NAPAHARAP NA SI Bethany sa asawa ng walang pakundangan na umalikon na ang mga kamay nito sa kanyang beywang. Walang pakialam sa secretary na nasa likod niya at hinihintay siyang sumakay ng sasakyan. Dumukwang siya palapit sa tainga ni Bethany upang bumulong lang ng kanyang saloobin dito. “Alam ba ni Miss Gen na kasal ka na, hmm, Mrs. Dankworth?” mahina man iyon pero mayroong diin.Umiling si Bethany na may naglalaro ng kakaibang ngiti sa kanyang labi.“Hindi. Ang alam niya ay ikakasal pa lang tayo. Dapat bang sinabi ko na sa kanya ang tungkol doon?”Dismayadong umiling si Gavin. Alam niyang wala siyang takas kapag siya ang sinisisi ng asawa niya. Siya rin kasi ang salarin kung bakit hanggang sa mga sandaling iyon ay hindi pa rin iyon nabubulgar sa iba. “Ah, kaya pala nasabi niyang ire-reto ka niya sa gwapong doctor.” puno pa rin ng selos ang boses ng abogado kahit na alam naman niyang hindi si Bethany mismo ang mayroong gusto ng bagay na iyon. Mahinang natawa na doon si Bethany. An
MAKAHULUGANG SINUNDAN NG mga mata ni Bethany ang likod ng kanyang asawa. Bagsak pa rin ang balikat nito at halatang matamlay. Huminga ang babae nang malalim. Pilit na kinakalamay ang sarili. Hindi pwedeng paandarin niya ngayon ang pagiging emotional. Paniguradong disaster ang aabutin nila. Tinungo na lang niya ang kusina upang ihanda ang kanilang pagkain. Ininit niya ang sabaw ng sinigang na hipon. Iyon ang request niya kay Manang Esperanza na lutuin dahil bigla siyang nag-crave sa hipon.“Nag-donate ba siya ng dugo?” tanong niya sa kawalan dahil hindi niya naman nakita ang kamay nito. Eksaktong muli ng kumukulo at humahalimuyak ang bango ng kanilang ulam nang pumasok ng kusina si Gavin. Masigla na ang hilatsa ng mukha nito kahit na bakas pa rin ang panghihina ng kanyang katawan. Dumiretso siya kung nasaan ang asawa at malabing na yumakap mula sa kanyang likuran. Masuyong hinawakan naman ni Bethany ang kanyang mukha. Inabot ni Gavin ang labi ng asawa, agad na inangkin. Habang ginagaw
PARANG NAGDAHILAN LANG ng nagdaang gabi si Gavin dahil kinabukasan, pagdilat ng mga mata ni Bethany ay gising na ito at handa ng pumasok sa trabaho. Nagkukumahog na napabangon na si Bethany. “Naligo ka? Nilalagnat ka kagabi hindi ba? Gavin naman!” muli na naman nitong sapo sa kanyang noo.“Ayos na ako, Thanie—” “Kahit na, dapat nag-half bath ka na lang. Hindi ka na sana naligo muna!” Tinawanan lang siya ni Gavin na mahigpit ng niyakap. Pilit na nagpumiglas si Bethany. Nais niyang ipakita na hindi pa rin siya natutuwa sa ginawa nitong paliligo gayong masama ang pakiramdam nito ng dumaang gabi. Hindi naman siya pinakawalan ni Gavin na mas lalo pang humigpit ang yakap sa asawa. “Huwag ka ng magalit. Gumayak ka na at sabay na tayong umalis.”Gustuhin pa mang kutusan at sermunan ni Bethany ang asawa ay hindi niya magawa dahil paniguradong magtatagal sila. Gumayak na rin siya at matapos na kumain ng almusal ay umalis na rin sila ng bahay.“See you later, Mrs. Dankworth.” malambing na ya
TAPOS NG MABILI ni Bethany ang mga gamot ng ama at nailagay na rin niya iyon sa loob ng dala niyang bag nang may nahagip siya ng kanyang mga mata. Si Nancy iyon. Nakasakay sa wheelchair at tinutulak ito ng nurse. Sa malas nga naman, sa hospital pa lang iyon naka-confine ang gaga. Nakalimutan niya. Pahapyaw niyang sinulyapan ang hitsura nito. Ang payat. Sobrang haggard. Parang stress na stress siya. Sa unang tingin ay hindi aakalain na iyon ang Nancy Conley na mala-artista at model ang datingan dati. Kung hindi niya nga ito kilala at narinig ang boses ay iisipin niyang ibang tao roon ang kanyang nakita.‘Nakakaawa, pero iyon na ang karma niya sa mga mali niyang nagawa.’Pumihit si Bethany. Siya na lang ang iiwas. Ayaw na niyang makita pa siya nito at baka mas lalo lang itong ma-stress kapag nasilayan nito kung gaano siya ka-Diyosa kumpara sa hitsura nito ngayon. Kaawa lang. Subalit huli na ang lahat. Nakita na siya ng gaga na kagaya ng inaasahan, biglang naging demonyita roon. “Bethan
NAUNA NG UMUWI ng penthouse si Bethany ng araw na iyon upang magluto ng nilagang buto-buto ng baka. Bigla siyang nag-crave sa mais na kahalo noon at saging na saba kung kaya iyon ang naisipan niya na ulam nila. Tinulungan siya ni Manang Esperanza, ngunit mainly ay siya ang nagluto noon at nagtimpla. Gusto niyang e-surprise ang asawa sa ulam nila sa dinner. Noong pumunta ito kanina sa music center ay hindi naman niya literal na kinain ito. Pinapak lang niya ang labi nito na tumagal ng isang oras. Hinayaan siya ni Gavin gawin iyon kahit na ang awkward tingnan. Kung wala sila sa music center, paniguradong may kababalaghang naganap na paniguradong hindi mapipigilan ng kanilang mga katawang lupa.“Hindi ba matabang, Manang Esperanza?”Nakailang tikim na si Bethany pero pakiramdam niya ay mayroong kulang sa luto niya. Masarap siya pero mayroon talagang kulang na hindi niya masabi kung ano kaya humihingi siya ng opinyon ng matanda.“Hindi naman Miss Bethany, sakto na. Gagamit pa naman kayo n
NATUTOP NA NIYA ang bibig. Ilang segundo siyang hindi makapagsalita. Para siyang natuod na sa kanyang kinauupuan. Mula sa braso ni Gavin na may panibago na namang butas ng karayom ay lumipat ang kanyang mga mata sa mukha ng asawang payapang natutulog ng mga sandaling iyon. Mahinang napamura na si Bethany. Nagngalit na ang kanyang mga ngipin. Hindi niya na kayang manahimik na lang. Punong-puno na siya! Gusto niyang gisingin ito sa pamamagitan ng kanyang mga sampal dito. Gusto niya itong pagbuhatan ng kamay at hingan ng explanation, ngunit nang itaas na niya ang palad niya upang sampigahin ang kanyang asawa ay mabilis na niyang naitikom iyon at pumatak na ang luha.Kaya pala lagi itong naka-long sleeve na pantulog dahil ayaw nitong makita na nagbigay muli ng dugo. Ayaw nitong masilayan niya ang namamasang balat nito na direkta sa mga ugat niyang nasa braso niya.“Why, Gavin? Bakit mo ginagawa sa akin ‘to?” hinang-hina ang katawan niyang tanong niya sa asawa.Bahagyang lumakas pa ang iya
LINGID SA KAALAMAN ni Nancy na alam na ng mga nakapalibot sa kanya ang tunay na kalagayan niya. Hindi niya lang iyon napapansin dahil sanay naman siyang nakukuha niya ang lahat ng kanyang gusto. Hindi nagtagal ay ipinaalam na nila kay Nancy ang nag-aabang na kapalaran sa kanya. Gaya ng nauna, nagwala na naman ito pero hindi dahil gusto na nitong mamatay. Gusto niya pang mabuhay ng matagal. “Magpapakabuti na akong tao, Mommy, Daddy! Hindi na ako maninira ng buhay ng iba. Ipagamot niyo ako. Hanapan niyo ng lunas ang sakit ko. Ayoko pang lamunin ng lupa. Ayoko pang mawala. Ayoko pa!” Dinig na dinig ni Gavin ang eksaktong linya ni Nancy na ‘yun. Walang nagawa si Mr. Conley kundi ang yakapin ito, wala naman siyang ibang magawa. Sa sakit pa lang niya sa baga, alam niyang doon pa lang ay mauutas na ang babaeng naging mundo nilang mag-asawa. Lugmok na lugmok silang mag-asawa. Ilang beses na nakita rin ni Nancy kung paano lumuhod ang ama at paulit-ulit na magmakaawa sa doctor.“Pasensya na M
DIRETSO ANG LAKAD at puno ng kumpiyansa si Bethany papasok sa loob ng kumpanya ng mga Dankworth kung saan naroon si Mr. Dankworth, iba pa ang kumpanya ng kanyang asawa at ang law firm na pinamamahalaan nito. Pinagtitinginan siya ng mga employee na malamang ay hindi siya kilala pero wala na siyang pakialam. Sama ng loob ang nagbibigay sa kanya ngayon ng lakas ng loob. Gusto niyang marinig mismo ang sagot sa mga tanong niya sa mismong ama ng kanyang asawa na ang sabi noon ay siya ang bahala kung kaya napapayag siya, sila ni Gavin. Ngunit parang lumalagpas na sila ng boundary.“Narito ako para kay Mr. Dankworth, pakisabi sa kanya si Bethany Guzman.” Tinaasan siya ng ilang segundo ng kilay ng babaeng nasa front desk at sinuyod mula ulo hanggang paa. Marahil ay nagtataka ito kung sino siyang bigla na lang sumulpot doon at gustong kausapin ang owner. Gusto na rin niya itong tarayan, pero ayaw niyang gumawa ng anumang eskandalo. Hindi ito ang pakay.“May appointment po ba—” “Hindi ko na iy
NAGING PALAISIPAN KAY Briel ang sinabi ni Giovanni na okay na ang ginawa nila matapos na maramdaman niya ang pananakit ng mga muscles sa kanyang magkabilang binti. Hindi naman naging mabilis ang ginawa nilang paglalakad, naramdaman pa rin ng babae ang epekto noon. Hindi naman na niya isinatinig pa iyon kahit na gusto ng magreklamo. Tama na ang ginagawa nila? Ibig sabihin ay tapos na rin sila sa sinasabi nitong date? Iyon na iyon? Ni hindi nga siya nito pinakain man lang o pinainom man lang ng kahit na tubig o softdrinks man lang? Ano ba sila senior citizen na para maging date at bonding ang paglalakad para hindi matulog ang kanilang mga buto? Naisip doon ni Briel na isa iyon sa mahirap kapag malaki ang distance ng edad sa partner nila. Masaya na mahirap din. Gusto pa ni Briel sanang umalma at magreklamo, ngunit hinayaan na lang niya at hindi na nagsalita nang paglingon niya kay Giovanni ay malapad itong nakangiti na para bang tini-testing nito ang magiging reaction niya. Kung uu
IPINAGKIBIT NA LANG ni Briel iyon ng balikat. Hindi na siya nag-e-expect kay Giovanni noong mga gasgas na dinner na may pasabog ng petals sa nilalakaran. Masyado na siyang matanda para sa bagay na iyon. Naranasan na niya iyon sa iba niyang manliligaw, pero para sa kanya ay hindi naman na iyon mahalaga. Magiging masaya na lang siya kahit saan pa sila pumunta ni Giovanni basta magkasama, sapat na sa kanya ang bagay na iyon. Hindi siya nag-e-expect nang mas bongga sa dati dahil para sa kanya ang makapiling ito gaya ngayon ay sapat ng regalo. Ano pa ang hihilingin niya dito?“Burnham Park? Anong gagawin natin dito?” puno ng pagtatakang tanong ni Briel nang bumaba na sila matapos i-park ang sasakyan at maglakad na patungo doon, “Galing na tayo dito kanina di ba? Sumakay pa nga tayo ng boat eh.” dagdag ni Briel na blangko na ang mukha kung bakit kinakailangan nilang bumalik doon ni Giovanni gayong napuntahan na nila kanina, pinasakay nila si Brian na nakailang balik dahil ayaw pa nitong bu
SABIK NA NAGPATULOY ang usapan nina Rina at Bethany na mabilis na nilang naibaling sa ibang bagay ang paksa. Sa pagkakaroon nila ng buhay may asawa na iyon napunta. Kung paano naging mahirap na maging ina kahit na masarap umanong maging asawa ang mga taong sobrang pinapahalagahan umano sila. Naging lampas-lampasan lang naman iyon sa tainga ni Briel na pagkaraan pa ng ilang sandali ay tumayo na nang maubos ang kanyang kape upang magpaalam na. Sabay siyang tiningnan nina Rina at Bethany na parehong nagulat sa agad niyang pagpapaalam. Puno ng pagtataka ang kanilang mukha sa mga katanungan na hindi maikukubli sa kanilang mga matang mapanuri doon.“Ha? Hindi ka sasabay sa akin pauwi, Briel? Saan ka pa naman pupunta?” natatarantang alma na ni Bethany na tumayo pa at nameywang dahil wala naman iyon sa kanilang usapan ng hipag na kailangan nilang maghiwalay kapag nasa city proper na, ang usapan lang nila ay sabay silang mag-shopping at inaasahan na ni Bethany na sabay rin sila nitong uuwi. Ka
KANINA PA PANAY ang irap ni Briel na nakatayo na sa may pintuan at hinihintay ang hipag na nagpapaalam sa kanyang kapatid. Naroon din si Giovanni na karga si Brian na kinausap na nang masinsinan ni Briel na may bibilhin lang siya sa labas. Kung gaano ito kaluwag sa kanya, napakahigpit ng kapatid niya na akala mo may kabalbalan silang party na pupuntahan. Sa mall lang naman sila. Bale-baleng batukan na ni Briel nang harapan ang kanyang kapatid.“Oo nga Kuya Gav, bigyan mo naman si Bethany ng oras para sa kanyang sarili. Nakakapagod kayang mag-alaga ng bata bente-kwatro oras at alam mo naman iyon. Saka, hayaan mo na kaming mag-date na dalawa. Huwag kang epal diyan!” singit ni Briel na sinamaan ng tingin ang kapatid na mukhang ayaw pa yatang payagan ang kanyang asawang umalis.“Oo na, pero huwag kayong magtatagal. Oras na magtagal kayo, ako mismo ang susundo kung nasaan man kayo! And please, huwag kayong papasok ng bar sa gitna ng tirik na araw. Binabalaan kita, Gabriella. No alcoholic d
GINALUGAD NILANG MAG-ANAK ang lahat ng pasyalan sa buong Baguio at umabot pa sila sa La Trinidad kung nasaan ang malawak na taniman ng strawberry. Kumikinang ang mga mata ni Brian nang makita niya ang mga strawberry. Hindi ito nagpaawat sa pagha-harvest na ang feeling ay sa kanila ang tanimang iyon. On guard naman ang mga kasamang bodyguard tutal ay public place iyon. Panay ang halakhak ni Giovanni at Briel habang pinapanood ang anak. Bitbit ni Giovanni ang ilang basket na nagawa ng mapuno ni Brian, samantalang si Briel ay nagmistulang photographer ng anak. Maging si Giovanni ay kinunan niya ng larawan na hindi naman umangal. Ultimong SM Baguio ay kanilang pinuntahan upang makakuha lang ng maraming pictures na hindi maintindihan ni Giovanni kung bakit kailangang e-detalye pa iyon ni Briel. May mga katanungan man ay kanya na lang iyong hinayaan. Sinakyan na lang ang lahat ng kalokohan ni Briel. Ganundin naman ito noong namasyal sila sa Italy. Batid niyang sa mga susunod na panahon maga
BUMABA NA SINA Briel at Giovanni pagkatapos ng ilang minuto na matapos ang kanilang kababalaghang ginawa. Humarap sila kay Donya Livia na para bang walang nangyari habang salitan ang malagkit at makahulugan nilang mga tingin. Hindi naman sila tinanong ng matanda kung bakit natagalan bago bumaba. Dala ni Briel ang pamalit na damit ni Brian na sa mga sandaling iyon ay ang dungis na ng mukha dahil sa kung anu-anong kinain nito. Pagkatapos ng hapunan ay hindi naman na sila pinigilan pa ni Donya Livia na umakyat na ng silid upang umano ay magpahinga. Batid niyang pagod sila sa biyahe kahit pa chopper ang ginamit nila. Pinatunayan iyon ni Brian na agad nakatulog pag-akyat nila ng silid. Matapos na i-pwesto nang maayos ni Briel ang anak ay nahiga na rin siya. Tumabi naman sa kanya si Giovanni na agad na doong nakayakap sa kanya. Ang akala pa ni Briel ay lalabas ito upang may asikasuhin na trabaho.“Wala kang gagawing trabaho?” harap na ni Briel sa kanya at ginantihan na ito ng yakap, nasanay
MULING HINALIKAN SIYA ni Giovanni ngunit sa pagkakataong iyon ay namasyal na sa loob ng bibig ni Briel ang dila nitong mapaghanap at kung saan-saan pumupunta na para bang mayroon doong kung anong bagay na hinahanap. Sa inis ni Briel ay inihawak na niya ang dalawa niyang kamay sa garter ng suot nitong pajama na pangbahay. Walang kahirap-hirap na nagawa na niyang ipasok ang isang kamay sa loob noon habang patuloy ang kanilang mas lumalim na halikan. Hindi pa nakuntento doon ang babae na ipinasok na sa loob ng boxer ang kanyang isang palad. Segundo lang at nagawa na niyang mahawakan ang pagkalalaki ni Giovanni na mabilis ng nag-react sa init ng palad ni Gabriella.“Briel!” bulalas ni Giovanni na mabilis ng ini-angat ang katawan na para bang sinisilaban na ang buo niyang pagkatao at napaso sa hawak pa lang ni Briel sa kanyang pagkalalaki, windang na windang ang mukha niya sa ginawa ni Briel.Napangisi na doon si Briel na hinagod na ng tingin si Giovanni na para bang nang-aasar. Napaupo na
NANLALAKI ANG MGA matang pinalo ni Briel ang palad ni Giovanni nang maramdaman niyang yumakap ito mula sa kanyang likuran habang nagpapalit siya ng damit. Nakapalit na siya ng pants ngunit hindi pa ng pang-itaas na suot. “Tigil nga, baka mamaya biglang umakyat dito ang Mama mo at kasama si Brian!” asik pa niya habang nandidilat na humarap na kay Giovanni na pinapapungayan na siya ng mga mata, “Mamaya na lang, hindi ka ba napapagod, hmm? Bugbog pa tayo sa biyahe. Uso ang magpahinga muna.” taas pa ng isang kilay dito ni Briel na halatang nate-tempt din. Makahulugang ngumisi si Giovanni nang maalala ang nangyari sa kanila ng nagdaang gabi. Ito kaya ang gutom na gutom na kulang na lang ay lamunin siya nang buo kung makakaya lang nitong gawin ang bagay na iyon.“Ano bang inaarte mo? Kagabi nga ayaw mo akong tigilan, tapos ngayong nakabawi na ako ng lakas ang dami mong dahilan. Ready na ako ngayon, Baby, kahit ilan pa. Kung gusto mo bukas na tayong umaga lumabas ng silid na ito eh!” nagta
MAHIGPIT NA YAKAP ang isinalubong ng matanda sa kanilang mag-ina na noong una ay kinailangan pa ni Briel. Hindi naman kasi sila sobrang close nito para agad ng mapalagay ang kanyang loob. Medyo naiilang man ay nagawa pa rin niyang pakibagayan ang matandang Donya na nakita na niyang parang naluluha na sa labis na sayang naroroon na sila.“Mabuti naman at naisipan niyong umakyat ng Baguio?” anang matanda na hinanap pa ang mata ni Briel, ngumiti lang naman ang babae sa kanya. Nag-aapuhap na ng isasagot. “Ang tagal noong huli tayong nagkita. Ang laki mo na, Brian.” Ngumiti lang si Brian na bagama’t medyo takot sa matanda ay nagawa pa rin nitong ngitian ito matapos na mag-mano. Nangunyapit na siya sa isang hita ng ina at hindi sumagot sa mga tanong pa ng matanda kay Brian na mahiyain bigla. Hindi naman siya itinulak ni Briel dahil kilala niya ang anak na sa una lang naman nahihiya. Kapag lagi na nitong nakikita ang matanda, ito na ang kusang lalapit dito upang makipag-interact. Ganun nama