เยียวยาหัวใจกันและกัน 2

"หา!? นายว่าอะไรนะ?"

"เปล่า" กวินรีบปฏิเสธหน้าไม่เปลี่ยนสี แต่หูแดงแจ๋จนวันสุขอดขำไม่ได้

"พ่อคุณ! พ่อมาเฟียหวงแฟน! ฮ่า ๆ ๆ ๆ" เธอหัวเราะลั่นอย่างขำที่สุดในชีวิต กวินยืนกอดอกมองเธออย่างโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายได้แต่เดินตามอย่างงอน ๆ แบบคนซึน แต่ระหว่างทางนั้น มือใหญ่ก็ยังจับมือเล็กไว้แน่น...ไม่ยอมปล่อยแม้แต่วินาทีเดียว

หลังจากเดินเล่นบนชายหาดริมทะเลแบบกวินหวงแฟนขั้นสุดไปแล้ว...ตกเย็น กวินก็วางแผนเดตริมทะเล เอาใจวันสุขอย่างจริงจัง เขาจัดโต๊ะอาหารใต้แสงเทียน ติดริมหาด เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งเบา ๆ บรรยากาศโรแมนติกจนน้ำทะเลยังอาย

บนโต๊ะอาหารวันสุขนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับกวิน ในชุดเดรสสีพาสเทลเรียบง่าย แต่ยังคงน่ารักสดใสเกินห้ามใจ กวินเทไวน์ใส่แก้วให้เธออย่างสุภาพ มือใหญ่จับขวดไวน์อย่างคล่องแคล่ว

"วันนี้สวยจนไม่อยากให้ใครเห็นเลยจริง ๆ" เขาเอ่ยเสียงนุ่ม

วันสุขหัวเราะคิกคัก เอียงคอถามแบบยั่ว ๆ

"แล้วนายจะทำยังไงดีล่ะ"

กวินเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนยักไหล่ทรงห้าว

"ก็ขังไว้ในห้องทั้งวันเลยไง..." เขาพูดหน้าตายจนวันสุขสำลักไวน์ทันที!

"แค่ก ๆ ๆ ๆ นายมันโรคจิต!" เธอตะโกนแหวใส่ แต่กวินกลับหัวเราะเบา ๆ แล้วเท้าแขนมองเธอด้วยสายตาหวานหยด

"โรคจิตเฉพาะกับคุณคนเดียวเป็นพิเศษ"

หลังมื้ออาหารพวกเขาเดินเล่นริมทะเลในยามค่ำคืน วันสุขถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่าย่ำไปบนผืนทรายนุ่ม เส้นผมปลิวไหวในสายลมอ่อน กวินเดินข้าง ๆ ไม่ห่าง ดวงตาไม่ละจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว

"รู้ไหม..." กวินเอ่ยขึ้นเสียงเบา "ตั้งแต่วันแรกที่เจอคุณผมรู้เลยว่าจะไม่มีวันปล่อยคุณไป"

วันสุขยิ้มทั้งแก้มแดง ใจเต้นแรงจนแทบระเบิด

"อย่าเวอร์น่า..." เธอพูดกลั้วหัวเราะ แต่กวินไม่ยอมปล่อยโอกาส เขาก้าวเข้าไปประชิดตัวเธอ ก้มหน้าลงกระซิบข้างหูเสียงต่ำจนขนลุก

"อยากพิสูจน์ไหมล่ะ ว่าผมพูดจริง"

วันสุขเบิกตากว้าง ถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ แต่ยังไม่ทันหนีได้พ้น แขนแกร่งของกวินก็คว้าเอวบางไว้ได้ทัน

ดึงเธอเข้าไปแนบอกกว้าง

"จะหนีไปไหน หืม..." เสียงของเขาทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งหวานจนหัวใจแทบละลาย

"คนบ้า! อย่ามาเล่นนะ!" วันสุขทุบอกเขาเบา ๆ

แต่กวินกลับยิ้มอย่างเอ็นดู เขาก้มหน้าลงใกล้อีกนิด ใกล้จนปลายจมูกเกือบแตะกัน

"เล่นเหรอ..." เขากระซิบ "เปล่าเลย...ผมจริงจัง"

จังหวะนั้นสายลมทะเลพัดโบกเบา ๆ ท้องฟ้าประดับด้วยดวงดาวพร่างพราว ภายใต้ฟ้ากว้างและเสียงคลื่น...กวินก้มลงจูบริมฝีปากของวันสุขอย่างแผ่วเบา สัมผัสอ่อนโยนนั้น ทำเอาวันสุขตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ

ก่อนจะค่อย ๆ หลับตา ยอมปล่อยตัวเองละลายไปในอ้อมแขนของเขา จูบนั้นเต็มไปด้วยความหวงแหน ความรัก และคำสัญญานับพันที่ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยออกมา

หลังจูบแสนหวานกวินผละออกมาเล็กน้อย มองใบหน้าแดงซ่านของวันสุขด้วยแววตาแพรวพราว

"บิดหมอนขาดแน่คืนนี้..." เขาพูดเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ วันสุขเบิกตากว้าง ทุบอกเขาแรง ๆ

"ไอ้คนบ้า!" เธอตะโกนแล้ววิ่งหนีเข้ารีสอร์ตแทบไม่ทัน กวินยืนหัวเราะร่าอยู่ริมทะเลอย่างพอใจสุดขีด

"หนีไปเถอะ ยังไงก็หนีไม่พ้นผมหรอก วันสุข"

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำลอยไปกับสายลม ดวงตาคมกริบเปล่งประกายอย่างคนที่มีความสุขที่สุดในโลก เพราะหัวใจของเขา...ได้ผูกพันกับหัวใจของเธอแน่นหนาไปตลอดกาลแล้ว

หลังจากมื้อดินเนอร์สุดหวานริมทะเล วันรุ่งเช้า กวินกับวันสุขก็ตื่นมาใช้ชีวิตแบบคู่รักเต็มตัวที่รีสอร์ตหรู แผนของวันนี้คือนอนเล่น กิน เที่ยว แบบไม่ต้องรีบร้อน

กวินนั่งอ่านเอกสารธุรกิจบนโซฟา สวมเสื้อยืดสีดำธรรมดา แต่หล่อทะลุโลกเหมือนเดิม วันสุขเพิ่งอาบน้ำเสร็จ สวมชุดนอนลายการ์ตูนตัวหลวม พร้อมผ้าขนหนูพันผม เดินมานั่งแหมะข้างเขา เธอเท้าคางมองเขานิ่ง ๆ

"นี่..." เธอเริ่มแผน

"หืม?" กวินละสายตาจากเอกสาร หันมาขานรับ

"ระหว่างเอกสารพวกนั้นกับฉัน...นายเลือกอะไร"  

วันสุขพูดแล้วเลิกคิ้วอย่างกวน ๆ กวินหรี่ตามองเล็กน้อย

"ไม่เลือกได้ไหม" เขาย้อนอย่างเจ้าเล่ห์

"ต้องเลือกสิ!" วันสุขขมวดคิ้วทำหน้าน่าเอ็นดู กวินหัวเราะเบา ๆ ทิ้งแฟ้มเอกสารบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว แล้วหันมาจับข้อมือเล็กไว้แน่น

"เลือกคุณ..." เขาตอบเสียงนุ่ม "เพราะเอกสารนั่น ไม่มีแขนนุ่ม ๆ ให้กอดเหมือนคุณ" พูดจบเขาก็กระชากตัววันสุขเข้าไปในอ้อมแขนทันที

"ว้าย! กวิน!" วันสุขร้องลั่น พยายามดิ้นหนีด้วยเสียงหัวเราะ

"ดิ้นมาก เดี๋ยวลงโทษนะ" กวินขู่เบา ๆ ชิดหู

"ลงโทษอะไร!" เธอท้าวเสียงย้อนถาม

กวินเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อย่างรวดเร็ว กระซิบด้วยเสียงเจ้าเล่ห์

"ฟัดแก้มให้แดงไปเลยดีไหม? หรือฟัดอย่างอื่นดี" เขาพูดพร้อมปรายสายตาเจ้าเล่ห์ลงต่ำ ไปยังเนินนุ่มนิ่มของวันสุข

"ไม่เอา!" วันสุขหัวเราะคิกคัก ดิ้นหนักขึ้นอีกสิบเท่า

แต่สุดท้าย...ก็แพ้แรงมาเฟียร่างสูงอยู่ดี

ช่วงสายกวินลากวันสุขไปเดินเล่นที่ริมทะเล เธอใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง น่ารักสดใสจนกวินต้องเหลือบมองบ่อย ๆ เดินไปสักพัก วันสุขหันมาหรี่ตาใส่เขา

"นี่นายแอบมองขาอ่อนฉันอีกแล้วใช่ไหม"

"หืม?" กวินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

วันสุขเท้าเอว แล้วถามด้วยน้ำเสียงเขินอาย

"มองอะไรนักหนา! ไม่เคยเห็นผู้หญิงใส่กางเกงขาสั้นรึไง!"

กวินยักคิ้ว ยิ้มเจ้าเล่ห์

"เคยเห็น...แต่ไม่เคยอยากจับขาใครเท่าขาคุณหรอก"

"กวิน!!!" วันสุขตีแขนเขาแรง ๆ กวินหัวเราะลั่นเหมือนเด็กได้แกล้งคนรัก วันสุขหน้าแดงก่ำ กอดอกงอนเดินหนีไปไกล ๆ

กวินเดินตามวันสุขที่งอนตุ๊บป่องอยู่ข้างหน้า

"โอ๋ ๆ ไม่งอนนะ เดี๋ยวซื้อไอติมให้!"

"ไม่เอา!" วันสุขเชิดหน้าหนี ทำทีสะบัดเสียงใส่

"งั้น...ซื้อทั้งร้านให้เลย เอาไหม" กวินหยอดเบา ๆ

"บ้า!" วันสุขหัวเราะคิดคัก แต่ก็ยอมชะลอฝีเท้าให้เขาเดินตามทัน กวินเอื้อมมือไปจับมือเธอแน่น

"ซื้อไอติมไม่สำคัญหรอก...สำคัญที่ต้องซื้อใจคุณให้ได้ตลอดไป" คำพูดน่ารัก ๆ กับแววตาจริงจังของกวิน ทำเอาวันสุขหน้าแดงจนแทบเป็นลูกมะเขือเทศ

"ไอ้คนบ้า...!" เธอบ่นเบา ๆ แต่ก็จับมือเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยเช่นกัน

ใต้ท้องฟ้าใส กับสายลมอุ่น ๆ ริมทะเล สองคนก้าวเดินเคียงข้างกัน พร้อมเสียงหัวเราะและหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน กวินกับวันสุขคู่รักมาเฟียตัวจริงเสียงจริง ที่ทั้งหวาน ทั้งฮา และทั้งรักกันสุดหัวใจ