Chapter Two

MAHIGIT tatlong oras ding nagkulong ang babaeng si Hannah sa loob ng suite habang nakatulala sa kawalan, nang biglang bumukas ang pintuan at pumasok si Rafael.

Sa loob ng ilang minuto, nagtama ang kanilang mga mata. Nakita niya ang matalim nitong paningin. Nang hindi niya makayanan ang nakapapaso nitong mga titig ay kusa siyang nagbawi ng tingin.

"Nandito ka lang pala. Kanina ka pa hinahanap ni Andrea," narinig niyang sabi ng lalaki mula sa malamig na tinig.

Bahagya pa siyang nagtaka sa tinawag nito sa sariling ina, Andrea.

Nakagat niya ang ibabang labi upang pigilin ang mga luhang nagbabadya na naman sa pagbagsak. Sandali niyang ipinikit ang mga mata at humugot ng malalim na hangin.

Nagbaba siya ng tingin at pinilit na manatiling tahimik habang nasa paligid ang lalaki. Makalipas ang ilang sandali ay nilingon niya ito nang maramdaman ang pag-upo nito sa gilid ng kama malapit sa sofang inuupuan niya.

"Gusto mo bang mag-honeymoon pa tayo?" tanong ni Rafael mula sa mababang tinig.

Nanlaki ang mga mata niya sa tanong nito. Pakiramdam niya, pulang-pula ang mga pisngi niya sa init ng sariling mukhang.

Napalunok siya at mariing tinitigan ang simpatikong mukha ni Rafael. Nakatuon ang atensiyon nito sa pag-aayos ng sariling relong-pambisig.

Kahit na alam niya kung ano ang tingin sa kaniya ng lalaki, hindi pa rin maiwasan ni Hannah ang humanga rito. Siguro ay dahil na rin sa crush na mayroon siya para dito noong bata pa siya.

"H-ha?" Humigpit ang hawak niya sa laylayan ng gown na suot niya upang hindi mapiyok sa pagsasalita ngunit nabigo pa rin siya.

"I'm sure you know that I'm a very busy person. Marami akong ginagawa sa opisina, hindi ako puwedeng mag-leave para lang sa mga walang kuwentang bagay kagaya ng—"

"Hindi na! O-okay lang... kahit wala nang ganoon," pigil niya sa sinasabi nito at muling nagbaba ng tingin.

Hindi na niya hinayaan na matapos ito sa pagsasalita dahil alam na niya kung saan iyon pupunta.

"Good. Nagsabi na ako kina Andrea na sa bahay tayo uuwi. Get your things, aalis na tayo."

Nag-angat siya ng tingin sa narinig. Unti-unting nangunot ang noo niya dahil sa pagtataka, pero nang makita itong dire-diretsong lumabas ng suite ay wala siyang nagawa kundi ang tumayo at sumunod rito.

Hindi na siya mag-e-emote o mag-iinarte. Tutal ay magaganda at sexy lang naman ang mga nag-iinarte at wala siya sa dalawang pagpipilian.

Nang marating nila ang lobby ay napansin niyang pinagtitinginan sila ng mga tao sa paligid. Napalunok siya nang mapagtantong pareho pa rin silang nakadamit pangkasal ni Rafael. Marahil ay iyon ang dahilan ng pagtitig ng mga ito.

Nagbuga siya ng malalim na hangin nang marating nila ang isang mamahaling sasakyan. Dali-dali siyang pumasok sa passenger's seat matapos buhayin ni Rafael ang makina ng kotse. Habang nasa biyahe naman ay hindi rin siya kinikibo ng lalaki.

Napahawak siya sa sariling seatbelt nang bilisan ni Rafael ang pagmamaneho. Tila wala itong pakialam kahit maaksidente pa sila. O baka nga sinasadya talaga nito para mawala na siya.

Hindi niya maiwasang hindi isipin na sagad hanggang buto ang galit sa kaniya ng lalaki dahil sa pagpapakasal nila. Kaya siguro wala itong pakialam kanina kahit na nakapulupot na sa braso nito ang mga kamay ng modelang si Samantha. Baka nagsisisi itong siya ang pinakasalan sa halip na ang ex-girlfriend nito na mukhang manika sa ganda.

Halos kalahating oras din ang itinagal ng kanilang biyahe bago huminto ang kotse sa tapat ng isang hindi kalakihang bahay. Nasa loob sila ng isa sa mga kilalang secured subdivision sa Pilipinas. Maliit lang pero mga kilalang personalidad ang mga residenteng nakatira doon.

Bumaba silang dalawa at pumasok sa loob ng bahay. Two-story iyon. Pagkapasok ay bumungad agad sa kanila ang hagdan patungo sa itaas. Ang kanang bahagi ng bahay ay kitchen at dining room, sa kaliwa naman ay maliit na library. Malapit sa pinto ang katamtaman ang laking sala.

"I'll go straight to the point," pag-uumpisa ni Rafael nang makaapak siya sa bungad ng pintuan. "Alam natin pareho na ikinasal tayo hindi dahil mahal natin ang isa't isa. So, we don't need to treat each other like husband and wife, Hannah. Siya nga pala, may tatlong kuwarto rito. Ang dalawa ay nasa itaas, isa sa iyo at isa sa akin."

Itinapon nito ang hinubad na puting coat sa pang-isahang silya na naroon sa sala. Nagbaba naman siya ng tingin bago isinara ang pinto sa kaniyang likod.

"Ang isa ay nasa kusina, para sa katulong," pagpapatuloy ng lalaki.

Nang muli siyang mag-angat ng tingin sa lalaki ay agad rin siyang nagsisi. Pakiramdam niya ay para siyang nahipnotismo habang nakatitig sa mukha ni Rafael. Hindi niya kayang mag-iwas ng tingin dito kahit pa matalim ang mga titig na ipinupukol nito sa kaniya.

Para itong bakal at siya naman ang magnet. Pakiramdam niya ay unti-unti siyang hinihila nito.

"O-okay..." wala sa sarili niyang tugon.

Huminto ito sa pag-aayos ng manggas at nilingon siya.

"Dito na muna tayo titira hangga't ginagawa pa ang bahay na lilipatan natin," matapos sabihin iyon ay pinasadahan siya nito ng tingin mula ulo hanggang paa.

Nakaramdam siya ng pagkaasiwa sa uri ng tinging ibinibigay nito. Agad siyang nag-iwas ng mukha upang hindi masalubong ang mga mata nitong tila laging matalim sa tuwing tititig sa kaniya.

"Isang kuwarto lang ang magagamit natin sa ngayon dahil inaayos pa ang magiging kuwarto mo."

Isang lunok ang ginawa niya dahil sa narinig na sinabi ng lalaki. Kusang naglakbay ang isa niyang kamay patungo sa tapat ng kaniyang dibdib. Ramdam na ramdam niya ang malakas na pintig doon. At sa bawat pintig nito ay may kaakibat na kirot.

Ganoon nga talaga siguro ang pakiramdam kapag halos abot-kamay mo na ang taong mahal mo, pero hindi naman puwedeng maging iyo. Masakit, malungkot at nakapanghihinayang. Katulad ng lagay nila ngayon ni Rafael—kasal nga siya sa lalaking lihim niyang minamahal, pero hanggang sa papel lang, wala pa rin siyang karapatan dito.

Mapait siyang ngumiti nang maalala kung sino siya—si Hannah Perez, ang babaeng laging kinukutya dahil sa katabaan. Sino nga ba siya para umasang mamahalin ni Rafael? Nalilimutan niya yatang walang lalaki ang kayang magmahal ng isang matabang babae. At kung mayroon man, sigurado siyang hindi isa si Rafael sa mga lalaking iyon.

Napaka-negative man ng kaniyang pananaw, pero bilang isang oversized woman, nakikita niya ang hindi nakikita ng ibang taong normal ang timbang. Na iba talaga ang tingin ng karamihan sa mga katulad niya. Madalas silang tampulan ng tukso. Madalas, hindi tanggap ng ibang tao. Namulat na siya sa ganoong pag-iisip kaya natatawa na lang siya ngayon kung bakit umasa-asa pa siyang mamahalin siya ng lalaking pinakasalan niya.

Said na said na ang pag-asa niya, lalo pa ngayong nalaman niya ang tingin sa kaniya ng mga barkada ng lalaki. Pakiramdam niya ay parang ibinaon lalo sa lupa ng mga masasakit nilang salita ang natitirang tiwala niya para sa sarili.

Huminga siya nang malalim nang magsimula siyang tumuntong sa hagdan, pero hindi pa man nakadadalawang hakbang, muli niyang inatras ang mga paa pababa at nanatili sa kinatatayuan.

"D-dito na lang ako matutulog," pagkuwa'y nauutal niyang pahayag.

Nang marinig iyon ay huminto sa pag-akyat si Rafael at nilingon siya. Puno ng panlalamig ang mga mata nito nang hagurin siya ng tingin.

"Sa sofa h-habang hindi pa ayos ang kabilang kuwarto," pagpapatuloy niya. Hindi niya mapigilan ang lumunok ng ilang ulit dahil sa panunuyo ng lalamunan.

Ngayon siya nakaramdam ng inggit sa kaniyang ina. Kahit hindi sila ganoon kayaman, mahal na mahal naman ito ng papa niya at masaya ito sa marriage life nila. Habang siya, heto, inaayawan ng sarili niyang asawa.

"Ikaw ang bahala," pagkuwa'y sabi ng lalaki at tuluyan siyang tinalikuran.

Nang makapasok ito sa loob ng silid, doon niya naramdaman ang pagbuhos ng mga luha sa kaniyang pisngi. Mabilis niya iyon pinalis gamit ng likod ng kaniyang kamay sa takot na muling lumabas si Rafael at makita siyang umiiyak. Paniguradong pagtatawanan lamang siya nito.

Naalala niyang iyon ang gusto ng kaniyang ina, ang makasal siya sa apo ni Chairman Fernando. At hindi siya magpapaka-ipokrita. Kahit pa nasasaktan siya, aaminin niyang may munting kasiyahan pa rin sa kaniyang puso dahil nakasal siya sa lalaking pinapangarap niya.

Lumapit siya sa mahabang sofa malapit sa pinto at saka umupo. Humiga siya patagilid at tinitigan ang vase na may bulaklak ng mirasol. Napangiti siya habang nakatitig dito. Kahit paano ay matutulog siyang nakatingin sa magandang bagay. Iyon na lamang ang inisip niya hanggang sa tuluyan siyang hinila ng antok.

NAALIMPUNGATAN siya nang marinig ang ingay ng dumaang sasakyan mula sa labas ng bahay. Pakiramdam niya ay binabahay siya dahil nahihirapan siyang makatulog nang maayos. Idagdag pang ni hindi man lang nagmagandang loob si Rafael na bigyan siya ng unan o kahit kumot. Mukhang malayo nga talaga ang ugali nito sa inaakala niyang ugali ng isang Rafael Alesander Fernando.

Nilingon niya ang malaking orasang nakasabit sa pader ng sala at nakitang alas-singko pa lamang ng madaling araw.

Mula sa orasan, binaling niya ang tingin sa pinto kung saan pumasok kagabi ang lalaki. Napabuntong-hininga siya nang muling maalala ang mga nangyari kagabi. Ang sabi nito, kailangan siya nitong pakasalan para makuha ang kompanya ng lolo nito.

"Kailangan niya ako," wala sa sariling nasambit niya habang nakatitig sa kawalan.

Isang luha ang biglang umalpas mula sa mata niya dahil sa naisip. Wala na siyang mapupuntahan at sa pamilya Fernando siya pinagkatiwala ng mga magulang niya. Para makuha ang kompanya, kailangan siya ng lalaki at kailangan niya rin ito para may matuluyan.

Napalunok siya ng ilang beses bago natanggap ang reyalidad na ayos lang na gamitin siya ni Rafael, kung ang kapalit naman niyon ay ang mga bagay na makatutulong sa kaniya.

Lumipas pa ang isang oras at narinig na niya ang pagbukas ng pinto sa kuwarto ni Rafael. Nilingon niya ito at nakitang pababa ito ng hagdan. Diretso nitong tinungo ang kusina nang hindi man lang siya tinatapunan ng tingin. May mga kinuha ito sa loob ng refregerator na malamang ay pagkain.

"Maligo ka sa taas. Nandoon na ang lahat ng mga gamit mo," mabilis siyang nag-angat ng mukha nang marinig itong nagsalita.

Alanganin siyang tumayo at walang sabing nagtungo sa itaas. Kagat-labing nilapitan niya ang pinto na bahagyang nakaawang. Binuksan niya ito at pumasok sa loob. Bumungad sa kaniya ang malaki at malamig na silid.

Muli siyang nagbuga ng hangin bago tuluyang pumasok at sinara ang pinto sa kaniyang likod. Nilibot niya ang tingin sa buong silid. May malaking kama sa gitna, sa magkabilang gilid nito ay may bedside table. Sa ulunan ng kama ay may malaking air-conditioner. Isang malaking flat screen TV naman ang nakasabit sa pader malapit sa pinto. Sa tabi nito ang malaking cabinet at nasa tapat nito ang kaniyang maleta.

Agad niya itong nilapitan saka lumuhod para buksan. Habang kinukuha ang mga gamit na panligo ay hindi niya maiwasang hindi lingunin ang malaking kama sa gitna ng silid. Nakaramdam siya ng pag-iinit ng mukha nang maisip na kung hindi siguro ganoon ang sitwasyon nila ni Rafael, magkasama kaya silang matutulog sa kama?

Napailing siya bago bumuntong-hininga. Kinuha niya ang isang puting tuwalya at tuluyang tumayo. Sa tabi ng TV ay isang puting pinto, nang buksan niya iyon ay napag-alaman niyang banyo ito. Agad siyang pumasok sa loob at nag-umpisang maligo.

Dahil sa kabang nararamdaman, naging mabilis ang kaniyang mga kilos. Makalipas lamang ang labing-limang minuto ay natapos na siya. Agad siyang lumabas ng banyo at nagmamadaling kinuha ang lotion at mga damit na isusuot sa kaniyang maleta. Tatayo na sana siya upang bumalik sa banyo nang muling matigilan dahil sa biglang pagbukas ng pinto ng silid.

Napasinghap pa siya at ganoon na lamang ang panlalaki ng singkit niyang mga mata nang magtagpo ang tingin nila ni Rafael. Nakita niya ang bigla nitong paghinto at ang gulat sa mukha nito habang nakatitig sa kaniya.

Siya man ay parang pinako sa kinatatayuan at hindi man lang magawang igalaw ang katawan.