บทที่ 11 วันเปิดเทอม

เปิดเทอมวันแรกที่แสนจะวุ่นวายของภาคเรียนที่ 2 ของโรงเรียนขยายโอกาสไม่ไกลจากมหาลัยวิทยาลัยชื่อดังเท่าไหร่นัก เด็กหญิงพรสิตาวิ่งกระหืดกระหอบแก้มแดงเข้าโรงเรียนจนผมหน้าม้าฟูฟ่องเปิดหน้าผากมันแผล็บมาแต่ไกล แล้วไปหยุดก้มจับเข่าหอบแฮ่ก ๆ อยู่หน้าห้องเรียนที่เพื่อนกำลังช่วยกันจัดโต๊ะเรียนให้เข้าที่ สภาพเธอตอนนี้เสื้อนักเรียนคอบัวสีขาวที่เธอบรรจงรีดไว้อย่างดีเมื่อคืนถูกโคลนสาดจนกลายเป็นสีน้ำตาลเกินครึ่ง กระโปรงนักเรียนที่อัดกลีบจนมันมีน้ำสีน้ำตาลหยดที่ชายกระโปรงลงพื้นเป็นระยะ ดูแล้วมอมแมมจนครูประจำชั้นขมวดคิ้ว

"พรสิตาไปทำอะไรมาลูก ทำไมสภาพเป็นแบบนั้นล่ะ" ครูประจำชั้นเอ่ยถามเด็กน้อยอย่างเป็นห่วงสภาพนี้เธอจะนั่งเรียนกับเพื่อนได้ยังไง

"ตอนหนูวิ่งมา รถขนปลาเหยียบน้ำที่หน้าตลาดใส่ค่ะแต่หนูเห็นว่ามันจะสายแล้ว แล้วโรงเรียนก็ใกล้กว่าหนูเลยไม่กลับไปเปลี่ยนค่ะ เดี๋ยวมันก็แห้ง" เด็กน้อยว่าหงอย ๆ วันนี้เธอตั้งใจแต่งชุดสวยมาเปิดเรียนวันแรกแถมโบผูกผมอันใหม่ที่เธออยากได้ เธอกลั้นใจซื้อมาจากห้างก็เปื้อนไปด้วย

"โถ่...แล้วจะนั่งเรียนยังไงล่ะลูก" คุณครูใจดีว่าอย่างสงสาร

"หนูยืนตรงนี้ก็ได้ค่ะ ให้มันแห้งก่อนก็ได้เพื่อน ๆ จะได้ไม่เหม็น" เด็กน้อยยังยืนยันที่จะเรียนกับเพื่อนต่อ

"ไม่ได้กลัวเพื่อนเหม็นแต่เสื้อมันจะซักไม่ออกน่ะสิ เอางี้ครูให้กลับไปเปลี่ยนค่อยกลับมา รีบเอาเสื้อไปแช่ผงซักฟอกก่อน" คุณครูพูดขึ้นอย่างเอ็นดู ครูในโรงเรียนนี้รู้จักเด็กคนนี้ดี ทั้งเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน ขยัน ยิ่งตอนนี้อยู่กับตาที่พิการยิ่งน่าสงสารไปใหญ่ ถ้าปล่อยไว้จนแห้งเสื้อซักไม่ออกเธออาจต้องซื้อเสื้อใหม่ซึ่งเงินร้อยสำหรับเธอคนนี้คือเยอะมาก

"แต่ว่า..." พรสิตาหรือน้ำหวานอึกอัก เธอวิ่งมายังไม่หายเหนื่อยจะให้วิ่งกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านเป็นกิโลก็เหนื่อยตายกันพอดี

"ครูครับ ๆ วันนี้ผมเอาจักรยานมาผมให้น้ำหวานยืมได้ครับ" เด็กชายร่างผอมสวมแว่นหนาเตอะยกมือบอกครูอย่างใจดี

"ขอบใจนะ แต่หวานขี่ไม่เป็นหรอก งั้นเดี๋ยวหนูวิ่งกลับไปเปลี่ยนก็ได้ค่ะคุณครู หนูขออนุญาตนะคะ สวัสดีค่ะ" เด็กน้อยหันไปตอบเพื่อนพร้อมกับยิ้มแหย ๆ แล้วหันมาบอกครูประจำชั้นก่อนจะยกมือไหว้แล้วหันหลังเดินลงบันได้ไปหน้าประตูแล้วยืนคุยกับ รปภ.หน้าโรงเรียนซักพักก่อนวิ่งข้ามถนนตรงกลับบ้าน

ปริ๊น...ปริ๊น....

เสียงมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นด้านหลังของคนที่กำลังทั้งเดินทั้งวิ่งทำให้คนตัวเล็กต้องหยุดแล้วหันหลังกลับไปมอง

"จะวิ่งไปไหนเนี่ย น้ำหวาน" มาร์คเปิดหมวกกันน็อค ถามยิ้ม ๆ วันนี้เขามาส่งอาหารให้ครูที่โรงเรียนตอนเช้าแล้วตอนออกมาเขาเห็นหลังไว ๆ คุ้นตาเลยขับมอเตอร์ไซค์ตามมาถึงเห็นแม่ค้าตัวน้อยที่ไม่ได้เจอหลายวันวิ่งกระหืดกระหอบแก้มแดงอยู่ข้างถนน

"พี่มาร์ค สวัสดีค่ะ พี่ส่งอาหารด้วยหรือคะ" เด็กสาวหันไปทักอย่างดีใจพร้อมกับยกมือไหว้

"อื้อ...วันไหนลุกไหวก็มาหาตังค์เพิ่ม แล้วนี่จะไปไหน" มาร์คพยักหน้าตอบพร้อมกับถาม

"จะกลับเปลี่ยนชุดค่ะ พอดีตอนไปโรงเรียนรถขนปลาเหยียบน้ำใส่ ครูเลยให้กลับมาเปลี่ยนแล้วเอาเสื้อแช่ผงซักฟอกกลัวเสื้อมันจะซักไม่ออก" เด็กน้อยว่าปนหอบ

"วิ่งจนหน้าแดงหมดเลย มา...ซ้อนท้ายเดี๋ยวพี่พาไปส่ง" มาร์คว่าอย่างใจดี

"ขอบคุณค่ะ แต่หนูต้องขึ้นยังไงคะมันมีกล่อง" เด็กน้อยยกมือไหว้แล้วถามงง ๆ 

"เออ...เอางี้ตัวนิดเดียวมานั่งหน้าละกัน" ว่าพลางขยับจนชิดกล่องด้านหลังเพื่อให้น้องนั่งหน้า แล้วพาแม่ค้าตัวน้อยกลับไปที่บ้านของเธอซึ่งเจอกับตากำลังนั่งร้อยมาลัยอยู่พอดี ชายหนุ่มจึงทักทายและอาสาพาแม่ค้าตัวน้อยกลับไปส่งโรงเรียน ก่อนที่ตัวเองจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปมหาลัยที่นัดเพื่อนไว้ในช่วงสาย

"ไงครับ พี่มาร์ค จับสาวไหนนั่งหน้าครับคุณพี่ ตัวเล็กกระทัดรัดน่าพกพาเชียวนะครับ" โรมเอ่ยแซวเพื่อนเสียงดังทันทีที่เห็นหน้า

"ปากไม่พ้นลากกูเข้าคุกนะไอ้บ้า นั่นน้องน้ำหวานไงมึงจำไม่ได้เหรอ น้องมันโดนรถขนปลาเหยียบน้ำใส่กูเลยพาไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน" มาร์คว่าพลางลงข้าง ๆ ศิลา "แล้วไอ้เทนล่ะ"

"ยังไม่มา เห็นว่าจะพาแม่ไปจีบหมอก่อน" โรมตอบเพื่อนขำ ๆ

"แล้วเป็นไงมั่ง บ้านน้องมึง" ศิลาที่นั่งข้าง ๆ เอ่ยถามคนเป็นเพื่อน

"ไม่รู้ดิ ไม่ได้ไปเลย เห็นน้านารถว่ามันกลับไปการไฟฟ้าที่บ้านไปขอเขาเปลี่ยนบัญชีหักจากของกูเป็นของมัน ปะปาก็ด้วย แล้วบอกน้านารถว่าอย่าใช้เปลือง" มาร์คตอบเพื่อนขำ ๆ กับคำสั่งของน้องชายต่างแม่

"ทำได้มันก็ดี มึงจะได้เก็บเงินเรียน โท ต่อ" โรมว่าขึ้น แล้วทั้ง 3 ก็นั่งคุยกัน โดยคนคุยส่วนมากจะเป็นมาร์คกับโรมส่วนเพื่อนชายอีกคนของพวกเขานั้นทั้งกลุ่มรู้ดีว่าพูดน้อยมาก และเพิ่งพูดประโยคยาวสุดตั้งแต่คบกันมาก็กับย่าของมาร์คที่งานศพพ่อมาร์คเท่านั้น ก็ได้แต่นั่งฟัง พยักหน้า ถามคำตอบคำ จนถึงเวลาเริ่มเรียนจึงพากันขึ้นห้องเรียน

~~~~~~~~~~

โรงอาหารคณะ

"พี่มาร์คคะ" สาวสวยเซ็กซี่ในชุดนักศึกษาฟิตเปรี๊ยะ เดินยิ้มหวานเข้ามาหาพร้อมทั้งเรียกชื่อชายหนุ่มที่เธอทอดสะพานเสียงหวาน

"ครับ" เจ้าของชื่อขานรับพร้อมทั้งเลิกคิ้วมองยิ้ม ๆ 

"คือ... เพื่อนมิลค์ให้มาถามว่าวันนี้พี่มาร์คไปร้องเพลงที่ สรันบาร์มั้ยคะ คืนนี้พวกเราจะไปค่ะ" ว่าพลางโน้มตัวลงมาด้านหน้าชายหนุ่มแล้วใช้แขนทั้ง 2 ข้างแนบกับลำตัวค้ำยันกับโต๊ะ จนหน้าอกอวบอิ่มเกินมาตรฐานแทบพุ่งออกมานอกเสื้อ

"คืนนี้พี่ไม่มีคิว แต่ถ้าอยากให้ไปก็ไปได้ครับ" มาร์คว่ายิ้ม ๆ เป็นอันรู้กันในกลุ่มดีว่าถึงมาร์คออกจะเป็นผู้ชายที่ดูเฟรนด์ลี่ แต่ในความเฟรนด์ลี่ของมาร์คนั้น เพิ่มมาด้วยความกินเรียบ ส่งมาเป็นจัดให้ ประเภทน้องเสนอพี่สนองก็แค่ลองแล้วจบ และเพราะเหตุนี้เขาถึงยังไม่มีแฟนไม่คิดผูกมัดกับใครจริงจัง จึงจะเห็นได้ว่าหนุ่มหล่อเฟรนด์ลี่อย่างมาร์คโสดเสมอไม่เคยควงใครให้เรตติ้งตก

"งั้น...คืนนี้เจอกันนะคะ" สาวเซ็กซี่ว่าพลางขยิบตาเล็ก ๆ ให้อย่างยั่วยวนก่อนเดินยิ้มหวานกลับไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่

"วึ่ย~~ มาถึงที่อีกแล้วครับท่าน เกิดเป็นไอ้มาร์คนี้ดีว่ะ มีกีมาถวายถึงปากถึงท้อง" เทนว่ายิ้ม ๆ พลางขยับแว่น 

"แค่หน้าท้องพอเหอะ จะมายุ่งอะไรกับปากกูครับ น้องเสนอมากูแค่สนอง แตก แยก จบ กูไม่มานั่งเปย์แบบศิลามันหรอก ใจดีฉิบหายให้รถแมรี่ไปใช้ โคตรเปย์" มาร์คว่ายิ้ม ๆ พลางพาดไปถึงเพื่อนรักที่นั่งใกล้ ๆ ที่เอารถสปอร์ตคันสวย 1 ใน 10 คันของตัวเองไปให้คู่ควงคนล่าสุดใช้ 

"ก็รถเค้าซ่อม" ศิลาพูดขึ้นนิ่ง ๆ 

"ครับ ซ่อมมากครับ กูเห็นจอดอยู่เต็นท์รถแถวลาดพร้าวน่ะครับ จอดซ่อมมั้ง ฟรีดาวน์" โรมว่าขึ้นพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

"เออ...ช่างแม่งเหอะ มันเรื่องส่วนตัวไอ้ศิมัน เราแค่เพื่อนจะเสือกกันทำไม รีบกินรีบไปหาที่นอนครับ มีเรียนอีกทีบ่าย 2 กูต้องนอนเอาแรงครับ" มาร์คเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นเพื่อนนั่งเงียบแล้วเร่งให้กินกันให้เสร็จก่อนพากันกลับไปนอนที่คอนโดของมาร์คที่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก และไม่ได้กลับเข้ามาที่มหาลัยอีกเพราะอาจารย์ยกคลาสบ่าย 

"มาร์ค มึงจะไปร้านพร้อมกูป่ะเนี่ย" โรมเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งลุกขึ้นยืน

"มึงรีบ?" มาร์คเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองนาฬิกาที่ข้างผนังที่บอกเวลาว่า บ่าย 3 เท่านั้น

"กูจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ ว่าจะแวะไปหาไอ้หมาน้อย (หลานลูกของพี่ชาย) มันซักหน่อย ไม่เจอหลายวันเดี๋ยวจำหน้าอาไม่ได้" โรมตอบเพื่อนยิ้ม ๆ 

"เว่อร์ ไม่เห่อนะไอ้บ้า หลานมึงยังไม่เดือน จะจำอะไรได้วะ" เทนว่าขำ ๆ กับความเห่อหลานของเพื่อนที่ปากบอกไม่ชอบเด็กผู้ชายแต่กลับบ้านทีไรเป็นต้องไปขลุกอยู่กับหลาน จนบางทีพวกเขาต้องโทรตามมาที่ร้าน

"แหม ก็กูมีหลานนี่ครับ ไม่เหมือนไอ้มาร์คมีน้องสาว น่ารักน่าชัง จับนั่งตรงไหนก็นั่งได้" โรมว่าพลางหันมองหน้าเจ้าของห้องยิ้ม ๆ 

"จะให้กูเข้าคุกให้ได้เลยว่างั้นไอ้โรม เอ็นดูกับดูเอ็น ความหมายมันต่างกันครับ กูเอ็นดูน้องมันที่ทำมาหากินตั้งแต่เด็ก ๆ ก็ช่วยสนับสนุนแค่นั้น ไม่จบมีตบปากนะไอ้โรม" มาร์คว่าให้เพื่อนพร้อมทั้งยกเท้ายื่นไปทางเพื่อนไม่จริงจังนัก

"มึงมีน้องสาวเหรอ?"…