Chapter 28 : พิมทำดีที่สุดแล้ว

หลังจากขึ้นมานั่งอยู่บนรถ พิมดาวก็ปล่อยให้หยาดน้ำตาหลั่งรินมาเรื่อย ๆ อย่างไม่อาย ตอนนี้ความเจ็บปวดจากการถูกคนรักเหยียดหยามมันหนักหนากว่านั้นมาก

ไม่เคยคิดว่าเขาจะใจร้ายกับเธอจนวินาทีสุดท้ายเลย...

"ฮึก..." หญิงสาวสะอื้นไห้ไปตลอดทาง หัวใจของเธอเจ็บปวดคล้ายกับถูกมีดนับพันนับหมื่นเล่มกรีดลงไปกลางใจ

ทั้งดูถูกความรักที่เธอมีให้ ทั้งเอ่ยไล่ ทั้งไม่เคยเชื่อใจ ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจ ขัดหูขัดตาน่ารำคาญไปเสียทุกเรื่อง...ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ความรักของเธอก็ไม่เคยมีค่ากับเขาเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที

ตอนนี้คำพูดในวันที่เจอกันครั้งแรกของเขากำลังดังก้องอยู่ในหัวของเธอ

'เธอไม่สมเพชตัวเองบ้างหรือไงที่ต้องมาแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก และเขาคนนั้นก็ไม่มีวันรักเธอน่ะ'

คำพูดอันไร้หัวใจของเขามักจะเป็นจริงเสมอเลยสินะ เพราะตอนนี้เธอสมเพชตัวเองสุด ๆ เลย ทั้งรักเขาจนหมดหัวใจ ทั้งนอนกับเขาด้วยความคิดโง่ ๆ ว่าเขาอาจจะรักเธอตอบในสักวัน

แต่เปล่าเลย เขาไม่มีวันรักเธอเหมือนที่เขาเคยป่าวกระกาศไว้ มีเพียงเธอคนเดียวที่เป็นนังโง่หลงคิดว่าเขาจะเปลี่ยนไป สภาพตอนนี้เลยเหมือนกับดอกไม้ที่ถูกฉีกทิ้งจนยับเยิน

"..." ความรู้สึกเจ็บปวดและสมเพชหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจที่แตกสลาย เธอหลับตาลงและปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินอยู่เงียบ ๆ และออสตินเองก็ไม่ได้ถามอะไรเช่นกัน

ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว เพราะเธอยังไม่พร้อมจะเล่าอะไรให้เขาฟัง แค่นี้เธอก็ดูไร้ค่าพอแรงอยู่แล้ว อย่าให้ใครมารับฟังชีวิตบัดซบของเธอเลย

"รบกวนไปส่งพิมที่บ้านคุณหลี่ทีนะคะ" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ออสตินพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เขาขับรถมุ่งตรงไปยังคฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลจางทันที เพราะเมื่อก่อนก็เคยมาเยี่ยมพวกท่านอยู่บ่อย ๆ จึงคุ้นเคยกับเส้นทางพอสมควร

เขาลอบมองเสี้ยวหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตานั้นเงียบ ๆ พลางครุ่นคิดในหัวว่าเธอไปเจออะไรมา...ทำไมถึงดูเจ็บปวดขนาดนี้ โดนอินหลงพูดจาไม่ดีใส่ หรือถึงขั้นทำร้ายร่างกายหรือเปล่า เธอถึงมีสภาพดูเศร้าหมองแถมออกมาเดินนอกบ้านอีก

แต่เท่าที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก อินหลงน่าจะไม่ทำร้ายร่างกายผู้หญิงนะ แต่ทำร้ายจิตใจน่าจะเป็นไปได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

"..." ถึงแม้จะอยากรู้สาเหตุขนาดไหน แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบไว้เพื่อรักษาสภาพจิตใจของพิมดาว ถ้าเธอไม่สะดวกใจที่จะพูด เขาก็จะไม่มีวันถาม

เขาและเอวาลินคุยกันบ่อย ๆ ว่าอยากจะเป็นเพื่อนที่ทำให้เธอสบายใจที่สุดเวลาอยู่ด้วยกัน เพราะชีวิตเธอน่าสงสารมาก...

ออสตินกับที่บ้านเองก็ทราบเรื่องที่พ่อเธอถูกสั่งเก็บเหมือนกัน เพราะการที่ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลจางจะแต่งใครเข้ามา ต้องมีนัยยะสำคัญแอบแฝงอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าทุกคนก็ไม่มีใครอยากจะแสดงอะไรมาก เพราะมันจะกระทบกับธุรกิจกันหมด

และเขาก็คิดว่าการที่ประกาศแต่งงานอย่างใหญ่โตน่าจะเป็นการกล่าวเป็นนัย ๆ ว่าเธอเป็นคนของตระกูลจาง ใครจะมาทำอะไรก็ย่อมหมายถึงกำลังเล่นกับตระกูลเจ้าพ่อเบอร์ต้น ๆ ของฮ่องกงโดยตรงอีกด้วย

ซึ่งถ้าว่ากันตามตรงชีวิตของเธอก็น่าสงสารและกดดันพอแรงอยู่แล้ว แต่ยังโชคร้ายที่ได้มาแต่งงานกับคนเอาแต่ใจอันดับหนึ่งของฮ่องกงจัดอันดับโดยใครก็ตามที่อยู่รอบตัวมันอย่างไอ้จาง อินหลงอีก

ถ้ากลับกัน...เป็นเธอแต่งงานกับไท่หมิง หรือฟานอี้ พี่ชายทั้งสองของอินหลงแทนที่จะเป็นคนเจ้าอารมณ์อย่างนั้น วันนี้เธออาจจะไม่มีสภาพแย่ขนาดนี้ก็ได้

"ถึงแล้วครับ" ระหว่างที่คิดเป็นห่วงเธออยู่นั้น รถคันงามก็แล่นมาถึงคฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลจางพอดี โดยที่พอเปิดกระจกบอดีการ์ดก็ให้เขาเข้าไปอย่างง่ายดาย เพราะถือว่าเป็นแขกคนสนิทของบ้าน แถมข้าง ๆ ยังมีนายหญิงจางนั่งมาด้วย

"ขอบคุณมากนะคะ"

"ให้ผมเดินไปส่งนะ ขอถือกระเป๋าให้ก็ยังดี..." ออสตินเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น นัยน์ตาของเขาแฝงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด พิมดาวจึงพยักหน้าตกลง และเดินเคียงคู่กับร่างสูงโปร่งเข้าไปในตัวคฤหาสน์

"พิม...เธอเป็นอะไรน่ะ!" ทันทีที่พิมดาวและออสตินปรากฏตัว เกศมณีที่นั่งพักผ่อนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นก็รีบเดินออกมาด้วยความรวดเร็ว เพราะสภาพลูกสะใภ้คนสวยของเธอนั้นดูไม่จืดเอาเสียเลย