พูดไม่ใช่ว่าแค่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนแต่มันแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าฉันเป็นคนที่พูดจริงทำจริงและถ้าหากในวันที่ฉันเลือกจะไปเองแล้วฉันคงไม่กลับมาอีกครั้ง

“เอาละ กินข้าวกันได้แล้ว พ่อว่าเปรมมันคงอยากกินของหวานเต็มแก่แล้ว”

“คุณพ่อนี่เข้าใจลูกชายคนนี้จังเลย”

“ก็ต้องเข้าใจสิ พ่อผ่านมันมาก่อนแกเกิดอีก พ่อก็เคยเป็น 555”

“สองพ่อลูกนี่คุยอะไรกันแบบนี่ นี้มันโต๊ะกินข้าวนะคะ น่าเกียจ”

“แม่ก็พูดสะอย่างกับไม่เคย ทำมาเป็นอาย”คุณพ่อแซวคุณแม่ก่อนยิ้มกรุ่มกริม

“ใครบอกว่าฉันอายล่ะคนที่อายน่ะหนูษาต่างหากล่ะ อยากไปฟังเขามากนะหนูษาสองพ่อลูกนี้ชอบพูดอะไรก็ไม่รู้น่าเกียจ” คุณแม่หันไปตอบคุณพ่อก่อนหันมาหาฉัน

หลังจากที่กินข้าวทำธุระส่วนตัวต่างเสร็จ ฉันก็ออกมายืนที่ระเบียงห้องเงยหน้ามองฟ้าแล้วคิดว่าเรื่องบ้านี้ฉันควรจบมันตอนไหนหรือรอให้เขาจบมัน ความรู้สึกตีกันไปหมดระหว่างที่จะทำให้เขารักและเราจะได้รักกันตลอดไป หรือฉันควรที่จะตัดใจไปเลยเพราะไม่รู้ว่าความพยายามที่จะทำให้คนคนหนึ่งนั้นมารักเราฉันต้องพยายามมากแค่ไหนจะพอ อยากเป็นคนที่คุมเกมแต่ก็กลัวว่าจะหลงเข้าไปเล่นจนหาทางออกมาไม่ได้ แต่ถ้าจะให้เขาเป็นคนคุมเกมฉันก็คงต้องระแวงว่าวันไหนที่เขาจะเปลี่ยนแปลงตัวละครที่เล่น ฉันก็อยากปรึกษาเพื่อนอยากปรึกษามากๆว่าฉันควรเอาตัวเองไปวางไว้ตรงไหนของเรื่องนี้ แต่ติดตรงที่ว่ามันคงจะเป็นห่วงฉันจนเครียดตอนนี้ฉันก็คงต้องจัดการกับชีวิตที่เลือกเองของฉัน

“ออกไปยืนอะไรตรงนั่นครับเดี่ยวก็ไม่สบายหรอกข้างนอกอากาศเย็นนะ ดูท่าฝนจะตกด้วยเข้ามาข้างในเถอะครับ”น้ำเสียงแววตาท่าทางที่เป็นห่วงนี้ถ้ามันเป็นความจริงฉันคงเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมากและน่าอิจฉามาก แต่สิ่งที่เขาทำทั้งหมดมันก็แค่แผนการบ้าๆที่เขาต้องความช่วยเหลือจากฉันทั้งนั้นแหละ

“ค่ะเดี่ยวษาเข้าไปนะคะขออยู่ตรงนี้อีกแปปนึงนะคะ”

“ไม่ได้แล้วครับเข้ามาเร็วเดี่ยวฝนก็ตกแล้วนั้น อย่าดื้อเข้ามาเร็วๆครับ”

“ก็ได้ๆ พ่อคนขี้บ่น”

“บ่นก็เพราะเป็นห่วงนิครับ กลัวคุณภรรยาไม่สบายและที่สำคัญมาชดเชยให้พี่เลยเรื่องเมื่อคืน”

“ห่วงจริงๆ หรือแค่เรียกมาทำอะไรอะไรด้วยแค่นั่นค่ะ”ฉันถามเขาออกไปด้วยความน้อยใจที่ดูเหมือนว่าเขาหมกมุ่นที่จะทำแต่เรื่องอย่างว่าแค่นั้นสีหน้าของเขาดูซีดไปทันทีที่ฉันถามจบ

“พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย ทำไมดูเหวียงๆนิ จะเป็นมนุษย์เมนส์หรือมนุษย์เมียนิ”

“สงสัยจะเป็นมนุษย์เมียมั้งค่ะเพราะเมนส์เพิ่งหมดไป”

“งั้นก็ดีเลยเรามาทำลูกกันเถอะ”

“ษาเองก็อยากมีนะคะ เพราะษาเองก็รักแด็กมากแต่ษาได้รับปากเพื่อนไว้แล้วษาหวังว่าพี่จะเข้าใจนะคะเราจะมีกันตอนไหนก็ได้แต่พวกเขาต้องการษา ษาอยากช่วยพวกเขาพี่เข้าใจษาได้ไหมค่ะเราค่อยมีลูกด้วยกันในตอนที่ษารู้สึกว่าษาพร้อมได้ไหมค่ะ”

“ถ้าหากว่าเราตัดสินใจแบบนั่นไปล้วพี่ก็ไม่ขัดอะไรครับ งั้นเดี่ยวพี่ป้องกันเองเราจะได้ไม่ต้องลำบากกินยานะครับ”

“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ และเสียสละขนาดนี้”

พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณเรา สิ่งที่เราทำให้ครอบครัวพี่สิคือสิ่งที่เรียกว่าเสียสละ พี่ให้เราแค่นี้เทียบไม่ได้เลยกับการที่เราทำให้ครอบครัวพี่”

ตอนนี้ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่ฉันใส่มันร่วงหลุดไปตอนไหน ส่วนคุณเปรมเสื้อผ้ายังอยู่ครบ

“ษาครับถอดให้พี่อย่างที่พี่ถอดให้เราได้ไหมครับ”คุณเปรมเอ่ยขอให้ฉันถอดเสื้อผ้าให้เขาบ้างทำไมต้องทำเสียงเซ็กซี่แบบนี้ด้วย ถึงแม้ว่าฉันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แต่ฉันก็ไม่ได้เจนจัดขนาดนั้นนะ ประสบการณ์ของฉันมีแค่หนึ่งครั้งถ้วนเอง

“ษ ...ษา ทำไม่ได้ค่ะษาไม่เคย” ตอนนี้ฉันก้มหน้าจนคางชิดหน้าอกแล้วใครจะไปกล้าสบตาตอนนี้แค่ยืนได้นี้ก็เก่งแล้วนะ

“ก็หัดทำไว้ไงครับ จะได้เอาไว้มัดใจสามีไง”

“ถ้าหากทำแบบนั้นพี่จะชอบงั้นหรอค่ะ”

“แน่นอนสิครับ มันไม่ใช่แค่เซ็กส์แต่มันหมายถึงความรักด้วยนะครับ”ทำไมคำถามเธอเหมือนเด็กแบบนี้รู้ไหมว่ามันเร่าอารมณ์ผมแค่ไหน

“ง..งะ ..งั้นษาทำก็ได้ค่ะ” ฉันค่อยๆถอดเสื้อเขาด้วยมืออันสั่นเทา ฉันพยายามบังคับมันให้นิ่งแต่ว่ามันก็ไม่ได้ ความรู้สึกคือหัวใจฉันมันเต้นเร็วแรงจนกลัวว่าคนข้างหน้าจะได้ยินมัน

“ค่อยๆเป็นค่อยๆไปครับ อย่าเกร็ง อย่ากลัว ผ่อนคลายนะครับ”

หลังจากที่ฉันถอดเสื้อผ้าให้เขาเสร็จ ฉันก็ได้แต่หลับตาไม่รู้ว่าจะเอาตาไปวางไว้ที่ไหนถ้ามองหน้าเขาฉันก็จะเขิน ถ้ามองข้างล่างพอดีหัวใจวายตายพอดี

ผมเชยคางเธอให้สบตา ถ้าหากว่านี้ไม่ใช่แผนการ ผมเองคงตกหลุมรักคนคนนี้ไปแล้วสิ่งที่เป็นเธอมันดูน่ารักผมเจอคนมามากหน้าหลายตาคนที่พยายามทำเป็นว่าไม่เคยแต่ว่าก็นะเรื่องแบบนี้มันแสดงได้เนียนแต่ตรงนั้นมันไม่เนียนนะครับคนที่มันเคยผ่านมาถึงจะแค่ครั้งเดียวแต่ว่าถ้าหากผ่านมาแล้วก็สามารถรู้ได้หมดนั้นล่ะครับ ผมเป็นคนแรกของเธอก็ตรงสวมบทคนดีเอาใจเธอหน่อยล่ะกัน

หลังจากที่เราสบตากันสิ่งที่ทำให้ผมตกใจก็คือเธอร้องไห้

“ร้องไห้ทำไมครับ เป็นอะไรไปหืม”

“ษากลัวมันจะไม่เจ็บใช่ไหมค่ะ” เพราะว่าคืนนั้นมันทำให้ฉันกลัวว่ามันจะเจ็บแบบนั้นอีกวันนั้นนอกจะความเจ็บปวดฉันก็ไม่รู้สึกอะไรเลย

“พี่สัญญาว่าจะทำให้เบาที่สุดจะไม่ทำให้เราเจ็บ”ผมพูดก่อนเกลี่ยน้ำตาให้เธอจากนั้นค่อยจูบซับน้ำตาให้เธอเรื่อยๆลงมาที่คอก่อนทำรอยเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของสักหน่อย

“อือ อะ อ๊า เจ็บค่ะ”

บ้าจริงทำไมเสียงของเธอมันทำให้ผมรู้สึกตื่นตัวได้ขนาดนี้

“พี่แค่ทำรอยแสดงความเป็นเจ้าของจะได้ไม่มีใครมายุ่งกับเราไง”

“ไม่เคยมีใครมายุ่งกับษาเหอะ”

“เถียงได้ขนาดนี้ก็แสดงว่าหายกลัวแล้วใช่ไหมนิ”

“หายนิดนึงค่ะ”

“อ๊ะ พี่เปรม” เธอเอ็ดผมเสียงดังเพราะว่าผมขย้ำหน้าอกเธอไงล่ะ เธอเป็นคนที่ตัวเล็กแต่หน้าอกหน้าใจใหญ่เกินตัวใครมันจะอดใจไหวกันล่ะ

“งั้นพี่ทำเลยนะพี่ไม่ไหวแล้ว”ผมพูดก่อนให้เธอพิสูจน์โดยการจับมือเธอมาจับที่ลูกชายของผมว่าตอนนี้มันพร้อมขนาดไหนเธอดึงมือกับทันทีที่มันสัมผัสกัน คงตกใจมากไม่เป็นไรเดี่ยวก็ชิน

ผมเริ่มเบี่ยงเบนเธออีกครั้งด้วยการจูบ เธอเองก็พยายามจูบตอบแต่ด้วยความที่เธอไม่เคยมันทำให้ผมอยากจะสอนเธอไปเรื่อยๆผมป้อนจูบให้เธออยู่นานแต่ว่ามือก็ไม่ได้อยู่นิ่งมือข้างนึงผมขย้ำที่หน้าอกของเธออีกข้างใช้สำรวจร่องรักของเธอ ค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปเพื่อเปิดทางที่ล่ะนิ้วจนครบสามนิ้วเธอพยายามผลักมือผมออกแต่แรงเธอรำพังก็ไม่มียิ่งตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง แค่ยกแขนได้ก็ถือว่าเก่งแล้ว

“อ๊ะ อือ พี่เปรมษาเจ็บ เอาออกได้ไหมค่ะ” ยอมรับว่ามันไม่เจ็บมากเท่าวันนั้นแต่มันก็ยังเจ็บเพราะว่ามันผ่านมานานแล้ว

“ทนอีกนิดได้ไหมครับ ถ้าหากไม่ทำแบบนี้ษาจะเจ็บกว่านี้นะครับ”ผมบอกเธอก่อนจูบปลอบอีกครั้ง

“อือ อ๊า เจ็บษาเจ็บ”ทันทีที่ปากล่ะจากกันสิ่งที่ฉันพูดออกมาคงมีแค่นี้ก็มันเจ็บ

“พี่คิดว่าเราพร้อมแล้วล่ะ พี่ใส่ล่ะนะ”ผมขอก่อนที่จะค่อยๆดัยแกนกายเข้ามันคับแน่นมากแต่มันคงไม่ใช่ครั้งแรกแน่นอนเพราะว่าคนที่ผ่านผู้หญิงทุกรูปแบบอย่างผมทำไมจะไม่รูปว่าอันไหนคือครั้งแรกอันไหนไม่ใช่ตอนนี้ในความรู้สึกดีดีที่มีต่อเธอมันพังลงหมดแสดงว่าเธอหลอกทุกคนงั้นสิว่าเธอยังบริสุทธิ์ งั้นผมคงไม่ต้องถนอมเธออีกแล้วล่ะความรู้สึกที่หลอกเธอมันสลายไปหมดตั้งแต่รู้ว่าเธอหลาอกผมแล้วล่ะ

หลังจากที่ใส่เข้าไปหมดผมก็ไม่แช่ไว้แต่กระแทกตั้งแต่แรกเลย ไหนๆเธอก็ไม่ได้บริสุทธิ์ที่มันคับแน่นก็คงเพราะว่าเธอไม่ได้ทำมันนานแล้วมั้งเพราะตั้งแต่ที่ย้ายมาอยู่คอนโดที่ผมซื้อให้เธอก็ไม่มีใคร

“เบาๆได้ไหมค่ะษาเจ็บ”เธอขอให้ผมเบาทั้งน้ำตาคิดหรือว่ามารยาแค่นี้ผมจะยอมอ่อนข้อให้

“พี่ก็เบาสุดแล้วครับ” ผมทั้งพูดทั้งกระแทกสุดแรง เธออย่าได้หวังว่าจะได้รับความอ่อนโยนจากผม

ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรทั้งๆที่บอกว่าทำเบาแต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นหรือเขารู้ว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรกของฉัน ต้องใช่แน่ๆเพราะฉันเคยอ่านมาว่าคนที่ผ่านเรื่องนี้มาจะไม่เหมือนเดิมอีกเขาคงคิดว่าฉันเป็นคนโกหก ที่หลอกเขาแล้วล่ะ ก็ดีเหมือนกันฉันก็อยากรู้ว่าเขาจะทำยังไงกับเรื่องนี้หรือจะยกมันมาเป็นข้ออ้างในการบอกเลิกฉันก็ได้

ฮืม อะ อ๊า เสียงคำรามในลำคอทุกครั้งที่เข้ากระแทกเข้าสุดออกสุดนั้น ดูเหมือนจะทำให้เขามีความสุขมากในขณะที่อีกฝ่ายมีแต่น้ำตา  น้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาข้างนอก

“พะ..พอก่อนได้ไหมค่ะษาเจ็บไม่ไหวแล้ว”ตอนนี้ฉันเจ็บไปทั้งตัวแล้วมือที่ว่างเขาก็เอามาขย้ำที่หน้าอกสลับกับกัดดูด

“แค่นี้ทำให้พี่ไม่ได้หรอครับ”แทนที่จะหยุดเขากับพลิกเปลี่ยนท่าไปเรื่อยๆ ทั้งยังกระแทกไม่หยุดแบบไม่ผ่อนแรงลงสักนิด

หลังจากนั้นห้องทั้งห้องก็มีแค่เสียง ตับ ตับ ตับ เสียงของเนื้อกระทบกัน กับเสียงเตียงที่ดังตามแรงกระแทกฉันไม่รู้ว่าคืนนี้จะจบลงตรงไหน แต่ว่าความสึกของฉันที่คิดว่าคืนนี้จะต่างจากคืนนั้นก็เป็นแค่ความคิดของฉันไม่ใช่ความจริง

อ่าห์ เสียงครางในลำคอของเขาดังขึ้นก่อนจะกระสองสามครั้งแล้วถอนตัวตนออก ไหนบอกว่าจะป้องกัน คงไม่พ้นฉันต้องกินยาคุมเองสินะ

“พี่ขอโทษ พี่ลืมใส่ถุง ษากินยาได้ไหมครับครั้งหน้าพี่จะใส่ถุง”ไหนๆก็ไหนๆแล้วคืนนี้ขอทั้งคืนเลยแล้วก็คิดสะว่าเป็นค่าสินสอดก็แล้วกัน

“ค่ะ งั้นษาไปกินยาก่อนนะคะ”ฉันกำลังจะลุกไปเอายาที่กระเป๋าแต่คุณเปรมกับดึงแขนฉันเอาไว้

“ค่อยกินพรุ่งนี้ก็ได้ หรือว่าหลังจากเสร็จก็ได้ คืนนี้พี่ขอนะครับ”

พูดจบเขาก็ไม่ได้ปล่อยให้ฉันปฏิเสธฉันได้ลุกมากินยาตอนที่สี่หลังจากเสร็จรอบสุดท้ายไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่....