ตอนที่ 16 ระเบิดลงกลางโรงอาหาร

2 สัปดาห์ผ่านไป

‘ประกาศถึงนักเรียนโรงเรียนวาสอุดมวิทยาทุกคน ในวันพรุ่งนี้ในคาบเรียนที่เจ็ด จะมีการเลือกชุมนุม ณ หอประชุมศิษย์เก่าสัมพันธ์วาสวิทฯ ให้ทุกคนตรวจดูรายชื่อชุมนุมที่สนใจในรายชื่อที่แนบมาให้นี้ สวัสดี // สภานักเรียนวาสอุดมวิทยา’

กานต์เปิดดูข้อความอัตโนมัติ ที่แจ้งเข้ามาในมือถือ พร้อมเพื่อน ๆ ในห้องถึงข่าวแจ้งถึงการเลือกชุมนุม เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นทันที เมื่อทุกคนได้อ่านข้อความดังกล่าว

“มีแต่ชุมนุมที่น่าสนใจทั้งนั้นเลย”

“นั่นดิ เลือกอะไรดี”

“บอล มึงจะเลือกชุมนุมไรวะ”

“กูว่าจะเลือกว่ายน้ำว่ะ” บอล หนุ่มน้อยที่ดูน่าจะดูแตกเนื้อหนุ่มที่สุดในกลุ่ม ผิวแดงดำแดด กับรูปร่างทรงนักกีฬา สูงใหญ่ ค่อนข้างล่ำเมื่อเทียบกับเด็กมอหนึ่ง

“เออ มึงเคยไปเรียนพิเศษมาหนิ ใช่ป้ะ // นายล่ะ แคน”

“เราลังเลอะ ว่าจะเลือกแลปวิทย์ฯหรือจินตคณิตดี” แคน หนุ่มน้อยผมหยิกดำ ร่างบางสูงผอม ผิวสีน้ำผึ้ง เอ่ยตอบ ด้วยท่าทางสุภาพเรียบร้อย

“เราก็คิดเหมือนนายเลย แคน” เซคัล หนุ่มน้อยแว่นหนาเตอะ ตัวเล็กขาวผ่อง ตอบกลับด้วยสีหน้าตื่นเต้น เพราะน่าจะมีเพื่อนในกลุ่มลงชุมนุมด้วย

“นายสองคนก็หนีจากวิทย์ฯคณิตสักหน่อยก็ไม่ได้เลยเนอะ”

“ไม่ต้องมองกู กูยังคิดไม่ออก” ไนตัส หนุ่มน้อยรูปร่างสมส่วน หน้าตาคมทรงแขก ตอบกลับด้วยเสียงนิ่ง พลางก้มหน้าเล่นเกมมือถือต่อ อย่างสันโดษ

“ส่วนเรา … เราว่าจะไปหนังสั้นอะ กานต์ไปกับเราป้ะ” พีท หนุ่มน้อยช่างพูด ตัวเล็กคล่องแคล่ว ดูกระปรี้กระเปร่า ความมั่นใจสูง เอ่ยชวนกานต์ที่นั่งเหม่อมองหน้าต่างอย่างลำพัง

“หึ … เราเหรอ เรายังไม่รู้เลยอะพีท เราน่าจะจะต้องถามป๊อบก่อนอะ” กานต์หันกลับมาตอบด้วยตาเบิกโพลง เพราะกระทันหันที่ต้องตอบ ไม่ได้คิดถึงเรื่องชุมนุมในหัวเลย

‘เออ --- ป๊อบ …’ ทันทีที่นึกชื่อของป๊อบได้ เด็กหนุ่มก็รีบเก็บของเข้ากระเป๋า สะพายหลัง ลุกจากเก้าอี้ เดินเร่งพรวดออกจากวงสนทนา ที่นั่งกันกระจุกอยู่มุมหน้าห้องตรงหน้าต่าง คล้ายกับนึกอะไรออก แล้วต้องทำทันทีในตอนนั้น

“กานต์ ! ไปไหนอะ ไม่ไปกินข้าวกับพวกเราเหรอ” เสียงเรียกตามหลัง แต่ก็ไม่ทันเพราะหนุ่มน้อยวิ่งพ้นสายตาก่อนที่ประโยคเอ่ยชวนจะสิ้นสุดลง

หนุ่มน้อยเดินเร่งจ้ำอ้าว ผ่านตึกใหญ่หลายตึก ทั้งวิ่งแทรกในบางจังหวะที่ไม่มีผู้คน

ในช่วงพักเที่ยงแน่นอนว่า ตามตึกเรียนจะกลายเป็นตึกร้างในชั่วขณะ เพราะนักเรียนส่วนใหญ่จะไปกองกันอยู่ที่เดียว คือโรงอาหาร

‘ก๊อก ๆ ๆ’ เสียงเคาะประตูกระจกถูกเคาะด้วยกระดูกหลังนิ้ว ก่อนจะค่อย ๆ แง้มประตูช้า ๆ เดินย่องก้มหน้าเข้าไป

“อ้าว ! ป๊อบไม่อยู่แล้วนี่” กานต์พูดลั่นออกมาคนเดียว

“มาหาสาวน้อยเป็นลมเมื่อเช้าเหรอลูก ออกไปตั้งแต่คาบแรกแล้วนะ” ครูนิสา เลื่อนแว่นตาขึ้นมาสวม ก่อนจะเอยบอกกับเด็กหนุ่มที่ยืนมองเตียงเปล่า

“ครับ … ครู ขอบคุณครับ” หนุ่มน้อยก้มไหว้ครูที่นั่งอยู่ แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

“อ้าวกานต์ ! ไม่ไปกินข้าวเหรอ”

“ไงข้าวฟ่าง เอ่อ… กำลังไปน่ะ … ว่าแต่ฟ่างเห็นป๊อบไหมอะ”

“ป๊อบอยู่โรงอาหารน่ะ เพิ่งเดินสวนกันเมื่อกี๊นี่เอง”

“โอเค ขอบคุณนะ”

“ว่าแต่ … ใครน่ะ” หนุ่มน้อยกระซิบถามยักหน้าไปข้างหลังเธอ

“อ๋อ --- พี่น่ะ” สาวน้อยหันมองหนุ่มหล่อรุ่นพี่ ที่ถือกระเป๋าให้ ก่อนตอบกลับด้วยสีหน้าเชิงผู้ชนะ

“โอเค เจอกันนะ”

“เจอกัน”

หนุ่มน้อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดส่งข้อความหาสาวน้อย

‘ป๊อบอยู่ไหน กินข้าวยัง ?’ ทันทีที่กดส่ง ก็มีข้อความตอบกลับในทันที

‘ป๊อบอยู่โรงอาหารกับเจส กานต์นั่งไหน’

‘กานต์ยังไม่กิน เดี๋ยวไปหานะ’ หนุ่มน้อยปิดหน้าจอ ยัดลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเร่งฝีเท้ามุ่งไปโรงอาหารทันที

ณ โรงอาหาร

ผู้คนนับพันเดินวุ่นเบียดเสียดกันล้นออกมาข้างนอก รวมถึงคิวแลกคูปองแลกซื้อก็ยาวเหยียดล้นมาที่ถนน หนุ่มน้อยพอจะรู้เงื่อนไขของการซื้ออาหารที่นี่ดี เพียงแต่โรงอาหารสำหรับเด็กเล็กไม่วุ่นวายเต็มไปด้วยผู้คนมากขนาดนี้ จึงเดินไปต่อแถวทันที เพื่อที่จะแลกคูปอง

“น้องคะ พี่ฝากแลกหน่อยได้ไหม” สาวสวยชุดมอปลายสูงขาวผ่องจัดฟัน ยื่นเงินใบร้อยให้เขา

“คะ … ครับ” หนุ่มน้อยมองเห็นคนข้างหน้า ที่มีเพื่อนฝากแลกเหมือนกัน

“พี่เอาเท่าไหร่ครับ”

“แปดสิบบาท … มึงเอาด้วยป้ะ” รุ่นพี่สาวหันถามเพื่อนที่ยืนรอในร่ม

“เอา ๆ”

“เอาร้อยหกสิบน้อง” พร้อมยื่นเงินใบร้อยให้อีกใบ

“ขอบคุณนะสุดหล่อ ถ้ามีโอกาสตอบแทน พี่จะให้เป็นแฟน” รุ่นพี่สาวยิ้มให้อย่างสดใส ก่อนจะหันไปหัวเราะกับเพื่อนสาวในร่ม ที่ทรงบุคลิกแทบจะเหมือนกันทุกจุด

‘นี่คงเป็นธรรมเนียมปกติที่ต้องเรียนรู้ในชีวิตมัธยมสินะ ที่เราต้องรู้ไว้ มันเป็นเรื่องใหม่มากสำหรับเรา’ หนุ่มน้อยคิดในใจ ก่อนจะเดินก้าวอีกก้าว เพื่อตามแถวทัน