My Real Husband

“Patawarin mo ako.”

Humihikbing ipinatong ni Cianne ang bulaklak na Chrysanthemum sa ibabaw ng lapida at nanginginig na sinindihan ang kandila. Mula sa pagluhod ay umupo siya at hinaplos ang pangalan na nakaukit doon.

Higit apat na taon na ang nakaraan, ngunit ngayon lang siya nagkaroon ng lakas ng loob na bisitahin ang puntod. ‘Ni hindi niya nagawang pumunta sa libing upang kahit sa huling sandali ay masilayan man lang ang mukha nito. Gayunpaman, malinaw pa din sa isipan niya ang itsura nito.

Inalis niya  ang ilang tuyong dahon na kumalat sa ibabaw ng lapida. Sa kabila nito, ang puntod pa din na iyon ang pinakamalinis, halatang tila madalas na mayroong dumadalaw. Dahil sa isiping iyon ay tumayo na siya kahit hindi pa umiinit ang damong inuupuan n’ya. Pinagpagan n’ya ang suot na jeans at inayos ang balabal na tumatakip sa kan’yang ulo. Nagkubli sa likod ng itim n’yang salamin ang namamagang mga mata, na ang luha ay hinayaan n’yang matuyo ng hangin.

Sumakay siya sa kotse at dali-daling nilisan ang lugar.

Huminto siya sa tapat ng isang Filipino restaurant na kakabukas lang nang isang buwan.

Tinanggal n’ya ang shades at tinitigan ang kabuuan nito mula sa labas.

Lamesa Kaunan. Napangiti siya sa pangalan na ibinigay niya sa sariling restaurant. Parang kailan lang ay nag-aaral pa s’ya sa ibang bansa bitbit ang pangarap na magkaroon ng sariling kainan, ngunit ngayon ay nasa harapan n’ya na ito.

Naputol ang kan’yang pagbabalik tanaw nang tawagin siya ng kan’yang staff upang usisain ang dumating na delivery. Sa likod s’ya dumaan upang tingnan ang mga gulay na direkta niyang binili sa mga lokal na magsasaka. Nang masigurong maganda ang kalidad ng mga ito ay hinayaan n’ya ang kan’yang staff na magbigay ng bayad.

Nagtungo siya sa kusina, at nakita kung paano kaabala ang kan’yang mga empleyado. Hindi pa man nagtatagal ay ganoon na din s’ya.

Mahirap magsimula ng negosyo ngunit higit na mas mahirap ang pagpapatakbo nito. Hindi siya maaaring sumuko dahil hindi na lang sarili ang kailangan n’yang buhayin.

“Salamat. Mag-iingat kayo.”

Kung paano kagulo at kaingay ang kusina ng restaurant sa pagdagsa ng mga customer ay ganoon naman iyon katahimik kapag magsisiuwian na ang kan’yang mga empleyado. Sa puntong iyon ay mag-isa siyang maiiwan.

Pinunasan niya nang maigi ang jar bago inilagay sa loob ang na-bake na brownies. Hindi iyon ganoon katamis, tamang-tama para sa kan’yang pagbibigyan.

Sinara niya na ang pinto sa kusina nang masigurong nakapatay na lahat ng klase ng pinaglulutuan.

Huminto s’ya sa counter at ipinatong ang hawak na jar. Isa-isa n’yang tiningnan ang mga gamit de kuryente upang masiguro na wala nang nakabukas, ito’y kahit pa natingnan na iyon ng kan’yang mga staff bago umalis.

Pinatay niya na ang ilaw at tanging ang ilaw na lamang mula sa main entrance ang nagbibigay ng liwanag sa loob.

“Magsasara ka na pala, kakain pa sana ako.”

Tumindig ang kan’yang balahibo sa gulat nang marinig ang malalim na boses ng isang lalaki mula sa kan’yang likod. Narinig niya ang papalapit nitong mga yabag.

Ikinuyom n’ya ang kamao at hinigpitan ang hawak sa kan’yang bag na alam n’yang walang magiging epekto kung ipupokpok n’ya sa ulo nito, dahil maliit iyon at kakaunti ang laman. Gayunpaman, hinarap n’ya ito at ibinato ang bag, na dumaplis lang sa balikat ng lalaki.

Gumapang ang takot sa puso ni Cianne nang makitang matangkad at matipuno ang nasa kan’yang harapan. Wala s’yang kalaban-laban dito.

Nakasuot ito ng mask at itim na sumbrero. Kaya kung papatayin s’ya hindi kaagad matutukoy ang pagkakakilanlan nito.

“Kunin mo na lahat ng pera. ‘Wag mo lang ako’ng sasaktan.” Handa niyang isakripisyo ang yaman, huwag lamang bawiin ang kan’yang buhay. Hindi ngayon na mayroon nang umaasa sa ligtas n’yang pag-uwi.

Wala siyang narinig mula sa lalaki at sa halip ay inisang hakbang ang agwat nila. Akma s’yang tatakbo palayo nang ibalot nito ang braso sa kan’yang tiyan. Nagpumiglas siya upang makawala ngunit tila hindi man lang iyon umobra sa lakas ng lalaki.

Tinakpan nito ng panyo ang kan’yang ilong at bibig. Mayroon siyang naamoy na kakaiba, hanggang sa unti-unti ay nawalan s’ya ng ulirat.

Naramdaman n’ya ang lamig ng sahig kung saan s’ya nakahiga nang bumalik ang malay. Taliwas sa lamig ng sahig, ang tagaktak n’yang pawis dahil sa init. Madilim ang lugar. Hindi n’ya alam kung gabi pa ba o umaga na. Wala siyang makita kahit kaunting liwanag man lang.

“Tulong! Tulungan n’yo ako!” Nakagapos ang kan’yang mga kamay at paa. Kaya ang pagsigaw lang ang tangi n’yang magagawa.

Maya pa’y pumasok ang liwanag mula sa pintuang bumukas. May taong lumitaw mula doon na base sa pangangatawan ay ang lalaking sapilitang kumuha sa kan’y sa restaurant.

Nasisilaw pa siya sa liwanag nang humakbang ang lalaki palapit sa kan’ya.

Umupo ito upang magpantay ang kanilang mga mukha.

Kumunot ang kan’yang noo habang pilit na sinasanay sa liwanag ang mga mata. Tinitigan n’ya ang lalaki na wala nang iba pa’ng tumatakip sa mukha.

“It’s been a while, Cia.”

Tuluyan n’ya nang nasilayan ang mukha nito.

“Shaun?” aniya.