KABANATA 5

“I’ve spent my life chasing knowledge, ideas, and answers. But loving you, that’s the only thing I’ve ever been absolutely sure of. And I’m sure that I want to grow old with you. So, Kila Lorenze, will you make this official—forever, just us two?”

Kila felt warmth bloom in her chest, the words wrapping around her like a comforting embrace. But just as she was about to respond, the world around her began to blur—colors dissolving, the man’s presence slipping away like sand through her fingers.

Then, suddenly, Kila woke up with tears streaming down her face, her heartbeat thundered in her ears as reality crashed back in. Habol-habol niya ang kaniyang hininga habang hawak-hawak ang dibdib. Her heart aching for something she couldn’t quite understand. Sa panaginip niya, may lalaking yakap siya nang mahigpit—his voice soft, full of love—but his face was blurred. Hindi niya alam kung sino ito.

"Are you okay?" tanong ni Zane, bakas ang boses na may halong pag-aalala.

Kila sniffled and wiped her tears, trying to understand the ache lingering in her chest. Isang beses siyang bumuntong hininga upang kalmahin ang sarili bago umupo sa kama, hawak ang kumot nilang dalawa, “Hindi ko alam... but I dreamed of a man. He was doing something…”

Zane’s chest tightened. His hands clenched as fear gripped him. The uncertainty in her tone fueled his paranoia. Was she remembering everything? Was she recalling *that* night—the night she saw him sa ibang kama, with another woman—the night na naging dahilan ng pagkawala ng alaala niya?

Tila mababaliw si Zane sa biglaang pagragasa ng alalaa nang gabing iyon. Parang kahapon lang ay maayos pa ang lahat. Pero tila lahat nang iyon ay panandalian lang. Zane’s felt like his plan was falling apart.

“Fuck!” bulaslas ng lalaki.

Panic surged through him. Hindi niya na namalayan pa ang kaniyang ginagawa. And without another word, Zane abruptly stood up, grabbed his jacket, and walked out of the house.

"Zane!" pagtawag ni Kila sa pangalan ng lalaki, pero kahit isang beses ay hindi man lang ito lumingon sa kaniya.

Kila was left in confusion. His sudden departure left her restless, “Zane…”

Hindi niya lubos maunawaan kung bakit ganoon na lang ang naging reaksyon ng lalaki. Kung may nasabi ba siyang mali o may nagawa siyang hindi nito nagustuhan. Ang tanging magagawa na lamang niya ay ang hintayin na bumalik si Zane para masagot ang mga katanungan niya.

Ngunit dinner na at hindi pa rin umuuwi ang lalaki.

Usually, he’s at home on time kahit saan pa siya galing. But not this time. Suddenly, a nervous energy settled in Kila’s bones. Worry gnawed at her, urging her to call him.

After several rings, he finally answered.

"Zane, nasaan ka?"

"Do you still love me?" His voice was slurred, halatang lasing.

“Ano? Ano bang pinagsasabi mo?" naguguluhang tanong ni Kila.

Ngunit hindi siya agad nakarinig ng sagot mula sa lalaki. At imbis na sagutin ito, tila nagmamaoy na rin kung kaya't wala na sa hulog ang mga sinasabi.

Hanggang sa...

“Don’t leave me... Please... I’m sorry... Please forgive me."

Kila’s heart clenched. He sounds so desperate to the point that she questioned if it was really Zane. Hindi ito ang lalaking nakilala at nakasama niya sa iisang bubong sa loob ng buong isang buwan.

Napabuntong hininga na lamang si Kila dahil sa stress na namumuo sa kaniyang sistema. Ngunit mas lumalamang ang pag-aalala niya sa lalaki kung kaya’t hindi na niya pinatagal pa ang oras at nagdesisyon na lang.

“Where are you? I’ll pick you up.”

“At hangres…”

Nang makumpirma ni Kila ang lokasyon ng lalaki, hindi na siya nagdalawang isip pa na kuhanin ang susi ng sasakyan. At nang makarating sa bar, naamoy na agad ni Kila ang matapang na alak, mixed with cigarette smoke. Samantala, nasa isang sulok si Zane, nakayuko, mahigpit na hawak ang baso ng whiskey.

"Zane, let’s go home," pagkuha niya sa atensyon ng lalaki na parang bubuwal na.

Hindi naman siya nabigo rito. Nang marinig iyon ni Zane, mabilis na umangat ang ulo nito. He looked at her with dazed eyes, "Huwag mo akong iwan..."

Napakuyom ng palad si Kila nang madatnan ang lagay ng lalaki. Pinipigilan niya ang sariling hindi maluha sa nakikitang bersyon ni Zane sa kaniyang harapan.

"H-hindi kita iiwan," she promised, pulling him up, "So let's go home, okay?"

Ngunit hindi na niya narinig sumagot pa ang lalaki. Sa pagkakataong iyon, kinailangan na magpatulong ni Kila sa guard ng bar upang maisakay ang lalaki. Iniwan na lamang din niya ang sasakyan na dala-dala nito at mabilis na pinaandar ang kotse pauwi sa kanilang bahay.

Dahil sa bigat na rin ng lalaki, halos magkandabuwal-buwal na si Zane habang papasok sa kanilang sala. Mabuti na lamang at ligtas niya pa rin na naiupo ang lalaki sa sofa nila sa sala.

His breathing is heavy, kaya ikinuha siya ni Kila ng isang basong tubig sa kabila ng pangangalay ng kaniyang balikat sa pag-alalay sa lalaki.

Nang makainom na ito, inumpisahan naman na tanggalin ni Kila ang nakasuot pa rin nitong sapatos. Nasa ganoon at tahimik silang sitwasyon nang bigla na lamang magsalita si Zane.

“Please, don't leave me..." sambit niya, while his voice is trembling.

Kila swallowed hard. Ramdam na ramdam njya ang lungkot at sakit sa boses ni Zane.

"Zane... bakit ka nagkakaganito?" tanong ni Kila, halos paluha na dahil sa nasasaksihang kahinaan ng lalaki.

Zane slowly opened his eyes and let out a big yet painful laugh, “Because I fell inlove?”

Kila stared at him. Hindi niya alam kung anong iisipin—pero kitang-kita ang sakit sa lalaki na tila ba bitbit niya iyon sa sobrang matagal na panahon.

“Iiwan mo na ba ako?” muling saad ni Zane. But this time, tears begun to fell from his eyes.

Nang masaksihan ito ni Kila, tila may kung anong kirot ang humaplos sa kaniyang dibdib. Sa sobrang pagkahabag sa lalaki, hindi niya na napigilan ang sarili.

She stepped forward at niyakap si Zane, “Hindi ako aalis.”

Ang buong akala ni Kila ay may ibang babae sa buhay ni Zane. Bagama’t hindi niya pa rin lubos na maintindihan kung bakit biglaan ang reaksyon nito nang umagang iyon, hindi na lamang din niya inungkat pa ang dahilan. Ang tanging nasa isip na lang ngayon ni Kila ay mapaginhawa niya ang bigat na nararamdaman nito.

“Hindi ako aalis, Zane. Hindi kita iiwan,” pag-uulit pa ni Kila sa mas emosyonal na boses.

Zane exhaled shakily, as if those words healed something deep inside him.

“Please, forgive me… mahal ko,” sambit ng lalaki na may halong pait sa bawat pagbigkas nito.

Then, before Kila could react, Zane’s lips crashed into hers—hungry, desperate, and full of emotion she couldn’t understand.

Kila gasped. Pero hindi siya tumutol. At hindi niya maintindihan kung bakit napupusok siya sa bawat paggalaw ng labi nito.

Sa sandaling iyon, wala nang ibang mahalaga—just the raw, unspoken feelings between them.