THE LONG LOST WIFE

"Wooooohooooo!" I shouted as I a make a cool exibition with my Surfie, my surfboard in the big wave.

I've heard Samuel cheered my name and I just gave him a wink before went to another big wave and make a cool exibition again.

This is so fun!

Kaya ko siguro nagustuhan ang surfing, nararamdaman kong malaya ako kapag umaangat ako kasama ang mga alon.

Pagkahupa ng alon ay padapa akong humiga sa aking surfie at pinedal gamit ang paa at kamay papuntang pampang.

Kaagad naman na naglahad ng kamay sa akin si Samuel at kaagad ko iyong inabot para tumayo.

"Ang galing mo Maria. Dapat sumasali ka na sa surfing contest" aniya. Pinipilit parin niya akong sumali sa surfing contest.

"Kulit mo. Sabi ng ayoko eh" hobby ko lang talaga ang surfing, hindi ko balak na sumali ng competition.

"Sayang kasi. Magaling ka kasi" may panghihinayang sa boses niya.

I chuckled as I tapped his shoulder. "Edi advantage nila 'yon. Wala silang magaling na makakalaban" I winked at him again.

Napailing si Samuel at napayakap sa sarili. "Parang lumalakas ang hangin"

Muli akong tumawa. "Huwag mo kasi akong pinupuri"

Nalukot ang mukha niya kaya mas lalo akong nangiti.

"Hoy kayong dalawa, tama na iyang paglalandian niyo."

Napatingin kami kay Karen na kumakaway. Kumaway din ako bago ko ibinigay ang surfboard ko kay Samuel.

"Sabihin mo kay Karen maya maya ako kakain. Maglalakad muna ako"

Gusto kong maglibot dahil tapos na naman ang surfing classes ko.

"Habol ka ah? Mamaya back to work na kame." Tumango siya habang ako naman ay nanatili sa buhanginan at napagdesisyunang maglakad lakad at magmuni muni.

Maganda ang araw ngayon. Hindi masiyadong mainit, hindi rin ganoong kalamig. Katamtaman lang ang klima ngayong araw na perfect na perfect para magswimming.

Napatingin ako sa paligid. Napakaliit ng isla ngunit may napakagandang kapaligiran. Napakadaming luntiang makikita at asul na asul ang kulay ng dagat na kumikinang kapag natatamaan ng araw. Ang buhangin pa ay ang puti at sagana pa sa pagkaing dagat. Napakagandang resort.

May mga tumatawag sa akin at kumakaway lang ako. Ang babait ng mga tao dito sa isla. Kaya nga nagpapasalamat ako kay Samuel at Karen. Nameet ko sila sa bus station noon at sila rin ang nagmention sakin ng Islang ito kung saan sila naninirahan. Hindi ako nagsisisi na sumama dahil tunay namang napakaganda dito at napakatahimik ng buhay. Hindi ko pinagsisihan na ang lahat ng pera na meron ako ay pinagpatayo ko ng bahay dito dahil gugustuhin ko ng tumira dito.

Though, it's not easy. Hirap magadjust lalo na kapag galing ka sa mayamang angkan. Napakahirap dahil wala akong alam kung paano manirahan ng simple lang. Iyong walang katulong, walang kotse, at wala lahat. Mabuti na lang at hindi ako nagiisa. Sa tulong ni Samuel at Karen, nakapagadjust ako at dahil narin sa mga mababait na tao dito sa Isla maligaya.

It's been ten years huh?

Sampung taon na pala ang nakalipas simula ng iwan ko ang aking buhay at ang aking.....

Asawa...

Mayroon pa nga ba akong karapatan na tawagin siyang ganon? Pagkatapos ng aking ginawa?

But I think leaving him is not a big deal. Atleast hindi siya natali sa akin. Pwede niya gawin ang lahat ng gusto niyang gawin dahil umalis naman ako. Arrange marriage lang din naman ang set up naming dalawa at kahit nagkafeelings ako sa kaniya, hindi naman iyon lumalim. Isa pa, wala naman siyang inaming may feelings siya sa akin.

Hindi na rin akong umaasang hinanap niya ako.

10 years na ang nakalipas. Kung talagang hinanap niya ako, hindi ako magtatagal ng 10 years dito ano.

Mabuti na lang talaga dahil wala naman akong balak na bumalik.

Hindi makapal ang mukha ko para gawin iyon.

Naputol ang aking pagmumuni ng may maramdaman akong tumabi sa akin.

"Frahnss.." tawag sa akin ng katabi ko.

Nanigas ako sa kinatatayuan. Hindi ako biglang makahinga. Nga-ngayon ko lang narinig ang pangalan na iyon. Ang pangalan ko....

Walang nakakaalam ng pangalan kaya paano?

Tumibok ng malakas ang puso ko. Hindi maari ito diba? Nanaginip lang ako hindi ba?

Dahan dahan akong lumingon kahit pakiramdam ko ay nanginginig ang aking katawan.

At nang magtama ang paningin namin ng lalaking tumabi sa akin ay napaawang ang bibig ko.

Lamunin na sana ako ng lupa.

Kumurap ako ng ilang beses. Hindi ako maaaring mamalik mata. Panaginip lang ba ito?

"Sheehan...." Nanginginig kong ani.

"Kilala mo pa pala ako. I thought you forget that you have a husband.." he licked his lips.

Pakiramdam ko ay tumigil ang paggalaw ng paligid kasabay ng pagtigil ng tibok ng aking puso. Ang aking mata ay tila napako sa kaniya at hindi makaiwas.

After 10 years....hindi ko akalaing makikita ko pa siya.

Hindi ko akalaing naandito siya ngayon sa aking harapan.

Ang kaniyang madidilim at mapupungay na mata.

Ang kaniyang nakakaintimidang presensya...

"Finally....after fucking ten years..." he whispered as he roamed his eyes over my face. "So how are you..." his eyes are getting darker. "....my Long Lost Wife?"