#58 ผู้คนจากเมือง

เสียงฝีเท้าดังสวบสาบของไอล่าหยุดลงหน้าประตูไม้ผุบ้านหลังหนึ่งที่ปลายหมู่บ้าน ท่ามกลางแสงยามเย็นสีทองอ่อน เธอยืนมองแผ่นไม้ที่เคยมีตราครอบครัวตรึงอยู่ แต่ตอนนี้เหลือแค่รอยไหม้ดำสนิทเป็นรูปนิ้วมือทั้งห้า

“ที่นี่มันเคย...?” ไอล่าถามเสียงเบา

อีธานพยักหน้า “บ้านของฉันเอง ถูกเผาเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่พวกโจรสลัดบุกมาปล้นครั้งใหญ่”

ไอล่าหยุดหายใจไปครู่หนึ่ง แล้วก้มหน้าลงช้าๆ “ขอโทษที่ถาม...”

“ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว” เขายิ้มบางๆอย่างฝืน ก่อนหันกลับเดินไปยังลานกลางหมู่บ้าน

ชาวบ้านเริ่มออกมารวมตัวกันหลังเสียงระฆังเตือนภัยเงียบสงบลง เด็กๆ วิ่งเล่นกันตามซอกทางแคบที่ปูด้วยหินเรียงตัวไม่เสมอ ผู้ใหญ่ต่างจับกลุ่มกระซิบกระซาบถึงข่าวลือเรื่องเรือโจรสลัดที่มีครีบปลาแหลมยื่นออกจากใต้ท้องเรือ

“พวกมันไม่ใช่มนุษย์แล้ว...” ชาวประมงแก่คนหนึ่งกระซิบ “ฉันเห็นเองกับตา! มันว่ายอยู่ใต้น้ำ แล้วขึ้นมายืนบนเรือเหมือนผีทะเล!”

“บ้าแล้ว แกเมาเหล้าต่างหาก!” ชาวบ้านอีกคนแย้ง แต่ก็ไม่มีใครหัวเราะตาม ทุกคนสีหน้าหนักเครียด ไม่เหมือนครั้งก่อน

จู่ๆ เสียงเคร้งคร้างของโลหะก็ดังขึ้นที่ชายป่าด้านนอกหมู่บ้าน แล้วมีใครบางคนเดินโผล่ออกมาจากเงาไม้

ร่างสูง ผอมเกร็ง ใส่เสื้อคลุมสีคล้ำยาวจรดพื้น หน้าผากเขามีรอยสักคล้ายสัญลักษณ์เรือหักกลาง เสียงของเขาเหมือนลมทะเลเป่าผ่านท่อสนิม

“ท่านผู้เฒ่าอยู่ไหน... ข้าจะขอเข้าพบ”

ชายคนนั้นชื่อ คอร์ลอส เขาเคยเป็นชาวบ้าน แต่หายตัวไปหลายปีก่อน หลังครอบครัวของเขาถูกปล้นตายเกลี้ยง วันหนึ่งเขากลับมา พร้อมเรื่องเล่าแปลกประหลาดว่ามี ‘ผู้คุมแห่งมหาสมุทร’ คอยชี้ทางให้ผู้แข็งแกร่งได้ครองเกาะทั้งหมด ถ้าพวกเขายอมทิ้งจิตใจเดิมไว้

อีธานเดินออกมาจากกลุ่มคน ดวงตาเยือกเย็นมองตรงไปที่ชายตรงหน้า “นายไม่ควรกลับมา”

คอร์ลอสยิ้มเย็น “ใครบอกล่ะ ฉันกลับมาเพื่อช่วยพวกเจ้า...ให้พ้นจากความกลัวไง”

“เราไม่ต้องการคำแนะนำจากคนที่เคยเผาหมู่บ้านตัวเองเพื่อหนีความจริง”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศหม่นลงทันที

คอร์ลอสแค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนเดินเข้าไปใกล้อีธานช้าๆ

“เจ้ากล้าพูดแบบนี้...ต่อหน้าผู้ที่เคยเห็นนรกทะเลมาแล้วหรือ? เจ้ากล้าสาบานไหมว่าอีกไม่กี่วัน พวกเราจะไม่ตายทั้งหมดเพราะพวกครึ่งคนครึ่งสัตว์?”

ทุกคนเริ่มกระซิบกันหนักขึ้น บางคนเงยหน้ามองอีธานอย่างไม่แน่ใจ เสียงแห่งความลังเลเริ่มดังขึ้นท่ามกลางหมอกเย็น

แต่แล้ว ไอล่าก็ก้าวออกมา ยืนข้างอีธานอย่างไม่ลังเล เธอพูดช้าๆ แต่หนักแน่น

“บางทีพวกเราควรกลัวมากกว่าคือ พวกคนที่เอาความกลัวมาเป็นเครื่องมือ ไม่ใช่พวกมันที่มาจากทะเล”

คำพูดนั้นทำให้หลายคนเงียบกริบ แม้แต่คอร์ลอสก็ชะงัก

เขากัดฟันกรอด ก่อนจะถอยห่างไป แล้วพูดทิ้งท้ายไว้ “จะได้เห็น...ว่าเจ้าจะยังพูดแบบนี้ได้อีกไหม...เมื่อเลือดไหลทั่วลานหมู่บ้านนี้...อีกครั้ง”

แล้วเขาก็เดินหายไปในเงามืด

---

อีธานหันมามองไอล่าช้าๆ สีหน้าเขาเปลี่ยนจากโกรธเป็นขอบคุณเพียงแวบเดียว แล้วก็กลืนหายไปกับหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ

“เราต้องเตรียมหมู่บ้านให้พร้อม พวกมันมาแน่” เขาบอกชาวบ้าน แล้วหันกลับไปมองต้นไม้ไกลลิบริมป่า ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีศาลไม้เล็กๆ บูชาเทพแห่งสมดุล...

แต่ตอนนี้ — ศาลนั้นถูกทำลายไปแล้ว เหลือเพียงไม้แตกหัก กับผ้าสีซีดที่ปลิวไปตามลมทะเล

เรือประมงลำเล็กเทียบท่าท่ามกลางความวุ่นวายของท่าเรือเมืองใหญ่อีกฝั่งหนึ่งของแผ่นดิน นีน่ายืนโงนเงนอยู่บนดาดฟ้า มือคว้าขอบไม้เอาไว้แน่น เธอมองฝั่งตรงหน้าด้วยตาเบิกกว้าง — บ้านเรือนปูนผสมไม้สูงสามสี่ชั้นเรียงกันแน่น บางหลังกำแพงมีเถาวัลย์พันเลื้อย บางหลังก็มีป้ายผ้าขึงขายของห้อยระโยงระยาง เสียงคนตะโกนขายของ เสียงล้อเกวียน เสียงฝีเท้ากระทบพื้นหินดังก้องทั่วทั้งถนนสายท่าเรือ

“ที่นี่คือเมืองเซนเทียสินะ?” นีน่าถามเสียงเบา สะพายถุงผ้าบนบ่าอย่างระมัดระวัง

ดรานพยักหน้าช้าๆ เขามองดูฝั่งอย่างระวัง แม้จะเติบโตมาท่ามกลางทะเลและเกาะเล็กๆ แต่ชายหนุ่มก็เคยได้ยินตำนานของเมืองนี้ — เมืองที่เคยรุ่งเรืองด้วยการค้าและมนตร์เก่า ก่อนจะล่มสลายไปบางส่วนเพราะภัยพิบัติเมื่อหลายสิบปีก่อน และเพิ่งฟื้นตัวได้ไม่นาน

“อย่ามัวยืนตาค้างอยู่เลยนีน่า เดี๋ยวจะโดนชนตกน้ำเอา” ดรานว่า ก่อนจะยื่นมือให้เธอก้าวลงจากเรือ

พอเหยียบฝั่งได้จริงๆ นีน่ารู้สึกเหมือนเท้าไม่ติดพื้น ใจหนึ่งตื่นเต้นที่ได้ออกมาเจอโลกกว้างเสียที แต่อีกใจก็ระแวงระวังไปหมด ผู้คนที่เดินสวนกันแต่งตัวหลากหลาย ทั้งชายหญิงในเสื้อผ้าผ้าหยาบ สีซีด และนักเดินทางสวมเสื้อคลุมปักลายประหลาด

“แล้วเราจะไปไหนต่อดี?” เธอถาม

ดรานชี้ไปยังทางเดินแคบๆ ที่ทอดยาวเข้าไปในตัวเมือง “เราต้องหาที่พักก่อน จากนั้นค่อยหางานทำ หาอาหารกิน แล้วค่อยคิดเรื่องอื่น”

พวกเขาเดินไปตามถนนหินที่ปูขรุขระ ผ่านร้านขายผลไม้แปลกตา ผ่านพ่อค้ากำลังเชือดปลาอย่างคล่องแคล่ว และเด็กๆ ที่วิ่งเล่นพร้อมหัวเราะคิกคัก ในเมืองนี้ทุกอย่างดูมีชีวิต — แตกต่างจากบ้านเกิดริมผาอันเงียบเหงาเหลือเกิน

ไม่นาน ทั้งสองก็เจอห้องเช่าเล็กๆ ที่ชั้นล่างเปิดเป็นร้านซ่อมเรือ ส่วนชั้นบนปล่อยให้เช่าราคาถูก กลิ่นยางไม้และคราบน้ำทะเลอบอวลอยู่ในอากาศ

“มีแค่เตียงเดียว พอไหวมั้ย?” ดรานถามขึ้นมาขณะรับกุญแจจากเจ้าของบ้าน

นีน่าเลิกคิ้ว แต่ก็พยักหน้า “ฉันนอนพื้นก็ได้ นายเหนื่อยมาทั้งคืน”

เสียงหัวเราะของเจ้าของบ้าน — หญิงวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ — ดังขึ้นอย่างอารมณ์ดี “ถ้าไม่ทะเลาะกันตายก่อน ก็น่าจะอยู่ได้หลายคืน”

หลังจากจัดการเรื่องที่พักเรียบร้อย พวกเขาออกมาเดินสำรวจเมืองอีกครั้งในช่วงบ่าย เมืองเซนเทียเริ่มเผยอีกด้านให้เห็น — ตลาดเวทมนตร์ย่อยๆ ที่ซุกอยู่ในตรอกแคบๆ ผู้ชายในชุดคลุมยาวกำลังจารึกยันต์ลงบนผ้าลินิน หญิงสูงวัยกำลังเป่าขนนกสีฟ้าบางอย่างให้ลอยขึ้นกลางอากาศ

“นายเคยเห็นแบบนี้ไหม?” นีน่าถามพลางโน้มตัวเข้าไปดูใกล้ๆ

ดรานส่ายหัว “เวทพวกนี้หายากในฝั่งบ้านเรา แต่ถ้าหาเงินได้มากพอ บางอย่างอาจมีประโยชน์มาก”

ทั้งคู่เดินผ่านร้านอาหาร ร้านเครื่องหนัง ร้านขายสมุนไพร จนมาหยุดอยู่ที่จุดแสดงดนตรีของนักเร่ร่อนกลุ่มหนึ่ง เสียงพิณหยอกล้อลม เสียงร้องเพลงเก่าของท้องทะเลดังกล่อมผู้คนให้หยุดเดิน นีน่ายืนฟังตาเคลิ้ม ราวกับเรื่องราวจากอีกโลกที่คุ้นเคยกำลังเรียกเธอกลับบ้าน

“เราคงต้องเริ่มต้นจากที่นี่สินะ” เธอกระซิบ

“เริ่มต้นใหม่ และหวังว่าวันหนึ่ง เราจะมีคำตอบว่าทำไมถึงต้องมาอยู่ที่นี่” ดรานพูดเสียงนิ่ง ก่อนจะยื่นผลแอปเปิ้ลที่ซื้อมาสดๆ ให้เธอหนึ่งลูก “กินซะ เราจะได้มีแรงหางานพรุ่งนี้”

นีน่าหัวเราะเบาๆ รับผลไม้มากัดคำเล็กๆ