Chapter 1.2

Nakabukas ang ilang botones ng pang-itaas na damit ng lalaki, dahilan upang lumantad sa kanyang harapan ang malapad ay mabuhok nitong dibdib.

Sa madilim at malabong liwanag, buong pagtitiwalang humakbang ang lalaki patungo kay Dianna Fuents gamit ang mahahaba nitong binti.

Gumapang ang takot sa dibdib ni Dianna, unti-unti siyang umatras. "Huwag, huwag kang lumapit..." Pakiusap niya rito.

Ngunit hindi nakinig ang lalaki, bakus ay mas lalo pa itong lumapit kay Dianna hanggang sa sumiksik na ang babae sa pinakasulok. Sa pahinto nito ay hinawakan niya si Dianna sa baba at bahagya itong pinisil. "Tatakas ka pa rin ba?"

Nagbaba ng tingin si Dianna, pinipilit ang kanyang sarili na umiling dahil sa takot. "Hindi, hindi ako tatakas."

Pinisil ng madiin ng lalaki ang kanyang baba, pinipilit siyang i-angat ang kanyang ulo. Hinaplos nito gamit ang sariling hintuturo ang pang-ibabang labi ng baba.

Dianna, don't you ever try to sneak away from me. Because you can't, kahit mamatay ka, tanging sa kama ko ka lang pwedeng mamatay."

Namula sa galit ang mukha ni Dianna dahil sa lumalabas na salita sa bunganga ng lalaki. Wala siyang magawa kundi umiyak at sarilihin ang galit na nararamdaman.

Wala siyang pagpipilian kundi pigilan siya; kung haharapin niya ito nang direkta, pagdurusa lang ang aabutin niya. Mas mabuting magpanggap na sunud-sunuran upang maiwasan ang masaktan.

Upang magmukhang mas sunud-sunuran, ibinaba niya ang kanyang mga mata, at tumulo ang mga luha sa kanyang mga pisngi.

"Bakit ka umiiyak?" Ibinaba ng lalaki ang kanyang ulo, mariing kinagat ang kanyang mga labi habang pinipigilan ang kanyang pagkabalisa, ang kanyang boses ay paos at pilit. "Talaga bang ayaw mo akong makasama?"

Ipinikit nang mahigpit ni Dianna ang kanyang mga mata at hindi nagsalita, ang kanyang mahaba at basang mga pilikmata ay bahagyang nanginginig.

"Sino ang gusto mong makasama kung ganoon?? Sino ang gusto mong makasama? Hmm?" Kinurot ng lalaki ang kanyang pisngi, bahagyang namumula ang kanyang mga mata, at tiningnan siya nang masakit. "Buksan mo ang iyong mga mata at tumingin ka sa akin kapag nagsasalita ka!" Utos nito.

"Hindi, wala akong gustong makasama!" Iminulat ni Dianna ang kanyang mga mata na nanginginig, tumitingin sa lalaki sa kanyang harapan na may mga luhang nagbabadyang pumatak, ang kanyang boses ay halos hindi marinig dahil sa paghikbi, "Mr. Montereal, wala akong gustong makasama, parang awa mo na, pakawalan mo na ako, pwede?"

Nagmakaawa siya nang mahina, umaasang magpapakita ito ng kaunting habag.

Ipinulupot ng lalaki ang kanyang braso sa kanyang baywang, itinaas siya gamit ang isang braso, at kinagat ang kanyang leeg nang may pagpipigil, ang kanyang boses ay mahina at paos. "'I want to be with you, Trevion Montereal', that's what I want to hear from you, Dianna. Do you understand?"

Nag-alangan sandali Dianna, pagkatapos ay sinabi niya nang mahina, "si Trevion Montereal ang nais kong makasama..."

Sa ilalim ng presyon ng malakas na aura ng lalaki, wala siyang pagpipilian kundi ang magpaubaya.

Nagdilim ang tingin ng lalaki, at mabilis siyang binuhat papunta sa silid nito, itinulak siya pababa nang may pagmamadali at marahas, ang kanyang mahahabang daliri ay bumaon sa balat niya. "Nakasama mo na ba siya rito?"

"Ah!" Bulalas ni Dianna.

"Ms. Dianna! Ms. Dianna!" Nag-aalalang tawag ni Pamela, ang assistan. "Ms  dianna, anong nangyari? Binabangungot ka ba?"

Gulat na nagising si Dianna, ang kanyang mga mata ay namilog, marahas na nagtaas-baba ang kanyang dibdib.

Nang marinig ang tawag, agad na lumapit ang flight attendant upang magtanong, "Ma'am, masama po ba ang inyong pakiramdam?"

Lumunok nang mariin si Dianna, tuyo ang kanyang lalamunan, at ikinaway ang kanyang kamay, "Okay lang ako, salamat." Pagkatapos ay humarap siya kay Pamela at sinabing, "Okay lang ako, Pam. Siguro hindi lang sapat ang tulog ko kagabi dahil nagpuyat ako kaka-revise ng script."

Ang script  revision na sinasabi niya ay isa lamang dahilan; dahil ang totoo, hindi siya nakatulog buong gabi dahil alam niyang pupunta siya sa bansang matagal na niyang nilisan.

Pagkatapos sumakay sa eroplano, sa wakas ay nakatulog siya, ngunit pagkatapos ay nagkaroon siya ng isang kakila-kilabot na bangungot—o mas tamang sabihin na isa itong tunay na karanasan—na gumising sa kanya at hindi na siya nakatulog muli.

Lumapag ang eroplano sa NAIA international Airport ng 5:35 p.m. Hapon na ngunit ganoon pa rin ang sinag ng araw.

Bagama't maliwanag pa sa kabila ng oras, naroon pa rin ang senyales na malapit ng gumabi. Katulad na lang ng kalangitan sa hilagang bahagi, pula. Kasing parang ugali ng isang taong matagal na niyang nais burahin ngunit hindi niya magawa-gawa. Si Trevion Montereal, ang ikatlong lalaking anak ng pamilyang Montereal.

Maraming tao sa Bulacan ang natatakot kay Trevion Montereal, at si Dianna Fuentes ay mas natatakot sa kanya kaysa sa sinuman. Sa labis niyang takot ay hindi siya kailanman naglakas ng loob na muling tumapak sa bansang Pilipinas sa loob ng limang taon.

Ang kanyang pagbabalik sa bansa sa pagkakataong ito ay lubos na dahil sa pangangailangan; napilitan siya, tulad noong walong taon na ang nakalipas nang napilitan siyang pumasok sa binabantayang gusali kung saan siya nakatira, at kalaunan ay napilitan siyang makipag-ugnayan sa kanya sa loob ng tatlong taon.

Limang taon ang nakalipas, nang kumuha siya ng kutsilyo i*****k kay Trevion. Kahit na alam niyang isinasakripisyo niya ang kalahati ng kanyang buhay, pinilit niya pa rin para lang makalaya sa lalaking iyon.

Dapit-hapon nang mangyari iyon, at nang nagtagumpay siya ay nilingon niya si Trevion Montereal na nakatayo sa puno ng pine tree. Habang papalayo ang sinasakyan niyang jeep noon ay unti-unti ring kinakain ng dilim ang kinaroroonan ng lalaki dahilan upang magmistula itong demonyong nakatayo sa dilim.

"Dianna, pinapalaya lang kita sa pagkakataong ito. Kapag umalis ka, huwag na huwag kang magpapakita sa akin..." Sinabi pa nito.

"Thank you, Mr. Montereal, makasisiguro kang hindi na ako magbabalik. Hinding-hindi na ako muling tutuntong sa bansang ito. Kahit pa buhay ko ang kapalit."

Ngunit sinira niya ang kanyang pangako, at pagkalipas ng limang taon, heto siya muli. Nagbabalik sa bansang sinumpa niyang hindi na babalikan pa.