Chapter 3 : ข้อตกลง

Rrrr Rrrr

'Shit!' เขาสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่อเห็นว่าปลายสายคือ จาง หลี่หมิง บิดาผู้ทรงอำนาจของเขานั่นเอง

"ครับ" ชายหนุ่มรับสายและก้าวเข้ามาในห้อง VIP พร้อมทั้งปิดประตูให้เรียบร้อย เขาเอียงคอหนีบโทรศัพท์ไว้พลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดและสูบ

 [กลับมาทำหน้าที่ได้แล้ว] เสียงเข้มของหลี่หมิงเอ่ยด้วยความเยือกเย็นเหมือนอย่างเคย

"ผมจะอยู่ที่นี่" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ครอบครัวของเขาโทรมาตามให้กลับบ้าน เพราะตลอดเจ็ด-แปดปีที่ผ่านมา เขาเอาแต่หมกตัวอยู่อเมริกาอยู่ตลอดจะกลับบ้านก็แค่สองสามปีที และทุกครั้งที่กลับไปพ่อกับแม่ก็มักจะคอยขอให้เขากลับมาอยู่ที่บ้านถาวร

แต่เขาตอบว่าไม่ทุกครั้ง...เพราะชีวิตอิสระที่ไม่มีใครคอยจับตาดูทุกฝีก้าวมันดีสุด ๆ

[อีกสามเดือนแกจะต้องแต่งงาน] หลี่หมิงไม่อ้อมค้อมแต่อย่างใด เขาเอ่ยประโยคที่ทำให้ลูกชายคนเล็กต้องตกใจ

"ว่าไงนะ!" ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที นี่มันยุคไหนแล้ว ยังจะบังคับแต่งงานอะไรกันอีก

"ไม่ ผมไม่แต่ง อยากแต่งก็ไปบังคับไอ้ไท่กับไอ้ฟานสิ" ไท่กับฟาน คือชื่อเล่นของพี่น้องอย่าง จาง ไท่หมิง และจาง ฟานอี้ ที่เขาใช้เรียกโดยทั้งสองก็ยังไม่แต่งงานเหมือนกัน

มันเรื่องอะไรที่เขาจะต้องมาแต่งงานคนแรกทั้ง ๆ ที่เป็นน้องคนสุดท้องล่ะ เขายังใช้อิสระในชีวิตไม่เต็มที่เลย ทั้งเพื่อน สังคม การดูแลคลับอย่างอิสระที่เขามีมาตลอดในที่แห่งนี้ก็จะมลายหายไปเพราะต้องไปเป็นเจ้าบ่าวให้เจ้าสาวที่ไหนก็ไม่รู้

ไม่มีทางเสียหรอก...

[ไม่อยากได้แล้วหรือไง...กาสิโนที่ฮ่องกงน่ะ] ประโยคนี้ทำเอาคิ้วหนาเลิกขึ้นด้วยความตกใจ เพราะกาสิโนแห่งนี้เขาเคยพูดไว้ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กว่าอยากจะบริหารที่นี่ แต่ไม่คิดว่าพ่อของเขาจะจำได้

"ไม่อยากได้ครับ อยู่ที่นี่ดีอยู่แล้ว" ให้แลกกาสิโนกับอิสระเนี่ยนะ เขาไม่มีทางยอมแลกหรอก กลับไปอยู่ฮ่องกงใกล้ครอบครัวมันน่าเบื่อจะตาย มีแต่จะทะเลาะกันเปล่า ๆ อยู่ห่างกันแหละดีแล้ว

[ถ้าแกไม่กลับมา ฉันจะตัดอิสระทุกอย่างของแก ไม่ว่าจะเป็นเงิน บัตรเครดิต หรือแม้แต่การสนับสนุนทางธุรกิจในอนาคตทั้งหมด...รวมถึงไนต์คลับที่แกดูแลอยู่ด้วย อย่าลืมสิว่ามันเป็นชื่อฉัน] คำขู่นั้นเหมือนระเบิดที่ทำให้อินหลงแทบลุกเป็นไฟ

"!!!"

"เกินไปหรือเปล่าป๊า ผมไม่ใช่หุ่นเชิดของป๊านะ ผมมีชีวิตของตัวเองก็ดีอยู่แล้ว จะมาบังคับกันให้มันได้อะไรขึ้นมา!" อินหลงโกรธจนกำหมัดแน่น ด้วยความนิสัยเอาแต่ใจและโผงผางของเขาอาจจะทำให้พ่อกับแม่ต้องปวดหัวอยู่หลายครั้ง แต่การตัดอิสระทุกทางมันเกินไปหรือเปล่า

[แกคิดว่าในฐานะลูกชายของตระกูลจางนั้นมีสิทธิ์เลือกงั้นเหรอ...] ประโยคสุดเย็นชาจากหลี่หมิงทำเอาอินหลงสะอึกไปหมด

ใช่แล้ว การเป็นลูกชายในตระกูลมาเฟียมันไม่เคยง่าย ไม่มีสิทธิ์เลือกแม้กระทั่งโรงเรียนที่อยากเรียน สังคมที่อยากอยู่ เพื่อนที่อยากคบ จะไปไหนมาไหนก็ต้องมีบอดีการ์ดคอยเดินตามตลอดเวลาตั้งแต่เด็ก

เขาไร้อิสระมาตั้งแต่เด็กจนถึงอายุ 18-19 ที่ได้ย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยที่อเมริกา...ที่ ๆ เต็มไปด้วยอิสระเพียงหนึ่งเดียวของเขามาตลอดเกือบแปดปี ไม่ต้องออกงานสังคม ไม่ต้องเจรจาธุรกิจ พอเรียนจบก็มาบริหารไนต์คลับแทนคนสนิทของพ่อ

อยู่ที่นี่เขาจะดื่ม จะสูบ จะทำอะไรเท่าไหร่ก็ได้ จะคบกับใครก็ได้...จะนอนกับใครก็ได้ ชีวิตที่ไม่มีพันธะน่ะมันโครตจะดี แล้วตอนนี้ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้จะมาพรากอิสระจากเขาไปเนี่ยนะ

"แล้วไนต์คลับล่ะ กำลังไปได้สวยเลยนะ"

[มีคนที่ไว้ใจได้อย่างวาเนสซ่าอยู่ ฉันก็แค่จะให้เธอกลับมารับตำแหน่งเดิม] 

"หึ...ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วเจ้าสาวของผมเป็นใครกันล่ะ มีหัวนอนปลายเท้าหรือเปล่า" เขาแค่นหัวเราะและพ่นบุหรี่ออกมาอย่างสมเพช ไม่คิดเลยว่าพ่อกับแม่จะบังคับเขาด้วยวิธีโบราณขนาดนี้

[เธอชื่อพิมดาว เป็นลูกสาวของเพื่อนฉัน ตอนนี้เธอกำลังถูกพวกมาเฟียตระกูลอื่นหมายหัว ฉันเลยช่วยเหลือเธอไว้ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฉันกับแม่แกต้องการให้แกกลับมาอยู่ด้วยกัน...] 

[เพราะตอนนี้พวกตระกูลต่าง ๆ มันเริ่มเคลื่อนไหวกันแล้วด้วย มาอยู่รวมกันไว้ดีกว่า...อย่างน้อยอยู่ที่นี่ฉันก็สามารถปกป้องแกได้ ดีกว่าไปตายอยู่คนเดียวที่อเมริกานะ] หลังจากฟังที่บิดาพูดจบเขาก็พอจะเข้าใจสถานการณ์อยู่ เพราะในฮ่องกงและมาเก๊านั้นมีตระกูลมาเฟียมากมายที่คอยจะแทงข้างหลังกันทุกทีที่มีโอกาสอยู่แล้ว

"...แล้วถ้าจะช่วยเธอ ช่วยให้เธออยู่ในสถานะอื่นไม่ได้เหรอครับ ทำไมต้องมาเป็นเจ้าสาวผมด้วย"

[เธอเป็นถึงลูกสาวแห่งจึงศิริพานิช บริษัทเรือขนส่งที่มีชื่อเสียงในประเทศไทย ฉันต้องแต่งเธอให้สมเกียรติ...เพราะไม่ใช่แค่ช่วย แต่ฉันยังซื้อกิจการของเธอทั้งหมดมาด้วย และที่สำคัญฉันต้องการประกาศให้ใครก็ตามที่สั่งเก็บพ่อเธอได้รู้ด้วยว่าเธอมาอยู่ในการดูแลของพวกเรา]

หึ มาเป็นแพ็กลดราคาเลยนะ ซื้อกิจการแถมลูกสะใภ้หนึ่งคน ถึงจะพอรู้สถานะความเสี่ยงของเธอ แต่เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องแต่งงานกันมันต้องมีทางออกอื่นสิ...ไม่ใช่มาพรากอิสระไปจากเขาแบบนี้

"แล้วถ้าผมไม่แต่งล่ะ ป๊าจะว่ายังไง" เขาหยั่งเชิงผู้เป็นพ่อครั้งสุดท้าย

[ก็ตามที่ได้บอกไปก่อนหน้านั้น] เจ้าพ่อฮ่องกงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด

"นี่พูดจริง ๆ เหรอ" เขาบ่นพึมพำพร้อมทั้งความโกรธที่ลุกลามท่วมหัวใจ

[ฉันเคยล้อเล่นด้วยหรือไง...เก็บข้าวของและบอกลาเพื่อน ๆ รวมถึงเคลียร์ผู้หญิงของแกให้เรียบร้อย อีกสักพักฉันจะส่งคนไปรับ] สิ้นเสียงประกาศิตเขาก็ทำได้กัดฟันกรอด เพราะในความเป็นจริงเขารู้ดีว่าคำพูดของบิดาไม่เคยเป็นเรื่องล้อเล่นเลยสักครั้ง และเมื่อเขาตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว ทุกคนในตระกูลไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้

"ไม่ต้องครับ ถ้าอยากให้กลับนักผมกลับเองก็ได้ ผมก็อยากจะเห็นหน้าเจ้าสาวเหมือนกันว่าจะเป็นยังไง!"

ตี๊ด!

เขาตัดสายและขว้างโทรศัพท์ลงบนโซฟาอย่างแรง ก่อนจะนั่งลงขบกรามแน่น ความรู้สึกที่ถูกบังคับและโดนพรากอิสระที่เขาหวงแหนมากที่สุดทำให้เขาเดือดดาลจนแทบจะบีบคอใครสักคนได้ อยากให้แต่งนักก็จะแต่ง แต่คราวนี้ทั้งพ่อและ 'พิมดาว 'จะได้รู้จักเขาดีเลยล่ะว่าคนอย่างเขาน่ะมันควบคุมลำบาก!