UNFAITHFUL ::: EP.6

‘...เฮียโย’

มีเพียงเสียงเรียกในใจของฉันเท่านั้นที่ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบในห้องน้ำตอนนี้ ฉันค่อยๆ เลื่อนมือที่ถือสร้อยลงช้าๆ และจ้องหน้าเขาสลับกับผู้หญิงคนข้างๆ นิ่งๆ อย่างพูดอะไรไม่ออก

...เป็นเขางั้นหรอ?

เป็นเขาที่ฉันนั่งรอ...

ให้ทำเรื่องอย่างว่าจนเสร็จ เพื่อรอเก็บไอ้สร้อยข้อมือบ้านี่....

สร้อยข้อมือ..ที่ก็เป็นเขาอีกทีที่ให้มันมา

สร้อยที่เขากำชับกับฉัน...ว่าห้ามทำมันหาย หึ..

แล้วความรู้สึกหน่วงๆ ตอนเห็นภาพหลอนที่เฮียบีทกลายเป็นเฮียโย กับความรู้สึกหงุดหงิดจนถึงกับไล่ลิซออกไป ก็โถมกลับเข้ามาอย่างรวดเร็วจนสัญชาตญาณของฉันแปรเปลี่ยนไปเป็นความนิ่งเฉย ฉันเลยเดินถือสร้อยข้อมือที่เพิ่งเก็บมาจากพื้นตรงหน้าไปล้างเงียบๆ ท่ามกลางสายตาคู่นั้นที่กำลังมองมา แต่จะด้วยความรู้สึกแบบไหน ฉันไม่ได้สนใจ...

“ออกไปก่อน”

เฮียโยหันไปสั่งผู้หญิงข้างเขาเสียงเรียบ ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็รับฟังอย่างว่าง่าย แม้ภาพสะท้อนในกระจกจะแอบเห็นว่าเธอหันมองฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

“…..”

พอผู้หญิงคนนั้นเดินพ้นไป ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องน้ำอีกตามเคย ฉันที่ล้างสร้อยข้อมือเสร็จพอดีก็ดึงกระดาษทิชชู่มาซับมันแล้วหมุนตัวหันหลังจะเดินออกจากห้องน้ำทันที แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเพราะเสียงเรียกของเขา

“โรส...”

กึก!

แค่น้ำเสียงเดิมๆ ที่ฉันไม่เคยได้ยินมันมาเป็นปีพูดขึ้นเบาๆ ฉันก็ยืนนิ่งและก้าวขาไม่ออกไปในทันที หึ..เกลียดตัวเองจริงๆ เกลียดตรงทุกอย่างที่เป็นเฮียโยมันมีอิทธิพลกับตัวฉันมากกว่าความรู้สึกพังๆ ของฉันซะอีก!

“.....”

ฉันหยุดฟังแต่ไม่ได้หันกลับไป และไม่ได้พูดอะไร แล้วเฮียก็เป็นฝ่ายเดินเข้ามาช้าๆ .. ในทุกจังหวะย่างก้าวของเขามันชวนให้ใจฉันสั่นระรัว แม้จะเป็นความใกล้ชิดที่ลึกๆ ยอมรับว่ามันโหยหา แต่พอเฮียโยยื่นมือหนาของเขามาจับแขนฉันไว้ ฉันก็สะบัดมันออกไปอย่างไม่รอให้ความรู้สึกตัวเองมันหวั่นไหวไปมากกว่านี้

พรึ่บบบ!

“You can count on me,

I replay our conversation in my head all the time.”

(คุณไว้ใจฉันได้เลย..ฉันเล่นบทสนทนาของเราอยู่ในหัวซ้ำๆ ตลอดเวลา)

ฉันพูดออกไปเสียงเรียบอย่างเตือนสติตัวเอง และให้ความมั่นใจกับเขาไปพร้อมกัน วันนี้..เราเป็นอย่างที่เคยเป็นแบบนี้มันดีอยู่แล้ว ทั้งหมดมันเป็นความต้องการของเขาไง แม้ปากที่พูดไปจะสั่นระริก แต่ฉันก็ทำได้แค่ข่มใจเท่านั้น

พอได้ยินแบบนั้น เฮียโยก็นิ่งไป ฉันเลยอาศัยจังหวะนี้ก้าวขาจะเดินต่อแล้วเฮียก็มาคว้าแขนฉันไว้อีก ก่อนจะหมุนตัวฉันให้หันกลับมาหาเขา ซึ่งฉันก็เลือกที่จะหันหนีไม่เงยหน้าไปสบตาเขาสักนิด

แล้วอยู่ๆ เฮียก็เอื้อมมือมาหยิบสร้อยข้อมือในมือฉันไป ก่อนจะใส่มันให้ฉันอีกครั้งแบบไม่พูดอะไร แล้วเขาก็ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ ไม่แตะต้องตัวฉันอีก

จากนั้นเฮียโยก็ค่อยๆ เดินผ่านฉันไปและเปิดประตูห้องน้ำเดินออกไปเงียบๆ โดยไม่มีคำพูดอะไร ส่วนฉันหยุดมองสร้อยมือที่เขาใส่ให้เงียบๆ แล้วอยู่ๆ ภาพตรงหน้ามันก็พร่ามัวไปหมดด้วยม่านน้ำตาที่แม้จะพยายามกลั้นแล้วแต่ความอ่อนแอก็ยังดันทุรังสั่งให้มันไหลออกมาจนได้

“ฮึก..”

ฉันเอามือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ และจะไม่ปล่อยให้ความอ่อนแอมันอยู่กับฉันได้นานนักเลยรีบใช้มือปาดน้ำตาบนหน้าตัวเองออกอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินตามเขาออกไปติดๆ ซึ่งก็ยังเห็นผู้หญิงคนเดิมยืนรอเฮียโยอยู่ แต่ฉันเลือกที่จะเดินผ่านพวกเขาไปแม้ในใจมันจะชาแค่ไหนก็ตาม

ครืดดด

ใช้เวลาไม่นานฉันก็เดินกลับมาถึง VIP#8 และเปิดประตูเข้าไปเงียบๆ ก่อนที่เฮียโยกับผู้หญิงของเขาจะเดินตามเข้ามาจนเฮียพายที่นั่งอยู่ข้างในถึงกับมองมาอย่างเป็นห่วงความรู้สึก แต่ฉันก็เลือกจะทำเฉยๆ บางทีเป็นแบบเฮียพายบ้างก็ดี เงียบๆ เฉยๆ ไม่วุ่นวายดี

“เฮีย..หวัดดี”

ลิซเอ่ยปากทักเฮียโยตามปกติ แล้วเฮียโยก็พยักหน้าตอบกลับไป

“ไง ไอ้เด็กอ๊อง”

พอเขาตอบกลับมาแบบนั้นลิซก็ทำหน้ามุ่ยทันที แถมยังทำท่าโมโหออกมาแบบจริงจังแต่ก็ยังดูมึนๆ ตามเคย

“ว่าอีกละ น่าเบื่อจริงๆ วันนี้โรสก็เพิ่งพูดปะ...”

หึ... อีกครั้งและอีกครั้งที่ลิซวนมาหาเรื่องให้ฉันเสมอ ฉันฟังสิ่งที่ลิซพูดเงียบๆ แล้วยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นกระดกจนหมดโดยไม่มีใครพูดอะไร แล้วฉันก็สไลด์แก้วตัวเองส่งไปให้เฮียบีท แต่เพราะไม่ทันได้สังเกตว่าถังน้ำแข็งถูกเลื่อนไปอยู่ที่เฮียโย พวกเขาเลยส่งแก้วต่อกันแล้วเฮียโยก็รินน้ำเปล่าส่งมาให้ฉันแทน ฉันเลยจ้องหน้าเขานิ่งก่อนจะคว้าแก้วเฮียพายมากิน แล้วเฮียบีทก็ถามขึ้นมา

“สรุปเลือกคณะได้ยัง” พอเฮียบีทถามมา ลิซมันก็ตอบกลับไปทันควัน

“ได้แล้วดิ ลิซจะเรียน IST เพราะมีที่ปรึกษาอยู่นี่ทั้งคน” ลิซพูดไปก็ชี้ที่เฮียพายไป แล้วเขาก็มองไปนิ่งๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

เอาจริงๆ ฉันไม่ค่อยแปลกใจหรอก เพราะสมัยเรียนไฮสคูลลิซมันก็หอบการบ้านมาให้เฮียพายสอนทุกวี่ทุกวัน แล้วก็ชอบไปยืม Text ยืมอุปกรณ์อะไรแปลกๆ ของเฮียที่ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจมาใช้ แต่ยัยนี่เป็นสาย IT อยู่แล้วไง สไตล์เด็กเนิร์ดซึ่งก็เข้าทางพอดีเลย แถมมีเฮียพายเป็นติวเตอร์ให้เหมือนสมัยอยู่เมกาเป๊ะ

“แล้วเราอ่ะ”

ฟังลิซพูดจบเฮียบีทก็หันมาหาฉัน ฉันเลยนั่งเงียบสักพัก แล้วคนอื่นๆ ก็มองมาอย่างตั้งคำถาม รวมถึงเฮียโยที่แม้จะดูเหมือนไม่สนใจแต่เขาก็ดูจะตั้งใจฟังไม่ต่างกัน

“ยังไม่ได้คิด…” ฉันพูดออกไปนิ่งๆ แล้วคนอื่นๆ ก็พยักหน้าออกมา ก่อนที่ฉันจะพูดต่อช้าๆ

“...ส่งลิซแล้วคิดว่าจะกลับ”

พอฉันพูดจบทุกคนก็ชะงัก แม้แต่ลิซที่เพิ่งพูดเรื่องนี้กับฉันเมื่อกี๊ก็ยังหันมาทำหน้างง คงเพราะตอนแรกฉันดันทุรังที่จะอยู่ที่นี่ต่อเอง

ปึก!

พอฉันพูดจบ เฮียโยก็วางแก้วเหล้าของเขาลงบนโต๊ะเสียงดังจนลิซถึงกับสะดุ้งตามสไตล์คนขวัญอ่อน ทั้งฉันและเฮียบีทก็หันไปมองแต่ไม่พูดอะไร ส่วนเฮียพายเองก็เค่นหัวเราะในลำคอออกมาอย่างพอใจ

“หึ..”

“สรุปบินมาแค่จัดการเรื่องเรียนลิซ?”

เฮียบีทถามออกมาแบบงงๆ และมองมาที่ฉันสลับกับเฮียโย ให้เดาเฮียบีทก็น่าจะรู้นั่นแหละว่าความสัมพันธ์ของพวกฉันมันไม่เหมือนเดิม

“ล้อเล่น มียูนิฟอร์มละ ไม่เรียนที่นี่ก็บ้าดิ”

ฉันเห็นหน้าเฮียบีทกับลิซตอนนี้แล้วนึกขำเลยเฉลยออกไป ส่วนเฮียโยยอมรับว่าฉันก็แปลกใจที่เขาออกอาการปึงปัง แต่ฉันก็พยายามจะไม่สนใจ แล้วเฮียบีทก็บ่นๆ ออกมา

“ก็ว่า..ใครมันจะบ้า บินไปบินมาทำไมหลายรอบ”

ฉันฟังแล้วไม่พูดอะไร พอเหลือบมองไปก็เห็นเฮียโยหันกลับไปนัวเนียกับผู้หญิงคนนั้นแบบรวดเร็วและรุนแรงน่าดู ฉันเลยนั่งมองมันนิ่งๆ มองทั้งที่ใจโคตรจะชา

“เรียนไรดีเฮีย มีคณะแนะนำป้ะ?”

ฉันมองผ่านภาพตรงหน้าแล้วหันไปหาเฮียพายที่ก็มองภาพเดียวกันช้าๆ เขาก็พยักหน้าและตอบกลับมาเสียงเรียบพร้อมกับกระตุกยิ้มสะใจ

“ปรึกษาไอ้ริว มันเรียนที่นี่พอดี”

พอเฮียพายพูดจบ เฮียโยถึงกับชะงักและผละออกจากผู้หญิงคนนั้นทันที ก่อนจะมองมาที่ฉันกับเฮียพายสีหน้านิ่ง แต่สายตาโคตรไม่พอใจ เพราะเขาดูไม่ค่อยชอบหน้าพี่ริวเท่าไหร่

“ไอ้ห่า กูว่าติวกันเพลิน”

แล้วเฮียบีทก็มองมาที่ฉันและพูดขึ้นมาบ้างอย่างล้อๆ ซึ่งฉันก็ไม่แปลกใจที่จะพวกเฮียจะหยิบเรื่องพี่ริวให้เป็นประเด็นขึ้นมา เพราะตอนอยู่เมกาฉันสนิทกับเขาพอสมควร จะว่าไปวันนั้นที่เขามาขอคบฉัน ฉันก็ยังไม่ได้คุยกับเขาอีกเลย

“จริงสิ เฮียรู้ป้ะพี่ริวเรียนไร” ฉันหันไปถามเฮียพายแบบยอมรับเลยว่าตั้งใจกวนประสาทเฮียโย แต่เฮียพายก็ส่ายหัวกลับมา

“ไม่แน่ใจ” ... กำ เกือบดีละ -_-!

“เฮ้ย ถามผมสิฮะ ผมหา Contact ให้ได้”

แล้วเฮียบีทที่ฟังอยู่หยิบมือถือขึ้นสไลด์จอไปมา ก่อนจะหันหน้าจอที่มี F******k, I*, หรือแม้แต่ Line ID ของพี่ริวมาให้ฉันดู ยิ่งแอบเห็นเฮียโยยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกซ้ำๆ และมองมาที่เราด้วยสีหน้าที่เริ่มหงุดหงิด ฉันยิ่งตั้งใจจะยั่วเขาให้ตบะแตกเลยแกล้งพูดกับเฮียบีทไป

“เปิดว๊าบหน่อยเฮีย โรสคิดถึงพี่ริวจะตาย ให้ไวเล...”

เพล้งงงง!

ฉันยังพูดไม่ทันจบแก้วในมือของเฮียโยก็ถูกบีบจนแตกละเอียด ท่ามกลางเสียงของเราทุกคนที่เงียบไป แม้แว๊บแรกที่เห็นมันจะนึกเป็นห่วงเขา เพราะมีเลือดมากมายไหลออกมาคาตา แต่ฉันก็หยุดมองมันอย่างพอใจ ผิดกับเขาที่ส่งสายตาแบบแทบจะกินเลือดกินเนื้อกันได้มาให้เลย...