24 : พบเจอกันอีกครั้ง

-24-

พบเจอกันอีกครั้ง

หลังจากได้เจอพี่ชายสายเลือดเดียวกันกับฉันเราได้กินข้าวกันพูดคุยกัน พี่ภาคเล่าให้ฟังถึงเรื่องราวตั้งแต่ฉันเข้ามาทำงานกับเขาจนถึงที่ฝากให้ฉันคอยดูแลต้อนรับลูกค้ารายใหญ่ของเขาผู้ชายที่ชื่อโซ่ อยู่ๆสมองฉันมันก็มีภาพเรื่องราวบางอย่างหลั่งไหลมาเป็นฉากๆอยู่อาการปวดหัวก็กำเริบขึ้นจนฉันหมดสติไป รู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่ในห้องนอนที่คุณย่าจัดให้ฉันอยู่แล้ว อาการโดยรวมตอนนี้ดีมากจนแทบหายเป็นปกติแล้ว

ตอนนี้ความทรงจำทุกอย่างฉันกลับมาเป็นปกติแล้ว ทั้งอดีตทั้งปัจจุบันจำได้ทุกเรื่องราวความเจ็บปวดที่อดีตเพื่อนรักของฉันได้ทำไว้กับร่างกายและหัวใจของฉัน ผู้ชายสารเลวคนนั้นคนที่ฉันทั้งรักและเกลียดในเวลาเดียวกัน

เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆตอนนี้ฉันขอคุณย่ามาทำงานที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเครือกรุงเทพ คุณย่าใจดีมากยกโรงแรมนี้ให้ฉันเป็นผู้บริหารเองโดยไม่กลัวว่าฉันจะทำโรงแรมท่านเจ๊งเลย แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะประสบความสำเร็จเกินคาดกว่าที่คิดไว้ซะอีก

"สวัสดีค่ะท่านประธานเช้านี้รับอะไรดีคะ?"

เลขาหน้าห้องผู้ช่วยคนสนิทของฉันเอ่ยทักทาย

"บอกแล้วไงให้เรียกเหมือนเดิมน่ะเห้ออ..."

"ไม่ได้หรอกค่ะท่านประธาน"

"ถ้าแกยังขืนขัดใจฉันจะไล่แกออกจริงๆด้วย"

"อ่ะก็ได้ๆค่ะคุณลี่ขาเอะอะขู่ตลอดๆ"

ยัยนิดหน่อยไงจะใครล่ะฉันไปแย่งมาจากอกพี่ภาคเลยนะ ก็ใครใช้ให้เขาเล่นตัวกับเพื่อนฉันเองล่ะ

"ขอกาแฟแก้วเดียวแล้วกันนะแก"

"ได้จ้ารอเดี๋ยวนะ"

แล้วนางก็หายไปสักพักแล้วกับมาพร้อมกาแฟหอมกรุ่นกับขนมปังปิ้งไส้กรอกชีสแถมมาให้ด้วย

"ก็แหมไม่ต้องมองแบบนั้นก็ได้แกเล่นกินกาแฟแค่แก้วเดียวมันจะอิ่มอะไร ไหนจะต้องใช้สมองใช้พลังงานอีกนะ"

"ค้าาาคุณแม่..."

ใช่ยัยเนี่ยเหมือนแม่คนที่สองฉันเลยบ่นตลอดเวลาที่ฉันทำไม่ถูกใจนาง

"เอ้ออว่าแต่ทำไมวันนี้แต่งตัวสวยจังเลยล่ะคะคุณเพื่อน" ยัยนิดหน่อยว่าพลางกวาดสายตามองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

'ถ้าจะมองกันขนาดนี้นะยัยบ้านี่'

ก็ไม่ได้สวยอะไรมากนะใส่แค่เกาะอกสีชมพูรัดรูปสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีขาวกระโปรงเข้าชุดสั้นสักสามคืบได้มั้ง แต่งหน้าโทนเซ๊กซี่หน่อยๆ

"ก็วันนี้ฉันมีนัดกับลูกค้าคนสำคัญนี่นาก็ต้องดูดีหน่อยป่ะ" ลูกค้าคนสำคัญมากจริงๆนะ

"แหน่ะๆได้ข่าวว่าลูกค้าคนนี้หล่อมากเลยนี่นาโห!!!ร้ายอ่ะยัยคนนี้"

"ก็นิดนึงอ่ะนะฮ่าๆๆๆ"

ที่ฉันแต่งตัวสวยไม่ใช่ว่าต้องการอ่อยลูกค้าหรืออะไรนะ แต่เพราะลูกค้าที่จะมาคุยงานกันวันนี้เป็นลูกค้าคนสำคัญที่ฉันต้องให้การต้อนรับอย่างดีที่สุดเลยล่ะ

"เอาล่ะถึงเวลาไปพบลูกค้าแล้วแกรีบลงไปเถอะ"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ยัยน้องจะไปคุยงานแล้วใช่ไหม?พี่ไปด้วยสิ"

พี่ภาคที่เปลี่ยนมาเรียกฉันตามคุณย่าแล้วตอนนี้เดี๋ยวยัยหนูบ้างล่ะยัยน้องบ้างล่ะ มาหาฉันถึงที่นี่แทบทุกวันตั้งแต่โดนฉันขโมยเลขามา

'เอ๊ะหรือพี่ภาคไม่ได้มาหาฉันกันนะ'

แต่ดูท่าว่าตั้งใจมาหาเลขาฉันมากกว่าล่ะมั้ง

"ค่ะพี่ภาคดีเลยไปเป็นเพื่อนลี่หน่อย...ไปกันได้ล่ะคุณเลขา"

ว่าแต่ทำไมเลขาฉันต้องหน้าแดงขนาดนี้เ้วยนะสงสัยจะเขินพี่ภาคแน่ๆหุหุ

พวกฉันลงลิฟท์มาชั้นที่นัดคุยกับลูกค้าเพราะห้องทำงานฉันอยู่ชั้นสูงสุด และเปิดเป็นห้องพักพนักงานให้เลขาส่วนตัวหรือจะเรียกว่าเป็นแม่คนที่สองของฉันก็ได้เพราะบ่นๆเก่งเสียเหลือเกินผู้หญิงอาไร๊

ตอนนี้ฉันก็นั่งรออยู่ในห้องรับรองลูกค้าเรียบร้อยเหลือก็แค่รอลูกค้าคนสำคัญมาถึงเท่านั้น

"สวัสดีครับ...ขอโทษทีที่มาช้านะครับ"

"สวัสดีครับคุณโซ่เชิญนั่งก่อนครับ"

"ขอบคุณครับ...อ่ะลี่!!"

'หึตกใจล่ะสิที่เจอฉันที่นี่ผู้ชายสารเลว'

"ครับคุณโซ่นี่ลิลลี่เป็น..."

"เป็นคนพิเศษของพี่ภาคน่ะค่ะสวัสดีค่ะคุณโซ่"

"คนพิเศษ...อย่างนั้นหรอ?"

"อ๋อ...ใช่ครับ"

ถึงพี่ภาคจะดูงงๆที่อยู่ๆฉันพูดอะไรแบบนั้นไปแต่เค้าก็เออออไปกับฉันด้วย

"เชิญนั่งก่อนค่ะจะได้เข้าเรื่องกันสักที"

ฉันพูดขึ้นก่อนจะขยับเปลี่ยนท่านั่งโดยการยกขาขึ้นไขว่ห้างอย่างช้าๆโดยที่ตรงหน้าเป็นผู้ชายใจร้ายคนนั้นนั่งอยู่

"ยัยน้องนั่งดีๆสิเนี่ย"

พี่ภาคแอบกระซิบที่หูฉันเบาๆโดยมีสายตาคู่นั้นจับจ้องอยู่ไม่วางตา

'ดีจ้องเข้าไปอีก'

ก่อนที่ฉันจะหันไปยิ้มหวานเป็นเชิงประเหลาะพี่ชายตัวเอง โดยมีสายตาแม่อีกคนจ้องซะเขม็ง คาดว่ากลับไปคงได้โดนเทศนากันยกใหญ่น่ะ

ตลอดเวลาที่นั่งคุยตกลงเรื่องธุรกิจกันนั้นฉันรู้สึกได้ว่ามีสายตาคมคู่หนึ่งคอยจับจ้องอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งเราตกลงเรื่องธุรกิจได้เรียบร้อยแล้ว

"คุณภาคครับผมรบกวนขอคุยกับลี่เป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ?"

อยู่ๆโซ่ก็หันมาพูดกับพี่ภาคว่าอยากจะคุยกับฉันตามลำพัง

"คงไม่ได้หรอกค่ะเพราะนอกจากเรื่องธุรกิจแล้วฉันไม่เห็นว่าเราจะมีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันอีกนะคะ"

ฉันตอบเขาไปอย่างหน้าซื่อๆ

"ผมขอร้องนะลี่ขอเวลาสักครู่เดียวเท่านั้นนะ"

เขาแสดงสีหน้าท่าทางเหมือนมีอะไรอยากจะคุยกับฉันจริงๆ

"ก็ได้ค่ะแต่....ฉันมีเวลาให้คุณไม่นานนะคะ"

"ขอบคุณมากนะที่ยอมคุยกับผม"

ฉันบอกให้พี่ภาคกับนิดหน่อยออกไปก่อนซึ่งพวกเขาก็เข้าใจดีว่าฉันคงมีเรื่องต้องคุยกันเป็นการส่วนตัว

"อ่ะนี่...."

"อะไรอ่ะ?"

อยู่ๆเขาก็ยื่นโทรศัพท์เครื่องนึงดูคุ้นตาคลับคล้ายคลับคลาว่ามันจะเป็นของฉันใช่ของฉันจริงๆด้วย

'ทำไมมันถึงมาอยู่กับเขาได้ล่ะ'

~โซ่Talk~

ผมมีนัดคุยงานกับลูกค้ารายใหญ่ที่โรงแรมของเขาแต่ลูกค้าที่ผมไปผมต้องมาพบไม่คิดเลยว่าจะเป็นลี่ผู้หญิงที่ถูกผมทำร้ายย่ำยีหัวใจมาตลอด นับตั้งแต่วันนั้นวันที่ผมย่ำยีร่างกายเธอทำเลวระยำกับเธอไว้ตอนที่ผมตื่นมาก็ไม่พบเธอแล้วนอกจากโทรศัพท์เครื่องนึงของเธอที่ทำตกไว้ ผมพยายามไปตามหาเธอทุกที่ไปเฝ้ารอที่ทำงานของเธอทุกวันแต่ก็ไม่เคยได้พบเจอเธออีกเลย

ผมเสียศูนย์ในชีวิตไปพักใหญ่หลังจากที่พบว่าตัวเองทำร้ายผู้หญิงดีๆคนนึงไป ผู้หญิงที่รักผมอย่างจริงใจ เฝ้าคอยดูแลผมมาตลอดตั้งแต่เรายังเป็นแค่เพื่อนกัน ผมมีแค่โทรศัพท์ของลี่เป็นตัวแทนต่างหน้าให้ผมได้เก็บไว้คิดถึงเธอ ในตอนแรกที่ผมเห็นโทรศัพท์เธอลืมทิ้งไว้ผมก็ลองเปิดดูรูปนั้นรูปนี้ซึ่งแต่ก่อนภาพของเราสองคนถ่ายเก็บไว้เยอะจนกระทั่งที่ลี่หนีมาอยู่เชียงรายเป็นปีกว่าที่ผมจะมาเจอเธอโดยบังเอิญ

ผมเปิดส่องภาพนั้นทีภาพนี้ทีจนไปเจอคลิปหนึ่งที่เป็นภาพลี่ที่ใบหน้าเศร้าสร้อยมากกำลังนั่งตั้งกล้องหันหน้ามาที่ตัวเองพอดี

"หวัดดีโซ่ลี่มีอะไรจะบอก...ขอบคุณมากนะที่คอยดูแลลี่มาตลอดเลยแต่...ลี่ไม่อยากเป็นภาระเป็นตัวปัญหาให้โซ่อีกแล้ว...ลี่รักโซ่นะรักมานานมากขอให้โซ่มีความสุขกับคนที่โซ่รักมากๆนะ...ลี่ฮะฮึกๆลี่ไปก่อนนะ"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เอ่อ..สะสวัสดีค่ะ"

"นี่น่ะหรอแม่ผู้หญิงที่ตาโซ่เก็บมาเลี้ยงไว้"

"ใช่ค่ะคุณป้าขาแม่นี่แหละค่ะที่มาเกาะพี่โซ่...มีคนบอกน้องเพรียวมา"

"ฉันเป็นแม่ของโซ่แล้วฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอเป็นใครมาอยู่กับลูกชายฉันในฐานะอะไร แต่ผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายที่หอบผ้ามาอยู่กับผู้ชายอย่างเธอควรจะเจียมเนื้อเจียมตัวไว้บ้างว่าเรามันคนละชั้นกัน"

"............"

"ส่วนนี่น้องเพรียวลูกสาวท่านรัฐมนตรีคู่หมั้นของโซ่ผู้หญิงที่เหมาะสมและคู่ควรกับโซ่ที่สุดหลังเรียนจบเขาก็จะแต่งงานกันทันที"

"อย่าหาว่าฉันใจร้ายใจดำเลยนะฉันมีลูกชายแค่คนเดียวอยากให้เขาได้เจอคนดีๆคนที่คู่ควรกับเขาไม่ใช่ผู้หญิงที่มีแต่ตัวแบบเธอที่อยู่ๆก็หอบผ้าหอบผ่อนตามเค้ามา"

"คะ...คือว่า"

"เอาอย่างนี้เธอต้องการเท่าไหร่แลกกับการที่จะไปจากชีวิตลูกชายของฉันซะ"

"อย่าลำบากเลยค่ะ ดิฉันตั้งใจที่จะย้ายออกไปอยู่แล้วค่ะ"

"เธออย่ามาเสแสร้งทำเป็นคนดีมีศักดิ์ศรีไปหน่อยเลยรับเงินจากคุณป้าแล้วก็ไปซะต้องการเท่าไหร่ก็ว่ามา"

"เอางี้ฉันให้เธอห้าล้านแล้วไปจากที่นี่ซะเชื่อเถอะว่าชาตินี้เธอไม่มีปัญญาหาได้มากขนาดนี้แน่ๆรับๆไปแล้วก็ไสหัวไปซะ"

"ไปซะผู้หญิงอย่างเธอไม่คู่ควรกับลูกชายของฉันหรอก"

"ขอโทษนะคะถึงดิฉันจะจนแต่ดิฉันก็ไม่เคยต้องการเงินจากคุณแม้แต่บาทเดียว"

"หนอยยยนังบ้าอวดดีที่สุด"

เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงด่าทอของน้องเพรียวลูกสาวเพื่อนของแม่ผมที่ท่านต้องการให้เราแต่งงานกัน ก่อนที่ภาพมันจะขาดหายไปน่าจะเป็นเพราะลี่หยิบโทรศัพท์ออกไปด้วยล่ะมั้ง

แล้วผมก็ได้รู้ว่าเพราะอะไรลี่ถึงหนีผมไปเป็นเพราะคุณแม่ผมเองที่มาพูดจาทำร้ายจิตใจลี่ขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นรูปถ่ายที่คุณแม่ผมเอามาให้ดูเป็นภาพที่ลี่ถูกประคับประคองจากผู้ชายคนนึงแล้วบอกว่าลี่หนีตามผู้ชายคนใหม่ไปก็คงจะไม่ใช่เรื่องจริง

ผมมันโง่เองที่น่าจะเชื่อใจและรู้นิสัยว่าลี่เป็นยังไงมากกว่าเชื่อคำพูดคนอื่นเค้าถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นแม่ของผมก็ตาม

แต่ณตอนนี้ผมได้พบลี่อีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมจะทำให้เธอใจอ่อนและไม่หนีไปจากผมอีกแล้ว แต่ดูท่าว่าจะยากนิดหน่อย เพราะลี่ดูเปลี่ยนไปแล้วเหมือนเป็นคนใหม่ไม่ใช่ผู้หญิงสดใสน่ารักอ่อนหวานอีกต่อไปแล้ว

"ลี่...ผมขอโทษกับความเลวระยำบางอย่างที่ผมเคยทำไว้กับคุณผม...ขอโทษจริงๆ"

"ช่างเถอะเรื่องมันผ่านมาแล้วฉันไม่เก็บมาใส่ใจหรอกแต่ว่า..."

"แต่อะไรลี่?"

"เรื่องระหว่างเราขอให้มันเป็นแค่เพียงธุรกิจเท่านั้นก็พอนะเรื่องอื่นฉันไม่สนใจ"

"ลี่........."

"ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะ"

สิ้นคำพูดเธอก็เดินฉับๆผ่านหน้าผมไปอย่างไม่ใยดี ผู้หญิงที่แต่ก่อนเคยยอมตามใจผมให้อภัยผมยอมเพื่อผมทุกอย่าง แต่วันนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว

'ผมจะทำยังไงดีเพื่อให้เธอกลับคืนมา'

สุภาษิตท่านบอกไว้ว่า...

ตื้อท่านนั้นที่จะครองโลก

'สู้โว๊ยยยย'

~End โซ่~

-

-------------------------------------------**

จุกไหมล่ะอิโซ่ลี่เขาไม่แคร์แกล่ะ

ใกล้ถึงเวลาที่ลี่จะเอาคืนแล้วนะ