#57 พ่อค้าหาบเร่

กลางคืนในหมู่บ้านชาวประมงที่พักชั่วคราวของพวกอีธาน ทะเลเบื้องหน้าเงียบสงัด ลมพัดโชยกลิ่นเค็มของเกลือ อีธานนั่งอยู่นิ่ง ๆ ริมฝั่ง จุดไฟไว้ข้างตัว เสียงเปลวไม้แตกดังเบา ๆ เคล้ากับเสียงคลื่นซัดฝั่งที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ

“ยังไม่หลับเหรอ?” ไอล่าเดินเข้ามาช้า ๆ ชุดของเธอเปียกน้ำเล็กน้อย ดูเหมือนเพิ่งล้างตัวจากทะเล

อีธานหันไปมองแล้วผงกหัวให้ เขาเคลื่อนตัวออกเล็กน้อยเป็นเชิงชวนให้นั่งด้วยกัน “นอนไม่หลับเหมือนกันเหรอ?”

“ก็ใช่…” ไอล่าพูดเสียงเบา เธอนั่งลงข้าง ๆ ห่างจากเขานิดหน่อย “วันนี้ทั้งวันมันเงียบแปลก ๆ เหมือนพายุจะมา...แต่พอเงยหน้ามองท้องฟ้า กลับไม่มีเมฆเลย”

“พายุที่เราไม่เห็น… มันน่ากลัวกว่าที่เราคิดนะ” อีธานพูดช้า ๆ ดวงตาสะท้อนเปลวไฟ เขาดูนิ่งมากกว่าปกติ

“พูดเหมือนนักปรัชญาเลย” ไอล่าหัวเราะนิด ๆ พลางกอดเข่าตัวเอง “นายเคยมีคนรักไหม?”

คำถามนั้นทำเอาอีธานชะงักไปครู่หนึ่ง เขาไม่ตอบในทันที ไอล่าเห็นเขาเงียบไปก็ก้มหน้าหลบสายตา รีบพูดกลบเก้อ “เอ่อ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะล้วงอะไรส่วนตัว”

“มี…” เขาตอบเบา ๆ แต่ออกมาในโทนเสียงที่อบอุ่นอย่างประหลาด “เธอชื่อ…นีร่า”

ไอล่าเงียบไปชั่วครู่ หัวใจเธอรู้สึกเจ็บแปลบเล็ก ๆ แบบไม่เข้าใจ

“ตอนแรก ฉันช่วยเธอไว้เพราะความสงสาร…แต่หลังจากนั้น มันไม่ใช่แค่นั้นอีกต่อไป”

ไอล่ากัดริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว “แล้วตอนนี้ล่ะ…ยังรักเธออยู่ไหม?”

คำถามนั้นเหมือนมีหนามแหลมคมซ่อนอยู่ อีธานไม่ตอบทันที แต่ดวงตาของเขายังคงมองเปลวไฟอย่างลึกซึ้ง

“ฉันไม่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ไหม…แต่บางที ความรู้สึกมันก็เหมือนเปลวไฟนี่แหละ ต่อให้เราหยุดใส่ฟืน มันก็ยังร้อนอยู่อีกสักพัก”

ไอล่าหัวเราะจาง ๆ พลางใช้ไม้เขี่ยถ่านในกองไฟ “พูดอีกก็ถูกอีก…”

เธอลุกขึ้นช้า ๆ ปัดเศษทรายออกจากกางเกง “ไปนอนละ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า”

“ไอล่า…”

เสียงของอีธานเรียกไว้เบา ๆ

เธอหยุดเดิน หันมามองเขาด้วยแววตาสงบ

“ขอบใจนะ ที่ยังอยู่”

เธอไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มนิด ๆ และเดินจากไป ปล่อยให้ไฟยังคงลุกอยู่กลางคืนเงียบงัน เหมือนเป็นแสงสุดท้ายที่ยังอบอุ่นท่ามกลางความวุ่นวายที่กำลังจะมาถึง

ฉากหมู่บ้านชายฝั่ง – ยามเย็น

แสงแดดอ่อนสุดท้ายของวันทอดเงายาวผ่านยอดต้นปาล์ม ริมชายฝั่งมีเรือไม้ลำเล็กๆ ผูกเชือกไว้กับเสาไม้ไผ่ ลมทะเลพัดเอื่อย กลิ่นปลาเค็มคละคลุ้งในอากาศ เสียงคนจอแจมาจากตลาดเล็ก ๆ ใจกลางหมู่บ้าน

“ข้าไม่เคยเห็นปลาหมึกมีฟันเหมือนยักษ์มาก่อนเลยนะ!” เสียงดังฟังชัดของ บู่ช่างตลกประจำหมู่บ้านวัยกลางคนที่ไว้หนวดฟูเหมือนหมีกำลังเล่าเรื่อง (โม้) อยู่ท่ามกลางเด็ก ๆ และหญิงแม่ค้า

“จริงเหรอลุงบู่?” เด็กชายคนหนึ่งตาโต

“จริงสิ! ข้าโยนไหใส่มันไปทีเดียว มันก็ร้อง ‘โอ๊ย!’ แล้วว่ายหนีเข้าถ้ำไปเลย!” เขาทำท่าตกใจประกอบเสียงปลาหมึกอย่างเกินจริง ก่อนจะขำเองแล้วหัวเราะลั่น

“ไหบ้านใครล่ะนั่น ข้าเห็นเมื่อเช้าไหใบนึงหายไปจากหลังครัวแม่ค้าข้าวต้ม!” มีเสียงแซวจากข้างหลัง คนหัวเราะกันครืน

อีธานเดินผ่านฝูงชนมาอย่างเงียบ ๆ แววตายังครุ่นคิดหลังจากแยกจากนีร่า เขาไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ใครฟัง…เพราะมันเสี่ยงเกินไป ทะเลตอนนี้ไม่ปลอดภัย

ข้างกายเขา ไอล่าเดินมาด้วย เธอสวมเสื้อผ้าแบบชาวบ้านมัดผ้าผมขึ้นสูง ดวงตาเธอมองทะเลด้วยแววสงสัย “เธอแน่ใจเหรอว่าจะกลับไปช่วยนีร่าอีก? แล้วถ้าพวกโจรสลัดยังวนเวียนอยู่ล่ะ?”

“นีร่าไม่ใช่คนที่เราทิ้งไว้ข้างหลังได้ง่าย ๆ” อีธานตอบเสียงต่ำ เขาเหลือบมองไอล่าเล็กน้อย ก่อนหลบตา

ไอล่าเงียบไป แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ข้าเตือนเลยนะ คนในหมู่บ้านเริ่มไม่ไว้ใจเธอแล้ว มีข่าวลือแปลก ๆ แพร่มาหลายวัน…”

“ข่าวลือ?”

“ใช่ คนที่ชื่อว่าเม็ดแดง—พ่อค้าเร่ที่มาใหม่ บอกว่าเธอไปเกี่ยวข้องกับพวกเงือกกินคน…” ไอล่าขมวดคิ้ว “เขาเป็นคนปล่อยข่าว ข้าสงสัยว่าเขาอาจจะไม่ใช่แค่พ่อค้าธรรมดา”

เม็ดแดงปรากฏตัวในตลาดเมื่อไม่กี่วันก่อน ชายตัวเตี้ย ใส่เสื้อคลุมแดงซีด ริมฝีปากบาง ชอบพูดเสียงกระซิบติดห้วนๆ และมักจะเอาของแปลก ๆ มาขาย — หัวกะโหลกนกทะเล ยาสมุนไพรกลิ่นฉุน และก้อนหินที่อ้างว่ามี “พลังขับไล่วิญญาณทะเล”

“เห็นไหมนั่นล่ะเม็ดแดง…” ไอล่าชี้เบา ๆ ไปยังชายร่างเล็กที่กำลังยืนพูดกับแม่ค้าสองสามคน

“เธอได้ยินเขาพูดอะไรบ้างไหม?” อีธานถาม

“เมื่อเช้า เขาบอกเด็กๆ ว่า ‘เงือกมีจริง และมันเปลี่ยนรูปร่างได้’ …เขาบอกให้ใครก็ตามที่เห็นหญิงแปลกหน้าแถวนี้จับตัวไว้ แล้วมารับรางวัลจากเขา”

อีธานขบฟันแน่น “…มันเริ่มเร็วเกินไป”

“เขาอาจจะรู้เกี่ยวกับนีร่า” ไอล่ากระซิบ “หรืออย่างน้อย ก็สงสัยว่าเธอคือคนที่ไม่ใช่มนุษย์…”

เสียงหัวเราะลั่นดังขึ้นอีกครั้งจากบู่ เขาปัดมือทำท่ากระโดดปลาหมึกโชว์เด็กๆ แล้วสะดุดแผ่นไม้ล้มก้นจ้ำเบ้า เด็กๆ หัวเราะกันทั้งกลุ่ม แม้แต่คนขายปลายังขำ

“ดูเหมือนบางคนจะเป็นภัยมากกว่ายักษ์ทะเลอีก…” ไอล่าหัวเราะเบา ๆ

อีธานยิ้มจาง ๆ ก่อนหันมาจริงจัง “เราต้องหาทางพานีร่ากลับมาให้เร็วที่สุด ก่อนที่เม็ดแดงจะยุยงชาวบ้านจนกลายเป็นการล่าเงือกจริง ๆ”

“ข้าจะช่วย” ไอล่าพูดขึ้นทันที

เขาหันไปมองเธอ “แน่ใจนะ?”

ไอล่ามองเขาอยู่อึดใจหนึ่งก่อนตอบ “ข้าไม่รู้ว่านีร่าสำคัญกับเธอแค่ไหน…แต่ถ้าเธอเชื่อในเธอคนนั้นมากขนาดนั้น ข้าก็จะเชื่อเธอด้วย”

ลมทะเลพัดผ่านอีกครั้ง เสียงคลื่นเบาๆ ดังคลอท่ามกลางความวุ่นวายในตลาด และสายตาของใครบางคนก็มองจากมุมเงามืด — เม็ดแดงลูบเคราบาง ๆ ของเขาพลางยิ้ม…รอยยิ้มที่ไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย

ี