ตอนที่ 39 ก็แค่สามเดือนเอง

          “มันทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ” 

          ความตกอกตกใจของมิวยังไม่สร่าง เขาทบทวนทุกอย่างด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย เพื่อให้แน่ใจว่าความมึนเมาไม่ได้หลอนประสาทหูของตัวเอง

          ดวงอาทิตย์รุ่งสางเริ่มทอประกายแสดจากภายนอกอาคาร ทว่าแสงสว่างนั้นก็ไม่อาจสาดส่องความอึมครึมแห่งความสับสนให้กระจ่าง 

          ทุกอย่างไปไกลเกินการควบคุม ฉีกทุกกฎการเรียนรู้ของมิวที่สะสมมานานยี่สิบสี่ปี เขาหวนคิดถึงนักเดินเรือสมัยก่อนที่ค้นพบทวีปใหม่ มันทั้งตื่นและชวนให้รู้สึกอันตรายไปพร้อมกัน

          “ตอนนี้มนุษย์รอบตัวนายไม่มีใครเชื่อใจได้สักคน” ดันเต้เกลี้ยกล่อม “เป็นเอกเป็นคนพาอาร์เต้ไปสัก ผู้จัดการร้านของนายอาจเป็นผู้ช่วยของคิวปิดอยู่ก็ได้”

          มิวใส่คะแนนให้ดันเต้ไปอีกหนึ่งแต้มเมื่อฟังจบ ถึงไม่เห็นกับตาแต่ด้วยม่านควันบังตาทำให้ ความน่าเชื่อถือของคิวบัสนั้นมากกว่ารุ่นน้องคนสนิท

          “พวกนั้นอาจลงมือกับนายอีกเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าหากนายโดนจับไปทำอะไรแบบที่อาร์เต้โดน แล้วนายเกิดเกลียดฉันขึ้นมา ตอนนั้นฉันคงเข้าใกล้นายไม่ได้อีกต่อไป”

          มิวใส่คะแนนเพิ่มให้ดันเต้อีกสองคะแนน เพราะน้ำเสียงของดันเต้ฟังดูเศร้าสร้อย และท่าทางเป็นห่วงเป็นใยนั้นสมจริงมากในสายตาของมิว

          “เวลาของพวกเราเหลือน้อยลง ฉันรู้สึกได้ว่าพวกนั้นจ้องจะเล่นงานไม่ฉันก็นาย”

          “ทำไมพวกนั้นต้องเล่นงานฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรใครสักหน่อย”

          “เพราะนายมีกลิ่นที่พิเศษอยู่ในตัว” ดันเต้เปลี่ยนโทนเสียงให้ฟังดูลึกลับ “การได้คุยกับเพื่อนฉันเมื่อครั้งก้อนทำให้ฉันนึกถึงมนุษย์คนหนึ่งได้ เขามีกลิ่นที่คล้ายของนาย และทุกรายก็โดนคิวปิดเล่นงาน”

          “ยังไง? แล้วทำไมนายเพิ่งนึกอะไรออก?”

          “ถ้านายมีอายุยืนยาวเป็นร้อยเป็นพันปีแบบฉัน นายไม่มีทางจำทุกช่วงเวลาได้อย่างแม่นยำหรอก”

          “แล้ว…? ฉันต้องทำตามที่นายบอกเท่านั้นเหรอ? แล้วถ้าเกิดทุกอย่างเปลี่ยนไปล่ะ ถ้าฉันไม่ใช่เป้าหมายของพวกนั้นล่ะ?”

          “งั้นก็ถือเป็นเรื่องดี” ดันเต้ยิ้มแฉ่ง “นายก็คิดเสียว่าการโอบอุ้มเมล็ดพันธุ์ปีศาจเป็นการรักษา”

          เมื่อพูดถึงการรักษามิวก็นึกน้อยถึงความเจ็บปวดที่ผ่านมา ไม่น่าเชื่อว่าการที่น้องชายไม่แข็งตัวจะสร้างบาดแผลทั้งทางกายและใจได้มากขนาดนี้

          ครั้งหนึ่งมิวเคยเข้ารับการรักษาด้วยการฝังเข็ม ไอ้แท่งเหล็กเล็กๆยาวๆนับร้อยทิ่มไปทั่วร่างกาย ถึงมันจะไม่ได้เจ็บจนทนไม่ไหว ทว่าก็สร้างความอึดอัดและทรมานจิตใจ ตลอดช่วงเวลาที่ไอ้เข็มนั่นอยู่ฝังอยู่ในเนื้อตัว มิวทำแบบนั้นอยู่นานหลายเดือนกระทั่งมั่นใจว่าไม่หายจึงล้มเลิก

          ยังมีการใช้ไฟฟ้ากระตุ้นตามเส้นประสาท การใช้ปลิง กรีดเลือด ความร้อนหรืออุณหภูมิเย็นจัด  และอื่นๆที่เสี่ยงอีกมากมาย บางวิธียังทิ้งร่องรอยตราบจนวันนี้

          รวมถึงบาดแผลทางจิตใจที่ต้องดื่มหรือกินอะไรพิสดาร และความเครียดสะสม ทั้งหมดให้ผลเป็นศูนย์จนกระทั่งดันเต้นำความฝันสุดแสนวิเศษมาให้

          คงเหลือแค่เวทมนตร์เท่านั้นที่มิวยังไม่ได้ลอง หากไม่นับการทำบุญกับทรงเจ้า

          “หรือนายยังอยากให้ใช้วิธีตามสืบแบบเดิมก็ได้ เสียเวลาไปกับเบาะแสที่ไม่เคยได้รับเพิ่ม ตามหาคนที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน และมาลุ้นว่าเขาจะช่วยหรือเปล่า” ดันเต้ยังคงข่มขวัญอย่างต่อเนื่อง “สุดท้ายถ้าล้มเหลวขั้นใดขั้นตอนหนึ่ง ก็เท่ากับเสียเวลาที่ไม่รู้ว่าจะนานกี่ปีกี่ชาติไปโดยเปล่าประโยชน์”

          ฟังก็รู้ว่าดันเต้กำลังกระแนะกระแหน แต่ที่มิวไม่รู้คือ… ปีศาจนิสัยเหมือนคนด้วยเหรอ

          “ถ้าวิธีที่ฉันบอกแค่สามเดือนเห็นผลชัดเจน” ดันเต้ยักไหล่

          “แน่ใจใช่ไหมว่าวิธีนี้ของนายจะทำให้ฉันหายแน่นอน” มิวลังเล

          “ชัวร์! ถึงฉันจะไม่ค่อยได้ลงตราปีศาจใส่มนุษย์บ่อยก็ตาม แต่ฉันรู้ดีว่ามันทำอะไรได้บ้าง” ดันเต้ไม่ลดละความพยายามเจาะเกราะป้องกัน และลดแรงต่อต้านในจิตใจของมิว “นายแค่รับเมล็ดพันธุ์ของฉันไปฟูมฟักแค่สามเดือน เผลอแป๊บเดียว นายไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าชีวิตได้กลับไปเป็นปกติแล้ว”

          สามเดือนเพื่อยุติความทุกข์ทรมานในจิตใจมานานหลายปี หากคำนวณทุกอย่างแล้วก็นับว่าคุ้มค่าพอตัว การแบกท้องโตๆไปไหนมาไหนมันคงไม่ลำบากเท่าไหร่หรอก ในเมื่อร่างกายความเป็นชายของมิวมีความแข็งแกร่งขนาดนี้ อีกอย่างไอ้เมล็ดพันธุ์นั้นคงไม่น่าหนักเกินกว่าแมวหนึ่งตัว

          “ฉันเชื่อใจนายได้ใช่ไหม?” 

          คำถามสั้นๆ ของมิวคือคำถามสุดท้ายก่อนตัดสินใจ กลั่นกรองออกจากก้นบึ้งของจิตใจ เขาพร้อมเสี่ยงกับทุกอย่างหากมันคุ้มค่ามากพอ

          ปีศาจในอุดมคติของมนุษย์ทั่วไปนั้นต้องเจ้าเล่ห์เพทุบาย คิดคดทรยศต่อศรัทธาทุกวินาที แม้ดันเต้จะดูแตกต่างกับภาพจำ ทว่า… ยังไงเขาก็เป็นปีศาจ

          การกระโดดเข้าหาสิ่งอันตรายที่ไม่เคยเจอกับใครสักคน ต้องอาศัยความไว้วางใจอย่างสูง มิวต้องมั่นใจว่าอีกฝ่ายรักษาทุกคำพูด

          “นายเชื่อใจฉันได้แน่นอน” ดันเต้กล่าวอย่างหนักแน่น “เพราะในเมล็ดพันธุ์นั้นมีจิตวิญญาณครึ่งหนึ่งของฉันอยู่ข้างใน ฉันเองก็ต้องไว้ใจและเชื่อใจอีกฝ่ายเหมือนกัน หากเขาคนนั้นเป็นอะไรไปนั่นหมายถึงฉันเองก็อาจต้องพบจุดจบไม่ต่างกัน”

          เด็กหนุ่มลอบกลืนน้ำลาย นอกจากชีวิตตัวเองแล้วยังต้องดูแลชีวิตคนอื่นอีกด้วย

          “ปีศาจส่วนใหญ่รู้ดีว่าหากเมล็ดพันธุ์นั้นเมื่อเบ่งบานออกมาจะให้พลังแห่งการกำเนิดที่ยิ่งใหญ่ แต่ด้วยความเสี่ยงก็ไม่ค่อยมีใครทำกัน”

          “นายหมายถึงไอเมล็ดพันธุ์นั้นมีความสามารถอื่นอีกเหรอ?”

          “ใช่! พวกเราจะนำมันไปให้ลอร์ดเพื่อสร้างปีศาจตนใหม่ขึ้นมาได้ หรือประสาทพรให้แก่มนุษย์ได้หนึ่งข้อ”

          “ประสาทพร?”

          “ขอพรที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เป็นอยู่… ที่เคยเป็น… หรืออาจจะเป็น… ได้หนึ่งอย่าง ยกเว้นสิ่งที่ต้องพัวพันกับกาลเวลา”

          “เหมือนพวกยักษ์ในตะเกียงเหรอ?”

          “จะว่างั้นก็ไม่ผิด” ดันเต้ยืดตัวขึ้นสูงใหญ่ จนเงาพาดผ่านอีกร่าง

          “น่าสนใจ” มิวนึกถึงสิ่งที่ตัวเองจะเสียและได้รับคืนอย่าง่าย เขามองว่าคุ้มค่า… นอกจากโรคบ้านี่จะหายแล้ว ยังได้ข้อพรอีกข้อ ทว่าอีกใจของมิวตะโกนด่าตัวเองอย่างเงียบๆว่า ‘มึงก็เชื่อเขาเนอะ… ไอ้มิว!’

          “ถ้าฉันยื่นข้อเสนอนี้ออกไป ไม่ว่ามนุษย์หน้าไหนก็ตอบรักโดยไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ” ดันเต้ไม่เลิกกดดันเมื่อมองเห็นหนทางบรรลุประสงค์อยู่ตรงหน้า “แค่สามเดือนแลกกับความสุขนิรันดร์ของนาย… หากตีคำว่านิรันดรเป็นตัวเลขยังไมันก็ล้ำค่ามากกว่าไม่ใช่เหรอ?”

          เด็กหนุ่มแทบไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดนาน มิวเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าดันเต้เป็นปีศาจหรือเซลล์ขายของกันแน่ 

          ด้วยวัยวุฒิที่เหนือชั้นกว่าหลายร้อยหลายพันปี รวมกับลักษณะร่างกายสูงใหญ่ ทำให้ผู้ฟังรู้สึกอันตรายหากจะต่อกร และรู้สึกปลอดภัยหากได้รับการปกป้อง

          การระมัดระวังตัวของมิวลดลงเมื่อถูกป้อยอด้วยภาพฝันเหนือสุดขอบจินตนาการ อำนาจล้นเหลือที่ดันเต้เสกสรรปั้นแต่งนั้น ล่อลวงได้แม้กระทั่งคนที่ไม่ค่อยโลภยังหลังกลจนดวงตาลุกวาว

          “แล้วถ้าฉันรับข้อเสนอจากนาย ฉันจะเป็นยังไง? หมายถึงจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง?”

          “ถ้าตราปีศาจถูกเปิดใช้งานท้องของนายจะโตขึ้นความเร็วเป็นสองเท่าของการตั้งท้องปกติของมนุษย์ แต่เมล็ดพันธุ์จะใช้เวลาฟูมฟักแค่สามเดือน เพราะฉะนั้นท้องของนายก็ไม่ใหญ่มาก”

          “ฉันต้องกลายเป็นคนท้องนี่นะ!”

          “ไม่เชิงหรอก นายจะเหมือนคนท้องก็จริง แต่เมล็ดพันธุ์จะไม่ได้เข้าไปอยู่ในท้องของนาย แต่จะสร้างกระเป๋าหน้าท้องคล้ายม้าน้ำตัวผู้” ดันเต้ตั้งใจอธิบายราวกับกำลังดูแลลูกค้าที่เข้ามาซื้อประกันชีวิต “แต่อย่างที่บอกเมล็ดพันธุ์จะเชื่อมโยงสายสัมพันธ์เข้ากับประสาทสัมผัสของนาย ดังนั้นนายอาจจะรู้สึกไม่ค่อยสบายเนื้อสบายตัว เพราะจะรู้สึกเหมือนคนท้องจริงๆ”

          “ละ… แล้วฉันต้องคลอดเองด้วยไหม?” มิวคิดถึงความเจ็บปวดจากคลิปคลอดลูกที่มีพระอาจารย์เคยเปิดให้ดูตอนเด็ก “แล้วมันจะออกมาทางไหน? ไม่ใช่ที่ฉันกำลังคิดอยู่ใช่ไหม?”

          “ไม่!” ดันเต้อดขำกับสีหน้าประหวั่นพรั่นพรึงของมิวไม่ได้ “เมื่อถึงเวลาที่เมล็ดพันธุ์เติบโตเต็มที่ ฉันจะรับรู้แล้วปลดปล่อยมันออกให้ด้วยการเสพสังวาสเป็นครั้งสุดท้าย”

          “บ้าฉิบ! ฉันต้องกลายเป็นเครื่องมือบำเรอกามของนายจนกว่าไอ้เมล็ดนี้มันจะโตเต็มที่สินะ”

          ถึงจะฟังดูไม่แย่เท่าไหร่แต่มิวก็คิดภาพตัวเองเป็นเมียของใครไม่ออก อันที่จริงชายหนุ่มไม่เคยคิดถึงตำแหน่งนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ

          “เมื่อเมล็ดพันธุ์กักเก็บพลังได้มากพอมันจะปลดปล่อยตัวเอง แล้วครรภ์เทียมจะแยกออกจากตัวนายเอง”

          “มันแบบ… ไม่มีเลือดหรือแบบ ร่างกายของฉันต้องฉีกขาดอะไรไหม? ฉันเห็นในหนังเอเลี่ยนที่มันต้องแหวกอกออกมาอะไรแบบนั้น”

          “ไม่เลย! ความเจ็บปวดเดียวที่นายจะได้รับก็คือตอนฉันสอดองค์กำเนิดของฉันเข้าในตัวนาย แต่ฉันมั่นใจว่านั่นคงไม่ใกล้เคียงกับคำว่าเจ็บปวดด้วยซ้ำ”

          ความทะลึ่งตึงตังไม่อาจสยบความว้าวุ่นของมิวได้หมด มิหนำซ้ำมันยังทำให้จินตนาการของเขาเตลิดไปยังสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควร

          “นายทำให้ฉันกลัว”

          “เวลานั้นมาถึงสีหน้านายจะไม่ใช่แบบนี้แน่นอน” ดันเต้ยักคิ้วเฝ้ามองอีกฝ่าทำท่าทางขยะแขยง 

          ปีศาจคิวบัสเฝ้ามองใบหน้าแดงระเรื่อของมิวหนุ่มไม่ลดละ เขารู้สึกว่าความบริสุทธิ์เป็นความน่ารักที่พบเจอได้จากมนุษย์เพียงเท่านั้น

          ผิดกับมิวที่เริ่มถูกมลทินครอบงำ จิตใจเริ่มละโมบและหื่นกระหาย ดวงตาของเขาถมึงทึง สันกรามอ้าค้าง จมูกยับย่น

          จินตนาการในหัวยังไม่เด่นชัดเท่าไหร่ ทว่าก็เห็นภาพเค้าลาง มิวพลันคิดว่าหากมีหลักสูตรหรือตำราสอนเรื่องพวกนี้มาก่อนก็คงดี เขาจะได้รับมือกับมันได้อย่างแม่นยำ

          “เฮ้! รู้ไหมว่าฉันอาจเป็นสิ่งแปลกใหม่และแปลกหน้าสำหรับนาย” ดันเต้โปรยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา “แต่แค่มองแววตานายฉันก็รู้ว่านายกับฉันเราเหมือนกันมากกว่าที่คิด นายเป็นเด็กกำพร้าส่วนฉันก็ไม่มีพ่อแม่ ความรู้สึกโดดเดี่ยวท่ามกลางผู้คนมากมายนั้นน่ะ ฉันเข้าใจนายดีนะมิว”

          “เมื่อไหร่นายจะเลิกอ่านใจฉัน”

          “ฉันเปล่า! ความคิดของนายยุ่งเหยิงเกินกว่าจะอ่านได้ แต่สายตาของนายตอนมองฉันมันบอกทุกอย่างแล้ว”

          เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำหลุบสายตาลงต่ำ

          “หลังจบเรื่องนี้แล้ว… ถ้านายลองขอพรให้ครอบครัวกลับมา มันอาจจะเป็นจริงก็ได้นะ”

          จังหวะรบเร้าของดันเต้ผ่อนคลายลงเมื่อมั่นใจว่าเหยื่อในมือไม่มีทางหนีไปไหนแล้วแน่นอน เขาพยายามนิ่งให้มากขึ้นเพื่อรอจังหวะช้อนปลาตัวน้อยขึ้นจากน้ำ

          “ครอบครัวเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนควรมีไม่ใช่เหรอ?”

          ภายนอกร่างกายที่สงบนิ่งข้างในกลับตื่นเต้นจนเกินจะควบคุม “ตกลง! ฉันจะยอมทำตามที่นายบอก”

          คำยืนยันโพล่งออกมาจากริมฝีปากหนานุ่ม มิวรีบตัดสินใจเพราะรู้ว่าขืนช้ากว่านี้ จิตใจอีกด้านจะยื้อยุดฉุดเขาไปอีกทาง

          “แล้วแบบ… ฉันต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง?” มิวอึกอัก “หรือต้องรอฤกษ์ยามอะไรไหม?”

          “ไม่ต้องเตรียมตัว! ไม่ต้องรอ! พวกเราสามารถเริ่มทำกันได้เลย”

          “อย่างนั้นเหรอ?” มิวบีบมือแน่น พยายามกดความหวั่นไหวซ่อนลงไปให้ลึกสุดของจิตใจ

          “นายแค่เตรียมใจก็พอ เพราะฉันต้องใช้อีกร่างเพื่อทำพิธี”