Chapter 3

MADELINE

Kinabukasan, pagkalabas ko pa lang sa kwarto ay dama ko na agad ang bigat ng mga matang nakasunod sa akin habang naglalakad ako sa maluluwang na bulwagan. Ang mga katulong ay napapahinto pa at palihim na sumisilip sa akin, saka sila magbubulungan na akala nila ay hindi ko napapansin.

“Siya pala iyong sakiting tagapagmana ng mga Castro…”

“Hindi naman siya mukhang mahina gaya ng sinasabi.”

“Kawawa si Sir Zach, nakatali sa ganyan…”

Napairap na lang ako sa mga naririnig ko. Hindi ako papatinag. Tinaasan ko lang ng kilay ang ilaw at taas-noong naglakad. Ilang taon akong namuhay sa ospital kung saan ang tsismis ay mas matalim pa kaysa sa kutsilyo.

At isa pa, whispers and gossip couldn’t kill me. I died once at the hands of my husband. Mas may sasakit pa ba doon?

Pagdating ko sa dining hall, nadatnan ko si Zachary nakaupo na sa dulo ng mesa. He wore a crisp black shirt, sleeves rolled up to his forearms, every line of him exuding authority. Sandali niya akong tiningnan.

“You’re late,” malamig niyang sabi.

Umupo ako sa tapat niya, walang bakas ng pagkailang.

“Hindi ko naman alam na may oras pala ang almusal dito.”

Naningkit ang mga mata ni Zachary, ngunit bahagyang kumislot ang gilid ng labi na para bang muntik na siyang ngumiti.

Bago pa kami muling makapagsalita, isang kaguluhan ang sumabog sa dulo ng bulwagan.

“Tulong! Tulong! Tumawag kayo ng doctor!”

Agad akong tumayo, parang awtomatikong gumalaw ang katawan ko. Kumawala ang mga taon ng instinct habang mabilis akong tumakbo patungo sa pinagmulan ng sigaw.

“Uncle!” sigaw ni Zachary.

Isang matandang lalaki ang bumagsak sa sahig, hawak ang dibdib. Namumutla ang mukha nito, at butil-butil ang pawis sa sentido.

“Move!” sigaw ko, matalim at may awtoridad.

Nag-atubili ang mga katulong na sumunod sa akin at nanlilisik pa ang mata ng iba.

“Do as she says,” utos ni Zachary.

Lumuhod ako, mabilis kong kinapa ang carotid artery. Mahina at hindi regular.

Arrhythmia or maybe worse.

Mabilis tumakbo ang isip ko. Walang gamit, walang gamot, at walang sterile na lugar. Napakagat-labi ako at pumikit sandali bago bumuntong-hininga.

Wala akong ibang masasandalan kundi ang sarili kong mga kamay.

Hinila ko ang hairpin mula sa buhok ko at binuksan ang butones ng damit ng lalaki.

“I need something flat. And a pen. Now!” mariin kong utos.

Nag-unahan ang mga katulong sa paghagilap ng mga bagay na hinihingi ko. Sa loob ng ilang segundo, hawak ko na ang lahat ng kailangan.

I improvised quickly, performing chest compressions with precise rhythm.

Inangat-baba ko ang dibdib nito, pero lalo lang bumagal ang pulso at humina ang paghinga.

Lumuhod si Zachary sa tabi ko, bakas sa mukha ang hindi karaniwang pagkabahala.

“Nicoline, alam mo ba talaga ang ginagawa mo?” tanong niya. “Parating na ang ambulance.”

Hindi ako sumagot. Wala akong oras magpaliwanag lalo na kung buhay ang nakataya. Ang buong utak ko ay nasa operasyon, precise at focused.

After what felt like an eternity, the man gasped, his chest rising as air finally filled his lungs again. Muling umangat ang dibdib nito. Unti-unting bumalik ang kulay sa pisngi at nag-stabilize ang pulso.

Bumuntong-hininga ako, nanginginig ang tuhod sa adrenaline. “He’ll need monitoring, pero stable na siya ngayon. Pero kailangang dalhin niyo agad siya sa hospital.”

Yumuko ang mga katulong at pinupuri ako. Samantalang kanina kung pagtsismisan ako, wagas.

Mga plastik!

Dahan-dahan akong tumayo. Hindi dahil sa panghihina, kundi sa bigat ng pagtatago ng tunay kong pagkatao.

Pag-angat ng tingin ko, nakatitig na si Zachary sa akin, puno ng duda ang mga mata.

“Sinong nagturo sa’yo niyan?” mababa ang boses niya.

Napakagat-labi ako. Sandaling nag-isip ng palusot. Pero ang titig niya ay parang binabasa ang buong pagkatao ko. Mas lalo akong nahirapan magsinungaling.

Shit. Bakit ba kasi ibang-iba ang katauhan ko dito sa katawan ko ngayon.

Itinaas ko ang ulo at nagkibit-balikat. “Buhay siya, at iyon ang mahalaga.”

Matagal niya akong pinagmasdan. Hanggang sa bigla niyang hinawakan ang pulsuhan ko at hinila ako palayo sa iba.

“Nicoline...” matalim ang tinig niya. “Kung hindi ako nagkakamali, ang babaeng pinakasalan ko kahapon ay halos hindi makakyat ng hagdan dahil mahina ang kalusugan. At ngayon, kaya mong mag-diagnose at mag-revive ng tao?”

Mabilis ang tibok ng puso ko, pero pinanatili kong kalmado ang ekspresyon.

“People change, Zachary.” Iyon lang ang nasabi ko kasi napakahirap lusutan ng gulong pinasok ko.

“Not like that.” Naningkit ang mata niya. “Who are you, really? Nagpapanggap ka lang bang mahina? Nag-aral ka ba ng medisina patago sa mga magulang mo?”

The words struck me like a knife. For a heartbeat, I thought he knew, but that’s impossible.

Hindi niya malalaman. At mahirap ring paniwalaan kung sasabihin ko na ibang katauhan na ang nasa loob ng kaniyang asawa. I stole Nicoline's body and borrowed her face.

Iwinaksi ni Zachary ang kamay ko nang hindi ako sumagot.

“You’re hiding something,” mariin niyang sabi.

Dahan-dahan akong huminga, pinakakalma ang sarili.

“Believe what you want. I saved your uncle’s life. Kung krimen iyon, then punish me.”

“You’re not as fragile as they said. And that makes you, dangerous.”

Mabigat ang tingin niya sa akin, hanggang sa tumalikod siya.

Kinagabihan, nakatayo ako sa balkonahe ng silid, tanaw ang mga ilaw ng lungsod na kumikislap na parang mga bituin.

Mabilis pa rin ang tibok ng puso ko. Hindi ko sinasadya na mailantad agad ang sarili ko. Pero ang instinct ng isang doctor ay hindi nawawala kahit sa panibagong katawan.

Hindi ako puwedeng mabisto agad. Mahigpit kong hinawakan ang railing.

Bumalik sa isip ko ang malamig na ngiti ni Enrique, ang malupit na tawa ni Malia. The betrayal that ended my first life.

Alam kong somewhere out there, they lived freely, thriving on my downfall. At hindi ko iyon papayagan sa ikalawang pagkakataon.

Kumuyom ang kamay ko at nagngitngit ang ngipin. Pero ngayong muli akong binigyan ng pagkakataon na mabuhay, hindi ko iyon sasayangin. At hindi na ako magiging biktima ulit.

Sa likod ko, naramdaman ko ang presensya ni Zachary bago pa man marinig ang yabag niya.

“You saved his life,” sabi niya, mas banayad ngayon. “For that, you have my gratitude.”

Napalingon ako sa kanya, nabigla sa sinseridad ng boses niya. Anong nakain ng lalaking ito, bigla yatang bumait.

Pero dumilim muli ang mga mata niya, at ang kasunod niyang mga salita ay nagpadala ng kilabot sa katawan ko.

“Pero ramdam ko na may tinatago ka talaga sa aming lahat. At kung hindi mo sasabihin sa akin kung ano iyon, ako mismo ang aalam.”