C H A P T E R 1 Harlan Gun (2)

แน่นอนว่าคนที่ดูตื่นเต้นมากกว่าฉันถึงสองเท่าตอนเห็นรูปที่ปืนถูกเพื่อนแท็กมาชัด ๆ ก็ยัยสองคนนี้นี่แหละ ดวงตานี่เป็นประกายคล้ายลูกแก้วต้องแสงไฟเหมือนกันเด๊ะ ส่วนยัยเบลมันดูรูปไม่ถนัดหรือยังไงไม่รู้ แย่งโทรศัพท์ไปจากมือฉันเลยล่ะจ้ะ สงสัยเรื่องปากท้องคงกลายเป็นเรื่องไร้สาระไปแล้วล่ะฉันว่า

แต่ฉันไม่นะ

ยังหิวเหมือนเดิม

มื้อเช้ากินแค่นมกับขนมปัง เพราะสาย

“หูยยยยย หล่ออ่า แบบว่าน่าลากเข้าห้องเก็บสมบัติมากเลยอะแก๊ ตอนแกเล่าให้ฟังฉันก็พยายามจินตนาการถึงความหล่อของปืนตามไปด้วยนะแต่มันถึงภาพไม่ออก จนมาเห็นด้วยสองตาของตัวเองนี่แหละ คือว้าว มากเว่อร์” เบลจีบปากจีบคอพร่ำเพ้อ มองดูแล้วน่าหมั่นไส้และตลกไปในคราวเดียวกัน

 อาการนี้คงจะลืมไปจริง ๆ นั่นแหละว่าตัวเองกำลังหิวข้าวอยู่ “ว่าแต่ทำไมปืนถึงเล็ดลอดจากสายตาเรดาห์ของฉันไปได้ล่ะเนี่ย ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนเลย ในเพจของมอก็ด้วย” ยัยเบลยืนกอดอกทำหน้าครุ่นคิดจริงจังหนักมาก คือเพจของมอมีกี่เพจยัยนี่กดติดตามหมด

บางทีฉันยังอาศัยใบบุญจากคุณนายเบลเลย

ส่วนอีกคนก็...

“ชื่อโหดแต่หน้าตาไม่โหดตามชื่อเลยอ่าแก ปืนหล่อมากแบบมากจริง ๆ ขอฉันสมัครเป็นเอฟซีคนคิ้วท์ ๆ อย่างปืนได้ปะพริกหวาน” ยัยแจนหันหน้ามาถามฉันอย่างมีความหวังขั้นสุด คือการจะสมัครเป็นเอฟซีใครต้องถาม ต้องขออนุญาตกันด้วยเหรอ แล้วฉันก็ไม่ใช่ผู้จัดการส่วนตัวเขาสักหน่อย

“แกดูจำนวนคนกดติดตามดิแจน อย่างเยอะอะ”

“เออ ฮอตฉ่า”

“นี่พวกแกไม่หิวข้าวกันแล้วเหรอ เที่ยงกว่าแล้วนะ” ฉันเลิกคิ้วเอียงคอและกอดอกมอง อาศัยจังหวะที่ยัยปลากระดี่เห็นคนหล่อแล้วน้ำไม่หิว ข้าวไม่อยากกะทันหันสองคนเงยหน้าบาน ๆ ขึ้นมาจากหน้าจอแล้วฉกมือถือหย่อนใส่กระเป๋าตามเดิม กวาดตามองรอบห้องเรียนปรากฏว่าเพื่อนร่วมคลาสร่วมร้อยคนหายกันไปหมดแล้ว เหลือแค่พวกเราสามคนแค่นั้นที่ยังปักหลักอยู่ที่เดิม

“หิวสิ” แจนตอบ

 “แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันมีมากกว่า” ยัยเบลเสริมยัยแจนแล้วพากันหัวเราะคิกคักหลังตบมุก รับส่งจังหวะกันได้ ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋ามาคล้องไหล่ ควงแขนฉันคนละข้าง พร่ำเพ้อหลงละเมอถึงความหล่อน่ารักน่าลากของปืนไม่หยุดปากไปตลอดทาง แถมยังมีแวะมาอวยฉันอีกว่าโชคดีได้โชคสองเด้งงั้นงี้

 ฉันเลยรับมุขด้วยการจ้าลากยาวทะลุดาวอังคารไปเลย ซึ่งแน่นอนล่ะว่าฉันประชดยัยสองคนที่เดินขนาบข้างฉัน คุยเสียงจุ๊กจิ๊ก กระซิบไม่ได้หยุดจนกระทั่งถึงร้านป้านี ร้านอาหารตามสั่งสารพัดเมนูขวัญใจของชาวคณะนักศึกษาที่ตั้งอยู่หลังมอ คำว่าปืนจึงหายไป

“คนแน่นมาก จะได้กินตอนไหนเนี่ย โต๊ะนั่งก็ไม่รู้ว่ามีรึเปล่า” ขอพื้นที่บ่นหน่อยเถอะ มองจากด้านนอกเข้าไปด้านในนี่เห็นแต่หัวคนให้ดำอะ คือความอดทนในการรอฉันมีนะ แต่บางทีถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากรอ

 แล้วคือใครได้มากินร้านนี้นะร้อยทั้งร้อยติดใจจนต้องวกกลับมาซ้ำอีกจนนับครั้งไม่ถ้วนทั้งนั้น เพราะนอกจากจานใหญ่ ให้เยอะแล้วยังอร่อยถูกปาก ราคาไม่แพงด้วย และส่วนใหญ่ลูกค้าที่เข้ามากินคือมากันแบบปากต่อปาก รุ่นสู่รุ่น

“ลองเข้าไปดูก่อนน่าพริกหวาน ถ้าไม่มีโต๊ะเราค่อยย้ายไปกินร้านอื่น อีกอย่างกว่าพวกเราจะเข้าเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้ก็ตอนบ่ายสองโมงสิบห้าโน่นแน่ะ มีเวลารอเหลือเฟือ” คุณนายเบลจีบปากจีบคอทั้งที่ตอนแรกเลยบ่นอาจารย์ว่าปล่อยช้า หิวข้าวจะแย่ แล้วก็เหมือนจะลืมไปเมื่อเห็นรูปปืน

เวลาเพิ่งจะผ่านไปแค่ไม่กี่นาที ดูเพื่อนฉันตอนนี้สิ ดูออกแหละว่าหิวข้าว แต่ก็ยังดึงดันจะรอโต๊ะที่นี่ แล้วก็โน่น เดินนำหน้าฉันกับยัยแจนเข้าไปด้านในโน่นแล้ว

คือต่อให้คนเยอะแค่ไหนก็จะไม่ล้มเลิกความตั้งใจถ้าไม่ถึงที่สุดจริง ๆ เพราะนางบ่นว่าอยากกินผัดกะเพราหมูกรอบของร้านป้านี ตั้งแต่ออกมาจากตึกคณะแล้ว ส่วนฉันกับยัยแจนแม้จะลอบมองหน้ากัน ส่ายหน้าเบา ๆ แต่เพื่อนว่าไงก็ว่าตามกันอยู่ดี ถึงแม้ร้านข้าวราดแกงที่อยู่ข้างกัน และร้านก๋วยเตี๋ยวหมูอบ ข้าวอบหม้อดินในฝั่งตรงข้ามคนจะน้อยกว่านี้เยอะมากก็ตาม

“นั่นไง! โต๊ะนั้นลุกแล้วเบล” แจนชี้มือไปทางโต๊ะติดกับลำคลองเล็ก ๆ ที่คนตรงนั้นกำลังทยอยลุกออกจากโต๊ะไม้หลังจ่ายเงินป้าเจ้าของร้านที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นคนเก็บเงินแทนการผัดอาหารเสร็จไปทีละคนสองคน คือที่นี่ต้องอาศัยความไวของทั้งสายตาและการเดินเร็วเช่นเดียวกับการหาที่นั่งในโรงอาหาร และตาม Food Court ของห้างสรรพสินค้าในช่วงตอนพักกลางวัน