06 พี่ชาย

ตลอดทั้งสัปดาห์นับตั้งแต่ต้นหนาวได้เจอกับคินน์วันนั้น ทุกวันก็จะเอาแต่ยิ้มและจ้องมองโทรศัพท์ไม่หยุด จนกล้าหาญเริ่มกังวล

         “ต้นหนาว”

         “หืม?”

         “เย็นนี้ไปดูหนังกันอีกไหม” คำชวนของกล้าหาญทำให้ต้นหนาวนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะปฏิเสธทันที

         “ไม่ล่ะ พอดีว่าฉันมีนัดแล้ว”

         “เอ่อ...แต่ว่า” หากเอ่ยปากห้ามไปตามตรงก็คงไม่ใช่เรื่องดี กล้าหาญไม่อยากให้ต้นหนาวมองเขาเป็นคนไม่ดี

         “มีอะไรเหรอ” ท่าทางอ้ำอึ้งของกล้าหาญ ทำให้ต้นหนาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย

         “ฉันไปด้วยคนได้ไหม”

         “ไม่น่าจะดี...มั้ง” หากพากล้าหาญไปด้วย มีหวังโดนคินน์ยำเละแน่ๆ

         “มีนัดกับผู้ชายคนนั้นเหรอ”

         “อืม”

         “แต่ว่าเขาดูไม่ใช่คนดีเลยนะ แล้วอายุมากกว่าหนาวไปตั้งเท่าไหร่”

         “เขาเป็นพี่ชายหนาว” ต้นหนาวไม่รู้จะอธิบายกับกล้าหาญยังไง จึงตัดบทบอกกับอีกฝ่ายไปแบบนั้นเพื่อให้จบประเด็น

         “หา! พ...พี่ชาย”

         “ก็...ประมาณนั้น”

         “อ๋อ” ถ้าเป็นพี่ชาย ก็แสดงว่าเขาก็มีโอกาสที่จะจีบหนาวได้อยู่ แต่ทำไมความรู้สึกของเขาถึงบอกว่าไม่ใช่กันนะ

         “เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะ”

         “อืม” กล้าหาญยอมถอยไปอย่างง่ายดาย

         มะเหมี่ยวนั่งมองกล้าหาญที่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับต้นหนาว แต่ตอนนี้กลับได้ยินบ่นแว่วๆ ว่ากลัวต้นหนาวจะถูกผู้ชายหลอก แต่ที่ไหนได้ดันเป็นพี่ชายซะงั้น

         “เธอมีพี่ชายด้วยเหรอหนาว” ระหว่างที่กล้าหาญเดินไปเข้าห้องน้ำ มะเหมี่ยวจึงเอ่ยถามต้นหนาว

         “ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ หรอก แต่นับถือเป็นพี่ชาย”

         “อ๋อ ถึงว่าล่ะในประวัติเธอไม่มีเขียนข้อมูลเกี่ยวกับญาติพี่น้องเลย” มะเหมี่ยวเป็นคนช่วยอาจารย์รวบรวมข้อมูลส่วนตัวของนักศึกษาทุกคนในเซคไปให้กับอาจารย์ จึงเคยเห็นประวัติของต้นหนาว

         “อืม” ต้นหนาวพยักหน้าเบาๆ

         “ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าหนาวนะ” หญิงสาวรีบขอโทษขอโพย เมื่อตัวเองเผลอพูดอะไรออกไปโดยไม่คิด

         “ไม่เป็นไร ฉันได้คิดอะไร แล้วก็ไม่จำเป็นจะต้องปกปิดสักหน่อย”

         “ถ้างั้นเดี๋ยวไว้เลี้ยงขนมเธอดีกว่า”

         “อืม” ใบหน้าหวานพยักหน้ารับเบาๆ พลางส่งยิ้ม ก่อนจะหันไปสนใจอาจารย์ที่กำลังสั่งงาน

         หลังจากเลิกคลาส ยังไม่ทันที่จะได้ออกจากตึกไปไหน ก็ได้ยินเสียงนักศึกษายืนฮือฮาอะไรบางอย่างกันเต็มใต้ตึกไปหมด

         เช่นเดียวกับมะเหมี่ยวที่อยากรู้อยากเห็นจึงรีบลากสารินและต้นหนาวมาดูด้วยกัน

         รถเฟอร์รารี่สีแดงจอดโชว์หราที่หน้าคณะ ต้นหนาวเพ่งมองคนในรถก่อนที่กระจกรถจะเลื่อนลงทำให้เธอสบตากับคนด้านในพอดี

         “ฉันไปก่อนนะ”

         “ไปไหนเหรอ”

         “พี่ชายฉันมารับแล้ว” ต้นหนาวเอ่ย ก่อนจะเดินไปขึ้นรถเฟอร์รารี่สีแดงที่จอดอยู่ ท่ามกลางสายตาของนักศึกษา

         มะเหมี่ยวอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง ไม่คิดว่ารถหรูคันนี้จะเป็นของพี่ชายเพื่อนสนิทอย่างต้นหนาว

         “สงสัยฉันต้องลองจีบพี่ชายของต้นหนาวแล้วมั้ง”

         “เขาจะเอาเธอเหรอ” น้ำสียงเรียบนิ่งของสารินเอ่ยขึ้น คล้ายกับมีมีดแทงเข้ามาที่อกข้างซ้ายของมะเหมี่ยวเต็มแรง

         “ไม่ไว้หน้ากันเลยนะ” สารินส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะดึงมะเหมี่ยวให้เดินออกมาจากกลุ่มฝูงชนที่ค่อยๆ สลายตัวลง หลังจากที่รถเฟอร์รารี่ขับออกไปจากมหาวิทยาลัย

         “หนาวจองตั๋วไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ หนังผีนะคะ”

         “มันสนุกเหรอ เห็นดูแต่หนังพวกนี้” คินน์แทบไม่เคยสนใจเรื่องแบบนี้เลยสักนิด ตั้งแต่สมัยวัยรุ่นจนถึงปัจจุบัน เขาไม่เคยเข้าไปดูหนังในโรงภาพยนตร์เลยสักครั้ง

         “สนุกมากค่ะ หลอนดี”

         “อืม”

         ต้นหนาวอมยิ้มเล็กน้อย เมื่อมีแผนร้ายในใจที่อยากจะทำให้คนข้างกายกลัวผีจนตัวสั่นหลุดมาดรองประธานบริษัทไปเลย

         เมื่อมาถึงโรงหนัง คนตัวเล็กก็จัดแจงซื้อป๊อบคอร์นและน้ำอัดลมพลางยกให้คินน์ไปคนถือทั้งหมด ส่วนตัวเองเดินตัวปลิวนำหน้าเข้าไปด้านใน

         ต้นหนาวจองตั๋วแบบวีไอพีไว้เพราะคินน์ไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะสักเท่าไร รวมถึงเขาจะได้ไม่ต้องขายหน้ามากเวลาหลุดทำกรี๊ดหรือร้องออกไป

         “หุๆ เสร็จต้นหนาวแน่นอน” สายตาเจ้าเล่ห์ของต้นหนาวจ้องมองไปยังคนตัวสูง

         ระหว่างที่รอหนังเริ่มก็นั่งกินป๊อบคอร์นกับน้ำอัดลมไปพลางๆ ท่าทีนิ่งเฉยของคินน์ทำให้ต้นหนาวยิ่งอยากเห็นตอนที่เขากลัวผีจนตัวสั่น

         เมื่อหนังเริ่มฉาย ต้นหนาวก็สู่โหมดปิดทุกอย่างที่จะมารบกวนการดูหนังของเธอทันที หนังบนจอฉายไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง

         กรี๊ดดดดด!!!

         ทุกคนในโรงภาพยนตร์พร้อมใจกันกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ ผีในหนังพุ่งออกมาอย่างกะทันหันจนต้นหนาวเกือบหัวใจวาย

         เธอไม่ลืมที่จะรีบหันไปมองคินน์ที่ต้องหวาดกลัวมากแน่ๆ

         “...” ผิดคาดแหะ

         ชายหนุ่มนั่งนิ่งเงียบไม่หลุดมาดเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะมีผีโผล่ออกมากี่ครั้ง สีหน้าเย็นชาก็ยังคงตึงอยู่เหมือนเดิม

         “คุณคินน์ไม่กลัวผีเหรอคะ”

         “ทำไม? คิดจะแกล้งฉันเหรอ”

         “ปะ...เปล่า นะคะ หนาวไม่ได้คิดแบบนั้น” ปฏิเสธเสียงตะกุกตะกักจนคินน์จับสังเกตได้

         “อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้... ระวังจะเจอดี” เสียงทุ้มต่ำโน้มมากระซิบข้างหูพร้อมกับทิ้งท้ายด้วยคำขู่ที่ทำให้ต้นหนาวขนลุกซู่ไปทั้งตัว

         “ค่ะ”

         กระทั่งหนังจบลง จึงได้ออกมาข้างนอก ต้นหนาวแทบจะมองหน้าเขาไม่ติด กะจะแกล้งคินน์สักหน่อย แต่ดันมีแค่เธอที่กลัวอยู่คนเดียว ส่วนเขาไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาเลยสักนิด ทั้งยังนั่งกินป๊อปคอร์นหน้าตาเฉย

         “อยากกินอะไรไหม หรือจะกลับไปทานที่บ้าน”

         “เดี๋ยวหนาวขอแวะซื้อหนังสือกับขนมแป๊บหนึ่งค่ะ” คนตัวสูงพยักหน้าตอบ ก่อนจะเดินตามต้นหนาวมายังร้านหนังสือ แล้วจึงไปต่อที่ร้านขนมหวานที่มีขนมหลายสิบอย่างวางเต็มตู้ไปหมด

         “เอาสตรอว์เบอร์รีทาร์ตค่ะ”

         “แค่อย่างเดียวเหรอ” คินน์ถามย้ำ

         “ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วค่อยมาซื้ออีกก็ได้” ปกติต้นหนาวมักจะมาที่นี่กับเพื่อนๆ ทุกเย็น เพราะจะแวะมาหาที่อ่านหนังสือแล้วค่อยกลับบ้านกัน

         “ตามใจ”

         คินน์ไม่ขัด ก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานพร้อมกับรับกล่องขนมมาให้กับต้นหนาว พลางยกมือขึ้นลูบผมของเธอเบาๆ

         “ถ้างั้นเดี๋ยวหนาวโทรหาลุงมิ่งก่อนนะคะ”

         “อืม”

         ต้นหนาวโทรให้ลุงมิ่งมารับเหมือนทุกวัน แล้วจึงค่อยเดินออกไปจากห้างเมื่อลุงมิ่งมาถึง

         คินน์ก็ยืนส่งต้นหนาวขึ้นรถไปแล้ว จึงค่อยกลับมาที่รถเฟอร์รารี่หรูที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถ

เขารู้ดีว่าการกระทำทุกอย่างของเขาในวันนี้ตกอยู่ในสายตาของใครบางคน แต่เลือกที่จะเมินเฉยเพราะไม่อยากสนใจ

        

         กล้าหาญแอบตามดูต้นหนาวกับคินน์มาตลอดตั้งแต่อยู่ในโรงภาพยนตร์มาจนถึงตอนที่ต้นหนาวออกไปจากห้าง

         “พี่ชายเหรอ?” เขาพึมพำกับตัวเองซ้ำอีกครั้ง

         หากมองเพียงแค่ผิวเผิน มองยังไงก็เหมือนกับคนที่กำลังจีบกันมากกว่าพี่น้องคุยกัน กล้าหาญยังคงสับสนในตัวเอง แต่ก็เลือกที่เชื่อในสิ่งที่ต้นหนาวบอกมากกว่า

         “ต้องหาทางทำให้พี่ชายของต้นหนาวยอมรับให้ได้สินะ”

         ชายหนุ่มไม่ย่อท้อ ต่อให้ความรักครั้งนี้จะไม่ราบรื่นนัก แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ต้นหนาวหลุดมือไปโดยเด็ดขาด

         “กล้าหาญ กลับมาแล้วเหรอลูก”

         “สวัสดีครับแม่” ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะทักทายคนเป็นแม่ แม้จะพยายามแสดงออกว่าไม่อยากเจอหน้าก็ตาม

         “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ แม่อุตส่าห์มาอยู่ด้วย” อัปสรเอ่ยถาม เมื่อเห็นลูกชายทำสีหน้าเหมือนไม่อยากเจอเธอ

         “เปล่าครับ”

         “แม่ขนของพ่อออกไปหมดแล้ว ต่อจากนี้เราจะมีกันแค่สองคนแม่ลูกนะ”

         “...” กล้าหาญนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร จนกระทั่งอัปสรต้องรีบเอ่ยขึ้นทำลายความอึดอัดนั้นลง

         “มาๆ มากินข้าวดีกว่า แม่เตรียมของโปรดไว้ให้ลูกทั้งนั้นเลย”

         “ครับ” ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับอัปสร พลางตักอาหารที่เธอทำให้เข้าปากอย่างเร่งรีบ

         เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที กล้าหาญก็ทานอาหารที่อัปสรตักให้จนหมดก่อนจะลุกออกจากโต๊ะและตรงดิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที

         “ได้เชื้อพ่อมาเยอะเชียวนะ” น้ำเสียงเย้ยหยันต่างจากในตอนที่กำลังเอาใจลูกชายลิบลับ

         อัปสรหันไปมองรูปของอดีตสามีที่ตั้งโชว์หราอยู่กลางบ้าน หากไม่ติดว่าเธอยังไม่สามารถเอาชนะใจลูกชายได้ ป่านนี้คงเก็บเผาทิ้งไปหมดแล้ว

         กล้าหาญนอนหมดแรงอยู่บนเตียง แม้จะเพิ่งกินข้าวไปแต่เขากลับไม่ได้รู้สึกมีแรงขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

         พ่อของเขาเพิ่งจะเสียไปเมื่อหลายเดือนก่อน ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเขาอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว แต่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วแม่กลับมาหาเขา

         ตลอดเวลาสิบปีตั้งแต่ที่แม่ตัดสินใจทิ้งเขากับพ่อไป ก็ไม่เคยมาดูดำดูดีเลยสักครั้ง ไม่เคยติดต่อมาหาเขา ไม่เคยซื้อของฝากหรืออะไรมาให้เวลาที่แวะมาเยี่ยม

         แต่พอพ่อจากไป แม่ก็กลับมาหาเขาพร้อมกับบอกว่าเลิกกับสามีใหม่แล้วและจะกลับมาดูแลเขาแทนพ่อ

         “กลับมาเอาเงินล่ะสิ” กล้าหาญอดไม่ได้ที่จะเอ่ยประชดประชันอยู่กับตัวเอง เพราะมรดกที่พ่อทิ้งไว้ให้มีมูลค่าหลายร้อยล้าน ไม่นับรวมบริษัทและอสังหาริมทรัพย์อื่นๆ อีกมากมาย

         แม้จะอยากไล่แม่ไปขนาดไหน แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่คิด เพราะเมื่อไม่นานมานี้น้องสาวของแม่หรือน้า ส่งผลตรวจวินิจฉัยโรคของแม่มาให้ ในนั้นระบุไว้ว่าแม่มีอาการป่วยทางจิต ต้องได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง

         เขาจึงต้องยอมปล่อยให้แม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไป แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม

         “พ่อครับ ผมคิดถึงพ่อ” ในใจได้แต่เฝ้าฝันและภาวนาถึงพ่อ ขอให้เขาได้ใช้ชีวิตต่อจากนี้ได้ดีเหมือนอย่างตอนที่มีพ่ออยู่