บทที่7

บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรักของสองพ่อลูก นานมากแล้วที่ไม่ได้ออกมาทานข้าวนอกบ้านนับตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้นกับครอบครัวของเธอ

"อร่อยไหมคะพ่อ" เปียโนเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มสดใสของเธอ ส่วนนิลภพเขาก็พยักหน้าตอบรับลูกสาว หากจะถามว่าอร่อยไหมในเวลานี้มันไม่มีรสชาติเสียมากกว่าแต่ที่ต้องยอมมาทานเพราะไม่อยากทำให้ลูกสาวเพียงคนเดียวต้องเสียความรู้สึก ในเวลานี้ใครจะกินข้าวได้คล่องคอทั้งหนี้สินรัดตัวไหนจะมีเรื่องสุขภาพเข้ามาเกี่ยวข้อง หากไม่ยอมรับการผ่าตัดเปียโนก็ไม่สบายใจกลัวว่าจะเป็นอันตรายมากไปกว่านี้

ครืด ครืด 

ในขณะที่ความสุขกำลังวิ่งวนอยู่ในหัวใจของคนตัวเล็ก เสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้นทำเอารอยยิ้มที่มีก่อนหน้าต้องหุบลงก็เบอร์ที่เธอบันทึกไว้ในนามบัตรมันขึ้นชื่ออย่างชัดเจน ออสติน

"พ่อค่ะ หนูขอไปรับสายก่อนนะ สงสัยเพื่อนที่มหาลัยโทรมา"

"จ้ะ"

หลังจากที่ลุกออกจากโต๊ะอาหาร เปียโนก็หลบมาคุยโทรศัพท์ด้านนอก

"สวัสดีค่ะ"

(เห็นเธอเงียบไปหลายวัน ไม่เห็นจะโทรหาฉันเลย หรือว่าเงินที่ได้ไปมันคุ้มแล้ว)

"คือหนูติดธุระ ว่าแต่คุณตินมีอะไรหรือเปล่าคะ"

(วันนี้ฉันอยากจะเจอเธอหน่อย)

"วันนี้หรือคะ"

(ทำไม เธอติดปัญหาอะไร)

"คือ....."

(ฉันหวังว่าเธอจะง่ายเหมือนเงินที่ฉันให้เธอไปนะ)

ตืดๆๆๆๆ

เขาพูดเพียงเท่านั้นสายก็ถูกตัดไม่นานนักไลน์ในมือถือของเปียโนก็ดังขึ้น คนที่ส่งมาคือออสตินสถานที่ที่เขาปักหมุด คอนโดหรูใจกลางเมือง

ใบหน้าที่เคยมีความสุขคล้ายจะเป็นกังวลอยู่มาก  แม้จะคิดไว้แล้วว่าเงินจำนวนนั้นไม่ได้มาฟรีมันย่อมมีข้อแลกเปลี่ยน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำใจยอมรับเสียทีเดียว

เปียโนเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร เธอบอกกับพ่อว่ามีธุระด่วนที่ร้าน จริงอยู่ว่าตอนนี้พึ่งจะหนึ่งทุ่มนิด ๆ แต่ปกติแล้วนิลภพก็ไม่เคยได้สักถามอะไรลูกสาวมากมายแม้จะอยากห้ามไม่ให้เปียโนทำงานแต่ตัวเขาก็ไม่อาจจะหาเงินมาจุนเจือลูกได้เหมือนดังเก่าก่อน

หลังจากที่ทานมื้อเย็นเรียบร้อยนิลภพก็ไม่ได้รบกวนใจลูกสาวในเมื่อเปียโนเธอบอกพ่อว่ามีธุระที่ร้านก็แยกกันที่ห้างสรรพสินค้าทันที โดยที่ชายสูงวัยไม่ถามอะไรให้มากความ

ส่วนเปียโนเธอเดินทางมาพบออสตินที่คอนโดหรูของเขา เมื่อแท็กซี่จอดสนิทด้านหน้าคอนโดสูงตระหง่าน หญิงสาวร่างเล็กก็เปิดประตูก้าวเท้าลงมา พลันสายตาที่เหลือบขึ้นมองตึกสูงหลายชั้นก็ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ

"เธอเลือกแล้วนี่ จะกลัวอะไร" เปียโนพยายามปลอบใจตัวเอง แม้สองขาของเธอจะสั่นเทาแทบก้าวไม่ออกก็ตาม

ชั้นที่ออสตินอยู่เรียกว่ามองเห็นเมืองกรุงได้สุดลูกตา เปียโนสาวเท้าเข้ามาแล้วก็มุ่งตรงไปที่ลิฟต์ชั้นที่สิบที่เขาให้พิกัดไว้พร้อมเบอร์ห้อง 

ตึก ตึก 

"หยุดเต้นสักทีได้ไหม" เธอบอกหัวใจตัวเองในตอนนี้ขณะที่ขึ้นลิฟต์หัวใจก็ยิ่งเต้นผิดจังหวะมันเหมือนจะหลุดออกมาจากเนื้อ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ติ๋ง

ประตูลิฟต์เปิดออกกว้าง สายตาคู่สวยก็กวาดมองโดยรอบ ก่อนที่เท้าของเธอจะย่างออกมาเพียงหนึ่งก้าว เมื่อเห็นป้ายบอกเลขห้องก็ไม่รอช้าที่จะมุ่งหน้าไปตามที่เขาส่งพิกัดมาให้

"เอาน่าเปียโนทุกอย่างที่เธอทำเพื่อพ่อของเธอ อย่าคิดมาก" ก็ยังคงปลอบใจตัวเองขณะที่เท้าเดินไปไม่หยุด เมื่อถึงจุดหมายเธอก็ยืนนิ่งพลางหลับตาลงตั้งสติ ก่อนจะพ่นลมร้อนออกมาจากปาก

กริ่ง

เสียงกดสัญญาณเรียกคนข้างในให้เปิดประตู เปียโนยังคงยืนก้มหน้าพร้อมอาการเกร็งเล็กน้อยสองมือของเธอบีบกันแน่น

แอ๊ดด

ประตูห้องหรูค่อย ๆ เปิดช้า ๆ พร้อมสายตาของเปียโนที่จ้องมองจังหวะนั้น

พรึ่บ

แรงดึงจากด้านในทำให้ร่างของเธอเซถลาเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว จนต้องเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ "อ้ายย"

ชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวสะอาดทว่าดวงตาของเขากับนิ่งสนิท ใบหน้านั้นค่อนข้างที่จะเฉยชาราวกับว่าเขาไม่มีจิตวิญญาณหลงเหลือ

"คุณติน!!"

ออสตินไม่สนที่จะถามด้วยซ้ำ ทันทีที่มือหนาคว้าร่างของสาวสวยเข้ามาในอ้อมกอดเขาก็ซุกใบหน้าอันหล่อเหลาลงที่ซอกคอคนตัวเล็ก พยายามรุกล้ำร่างกายเธอจนเปียโนต้องใช้แรงที่มีผลักเขาให้ถอยออกไป

ผลัก!

"จะมาเล่นตัวอะไรตอนนี้" น้ำเสียงค่อนข้างจะหงุดหงิดและเอาแต่ใจเป็นอย่างมาก จนเปียโนเธอไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดที่ตรงไหนก่อนดี เธอรู้ว่าเขาให้เงินเธอมาก็เพราะเรื่องนี้แต่ถึงอย่างนั้นก็น่าจะให้เธอได้เตรียมร่างกายสักหน่อย

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คือเราจะไม่คุยอะไรกันหน่อยเหรอ"

"ทำไมต้องคุย ฉันเคยบอกไปแล้วนี่ฉันให้เธอง่ายเธอเองก็น่าจะให้ฉันง่าย ๆ เหมือนกัน"

"อย่างน้อย ๆ ก็น่าจะให้หนูได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่"

"ทำไม หรือว่าตัวเธอมันสกปรก?"

พอเขาพูดแบบนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าพึ่งไปทานมื้อเย็นกับพ่อมา กลิ่นอาหารมันยังติดอยู่ในปากอยู่เลย

"ค่ะ คือหนูพึ่งทานอาหารมารู้สึกอยากอาบน้ำด้วย  ยังไงหนูก็ไม่หนีแน่แต่ขออาบน้ำก่อนได้ไหม"

"ทานอาหารอย่างงั้นเหรอ ของหวานหรือของคาวล่ะ"

"ค่ะ?"

แววตาของเขาดูผิดแปลกพิกลคำถามนั้นมันก็แปลกมากด้วยอาหารที่เธอทานมันก็ต้องเป็นของคาวอยู่แล้ว แต่เปียโนยังไม่ทันได้ตอบเขาก็เอ่ยคำสั่งเสียงเข้ม

"ห้องน้ำอยู่ด้านนั้น รีบอาบแล้วฉันจะรอเธออยู่ที่เตียง!!"