22 : โชคชะตาพาไป

22:

โชคชะตาพาไป

ฉันเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินเท้านึกเหนื่อยใจในโชคชะตาชีวิตตัวเองเหลือเกิน เดินไปพร้อมก้มหน้าร้องไห้ปาดน้ำตาไปพลาง ฟ้าดินก็เป็นใจเสียเหลือเกินขนาดบ่ายคล้อยที่แดดเปรี้ยงๆอยู่ๆฝนฟ้ามาจากไหนพากันพร้อมใจเทกระหน่ำลงมาเสียจนมืดฟ้ามัวดิน

ขณะกำลังจะข้ามถนนเพื่อไปขึ้นรถอีกฝั่งนึงก็มีรถหรูคันนึงหลุดไฟแดงมาพอดีกับที่ฉันกำลังจะข้ามเสียงเบรกรถดังสนั่นจนใจฉันแทบหล่นไปที่พื้นจากนั้นสติฉันก็ดับวูบไปทันทีพร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่างกาย

~1เดือนต่อมา~

จังหวัดอยุธยา

ฉันกระพริบตาปริบๆลืมตามองดูรอบๆตัวเห็นเพดานฝ้าสีหวานห้อยโคมไฟหรูหราระย้าลงมาระยิบระยับเลย

'ที่นี่ที่ไหนกันนะ?'

พร้อมกับครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นว่าแต่ทำไม?ทำไมฉันถึงนึกอะไรไม่ออกเลยล่ะ

'ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะเนี่ย'

"คุณหนูคะ!ตื่นแล้วหรอคะ?"

มีผู้หญิงวัยกลางคนคนนึงวิ่งเข้ามาประคองฉันให้ลุกนั่งพร้อมถามไถ่อาการฉันพลางลูบเนื้อลูบตาฉันเบาๆพร้อมช่วยป้อนน้ำให้ดื่มหลังจากที่ฉันหลับไปยาวเกือบหนึ่งเดือนเต็ม

"โถ!แม่คุณของป้าขวัญเอ้ยขวัญมานะลูกนะ"

"เอ่ออ...คุณป้าเป็นใครหรอคะแล้วหนูมาอยู่ที่ไหนกัน?"

"ที่นี่บ้านคุณหญิงทับทิม ราชเทวกุลค่ะส่วนป้าชื่อป้านวลค่ะเป็นแม่บ้านของที่นี่"

"เอ่อ...แล้วคุณหญิงทับทิมเป็นใครหรอคะ?"

"คุณหญิงเป็นเจ้าของรถที่ขับชนคุณหนูเองค่ะ หลังจากออกจากโรงพยาบาลได้ท่านก็พาคุณมาพักฟื้นที่บ้านทันที"

"หรอคะ...ว่าแต่แล้วหนูล่ะเป็นใครกันคะทำไมหนูถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ?"

"เดี๋ยวรอคุณหญิงท่านมาคุยกับคุณหนูเองแล้วกันนะคะ"

ป้านวลตอบได้แค่นี้ก็มีผู้หญิงวัยเลยกลางคนมาแล้วรูปร่างสวยสง่าดูสูงศักดิ์เดินเข้ามาในห้องที่ฉันนอนอยู่พอดี

"ฟื้นแล้วหรอลูก?เป็นยังไงบ้างยังเจ็บหรือว่าปวดตรงไหนอีกรึเปล่าลูก"

ท่านเดินมานั่งลงข้างเตียงพลางยกมือลูบหัวฉันแผ่วเบาราวกับกลัวฉันจะสลายยังไงยังงั้นแหละ ฉันก็ส่ายหัวเบาๆเป็นเชิงตอบรับท่าน

"มะไม่เจ็บแล้วค่ะ"

"หลับไปซะนานเลยนะลูกขวัญเอ้ยขวัญมานะหลานย่า"

แล้วท่านก็ลูบหลังลูบไหล่ฉันเชิงปลอบโยน โดยที่ฉันเองก็ยังงงๆอยู่เหมือนเดิม

แต่ท่านเรียกฉันว่าหลานแสดงว่าฉันเป็นหลานท่านงั้นหรอ?

ก่อนที่ท่านจะหยิบกระเป๋าใบนึงที่ดูคุ้นตามากส่งมาให้ฉันรับไปเปิดดู

"นี่คงเป็นกระเป๋าของหนูสินะ"

นางสาวลลิตา เกิดทรัพย์ เป็นชื่อที่อยู่หน้าบัตรประชาชนที่มีรูปฉันติดอยู่บนนั้นภายในกระเป๋าสตางค์ใบเล็ก มีเงินสดจำนวนหนึ่งอยู่ในนั้น

ทำไมฉันพยายามนึกอะไรก็นึกไม่ค่อยออกเลยจริงๆ ในกระเป๋าสะพายใบน้อยนอกจากมีกระเป๋าสตางค์ใบเล็กแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรอีกเลย

"ว่าแต่หนูไม่ได้มีโทรศัพท์กับเขาเลยหรอตอนแรกที่ย่าเจอหนูว่าจะติดต่อญาติหนูก็หาเบอร์ติดต่อที่ไหนไม่ได้เลยแล้วหนูก็ไม่มีโทรศัพท์ด้วย"

'นั่นสิฉันไม่มีโทรศัพท์ใช้กับเขาเลยหรือไงกันนะ?'

"ต่อไปนี้ไม่ต้องกลัวแล้วนะย่าจะดูแลหนูเองนะหลานย่า"

"หลาน??"

"ใช่หนูเป็นหลานของย่า..จำสร้อยเส้นนี้ได้ไหมลูกสร้อยเส้นนี้ย่าเป็นคนใส่รับขวัญในวันที่หนูคลอดออกมาเอง"

"..........."

คุณย่าทับทิมเล่าให้ฟังว่าตอนที่คุณแม่คลอดฉัน ท่านเป็นคนสวมสร้อยเส้นนี้ให้ฉันเองโดยตั้งชื่อฉันว่าลิลลี่เพราะท่านชอบดอกลิลลี่มาก แต่ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันที่อยู่ๆคนรับใช้คนสนิทของคุณแม่แอบขโมยฉันที่อายุเพิ่งได้แค่เดือนกว่าๆหนีหายไปพยายามตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ จนท่านคิดว่าชาตินี้จะไม่มีโอกาสได้พบฉันอีกแล้ว ตอนที่รถท่านชนเข้ากับฉันพอดีตอนแรกท่านก็ตกใจมากรีบพาส่งโรงพยาบาลทันที หลังออกมาอยู่ห้องพักฟื้นท่านจึงสังเกตุว่าฉันสวมสร้อยเส้นนึงคุ้นๆตาท่านก็เลยแอบดู ปรากฎว่าเป็นสร้อยที่ท่านเคยใส่ให้หลานสาวท่านตอนแรกคลอดเอาไว้ คุณย่าท่านขอให้หมอที่สนิทกันตรวจดีเอ็นเอฉันทันทีว่าใช่สายเลือดเดียวกับท่านหรือเปล่า หลังจากรอผลเลือดเกือบหนึ่งอาทิตย์เต็มผลการตรวจดีเอ็นเอฉันก็ออกสรุปว่าฉันมีดีเอ็นเอที่ตรงกันกับคุณย่าทับทิมทุกอย่างเป๊ะ คุณย่าท่านก็ดีใจมากย้ายฉันไปพักฟื้นที่บ้านท่านพร้อมจัดคนมาดูแลอย่างดี

ส่วนคุณพ่อคุณแม่ฉันตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้ว ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน จะเหลือก็แต่พี่ชายคนเดียวที่ไปดูงานต่างจังหวัดอยู่อาทิตย์หน้าจึงจะกลับมา จากเด็กผู้หญิงที่ต้องดิ้นรนใช้ชีวิตเพียงลำพังมาวันนี้ฉันมีครอบครัวที่เป็นครอบครัวของฉันจริงๆแล้วสินะ ครอบครัวที่มีคุณย่าที่ใจดีและพี่ชายที่กำลังจะกลับมาเจอกัน แต่ครอบครัวที่ทำให้ฉันได้เติบโตมาฉันก็ไม่เคยลืมเช่นกัน ฉันขอร้องคุณย่าช่วยมอบทุนการศึกษาให้น้องๆที่บ้านเด็กกำพร้าได้มีชีวิตที่ดีขึ้น คุณย่าเองก็เต็มใจช่วยเพื่อตอบแทนที่ช่วยเลี้ยงดูฉันมา

ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ในฐานะหลานสาวคนเล็กของมหาเศรษฐี จากชีวิตที่เคยต้องดิ้นรนทำงานหาเงินใช้ไปวันๆมาวันนี้ใครจะรู้ว่าชะตาชีวิตจะเปลี่ยนไปอยู่ๆก็กลายมาเป็นลูกหลานคนรวยที่วันๆให้แต่นั่งกินนอนกินจนน่าเบื่อ แต่ก็เข้าใจว่าท่านเป็นห่วงที่ฉันเพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บเลยอยากให้พักผ่อนไปก่อน แต่คนที่เคยได้ทำงานอยู่ๆจะให้นั่งเฉยๆมันก็ไม่ชินอ่ะเนอะ

บางครั้งเวลาที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ๆใบหน้าคมคายของใครคนหนึ่งก็ผุดวูบเข้ามาในหัว ภาพใครคนหนึ่งกำลังกระทำบางอย่างกับร่างกายฉันโดยที่ฉันยินยอมพร้อมใจไปกับความหอมหวานนั้น บางครั้งก็เห็นภาพความร้าวรานของตัวฉันเอง ผู้หญิงที่นั่งก้มหน้าร่ำไห้อย่างน่าสงสารมันคืออะไรกันนะทำไมฉันถึงเห็นภาพแบบนี้ในห้วงความคิด ช่วงเวลาที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ ทำไมมันรู้สึกหน่วงลึกๆอยู่ในหัวใจเหลือเกิน

จริงๆหมอก็บอกว่าอาการของฉันไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วจะมีก็แค่อาการความจำเสื่อมชั่วขณะที่ตอนรถชนแล้วศีรษะไปกระแทกอย่างแรงจนกระทบกระเทือน ในตอนนี้ที่ยังจำเรื่องราวอะไรไม่ได้อยู่ต้องใช้เวลาพักฟื้นไปอีกสักหน่อยความทรงจำจะกลับคืนมาเป็นปกติเอง

วันนี้คุณย่าบอกว่าพี่ชายฉันจะกลับมาจากต่างจังหวัดวันนี้แล้ว คุณย่าบอกว่าเขาดีใจมากที่จะได้เจอน้องสาวคนเดียวของเขา ฉันเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันที่กำลังจะได้มีพี่ชายอย่างที่เคยฝันไว้และกำลังจะเจอเขาในไม่อีกกี่นาทีนี้เอง

"คุณหญิงคะคุณหนูใหญ่มาแล้วค่ะ"

"อ่อ...มาแล้วหรอดีๆมาๆย่ารออยู่"

"สวัสดีครับคุณย่า...คิดถึงคุณย่าจังเลยครับ"

"หื้มมม...ปากหวานตลอดเลยนะคนเนี๊ยเนี่ยมาๆนั่งลงลูกนี่น้องลิลลี่น้องสาวของเราน่ะ"

ฉันที่แอบก้มหน้าด้วยความประหม่านิดๆค่อยๆเงยหน้าช้อนสายตาขึ้นมองหน้าพี่ชายช้าๆก็ต้องชะงักไปเมื่อผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคือ......

..................................................................................................................