23 : พี่ชาย

23:

พี่ชาย

"นี่พี่ภาคพี่ชายของหนูไงลูก"

"อ้าว...ลิลลี่!!" คุณภาคเรียกชื่อฉันเสียงดัง

"สะ..สวัสดีค่ะ" ฉันเอ่ยทักเขาด้วยความประหม่านิดๆ

"อ้าวนี่ภาครู้จักน้องด้วยหรอลูก?"

คุณย่าเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

"ใช่ครับลี่เป็นลูกน้องผมเองโลกกลมจริงๆเลยเนอะ"

ส่วนฉันก็ยังงงๆพร้อมๆกับที่คุณภาคเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วสวมกอดฉันแน่น ลูบกลุ่มผมฉันเบาๆพลางกอดกระชับ

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะน้องสาวของพี่แล้วทีนี้คงจะเรียกว่าพี่ได้สักทีนะเราน่ะ"

"ค่ะ...พี่ภาคฮื่อๆๆๆ"

อ้อมกอดของคนในครอบครัวมันอบอุ่นอย่างนี้เองหรือ รู้สึกว่าชีวิตโชคดีที่สุดก็ตอนนี้เองตอนที่ได้พบเจอครอบครัวโดยไม่เคยคิดฝันมาก่อน ได้รู้ว่าจริงๆแล้วไม่ใช่ว่าพ่อกับแม่ท่านไม่รักฉัน แต่เพราะถูกคนใจร้ายพรากฉันไปจากอกพวกเขาต่างหาก ได้รับรู้ว่ายังมีคนเฝ้ารอคอยฉันกลับมาตลอดเวลา มีครอบครัวที่อบอุ่นถึงจะมีแค่คุณย่ากับพี่ชายคนเดียวแต่นี่มันก็เพียงพอแล้วล่ะสำหรับฉัน

เรากินข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาก่อนจะออกมานั่งพูดคุยถามไถ่กันหลังจากกินข้าวเสร็จ พี่ภาคเล่าเรื่องราวตั้งแต่ที่ฉันเข้าไปทำงานกับเขาตั้งแต่แรกมาเรื่อยๆเผื่อช่วยทำให้ความจำฉันกลับมา

"ล่าสุดพี่ไปดูงานต่างจังหวัดกับเลขาพี่ก็ยัยนิดหน่อยเพื่อนซี้ของลี่ไงจำได้ป่ะ?"

"นิดหน่อยหรอ?มันคุ้นๆอยู่ในหัวเหมือนกันนะคะ"

"แล้วก่อนที่พี่จะไปพี่ฝากให้ลี่ดูแลลูกค้ารายใหญ่ของพี่ที่เขาไปพักผ่อนที่โรงแรมเราไงจำได้ป่ะ...เขาชื่อคุณโซ่อ่ะ"

"โซ่.....หรอ?"

ฉันเอ่ยชื่อทวนอย่างงงๆทำไมชื่อนี้มันคุ้นๆในหัวจัง พร้อมภาพบางอย่างมันทยอยหลั่งไหลเข้ามาในสมองเรื่อยๆ

"เป็นแฟนกันนะ?..."

"ฮะ..แฟนหรอ?โซ่ขอลี่เป็นแฟนหรอ?"

"อื้อ...ก็ใช่ไงล่ะหรือจะไม่เป็น?"

"ไม่ๆๆเป็นสิเป็นแฟนกันๆ"

ภาพบางอย่างในหัวหลั่งไหลมาเป็นฉากๆภาพชายหญิงตะโกนมีปากเสียงกัน

"มันไหม?"

"ลี่!!!...."

"ถามว่าจูบกันมันไหม?มึงทำแบบนี้ได้ยังไงโซ่...ทำได้ยังไง...ทำแบบนี้ได้ยังไง?"

"..............."

"ถ้ามึงยังรักลูกหยีอยู่ก็เชิญกลับไปอยู่ด้วยกันซะเรื่องระหว่างเราก็แค่กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม"

"ทำไม?อย่ามาทำเหมือนรังเกียจไปหน่อยเลยทีเมื่อคืนเรียกร้องให้จับตรงนั้นทีดูดตรงนี้ทีอยู่เลย"

"หยาบคาย!ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่ๆ"

"แต่ก็เป็นไปแล้วนี่...หึหึยานี้เค้าแรงดีจริงๆนะทำให้เธอขอร้องให้ฉันเอาแทบทั้งคืนเชียวล่ะ"

"หมายความว่าไง?นายเอาอะไรให้ฉันกิน"

"ก็แค่ยาปลุกเซ็กนิดหน่อยเท่านั้นเอง"

"ไอ้เลว!ไอ้ชั่ว!ทำไมถึงใจร้ายได้ขนาดนี้ฉันไปทำอะไรให้นักหนาถึงต้องทำร้ายกันถึงขนาดนี้ห๊ะ!ฮือๆๆ"

ภาพในหัวหลั่งไหลมาจนถึงที่ฉันเดินร้องไห้ตากฝนมาจนโดนรถชนพอดีพร้อมๆกับอาการปวดหัวเข้ามาแทรกจนแทบจะทรุดงกับพื้นเสียให้ได้

"อ่ะโอ๊ยยยย!!"

"อ๊ะลี่เป็นอะไร?ลี่ๆได้ยินพี่ไหมลี่!!"

"นวลโทรตามหมอเร็ว...ตาภาคอุ้มน้องไปนอนพักรอหมอก่อนไป"

~ความในใจคุณภาค~

ตอนที่คุณย่าโทรบอกว่าพบน้องสาวคนเดียวที่หายไปตั้งแต่แบเบาะแล้วผมเองก็รู้สึกดีใจมากทั้งดีใจทั้งตื่นเต้นที่จะได้เจอน้องสาวเพียงคนเดียวของผม ในตอนนั้นท่านก็บอกนะว่าน้องชื่อลิลลี่แต่ใครจะรู้ว่าจะเป็นลิลลี่คนเดียวกันกับที่ผมเคยตามจีบอยู่ล่ะ

บางทีโลกเรามันก็กลมเกินไปจริงๆนะที่ผู้หญิงที่ผมเคยตามจีบอยู่ๆก็กลายมาเป็นน้องสาวผมซะงั้นจะไม่เชื่อก็ไม่ได้เพราะผลดีเอ็นเอที่คุณย่าเพิ่งเอาให้ดูมันยืนยันความจริงทุกอย่างแล้วว่าดีเอ็นเอของลี่ทุกอย่างตรงกับของผมและของคุณย่าเป๊ะ

แต่ก็ไม่เป็นไรถึงสถานะจะเปลี่ยนไปแต่ผมก็ยังรักเธอเหมือนเดิมและมากกว่าเดิมด้วยซ้ำในฐานะน้องสาวคนเดียวของผม ที่ผ่านมาลี่เองก็คงจะลำบากมามาก ผมเองก็พอจะรู้เรื่องราวเธอมาคร่าวๆว่าเธอต้องผ่านอะไรมาบ้างทำงานไปเรียนไปจนสามารถส่งตัวเองเรียนจบได้ แถมยังหาเงินส่งไปให้น้องๆที่บ้านกำพร้านั้นอีกด้วย

พี่ชายอย่างผมสัญญาอย่างลูกผู้ชายเลยว่าจะดูแลน้องสาวคนนี้ไปตลอดชีวิตไม่ให้ทุกข์ใจหรือทุกข์กายใดๆเด็ดขาด

หลังจากพูดคุยเรื่องราวเก่าๆเผื่อดึงความจำเธอมาได้บ้าง แต่อยู่ๆเธอก็เงียบไปก่อนจะแสดงอาการปวดหัวมากออกมาจนผมตกใจแทบทำอะไรไม่ถูก ตอนที่เธอนิ่งสลบไปผมก็เลยอุ้มเธอมารอหมอที่ห้อง

ตอนนี้หมอกำลังตรวจอาการของเธออยู่ข้างในห้อง คุณย่าเองก็เป็นกังวลมากกลัวหลานสาวจะเป็นอะไรไป

"ใจเย็นๆครับคุณย่าผมเชื่อว่าน้องต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ"

ผมยื่นมือมากุมมือคุณย่าเพื่อให้กำลังใจท่าน ผมเองก็เชื่อว่าน้องผมเป็นคนดีคนนึงยังไงเธอต้องหายเป็นปกติแน่ๆ

"น้องจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก?ย่ากลัวจังเลยย่าเพิ่งจะได้เจอน้องเองนะ...คุณพระคุณเจ้าช่วยหลานสาวฉันอย่าให้เป็นอะไรไปเลยนะคะ"

"แน่นอนครับน้องต้องไม่เป็นอะไรอยู่แล้วเชื่อผมนะครับ"

พอดีที่คุณหมอตรวจน้องลี่เสร็จพอดีออกมาแจ้งอาการของน้องว่าเป็นยังไงบ้าง

"คุณหมอคะหลานฉันเป็นยังไงบ้างคะ?"

"ตอนนี้อาการโดยรวมดีขึ้นมากทุกอย่างครับอีกไม่กี่วันก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมทุกอย่างแน่ๆ"

"ถ้าไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วทำไรน้องผมถึงสลบไปล่ะครับหมอ?"

"คนไข้คงจะสับสนกับสภาวะการคืนความทรงจำน่ะครับแต่อีกไม่กี่วันความทรงจำคงกลับมาครบสมบูรณ์แน่ๆตอนนี้ก็ให้คนไข้พักผ่อนไปก่อนนะครับ หมอขอตัวกลับก่อน"

"ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ"

"ขอบคุณมากครับคุณหมอเดี๋ยวผมให้คนไปส่งนะครับ"

"ครับ..."

"เห้ออออ...ค่อยโล่งอกไปหน่อยนะครับคุณย่า"

"ดีจริงๆขอบคุณคุณพระคุณเจ้านะเจ้าคะ"

คุณย่าไหว้ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วทุกสารทิศเลยล่ะ

ผมเข้าไปดูน้องพักหนึ่ง ใบหน้าหวานๆที่เคยมีแววเศร้าๆตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ผมรู้สึกว่าน้องดูสดชื่นขึ้นมีชีวิตชีวาขึ้นนอนหลับตาพริ้ม อะไรก็ตามที่จะทำให้น้องผมมีความสุขได้ผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวคนเดียวของผม ขอแค่ให้เธอปลอดภัยอยู่กับผมและคุณย่าตลอดไปก็พอ

~จบความในใจคุณภาค~