บทที่ 3

"ขอโทษนะคะทางเราจะเปลี่ยนอาหารให้ แต่ลูกค้าก็ต้องจ่ายค่าอาหารเอง"

"อะไรวะไหนมึงบอกจะพากูมากินฟรีไง" เพื่อนอีกคนที่มาด้วยกันกระซิบถาม

"เดี๋ยวค่อยหาวิธีใหม่" คลับแห่งนี้รองรับลูกค้าได้เยอะมาก พนักงานเลยจำไม่ได้ว่าคนไหนที่เคยมีปัญหา แถมครั้งนั้นคนที่เข้ามาเคลียร์ก็ไม่ใช่ข้าวปุ้นด้วยเลยไม่รู้ปัญหานี้

"ทำไมถึงไม่ทวนเมนูให้แน่ใจก่อน" ข้าวปุ้นเรียกพนักงานคนนั้นมาตำหนิ เพราะถ้าจะไม่พูดเลยก็ไม่ได้

"ทวนแล้วค่ะ แต่พอยกอาหารมาลูกค้าบอกไม่ได้สั่ง"

"ช่างมันก่อนไปบอกพ่อครัวจัดอาหารมาเปลี่ยนให้ลูกค้า"

"ค่ะ"

ข้าวปุ้นมองไปดูลูกค้ากลุ่มนั้นเธอเชื่อพนักงานของตัวเอง แสดงว่าลูกค้ากลุ่มนั้นต้องมีปัญหาแน่

"สวัสดีค่ะเสี่ย คิดว่าเสี่ยจะไม่มา" เวลาเดียวกันนั้นหน้าคลับ เด็กที่รอรับแขกจำเสี่ยกระเป๋าหนักคนนี้ได้เลยรีบเข้ามาต้อนรับ "วันนี้ห้องพิเศษไม่ว่างแล้วค่ะ คราวหลังเสี่ยโทรมาหาจอยก่อนก็ได้นะคะ"

"ไม่เป็นไรฉันจะนั่งโต๊ะข้างนอก" งานก็เยอะแต่ยังปลีกตัวมาที่นี่ได้ คำตอบที่ให้กับตัวเองเวลานี้คือแค่จะมาดูงานเพื่อไปปรับใช้กับสถานบันเทิงของตัวเองที่กำลังจะเปิดตัว

"ถ้างั้นตามจอยมาทางนี้เลยค่ะ"

หลังจากที่อาหารถ้วยใหม่มาบริการ ข้าวปุ้นก็พยายามจับตามองลูกค้ากลุ่มนั้น และก็เห็นสิ่งผิดปกติ เธอเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเป็นคลิปวีดีโอไว้

"เฮ้ยทำไมอาหารถึงมีแมลงลงไปวะ"

และมันก็เป็นแบบที่ข้าวปุ้นคิด ลูกค้ากลุ่มนี้วางแผนจะเข้ามากินฟรีนี่เอง แสดงว่าเคยทำแบบนี้มาแล้ว

"พ่อครัวเพิ่งทำเสร็จให้ใหม่ๆ เลยค่ะไม่มีทางที่แมลงจะลงไป"

"หนูมาดูนี่" ลูกค้าคนนั้นตักแมลงที่ตัวเองเพิ่งวางลงขึ้นมาให้กับพนักงานเสิร์ฟเห็น

"ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะ"

"ฉันว่าไปเรียกเจ้าของมาดีกว่า"

"ไม่ต้องไปเรียกหรอก" ข้าวปุ้นเดินตรงเข้ามาตอนที่ลูกค้าถามหาเจ้าของที่นี่ "ฉันขอเชิญพวกคุณออกไป" ตอนนั้นข้าวปุ้นกระซิบบอกพนักงานให้ไปตามบอดี้การ์ดของร้านเข้ามา

"อ้าวทำไมพูดหมาๆ แบบนี้ล่ะ"

"คุณจะให้ฉันเอาหลักฐานออกมาให้ดูใช่ไหมคะ"

"หลักฐานอะไรวะ"

"เรื่องนี้ฉันสามารถเอาผิดพวกคุณได้นะ" ข้าวปุ้นหยิบโทรศัพท์ออกมากำลังจะส่งให้ลูกค้าได้ดูว่าเธอถ่ายคลิปไว้แล้ว แต่ลูกค้าก็ปัดโทรศัพท์ของเธอตกก่อน "คุณทำอะไร!"

"ถือไม่ระวังเองมาใส่ร้ายคนอื่น"

ตอนที่ข้าวปุ้นกำลังโน้มตัวลงไปจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มือของมันก็เอื้อมไปหวังจะแตะสะโพกของเธอ

ตุ๊บ!! โครม~ เก้าอี้ที่ลูกค้าคนนั้นนั่งอยู่กระเด็นล้มลงไปตามแรงถีบ

"โอ๊ย อะไรวะ!" มันลุกขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นลูกค้าที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ กัน แต่ยังไม่ทันได้มีเรื่องกันมากกว่านั้นบอดี้การ์ดของทางร้านก็รีบเข้ามาลากลูกค้าคนที่โวยวายออกไปข้างนอกก่อน

"เสี่ยเป็นยังไงบ้างคะ" จอยที่นั่งเอ็นเตอร์เทนเสี่ยอยู่รีบลุกขึ้นมาดูตอนบอดี้การ์ดเคลียร์พื้นที่แล้ว

"ไม่เป็นไร"

"กลับไปนั่งที่เดิมกันเถอะค่ะ"

ข้าวปุ้น​ไม่รู้ว่าตอนนั้นทำไมเสี่ยเจ้าของโรงแรมนั่นถึงได้ถีบลูกค้าจนกระเด็น เธอไม่เห็นเลยไม่ได้ขอบคุณ แต่เขาคงไม่ต้องการคำขอบคุณหรอกเพราะตอนนี้เดินไปนั่งกับเด็กคนนั้นแล้ว

หลังจากที่เธอหันหลังให้อัคคีก็มองตาม เขาแปลกใจทำไมเธอถึงไม่เข้ามาหาอีก ก็ในเมื่อเธออยากเข้าหาเขาไม่ใช่เหรอ อุตส่าห์เปิดโอกาสให้แล้วนะเนี่ย

แต่อัคคีก็อยู่ที่นี่นานไม่ได้ พรุ่งนี้มีงานเลยต้องกลับก่อน

เลิกงานของคืนนั้น.. ด้วยความเคยชินเธอขับรถตรงกลับบ้านจนลืมเลยว่าต้องไปรอรับชุด

ห้องของข้าวปุ้นอยู่โซนห้องคนรับใช้ เธอถูกย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่คุณท่านเสียไป ส่วนคุณทรงอัปสรก็ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ ก่อนหน้าเธอก็ถูกเลี้ยงดูเหมือนลูกสาวคนหนึ่งแต่พอหมดที่พึ่งก็เป็นแบบที่เห็น

ด้วยความเหนื่อยล้ากลับมาถึงข้าวปุ้นก็หลับเป็นตาย แต่มาตื่นอีกทีตอนที่มีคนเคาะประตูห้องรัวๆ

"ใครคะ"

"คุณผู้หญิงบอกให้มาเอาชุด"

"ชุด?" ตายแล้วลืมได้ยังไงเนี่ย ข้าวปุ้นหันไปดูนาฬิกาว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว ถ้าไปรับชุดกลับมาคงไม่ทันแน่

เธอเลยรีบออกมาแจ้งว่าลืมแวะเอาชุด

"อะไรนะ สิ่งสำคัญขนาดนั้นทำไมเธอถึงลืม รู้ไหมว่าคืนนี้เป็นงานเลี้ยงบริษัทของสามีฉัน"

"ข้าวขอโทษค่ะเดี๋ยวข้าวจะออกไปเอามาให้ตอนนี้เลย" ตอนนี้เธอยังคงอยู่ในชุดนอน เพราะไม่มีเวลาแม้แต่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า

"ไม่ทันแล้ว เธอเอาชุดไปให้ฉันที่โรงแรม"

"โรงแรมอะไรคะ"

"โรงแรมอัครเทวี" ก็คือโรงแรมอัครเทวีทรัพย์นั่นแหละคนส่วนมากจะเรียกแค่นั้น

"ค่ะ" จะกลับเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไม่ทันแล้ว ไปมันชุดนี้เลยแล้วกัน

เธอต้องฝ่ารถติดมาที่ร้านซักแห้ง เพื่อมารับชุดแล้วก็ต้องไปส่งคุณผู้หญิงที่โรงแรมอีก

หลังจากที่ได้ชุดแล้วข้าวปุ้นก็ขับรถตรงไปทางโรงแรม กว่าจะมาถึงตอนนี้ก็ค่ำมืดมากแล้ว ถ้าจะไปทำงานก็คงไม่ทัน

>>{"ชุดมาแล้วค่ะ"} ข้าวปุ้นโทรไปแจ้งเผื่อว่าท่านจะให้คนออกมาเอาชุด

{"มาแล้วก็เอาเข้ามาให้ฉันสิ อยู่ห้องรับรองแขกของโรงแรม"}

>>{"แต่ว่าข้าว.."}

{"จะแต่อะไรล่ะ อีกนิดเดียวฉันก็สายแล้ว"}

หวังว่าทางโรงแรมคงให้เข้านะ โอ๊ยอยากจะบ้าตายช่วงนี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ข้าวปุ้นนำชุดนั้นมากอดแนบกับตัวเองแล้วก็รีบเดินเข้าไปในโรงแรม ที่ต้องกอดชุดไว้เพื่อให้ปิดบังชุดนอนที่เธอใส่อยู่ด้วย

"คุณลูกค้า?" ไม่เคยมีใครใส่ชุดนอนเข้ามาในโรงแรมพนักงานต้อนรับเลยงงนิดหน่อย

"ฉันเอาชุดมาให้เจ้านายค่ะ ท่านบอกว่าอยู่ห้องรับรองแขก"

"อ๋อเชิญทางนี้เลยค่ะ" ข้าวปุ้นจำพนักงานคนนี้ได้ แต่พนักงานคงจำเธอไม่ได้ ถ้าจำได้ก็แปลกดูสาระรูปตัวเองสิคนละเรื่องกับคืนงานแต่งเลย โอ๊ยหวังว่าคงไม่เจอคนรู้จักนะ

กึก! ชุดในมือร่วงลงพื้นตอนที่เดินสวนกับใครบางคน และเขาคนนั้นก็หยุดแล้วหันกลับไปมองดูว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า

สวรรค์คงไม่ได้ยินคำขอจากเราแน่เลย ทำไมต้องเจอเขาในสภาพแบบนี้ด้วยเนี่ย