Chapter 27 : สิ้นสุดความอดทน (100%)

"พิมก็มีเพื่อนอยู่แค่นี้คือคุณออสติน , คุณเอวาลินและพี่ ๆ ในบริษัท การออกไปเดินเล่นมันก็เป็นแค่ความสุขเพียงเล็กน้อยของพิม ถ้ามันทำให้เฮียไม่พอใจพิมก็ไม่รู้จะพูดยังไงค่ะ"

"อ๋อ ฉันเพิ่งรู้นะว่าความสุขของเธอคือการออกไปเดินระริกระรี้กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผัวตัวเอง ทำเป็นมาบอกว่ารักฉันอย่างนั้นอย่างนี้แต่ใจจริงก็อยากอยู่กับมันใช่ไหม!" อินหลงแค่นหัวเราะหยันใส่เธอ เมื่อได้ยินว่าหญิงสาวมีความสุขโดยที่ไม่ได้มาจากเขา อินหลงก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจและโกรธจนพ่นคำพูดแย่ ๆ ใส่พิมดาวด้วยความเคยตัว

เพียะ!

พิมดาวตบไปที่ใบหน้าหล่ออย่างหมดความอดทน เสียงฝ่ามือน้อยกระทบแก้มดังก้องไปทั่วห้อง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอฝืนทนต่อฝีปากอันเจ็บแสบของเขาได้ตลอด พยายามคิดในใจเสมอว่าที่เขาพูดจาแบบนี้เพราะเธอไปพรากอิสระจากเขามันเลยทำให้เขาไม่มีความสุข แต่การเอาคำว่ารักของเธอมาดูถูกย่ำยีแบบนี้มันเกินไป

"หยุดพูดจาแย่ ๆ ใส่พิมได้แล้ว!" หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตา ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำจากความโกรธและเสียใจที่ปะทุอยู่ข้างใน เธอตั้งใจซื้อของขวัญวันเกิดมาให้เขาแท้ ๆ แต่กลับมาเหยียดหยามราวกับเธอไม่ใช่คน

"..." คนถูกตบหันมามองหน้าเธอด้วยนัยน์ตาวาวโรจน์ ตอนนี้เขาทั้งสับสนและรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน คิดไม่ถึงว่าพิมดาวจะโกรธถึงขั้นตบเขา เพราะที่ผ่านมาแม้ว่าเขาจะใช้คำพูดแย่ ๆ ใส่ขนาดไหน เธอก็มีแต่ยอมและแอบไปร้องไห้ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เพราะเธออาจจะหมดความอดทนกับเขาจริง ๆ แล้ว!

"ตลอดมา...เฮียจะด่าจะว่าอะไรพิมยอมทุกอย่าง ยอมได้เสมอ เพราะพิมรักเฮีย"

"ถึงเฮียจะไม่รักพิม แต่เฮียก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกความรักที่พิมมีให้เฮียแบบนี้..." หยาดธาราไหลพรั่งพรูออกมาราวสายน้ำ หัวใจของเธอแตกสลายเป็นชิ้น ๆ กระจัดกระจายไปตามร่างกาย

ไม่เหลือแล้วจริง ๆ ความรักความศรัทธาที่เคยมีให้ เขาได้ทำลายมันหมดลงแล้ว!

"เฮียเคยคิดจะถามบ้างไหมว่าพิมไปเจออะไรมาบ้าง...มาถึงก็เอาแต่ด่า ๆ ทำเหมือนพิมไม่ใช่คน และวันนี้พิมไม่ทนแล้ว พิมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!" พิมดาวตะคอกใส่ด้วยหัวใจที่เจ็บร้าว หยดน้ำตาของเธอไหลออกมาไม่หยุด มือไม้ชาจนแทบไม่รู้สึกอะไร...เพราะตอนนี้เขาทำเหมือนกับเธอไม่มีศักดิ์ศรีความเป็นคนและเธอไม่อาจทนอีกต่อไป

"ทนไม่ไหวแล้วเธอจะทำยังไงล่ะพิมดาว จะหนีไปอยู่กับมันงั้นเหรอ!" แม้ว่านัยน์ตาคมกริบจะสั่นระริกแต่เขายังคงสาดคำพูดใส่เธอไม่เลิก

"เฮียจะคิดยังไงก็ช่าง แต่พิมคงทนอยู่ให้เฮียพูดจาแย่ ๆ ใส่ไม่ไหวแล้ว!" มาถึงขนาดนี้แล้ว แม้แต่คำขอโทษสักคำเขายังพูดออกมาไม่ได้เลย ถ้าเขาไม่ได้มีจิตสำนึกและคิดจะเชื่อใจเธอเลยสักนิด เราสองคนก็คงมากันได้ไกลเพียงเท่านี้...

"เอาเลย อยากหนีนักก็หนีไปเลย คงไม่ต้องให้ฉันช่วยสงเคราะห์เก็บเสื้อผ้าให้เป็นเพื่อนหรอกนะ เพราะผู้หญิงแบบเธอมันไม่คู่ควรเลยสักนิด!"

เพียะ!

พิมดาวตบหน้าเขาอย่างแรงเป็นครั้งที่สอง ตอนนี้อินหลงเป็นเหมือนกับใบมีดอาบยาพิษที่ตัดเส้นแบ่งความอดทนของเธอจนขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี ทั้งด่า ทั้งดูถูกเธอสารพัด แถมยังไล่กันซ้ำเหมือนว่าไม่ต้องการจะมีเธอในชีวิต ก็ดีเหมือนกัน เพราะเธอคงทนอยู่กับคนที่ไม่เห็นค่าความเป็นมนุษย์ของคนอื่นอย่างเขาไม่ได้!

"ถ้าคนอย่างพิมมันไม่คู่ควร คน Toxic แบบเฮียก็ไม่สมควรเป็นสามีหรือพ่อของลูกใครเลยด้วยซ้ำ!" หญิงสาวตะคอกใส่อินหลงและปากล่องของขวัญที่มีรูปของเขากับผู้หญิงคนอื่นใส่หน้าอย่างไม่เกรงใจ

เธอหยิบโทรศัพท์และวิ่งหนีออกมาจากบ้านทันทีโดยที่เขาก็ไม่แม้แต่จะรั้งอะไรทั้งนั้น เพราะเขาเป็นคนไล่เธอออกมาเอง

"ไม่ต้องตามฉันมา!" พิมดาวหันไปตวาดใส่บอดีการ์ดที่ทำท่าจะวิ่งตามเธอมาที่ประตูรั้ว แม้ว่าจะเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาจนวิสัยทัศน์พร่ามัวไปหมด แต่เธอก็วิ่งมาเรื่อย ๆ จนออกจากคฤหาสน์ได้สำเร็จ

ไมไหวแล้ว…ไม่อาจทนมองหน้าเขาได้อีกต่อไป เธอพอแล้ว พอแล้วจริง ๆ 

หญิงสาวยืนร้องไห้จนตัวสั่นอยู่หน้าบ้านพลางคิดว่าทำไมเขาถึงเหยียบย่ำเธอได้ขนาดนี้...คำพูดแย่ ๆ ที่แทรกผ่านเข้ามาในโสตประสาทแผดเผาเศษหัวใจที่แหลกสลายให้มลายเป็นผุยผง

"ฮึก ฮือ" พิมดาวเดินร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บริเวณข้างรั้วอย่างเจ็บปวดทรมาน จนกระทั่งมีรถยนต์สีดำคุ้นตาโฉบเข้ามาจอดใกล้ ๆ 

"คุณพิม...เกิดอะไรขึ้นครับ!"

"คุณออสติน..." หญิงสาวเงยหน้ามองตามเสียงและพบว่าชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาคนนั้นคือออสติน หยางนั่นเอง

"พอดีผมจะเอากระเป๋ามาคืน เห็นคุณลืมไว้ครับ" ชายหนุ่มรีบเดินเข้ามาใกล้พิมดาวทันที คราบน้ำตาและความเศร้าหมองในแววตาทำให้เขาเป็นห่วงเธอมาก

"ไม่เป็นไรนะครับ...ขึ้นมาบนรถก่อนนะ" ออสตินประคองร่างเล็กที่ยืนร้องไห้จนตัวสั่นขึ้นมาอยู่ในรถเพื่อความปลอดภัย