The CEO'S Orphan Wife

Pinunasan ko ang basa kong kamay bago ko sinagot ang tawag ng aking byenan sa aking celphone. "Hello, Mommy?""Anak, magpunta ka ngayon sa St. John's Hospital," bungad niya sa akin. "P-Po? Bakit po?""Hihintayin ka namin doon. Papunta na din kami." Agad na niyang pinatay ang tawag. Ni hindi man lang sinabi sa akin kung ano ang dahilan. Ganoon na lamang ang kaba sa aking dibdib. Sa sobrang pag-aalala at pagkataranta agad kong kinuha ang wallet ko na nakapatong sa taas ng refrigerator. Hindi ko na inabala pang magbihis. Tingin ko importante ang tinawag ng byenan kong babae. At sana lang hindi ito masamang balita. Pumara ako ng taxi at pagkatapos ng kulang trenta minuto, nakarating ako sa ospital. "Kuya, ano pong nangyari?" Humahangos kong tanong sa panganay na kapatid ng aking asawa. "Si Ivan—"Ano'ng nangyari sa kaniya? Ano'ng nangyari sa asawa ko, Kuya?" Naiiyak kong tanong. "Nasaan siya?" "Nasa operating room siya. Nadisgrasya siya. May nakabanggaan na truck.""Dios ko po!"

DAHIL sa kalagayan ni Ivan, pinauwi daw ni Tito si Maureen at sinabihan na kung puwede huwag nang magpakita dito dahil nagugulo lang nito lalo ang sitwasyon. Sinabi daw dito na may asawa na si Ivan kaya dumistansya na siya dito. Nagulat talaga ako na bumalik na siya ng bansa. Nang makasal kami ni Ivan, galit na galit siya sa akin. Sinugod niya ako at halos kalbuhin niya ako sa lakas ng pagsabunot niya sa aking mga buhok. "Malandi kang babae! Ahas!" Paulit-ulit niyang sigaw sa aking pagmumukha. Wala akong nagawa kundi umiyak na lamang. Niyakap siya ni Ivan. Humingi ng sorry ng paulit-ulit. Umalis sila ng bahay at gabi na siya umuwi. Hindi ko alam kung ano ang ginawa nila o kung ano ang pinag-usapan nila. Pero may takot ako sa dibdib na baka magtuloy-tuloy pa din ang kanilang relasyon kahit na kasal na kaming dalawa. Lalo at sa papel lang naman kami mag-asawa. Papel lang ang pinanghahawakan ko at hindi ang kaniyang puso. Pero pagkaraan ng isang linggo, nabalitaan ko na lumipad si M

Ginupitan ko ng kuko sa kamay at paa si Ivan. Natutuwa ako na kahit hindi siya komportable sa akin, hinayaan lang niya ako. Tahimik lang siya at panaka-nakang napapatingin sa akin. "Ayan, okay na." Nakangiti ko siyang binalingan. Pangatlong araw niya ngayon dito sa ospital. At bukas, baka makalabas na siya ng ospital. Walang kurap siyang nakatingin sa akin kaya napaiwas ako ng tingin. "Ahm, nagugutom ka na ba?" Umiling siya. "Gusto mo bang ipagbalat kita ng prutas?" Marahan siyang tumango. Akala mo tuloy pipi siya. Pinagbalat ko siya ng apple at orange. Pinatong ko sa bed table ang mangkok na pinaglagyan ko ng prutas. Bumalik ako sa sofa upang ayusin ang ilang mga kalat pero tinawag niya ako. "Hindi mo ba ako susubuan?" Tanong niya na kinakunot ng noo ko. "Magaling naman na ang kamay mo, ah," sagot ko naman. "Masakit pa kaya." Hindi ko alam kung nagsasabi ba siya ng totoo. Pero kahit na ganoon, nilapitan ko pa din siya. Sa totoo lang, kamuntik na akong maglayas kagabi. Nag

"Masarap ba?" Tanong ko kay Ivan kahit na kitang-kita ko naman sa kaniyang reaksyon na nasarapan siya sa luto kong ulam. Ngumiti siya at tumango. Linunok niya ang pagkain at muling ngumanga. Ganado siyang kumain kaya hindi ko mapigilan ang pagsilay ng matamis na ngiti sa aking mga labi. "Bakit pala hindi ka kumakain?" Tanong niya. "Mauna ka nang kumain dahil hindi pa naman ako nagugutom." Alas-sais pa lang kasi ng hapon. Kailangan niyang uminom ng gamot kaya pinakain ko na siya. "Nag-da-diet ka ba?" Ang dami namang tanong ng lalakeng 'to. "Hindi naman," sagot ko. "Ang payat mo na kaya." "Anong payat. Sexy kaya ako." Ngumuso ako at pinigil ang mapairap. Ang payat si Maureen, gusto kong sabihin kaso pinigilan ko. Ayaw kong isingit ang pangalan ng kaniyang kabit. Ngumuso siya. "Bakit, hindi ba ako sexy?" Tinaasan ko siya ng kilay. Ngumiti lang naman siya. Ewan ko sa'yo. "Last na," sabi ko sa kaniya. Naubos na ng baby damulag ang pagkain na hinanda at niluto ko para sa kaniya.

Hindi na muna ako bumalik sa aming silid. Nagpalipas ako ng oras sa garden at pumasok lang ako nang masiguro kong tulog na siya. Bawat araw na lumilipas pabigat din nang pabigat ang aking nararamdaman. Sarili ko lang talaga ang pinahihirapan ko dahil sa ginagawa ko. Tama nga si Rachelle, isa talaga akong martir... Nagpapakatanga pagdating sa pag-ibig. But all of this are temporary. Soon, I'll leaving this house. I'll be leaving Ivan. And soon, everything are just part of the past. Alaala na babalikan at tatawanan na lang. Sa ngayon, kailangan ako ni Ivan, kaya mananatili ako para alagaan siya. Ako pa din naman ang asawa niya hangga't hindi ako umaalis at sinasabi na mag-file na siya ng annulment. Tumingala ako at pinagmasdan ang kalangitan. Puno ng bituin sa langit. At ang buwan ay bilog at maliwanag. "Kumusta na kayo diyan sa langit, Mama at papa?" Naalala ko nang mamatay ang lolo ko nang ako ay maliit pa. Ang sabi ni Mama nagpunta daw si Lolo sa buwan. At mula doon ay nakatin