She sighed. "Matigas talaga yang ulo ng apo ko eh, pasensya apo. Ano na balak mo ngayon?"
"I guess I need to leave nalang po. Pero hindi ako susuko. Babalik at babalik po ako hanggang sa mapapayag sya. Salamat nalang, Lola Nanding." I was about to leave when she stopped me."Aalis kana?""Opo. Bakit po?""Nakapagtanggalian kana ba? Malayo pa ang bahay nyo rito, ilang oras pa.""It's okay, kakain nalang po ako sa daan.""Ano ka bang bata ka. Dito ka nalang kumain. Pinagluto kita." She really talks to me like I'm her lost granddaughter...Nakita nya ang aking reaksyon. "Patawad, apo. Naalagaan kasi talaga kita nung bata ka. Ang cute mo dati. Ngayon gumanda na at sumeksi pa." Pinisili pisil pa nya ang pisngi ko. I smiled. "Salamat po." I suddenly see my own lola in her.Pinapunta na nya ako ulit sa hapagkainan at kuman kami."Phoenix!" She called out. Nang walang sumagot, tiningnan nya ako. "Nakita mo ba si Phoenix?"I shook my head no, "Wala po. After po namin magkausap, hindi ko na po sya nakita.""Nasaan kaya yung batang yun. Hay nako hayaan na nga natin."Mas maganda pa nga na wala yun. Naiinis ako sa lalaking yun!Nang matapos kami kumain, nag aya namang manood ng tv si Lola Nanding. Napag-alaman kong may tindahan pala sya sa likod lang.Nang maghapon na, inaya nya naman akong magmeryenda. Parang di nya na ako pinapaalis. And me being me, I find it hard to refuse. Hindi ako makahindi lalo na't ganyan ang pagtrato sakin."Namiss lang kita, iha." Rason pa nito nung oras ng aming pagmeryenda.I look at everything, the walls, the hard wood, and the interior of the house, it was still the same. But the vases, paintings, and some flowers were new. It feels like I'm going back it time as memories flooded me.Time passed by at hindi ko na namalayan ng mag gabi na. I look at my wristwatch, 6:30. I cursed under my breath. Pano ako makakauwi nito? Gabi na! Delikado panaman sa daan....pero I promised mom. Napamura ulit ako."Lola Nanding?" I called out. I saw her in the kitchen, cooking. I cleared my throat. "Gabi na po. Kailangan ko ng umuwi-""Hala gabi na pala? Pasensya na. Sereia. Gusto kasi kitang makama. Tutal gabi na, pwede ka namang matulog dito samin. Bukas ka nalang umuwi. Atsaka umuulan eh.""Umuulan?" I went to check the windows. Umuulan nga!I sighed in defeat. "Okay po. I'll stay for the night.""Yehey!" Aling Nanding celebrated.I can't help but smile. She's really that happy? Ano bang ginawa ko noon at ganyan reaksyon nya sakin? It made my heart warm.Nag dinner kami. Wala pa rin si Phoenix."Sige, dito ka nalang matulog." Lola Nanding pointed a room when we ascended the stairs. From what I can remember, ang mansyon na to ay may apat na kwarto. I entered the room and sighed. This is a guest room when it was still ours. Minsan lang ito matulugan kaya dito ako tumatambay dati paminsan minsan.Wala pala akong dalang damit! I only have my kikay kit with me inside my shoulder bag...and I need to shower.Ten minutes later, there was a knock on the door. It was Lola nanding, handing me a towel, t shirt and shorts."Pinahiram ko ng damit si Phoenixsa anak ng kaibigan ko, babae yun wag ka mag-alala."Phoenix? So that's why wala sya? "Salamat po." I thanked her.Bumaba ako para makaligo na dahil sa baba pa ang banyo rito. As I showered, I can't help but overthink everything. Tama ba na nagstay ako? Buti nalang Sabado ngayon at may time pa ako makauwi bukas para magtrabaho sa Lunes... On the other note...mabuti na rin siguro ito para may time pa akong mapersuade ang lalaking yun.When I was finished showering, I went back to my room and layed on the bed. Napagod ako pero ang mata ko ay buhay pa rin. Ilang minuto ang nakalipas, hindi pa tin ako makatulog. Tumayo ako at pumunta sa kwarto ko noon, kung saan nasa kabila lang ng kwarto ko ngayon na guest room. The door was a bit opened. I bit my lip in nervousness. Sino kaya ang natutulog dito? Sana si Lola Nanding lang dahil kung hindi...lagot ako. Slowly, I opened it. I sighed in relief. Walang tao. I entered it and left the door open. I walked towards the beside table, and to the bed...ang mga disenyo pa rin ay pareho ng dati...walang nagbago."Anong ginagawa mo sa kwarto ko?!"I jumped at the sound. I turn around and see Phoenix. His hair was dripping wet, mukhang bago pang ligo. He was wearing a black shirt and blue shorts, ibang iba sa kanina sa labas na humahablot ng damo at madumi. Now that he's clean, I could smell his scent, his strong perfume. It was a clean airy scent. He has dark brown eyes and thin lips. Matangos ang ilong nito at makakapal ang kilay. Thick lashes and sharp jaw. Matipuno ang katawan at matangkad. Hindi ito maputi, he has tanned skin. He glared at me."S-sorry. May naalala lang ako rito. Sige alis na ako."Akma na sana akong aalis papunta sa pintuan ng mabilis nya itong isinara. He smiled. "Do you still want me to sell this land to you?"I gulped. "Yeah." Why am I nervous? Sereia Isolde should not be nervous!"You won't give up?""No." I firmly said.He smirked. "Then may naisip akong plano.""Ano yun?"He sealed me in a cage as his hand was beside my head, my back pressing the wall. My breath hitched. "Kailangan mong ipakita sakin na gusto mo talaga itong lupain na to. Show it to me that you can manage it. Dun ko lang ibibigay sayo ito."Napakunot noo ako. "Ibibigay?""Oo. Ibibigay. Walang bayad. Pero...may kapalit.""A-ano?""Stay here, baby."Wait, what? What does he mean by that?I don't even want to know...goodness!Buti na lang na-convince ko si Eion na dumaan sa reception matapos siyang makipagkulitan sa kotse. Ang reception ay sa villa ni Hudson, kung saan naglilingkod ang kaibigan ni Eion noong bata pa si Mario. Nakita ko siya at ngumiti sa kanya. "Buti naman nagtatrabaho ka pa rin dito, Mario." Bahagya siyang yumuko, “Kahit ako ay nagtataka kung bakit hindi ako pinaalis ni Eion. Anyways, I’m wishing you a happy marriage, Ms. Snow.” Pagkatapos ay bumulong siya, "Alam ko na kayong dalawa ang hahantong sa isa't isa." Sabi niya sabay kindat, at bago pa ako makasagot ay naglakad na siya palayo. "Ano iyon?" Tanong ni Eion nang maabutan niya ako habang pinaparada niya ang sasakyan kanina. "Wala. Mario ang pagiging Mario." Sumagot ako. Nakita ko si Leroy na nakatingin sa paligid at nang magtama ang aming mga mata, nakahinga siya ng maluwag. Pagkatapos ay tinahak niya ang daan papunta sa amin. "Oh hey. Nagulat ako na nakarating ka rito, aking kaibigan." Sabi ni Leroy sabay turo sa labi ko at
Maya-maya lang ay tumigil si Eion at tumayo. Binigyan siya ng isang waiter ng gitara at tumahimik siya.“I never sing, Snow, but for tonight, it’s only you and me. Kantahan kita."Napabuntong hininga ako dahil doon. "Teka, kakanta ka ba talaga?"“Oo. Nagsasanay ako nitong mga nakaraang buwan. Sa Pinas, alam mo ba na nakasanayan na nilang kantahin ang iyong puso gamit ang gitara at pumunta sa bahay ng liligawan mo. Tinatawag itong harana." Ipinaalam niya sa akin. Ang mga kamay niya ay nagtu-tune ng gitara at medyo nanginginig siya. Nginitian ko siya at nag thumbs up para palakasin ang loob niya.Tumango siya, “Maaaring hindi ito ang bahay mo at nasa barko tayo ngayon pero... I’m doing it. Sana ay mag-enjoy ka sa gabing ito, mahal ko." Pagkasabi niyan, sinimulan niyang i-string ang gitara at ipinikit ang kanyang mga mata, binuka ang kanyang bibig para kumanta."Kapag ang iyong mga binti ay hindi gumana tulad ng datiAt hindi kita maalis sa iyong mga paaMaaalala pa ba ng iyong bibig ang
Sinimulan ni Eion ang kanyang panata. "Naalala mo ba yung unang araw na nagkakilala tayo?" Hindi ito ang karaniwang love at first sight moment. Naiinis ako sayo, hindi ko alam na pagmamahal na pala ang nararamdaman ko. Nagsimula kami bilang magkaaway at ngayon, tingnan mo kami. Ikaw ay naging aking manliligaw, aking kasama, at aking matalik na kaibigan. Wala akong ibang gustong makasama sa buhay. Makakasama kita, mahal ko, at asawa ko, magpakailanman." Sabi na napatigil siya. Nakatingin siya sa mga mata ko habang sinasabi niya iyon. Wala siyang kopya, pagkatapos ay nagpatuloy siya, “Ginawa mo akong pinakamasayang tao sa mundo ngayon sa pamamagitan ng pagsang-ayon na ibahagi ang iyong buhay sa akin. Ipinapangako kong pahahalagahan at igalang kita. Ipinapangako kong aalagaan at poprotektahan kita. Ipinapangako ko na aaliwin kita at hikayatin ka. Ipinapangako kong makakasama kita sa buong kawalang-hanggan. Ipinapangako kong mamahalin kita kung sino ka, at kung sino ka pa. Nangangako
Pagdating sa venue, nanatili ako sa sasakyan habang sinusuri muna ng organizers ng kasal namin ang lahat bago kami magsimula. Napatingin ako sa abalang tao na nakaupo sa mga upuan. Mayroon lang kaming isang daang bisita para sa araw na ito dahil ayaw kong mag-imbita ng marami. At saka, wala akong masyadong kaibigan. I lost contact with my high school friends the moment we migrate here. Isa pa, hindi rin ganoon ka-close si nanay sa mga kamag-anak ni tatay dahil pareho silang tumakas sa kanilang tahanan noong ako ay kasama nila. At hindi ko siya masisisi dahil doon. Kaya si mama lang, si Nathan, at ilan sa mga kaklase ko from Anastolgia High like Ember. Kaya karamihan ay pamilya at mga kamag-anak ni Eion ang mga bisita niya. Nakita ko sina Luke at Hannah na binabati ang mga bisita at sinisiguradong komportable ang lahat. Napatingin sa amin si Tita Maggie at ikinaway ang kanyang mga kamay. Nakaupo siya sa tabi ng kanyang asawa, si Martin Sawyer na karga-karga ang kanilang isang ta
"Hindi ko talaga akalain, sa ating tatlo, na ikaw ang unang ikakasal, Snow." Sabi ni Emma habang naglalagay ng powder sa kanyang mukha gamit ang kanyang makeup brush. “Naku, nagseselos ka ba na siya ang unang ikakasal sa atin, o nagseselos ka dahil gusto mong ikasal sa susunod, Emma?” mungkahi ni Hannah habang naglalagay ng lipstick sa labi. Umikot lang ng mata si Emma, “Well, I didn’t expect na ikaw, sa aming lahat, ang unang nabuntis, Hannah.” Gumanti siya ng putok, itinuro ang malaking tummy ni Hannah. Si Hannah ay pitong buwan nang buntis sa anak ni Leroy. Maging ako ay nagulat sa biglaang balita. Hindi ko ito inaasahan. Natawa si Hannah doon at kinindatan ako, “This is your time girl. Lumiwanag na parang brilyante." Natawa na lang ako sa kanila, napakagat labi sa sobrang kaba na nararamdaman ko ngayon. Nasa dressing room talaga kami habang suot ni Hannah ang kanyang magandang royal blue na bridesmaid dress. Pinili namin ang royal blue dahil ito ang paboritong kulay ni Eio
SNOW’S POV "Snow, may pinadala sa iyo," sabi ni Nanay pagkagising ko. Kinuha ito at binuksan, ito ay mga bulaklak at tsokolate, na may sulat-kamay na tala na alam ko nang lubos. Kay Eion iyon. Pagkabasa nito, napangiti ako sa sinabi niya sa loob ng note. "Sa aking magandang niyebe sa aking taglamig na puso, ito ay para sa iyo. Hindi ko nakakalimutan ang anniversary natin." ito ang naging taktika niya for the past 4 years every time na anniversary namin. Then, my phone beep and Eion texted me. Nagustuhan mo ba ang mga bulaklak at tsokolate? Iyon lang ang teaser. Kakain tayo mamaya ng 7pm. Huwag magpahuli. - iyong strawberry addict robot Natawa ako sa nickname na itinakda niya sa phone ko bilang caller ID niya. Tila tinanggap niya ang palayaw na ibinigay ni Emma ilang taon na ang nakakaraan. “Oh, galing ba yan sa boyfriend mo, Sweetie?” pang-aasar ni mama. “Kung gayon mag-ingat ka. Hindi mo na kailangang humingi ng permiso sa akin dahil malugod kong papayagan kang sumama sa kany