THE AGREEMENT

“You can’t do this to me, Papa!” sigaw pa rin ni Dawn. Sobrang sama ng loob niya sa ginawa ng Ama. Sinagot naman siya ng echo ng kaniyang boses. Bonus pa ang galit na huni ng ibon at kulisap sa paligid.

“Pa!” muli niyang sigaw nang maramdaman ang malamig na hangin. Sa huli ay tumigil na rin siya sa pagsigaw dahil hindi na niya natatanaw ang sasakyan ng magaling niyang Ama na natiis siyang iwan sa hindi pamilyar na lugar na iyon. “Putspa! Ano bang lugar ’to?” nakakunot ang noo at kinakabahan niyang sabi.

Naghanap siya ng pwedeng pang-depensa sa paligid. Wala siyang makita kaya hinubad niya ang isa niyang tsinelas.

“Masakit din itong ipalo. Siguradong mabubukulan ang sinuman na magtatangka sa akin dito,” pampalubag loob niya sa sarili para mawala ang namuong takot sa dibdib.

Dahan-dahan siyang lumapit sa bahay habang nakahanda ang tsinelas sa kaniyang kamay. Hindi siya naniniwala sa multo lalo na’t tanghaling tapat, pero naniniwala siya sa mga masasamang loob. Bigla naman siyang napatigil sa planong gawin nang umikot ang seradura. Kahit kinakabahan hinanda pa rin ni Dawn ang sarili. Hindi pa man nakakabukas ng malaki ang pintuan, agad niyang pinaghahampas ng matigas na tsinelas ang taong bigla niyang nasilayan.

“Ouch! Shit! Dammit! Aray! Ano ba? What the hell are you doing?” reklamo ng lalaki nang sunod-sunod niya itong hatawin ng tsinelas. “Stop the fuck up, woman!”

Napaatras naman si Dawn nang sumigaw ito. Bigla siyang nakaramdam ng takot sa madilim na itsura ng lalaki bagama’t gwapo ito.

“S-sino ka? Anong balak mong gawin sa ’kin?” naibulalas na lang niya.

Niyakap ni Dawn ang sarili habang unti-unting humahakbang palayo rito. Kung may masama itong plano, sisiguraduhin niyang hindi magiging madali ang paghabol nito sa kaniya. Mabilis siyang tumakbo at sigurado siya roon. Mapapagod muna ito bago siya mahawakan.

Umayos ng tayo ang lalaki. “Stop thinking dirty thoughts!” seryosong sabi ng lalaki sa kaniya.

Nanlaki naman ang kaniyang mga mata. “Paano mo nalaman?” nagtataka niyang tanong.

“It was written in your ugly face. Don’t think too highly of yourself. You’re not my type,” sarkastikong sagot nito na may ngising nakapaskil sa mapula nitong labi.

Pakiramdam ni Dawn kinikilabutan ito sa isiping magkakagusto ito sa kaniya. Muli na lang niyang isinuot ang hawak na tsinelas bago hinarap ang lalaki. “Wow! Hindi porke amoy malinis ka, e gaganyanin mo na akong wala pang ligo? H’wag ganoon Dude! Nakalamang ka lang sa ’kin ng isang ligo ’no!”

Ngumiwi naman ito sa kaniyang sinabi kaya lalong nainis si Dawn.

Arte naman nito. Porke gwapo, sambit ni Dawn sa isip sabay irap.

“We need to talk,” wika nito bago muling pumasok sa loob ng bahay.

“At bakit ako susunod sa ’yo?”

“Dahil sinabi ko. Papasok ka ba o mananatili ka riyan sa labas ng bahay hanggang habulin ka ng mga ligaw na hayop diyan? Ikaw rin, pabor naman iyon sa akin.”

Napalingon naman si Dawn sa paligid ng bahay. Gubat na gubat nga iyon at wala siyang masisilungan kundi ang nag-iisang bahay kung saan siya pinapapasok ng lalaki.

“Sabi ko nga, susunod na ako,” sabi na lang niya nang mapagtantong may punto ang aroganteng lalaki.

Pagpasok nila sa bahay ay agad na pinaliwanag ng lalaki ang dahilan kung bakit naroon sila sa bahay na iyon. Hindi makapaniwala si Dawn sa mga sinabi nito.

“Ulitin mo nga ang mga sinabi mo, Mister.” Tila nabingi si Dawn sa mga sinabi ng lalaki o baka hindi niya lang matanggap kaya hindi iyon tumatak sa kaniyang isip.

“As I was saying, you need to sign this paper and we’re free to go, Miss,” sagot ng lalaki na hindi makikitaan ng pagkabahala sa pinapagawa nito sa kaniya.

“Ano ulit ang papel na ’yan?” Tinuro niya ang papel na nasa harapan niya.

Umigting ang panga ng lalaki. “Nakikinig ka ba sa mga sinabi ko? Sinabi ko na, ’di ba?”

“Malamang, narinig ko!” mabilis niyang sagot. “Gusto ko lang ulitin mo lahat dahil nahihirapan tanggapin ng kalooban ko ang mga sinabi mo.”

Bahagyang umigting ang panga ng lalaki. Halata ang pagkainis nito sa kaniya.

In fairness ang gwapo niya kahit naiinis, wika ni Dawn habang pinagmamasdan ang kaharap na lalaki.

“This paper is our marriage contract. We need to sign it to make our marriage legal then we’re free,” ulit ng lalaki.

“Gago ka ba, Mister?”

Biglang dumilim ang itsura nito sa sinabi niya. Napaatras naman siya nang tumalim ang tingin nito sa kaniya.

“Ang ibig kong sabihin kung nag-gurgle ka ba? You know, like this.” Pinakita pa niya kung paano magmumog pero hindi nabura ang masama nitong tingin sa kaniya.

“I’m not stupid to believe in your nonsense explanation, woman. Sign this paper and we’re done."

Tumaas naman ang kilay ni Dawn. “No!” mariin tanggi niya. Isa lang ang gusto niyang pakasalan at hindi iyon ang taong na sa harapan niya. “Whoever you are, Mister. I won’t sign this damn paper. Kung sino ang nakaisip sa ideyang ’yan, sila ang magpakasal! Huwag niyo akong isali riyan!” matigas niyang sabi. Matibay ang paninindigan niya sa ganitong bagay. Hindi biro ang magpakasal sa kung sino lang. Nananahimik siya tapos idadamay pa siya sa mga kalokohan ng mga ito. It’s a big NO! Hindi niya hahayaan ’yon.

Huminga nang malalim ang lalaki. May dinukot ito sa bulsa. Naalerto naman si Dawn. Akala niya sandata, cellphone lang pala. Agad nitong itinapat ang cellphone sa tainga.

“Pick me up here. It’s not my problem if she won’t sign the paper.” Dinig ni Dawn na sabi ng lalaki sa kung sinuman na kausap nito sa kabilang linya.

Mas tumaas ang nakataas na niyang kilay. Kahit nangangalay na siyang itaas iyon hindi pa rin niya ibinababa. Intimidating daw kapag ganoon at gusto niyang ma-intimidate ito sa kaniya.

“He wants to talk to you, Miss.” Hinagis nito ang cellphone sa kaniya pero hindi niya sinalo.

Bastos e. Pwede namang maayos na ibigay, ihahagis pa. Nalaglag iyon sa sahig. Mukhang matibay at mamahalin naman ang cellphone nito dahil hindi man lang nagtalsikan ang parte niyon.

“Pick up the phone,” utos nito sa kaniya.