เยียวยาหัวใจกันและกัน

หนึ่งสัปดาห์หลังจากเหตุการณ์บ้าคลั่ง...แผลของกวินค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ สีหน้าเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นบ้างแล้ว ส่วนวันสุขในหัวใจของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ เพราะวันนี้กวินกำลังจะพาเธอไปพบแม่ คนที่เธอเฝ้ารอจะได้กอดอีกครั้งมาตลอดหลายปี

รถยนต์คันใหญ่แล่นผ่านเส้นทางชนบทอันสงบของจังหวัดราชบุรีอากาศยามบ่ายอุ่น ๆ ลูบไล้สองข้างแก้ม ต้นไม้สีเขียวชอุ่มไหวตามสายลมอ่อน ๆ ภายในรถเงียบสงบ มีเพียงเสียงเพลงคลอเบา ๆ

วันสุขนั่งตัวเกร็งนิด ๆ ด้วยความตื่นเต้น กวินที่นั่งข้างคนขับเหลือบมองเธอแล้วหัวเราะเบา ๆ

"อย่าตื่นเต้นเกินไปจนลืมหายใจ" เขาหยอกล้อ

วันสุขหันขวับมาเบะปากใส่เขาทันที

"พูดเหมือนตัวเองไม่ตื่นเต้น" เธอเถียงเบา ๆ

กวินหัวเราะในลำคอ ดวงตาเปล่งประกายแห่งความสุขเงียบ ๆ

"ผมตื่นเต้นสิ" เขาพูดเบา ๆ แต่จริงใจที่สุด

"ตื่นเต้นที่จะได้เห็นคุณยิ้มทั้งน้ำตา...เวลาได้กอดแม่อีกครั้ง" วันสุขเงียบไป หัวใจสั่นไหววูบ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า แต่เธอรีบกะพริบตาไล่หยดน้ำ

ไม่นานนักรถก็มาหยุดหน้าบ้านไม้สองชั้นกลางสวนลำไย บ้านหลังเล็กแต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายอบอุ่นของครอบครัว มีแม่เฒ่าคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู สีหน้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

วันสุขเปิดประตูรถแทบไม่ทัน

"แม่!!!" เสียงของเธอดังลั่นฟ้า ก่อนจะวิ่งถลาไปยังร่างบอบบางนั้น

"วันสุข!!" แม่ของเธอโผเข้ากอดเธอแน่นจนตัวสั่นไปทั้งคู่ กอดนั้นทั้งแน่น ทั้งสั่นเครือ เต็มไปด้วยความคิดถึง ที่ถูกกักเก็บมานานแสนนาน กวินยืนมองภาพนั้นอยู่ห่าง ๆ หัวใจของเขาพลันอบอุ่นอย่างประหลาด

นี่สินะ...คือรางวัลที่ดีที่สุด

หลังจากนั้นภายในบ้านก็อบอวลด้วยกลิ่นอาหารพื้นบ้านลอยฟุ้งในอากาศ แม่ของวันสุขทำกับข้าวต้อนรับลูกสาวที่ไม่ได้เจอกันนานอย่างสุดฝีมือ มีทั้งต้มจืด ผัดผัก และไข่พะโล้จานโปรดของวันสุข กวินนั่งเงียบ ๆ ที่โต๊ะอาหาร มองสองแม่ลูกพูดคุยกันอย่างมีความสุข วันสุขหันมาเห็นเขาเข้า เธอยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่กวินเคยเห็นตั้งแต่รู้จักเธอมา

"มากินด้วยกันสิ" เธอเรียกเสียงใส

กวินหัวเราะเบา ๆ แล้วลุกขึ้นไปนั่งข้างเธออย่างว่าง่าย และมื้ออาหารมื้อนั้น กลายเป็นมื้อที่อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุขที่แทบล้นบ้าน

แสงอาทิตย์ยามเย็นอาบไล้สวนลำไยด้วยสีทองสวยงาม วันสุขนั่งชิงช้าไม้เก่า ๆ หน้าเรือนเล็ก กวินเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอแล้วเอ่ย

"เหนื่อยไหม" เขาถามเสียงนุ่ม

วันสุขเงยหน้ามองเขา ยิ้มสดใสอย่างไม่ต้องเสแสร้ง

"ไม่เลย...มีความสุขที่สุดตั้งแต่เกิดมา" กวินมองใบหน้าที่เปล่งประกายของเธอด้วยหัวใจพองโต

เขาค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งข้างเธอ จับมือเล็กไว้ในอุ้งมืออุ่น ๆ ของเขา

"หลังจากนี้ผมอยากอยู่เคียงข้างคุณแบบนี้...ตลอดไปได้ไหม?" วันสุขยิ้ม ดวงตาส่องประกายด้วยน้ำตาแห่งความสุข

"ได้สิ" ภายใต้แสงเย็นย่ำของตะวันลับฟ้า สองหัวใจที่เคยเกลียดชังกันสุดขั้ว...กลับเปลี่ยนมาเชื่อมโยงกันแน่นแฟ้นเกินกว่าจะถอดถอน เพราะในที่สุดพวกเขาก็ได้พบว่าบ้านที่แท้จริง ไม่ใช่แค่สถานที่ แต่คือคนที่อยู่เคียงข้างกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่างหาก และสำหรับวันสุขบ้านของเธอคือ...กวิน

หลังจากที่กวินพาวันสุขไปเจอแม่อยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว กวินก็ตัดสินใจพาวันสุขไปพักผ่อน...เพื่อเยียวยาหัวใจที่ผ่านเรื่องโหดร้ายด้วยกันมา

ปลายทางคือรีสอร์ตหรูติดทะเลสุดไพรเวต

เช้าวันนั้นวันสุขปรากฏตัวออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวบางเบา ความยาวถึงเพียงแค่ต้นขา

เส้นผมหนานุ่มปล่อยลู่ไปตามสายลม และมีหมวกปีกกว้างสีอ่อนปิดบังใบหน้าหวานเล็กน้อย เธอสวยจนสะกดทุกสายตา และทำให้คนมองแทบหยุดหายใจ  

กวินกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่แทบทำแฟ้มหล่นจากมือ สายตาคมไล่ตั้งแต่ปลายผมจนถึงข้อเท้าเรียวเล็ก ก่อนจะตวัดมองกลับขึ้นมาที่สายเดี่ยวเส้นบางคล้องไหล่เธอไว้ คิ้วเข้มถึงกับกระตุกวูบ

"จะไปไหน" น้ำเสียงของเขาขรึมขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

"เดินเล่นน่ะสิ" วันสุขตอบยิ้ม ๆ อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

กวินลุกพรวดขึ้นจากโซฟา สาวเท้าก้าวยาวตรงเข้ามาหาเธอแบบไม่ให้ตั้งตัว

"ใส่แค่นี้ออกไปข้างนอกเนี่ยนะ" เขาถามเสียงต่ำ แววตาคุกรุ่น

"ก็ที่นี่ทะเลนี่นา ฉันไม่ได้จะไปวัดซะหน่อย" วันสุขพูดแล้วหรี่ตามองเขา "อย่าบอกนะ...ว่านายหวง?"

"หึ" กวินยกยิ้มมุมปาก แต่ดวงตานั้นดุดันเกินบรรยาย

"ไม่ได้หวง..." เขาเว้นช่วง ก่อนตอกย้ำด้วยน้ำเสียงเข้มข้น "แต่หวงโคตร ๆ ต่างหาก!"

วันสุขหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ พลางสะบัดกระโปรงเบา ๆ เดินนำหน้าเขาไปโดยไม่สนสายตาของกวิน ปล่อยให้เขากัดฟันแน่นอยู่แบบนั้น โดยทำอะไรเธอไม่ได้ เพราะเธอไม่ฟัง แม้คำพูดของเขาก่อนหน้าจะเชิงปรามก็ตาม เธอไม่สน!

สายลมทะเลอ่อน ๆ พัดชายเดรสบางเบาให้ไหวขึ้น เผยให้เห็นเรียวขาเล็กสวยกำลังดูดี กวินที่เดินตามหลังมา ถึงกับเบิกตาเล็กน้อย ในใจแทบลุกเป็นไฟ

ไม่ไหวแล้วโว้ย!!

ข้างนอกรีสอร์ตมีนักท่องเที่ยวบางคนหันมามองวันสุขด้วยสายตาชื่นชม ทั้งชายทั้งหญิง บางคนถึงขั้นสะกิดเพื่อนที่มาด้วยกันให้หันมองดู วันสุขไม่ได้ใส่ใจ เดินยิ้มชมวิวอย่างสบายใจ แต่คนที่เดินตามหลัง...หน้าเริ่มบึ้งหนักขึ้นทุกครั้งที่ก้าวเท้าเดินตาม กวินชะโงกหัวไปกระซิบข้างหูเธอเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงหวงออกนอกหน้าชัดเจน

"เดินช้า ๆ หน่อย แล้วจับมือด้วย"

"หืม ทำไมล่ะ" วันสุขยิ้มทะเล้น หันมายักคิ้วใส่

กวินไม่ตอบ แต่คว้ามือเธอมากุมไว้แน่น แล้วดึงตัวเข้ามาใกล้จนแทบจะประชิดตัว

"เดินไกล ๆ จากผมไม่ได้เด็ดขาด"

"อะไรกัน นายเป็นมาเฟียนะ ไม่ใช่เจ้าของฉันสักหน่อย" เธอแกล้งแหย่ กวินหยุดเดินแล้วหรี่ตามองเธออย่างไม่สบอารมณ์

"อยากให้เป็นเจ้าของไหมล่ะ หรือว่ามันยังไม่ชัดเจนพอ อยากซ้ำอีกว่างั้น?" เขาพูดเสียงต่ำจนวันสุขหน้าแดงแจ๋ในทันที

เดินมาอีกนิดมีชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งมองวันสุขอย่างไม่เกรงใจ แถมยังพูดภาษาต่างประเทศคิกคักกันอย่างน่าโมโห กวินตวัดสายตาเย็นเฉียบมองพวกเขา จนอีกฝ่ายรีบหันหน้าหนีแทบไม่ทัน วันสุขหัวเราะเบา ๆ อย่างอดไม่ได้

"นายจริงจังเกินไปแล้วน่า" กวินเงียบไปสักพัก ก่อนจะเผลอพึมพำเสียงหงุดหงิดแบบลืมตัว

"ถ้ามันจะยุ่งยากขนาดนี้...ฉันน่าจะซื้อเกาะสักเกาะไว้ให้เธอเดินเล่น เอาให้หน่ำใจไปเลย!"