UNFAITHFUL ::: EP.9

หลายวันต่อมา...

ฟุ้บ~

“หวัดดีเจ้าหนู”

ระหว่างที่ฉันกำลังรออาจารย์อยู่ในคลาส หลังจากเปิดเทอมมาได้ประมาณวีคนึงแล้ว อยู่ๆ พี่ริวที่เดินมาจากไหนไม่รู้ก็มาทิ้งตัวนั่งข้างๆ แถมยังทักกันด้วยคำพูดนี่มันโคตรจะแบบ…

“หนูบ้าหนูบออะไร -.-? แล้วนี่มาไมอ่ะ” ฉันเลิกคิ้วตอบกลับไปและทำหน้ามึนๆ ใส่เขา แล้วพี่ริวก็ขำเบาๆ

“หึ.. เซอร์เวย์หาตัว Queen”

เขาพูดออกมาเสียงเรียบแล้วยักคิ้วมาให้ ก่อนจะชี้ไปหน้าห้องตรงที่บรรดารุ่นพี่แห่กันเดินเข้ามาและมองซ้ายมองขวา แถมยังเข้ามาติดต่อบรรดาเพื่อนๆ ในคลาสฉันกันยกใหญ่

“โห.. King ผู้ไร้คู่~ ลงทุนมาหาเองเลย?”

ฉันส่งเสียงแซวออกไปแล้วพี่ริวก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะคว้ามือฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แบบไม่ทันให้ตั้งตัว แล้วพาเดินเข้าไปหากลุ่มรุ่นพี่ที่กำลังซักประวัติเพื่อนคนอื่นๆ อยู่

“กูเอาคนนี้ ใส่ชื่อไปด้วย”

“หื้ม?”

ได้ฟังเขาพูดแบบนั้นฉันก็ทำหน้างง แล้วเพื่อนในคลาสคนอื่นก็หันมองมา ก่อนจะซุบซิบกันพอประมาณ ส่วนพี่ริวพูดจบเขาก็ทำเฉยจนเพื่อนๆ เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ถัดออกไปก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเอาแต่จ้องมาที่ฉันแบบไม่ละสายตา แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

“พวกมึงช้าว่ะเอามานี่”

พอเห็นว่าเพื่อนของเขาเอาแต่แอบยิ้มและไม่ยอมซักประวัติฉันบ้าง พี่ริวก็คว้าแบบฟอร์มที่หัวกระดาษบอกว่ามันใช้สำหรับลงสมัครคัดเลือกเป็น Queen ประจำสาขาจากมือเพื่อนเขามาและพาฉันเดินกลับมาที่โต๊ะ แถมยังหยิบปากกาขึ้นมากรอกชื่อ-นามสกุลของฉันแบบถูกต้องเป๊ะๆ ลงไปอีก

“เดี๋ยวๆ ใจเย็นนะ คือพี่จะไม่ถามความสมัครใจโรสหน่อยเลย?”

ฉันถามไปงั้นแหละ เอาเข้าจริงแค่ลงสมัครมันไม่น่าตื่นเต้นเท่าไหร่ เพราะตอนอยู่เมกาเราเรียนชมรมเดียวกัน ฉันกับเขาเลยมักจะเจอเรื่องแบบนี้บ่อย ไอ้ประเภทส่งตัวแทนเป็นหน่วยกล้าตายให้ทำนู่นทำนี่ด้วยกันจนเราสนิทกันมาถึงทุกวันนี้อ่ะ

“King หล่อกำลังบอกต่ออยู่ :) ”

พี่ริวพูดไปยิ้มไป แล้วกรอกข้อมูลในใบสมัครหน้าระรื่น ฉันเองก็มองเขาเฉยๆ แล้วส่ายหัวออกไปในความเอาแต่ใจเล็กๆ นั่น

“ชนะขึ้นมาได้ฮาแน่”

ฉันบ่นๆ ออกไป และนั่งดูพี่ริวกรอกข้อมูลในนั้นจนเสร็จ แล้วเขาก็หันมายักคิ้วให้อีกที ก่อนจะลุกขึ้นและค่อยๆ หันกลับมา

“พนันป้ะ? เตรียมเปิดคณะตลกได้เลยนะฮะ Queen โรเซ่”

พูดจบพี่ริวก็เดินลิ่วๆ เอาใบสมัครของฉันไปยื่นให้เพื่อนเขา แล้วเขาก็เดินออกจากคลาสฉันไป ทิ้งให้ฉันนั่งมองตามหลังไปจนลับตา

@ โรงอาหาร

เพราะลิซเรียนคนละคณะทำให้เวลาพักของเราไม่ตรงกัน ฉันเลยต้องมานั่งเหงากินข้าวคนเดียว ตอนแรกมันก็ไม่เป็นอะไรหรอก แต่พอเงยหน้าไปฉันว่าฉันเป็นแล้วแหละ..

“เชี่ยยย น้องโบวี่งานดีสัส นึกแล้วยังฟินอยู่เลยไอ้ห่า”

เสียงรุ่นพี่เลโอ หนึ่งในสมาชิก Nightshade ที่โด่งดังใน ม.เราพูดขึ้นตอนเดินเข้ามาพร้อมกับสมาชิกคนอื่นๆ ซึ่งสองคนจากในสมาชิกทั้งหมดนั้นก็มีเฮียพาย กับคนที่ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้เห็นหน้าเขาอีกเลยอย่างเฮียโยที่เดินตามกันมาด้วย

แล้วสมาชิก Nightshade ก็ดันเลือกที่นั่งเป็นโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าฉัน แถมเฮียโยยังทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามกันจนเรามองเห็นหน้าได้กันชัดเจนแบบพอดิบพอดี พอเขาจ้องมาฉันก็หันหน้าหนี แล้วรีบตั้งหน้าตั้งตากินข้าวคนเดียวไปเงียบๆ จะได้รีบๆ ไป แต่สงสัยเพราะรีบมากไป ฉันเลยสำลักออกมายกใหญ่

“แค่กๆ ๆ” พอเป็นแบบนั้น ฉันก็ลนลานหาน้ำที่เพิ่งคิดได้ว่ายังไม่ได้ซื้อไว้เลยคว้ากระเป๋าตังค์กำลังจะลุกขึ้น

พรึ่บบบ!

แต่อยู่ๆ ก็โดนใครบางคนกดไหล่ให้นั่งลง ก่อนจะยื่นแก้วน้ำในมือมาให้ ฉันเลยรับมันมาดูดไวๆ แล้วผู้หวังดีก็ทิ้งตัวนั่งลงตรงหน้าฉัน

“เฮ้ย ใครเขาให้กินไวขนาดนั้น”

เป็นพี่ริวอีกละ.. ที่ก็ไม่รู้ว่าเขาเดินมาจากมุมไหนอีกเหมือนกัน เขาพูดจาล้อเลียนแล้วทำหน้าขำๆ ส่งมาให้ ฉันเลยหลุดขำตามเขาออกไป

“หิวไง นี่เราจะเจอกันบ่อยไปละนะ แค่กๆๆ”

ฉันเอ่ยปากแซวเขาออกไป ถึงอยู่สาขาเดียวกัน เรียนตึกเดียวกัน แต่กับโรงอาหารใหญ่ที่ฉันตั้งใจแยกออกมากินคนเดียวแบบนี้ ก็ยังจะตามมาเจอกันได้เน่อะ นักศึกษาใน ม. มีตั้งเยอะแยะ แต่พี่ริวทำหน้าไม่สนใจในคำพูดฉัน แล้วพูดจาสองแง่สองง่ามออกมาจนฉันเกือบจะเบรกเข้าไม่ทัน

“ควรชินได้แล้วป้ะ ก่อนนี้ก็หมกตัวอยู่ในห้องเดียวกั...”

“เดี๋ยวพี่นี่เมืองไทย คนอื่นจะเข้าใจผิด -_-”

คือจริงๆ มันไม่ได้มีอะไรมากอย่างที่คิดนะ บางครั้งเรามีงาน เป็นโปรเจคที่ต้องทำด้วยกัน แล้วตอนอยู่นู่นฉันอยู่กับลิซไง การให้เขามาทำงานที่ห้องฉันมันอาจทำให้ลิซลำบากใจได้ ฉันเลยเป็นฝ่ายหอบงานมากมายไปทำที่ห้องเขา แต่ก็มีเพื่อนรุ่นพี่คนอื่นๆ ไปกันเพียบ ไม่ได้อยู่กันสองต่อสอง

พอฉันปรามๆ เขาออกไป พี่ริวก็ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ แล้วเขาก็เปลี่ยนสีหน้าไปเป็นรู้สึกผิดเบาๆ แถมยังส่งเสียงออดอ้อนมาให้..

“เฮ้ย ขอโทษได้มั้ย T.T”

พูดจบเขาก็มองมาแถมยังแกล้งทำตาปิ๊งๆ ใส่ฉันแล้วเปลี่ยนสีหน้าแบบไวโคตรๆ แต่ก็ยังไม่วายกลับไปทำเหมือนรู้สึกผิดแบบเฟคๆ อย่างนั้นส่งมาให้สลับกันไปมาอยู่ได้

“อย่าทำงั้น..ขนลุก!” ฉันส่งเสียงดุออกไปแล้วเราก็พากันขำออกมา ก่อนที่พี่ริวจะลุกขึ้นช้าๆ แล้วหันมาสั่งฉันก่อนจะรีบเดินออกไป

“อย่าเพิ่งไปนะ เดี๋ยวมากินด้วย หิวฉิบหาย”

พอเห็นเขาทำท่ารีบร้อนเดินตรงไปซื้อข้าวฉันเลยแกล้งตะโกนตามหลังไป

“ให้ไว ช้าไม่รอ!”

พูดจบฉันก็ส่ายหัวให้กับท่าทางของเขาแล้วค่อยๆ หันกลับมา แต่จังหวะที่กำลังจะก้มหน้ากินข้าวในจานต่อ สายตาของฉันก็ไปสะดุดกับสายตาของเฮียโยที่มองมาอย่างตั้งใจ และแววตานั้นมันแฝงไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“.....”

ครั้งนี้ฉันไม่ได้หลบตา และเป็นฝ่ายจ้องเขากลับไปบ้าง จนทันเห็นว่ามีผู้หญิงคนเดิมที่ฉันเจอในห้องน้ำวันนั้นเดินเข้าไปหาเขาต่อหน้าต่อตา ซึ่งฉันก็เลือกจะมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าเฉยๆ

“โยคะ เมื่อคืนทำไมรีบกลับ มิ้งค์ตื่นมาไม่เจอ”

แล้วเฮียก็มองมาที่ฉัน ก่อนจะหันกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วส่งยิ้มหวานไปให้เธออย่างจงใจยั่วโมโหฉันจนรู้สึกได้

“โทษที พอดีมีธุระน่ะ”

พูดจบเขาก็เอื้อมมือไปโอบเอวบางของผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าต่อฉัน ก่อนจะคว้าตัวเธอลงไปนั่งข้างๆ แล้วแสยะยิ้มเย้ยหยันมาให้ฉันเหมือนกำลังเล่นสงครามประสาทใส่กัน แต่ฉันก็ยังทำเฉย

“งั้นคืนนี้โยค้างกับมิ้งค์นะคะ นะๆ”

พอผู้หญิงตรงหน้าถามมาแบบนั้น เฮียก็หันมามองหน้าฉันแล้วเลิกคิ้วมาอย่างตั้งคำถาม ถึงจะมองเหตุการณ์ตอนนี้นิ่งๆ แต่รู้ตัวอีกทีฉันก็กำมือแน่น แต่ยังต้องแกล้งทำเป็นไม่สะทกสะท้านอะไร เพราะฉันเลือกแล้วไง.. ฉัน.. เลือกให้มันเป็นแบบนี้แล้ว

“นะคะโย นะๆ นะคะ คืนนี้ค้างกับมิ้งค์นะ”

ผู้หญิงคนนั้นก็ส่งเสียงออดอ้อนเฮียโยซ้ำๆ อยู่แบบนั้น คาดคั้นจะเอาคำตอบจากเขาให้ได้ เขาเองแทบจะไม่ได้สนใจคนข้างๆ นั่นเลยสักนิด เอาแต่ส่งสายตายั่วโมโหแบบนั้นมาให้ฉันอยู่ได้จนน่าหมั่นไส้

ตึง!

สักพักพี่ริวก็เดินเข้ามา เสียงจานที่กระทบกับโต๊ะตรงหน้าทำให้ฉันละสายตาจากเฮียโยหันกลับไปหาเขา แล้วเขาก็บ่นออกมาแบบเซ็งๆ

“เบื่อกับข้าวโรงอาหารว่ะ”

“ฮะ?” ฉันทำหน้าสงสัยออกไป เขา..เบื่ออะไรนะ? ไม่ทันได้ฟังอ่ะ

“บอกว่าเบื่อกับข้าวโรงอาหาร เห็นป้ะเนี่ยมีแต่ผัก น่าหงุดหงิดฉิบหาย”

พี่ริวทำหน้าซังกะตายเหมือนเด็กกำลังงอแง แล้วเขี่ยผักในจานตัวเองแบบยี๋ๆ จนฉันขำออกมาอีก คือพี่ริวนี่ไม่ใช่สาย Healthy เลยสักนิดอ่ะ เขาไม่ชอบกินผัก -_-

“ฮ่ะๆ ไม่กินผักแล้วจะสั่งมาทำไมเล่า พี่สติดีป้ะเนี่ย”

ฉันมองพี่ริวที่ทำหน้าเหมือนอยากลาโลกแล้วถามออกไป เขาเลยตอบกลับมาแบบหน้าตาย

“ก็นี่มันมีน้อยสุดแล้วไง แลกกันได้มั้ยวะกับไอ้นั่นอ่ะ” พี่ริวพูดแล้วชี้มาที่ไส้กรอกอันใหญ่ในจานฉัน ฉันส่ายหัวออกไปอย่างเลื่อนจานข้าวหนี

“เรื่องไร”

“แลกเหอะโรส พี่ยังไม่อยากตาย -_-”

แล้วพี่ริวก็ทำหน้าจริงจังเหมือนกับข้าวในจานเป็นปัญหาโลกแตก แถมยังลุกขึ้นคว้าจานข้าวฉันจะดึงไปให้ได้ ฉันเลยโวยวายออกไป

“พี่ริวไอ้บ้า นี่มันของโรสนะเว้ย!”

“เอามาาา~ ช่วยหน่อยแค่นี้ก็ไม่ได้”

คือ..ลองคิดสภาพดิ พี่ริวตอนนี้กำลังเข้ามายื้อแย่งจะเอาจานข้าวฉันไปให้ได้จนคนรอบข้างหันมามองกันใหญ่อ่ะ

“ทำไมไม่ไปซื้อเอาใหม่เล่า!” ฉันบ่นๆ ออกไปแล้วแทบจะกอดจานข้าวตัวเองเอาไว้เพราะเขาดูจริงจังจะขโมยไส้กรอกกันให้ได้

“ก็อยากกินของเราไง จะกินเอามา~” พอฉันดึงจานไว้เขาก็คว้าส้อมจะเอามาจิ้มมันไปอีก เราเลยแย่งกันวุ่นวายอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็...

ปังงงงงง!

ทั้งฉันและพี่ริวต่างชะงักไปพอได้ยินเสียงนั้น ก่อนที่เราจะเงยหน้าขึ้นไปและเห็นว่าเฮียโยกำลังมองมา แถมกำปั้นหนาของเขาก็ยังกำแน่นอยู่ที่โต๊ะ ให้ถามเด็กอนุบาลยังตอบได้...ว่าไอ้เสียงปึงปังนั่นมันดังมาจากใคร แต่แล้วยังไง?

ฉันมองท่าทางของเฮียโยนิ่งๆ มองเขาแบบไม่รู้สึกอะไร ส่วนเขาก็กัดฟันแน่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเป็นฝ่ายหันหนีไป..ยิ่งทำให้ฉันสะใจ

หึ.. ช่วยไม่ได้ เฮียเริ่มก่อนเอง :)