Chapter 37 : ไม่ได้รักอีกต่อไปแล้ว

พิมดาวกลอกตามองสามีที่ยืนขวางไม่ให้เธอขึ้นรถอย่างเบื่อหน่าย ไม่ว่าเธอจะพยายามขยับตัวไปทางซ้ายหรือขวาเขาก็ตามมาดักข้างหน้าเสมอ จนเธอต้องยอมหยุดยืนฟังว่าเขาจะพูดอะไรออกมาอีก

"เมื่อกี้พิมกลัวหรือเปล่าที่ต้องเผชิญหน้ากับมัน"

"ไม่ค่ะ" หญิงสาวตอบตามความจริง เพราะเธอไม่ได้รู้สึกหวั่นเกรงอะไร มีแต่ความเกลียดชังในตัวมันมากกว่า

"พิมครับ...เรื่องทุกอย่างกำลังจะจบลงแล้ว เฮียขอโทษอีกครั้งนะครับที่ทำให้พิมเสียใจ เรากลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเถอะนะ" อินหลงสูดลมหายใจเข้าลึกและเอ่ยขอโทษเธออีกครั้ง แต่หญิงสาวพยายามเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอไม่อยากสบตากับสามีผู้ที่กำลังจะกลายเป็นอดีตในไม่ช้า เพราะไม่อยากหวั่นไหวไปกับเขาอีกแล้ว

"ไม่ค่ะ พิมตัดสินใจดีแล้ว"

"พิม..."

"เราจากกันแค่นี้ก็พอแล้วค่ะเฮีย อย่าให้พิมเจ็บปวดไปมากกว่านี้เลย" พิมดาวเอ่ยออกมาทั้ง ๆ ที่ก้อนสะอื้นกำลังติดอยู่ที่คอ ไม่ใช่ว่าเธอหมดรักเขาแล้ว ตรงกันข้ามเลย เธอยังรักเขาหมดหัวใจ แถมรักขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่มีวันหมดไป

แต่เธอไม่อยากเอาหัวใจไปให้เขาทำลายเล่นอีกแล้ว ต่อให้เขาอ้อนวอนแค่ไหนเธอก็จะไม่มีวันกลับไป เพราะมันถึงเวลาที่เธอจำเป็นต้องรักตัวเอง

"ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เฮียทำพิมเจ็บปวดมากเลยใช่ไหม" หัวใจของพิมดาวกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำถามนั้น เพราะน้ำเสียงของอินหลงนั้นเศร้าหมองจนดูเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ...

"ค่ะ..." ไม่ใช่เลย ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันถึงแม้แปดสิบเปอร์เซ็นต์จะเป็นความเจ็บปวด แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าความสุขอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์นั้นมีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้หัวใจของเธอวูบไหวเมื่อนึกถึง

"เฮียรักพิมนะ รักพิมมาก ๆ "

"รู้แล้วค่ะ...แต่เฮียก็รู้เหมือนกันใช่ไหมว่าพิมไม่เหมือนเดิมแล้ว พิมไม่ได้รักเฮียอีกต่อไปแล้ว" พิมดาวเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวด ถ้ามันจะทำให้เขาล้มเลิกความตั้งใจที่จะทวงคืนเธอกลับไปได้ เธอก็ยินดีจะทำ

"พิมขอโทษค่ะ แต่พิมไปต่อไม่ได้แล้วจริง ๆ " นัยน์ตากลมโตจ้องมองเขาด้วยสายตายากจะหาความหมาย เธอดันตัวเขาที่กำลังนิ่งงันให้พ้นทางและก้าวขึ้นรถไป เธอปิดกระจกและพยายามไม่มองภาพคนตัวสูงเมื่อรถเคลื่อนตัวออกไป

ให้มันจบแค่นี้ก็พอแล้ว...

"พิม! เดี๋ยว!" เมื่อรถสีดำคันสวยเคลื่อนตัวออกไปอินหลงก็พยายามจะวิ่งตาม แต่ถูกพี่ชายทั้งสองจับไว้ก่อน

"ใจเย็น ๆ รอเวลา" ไท่หมิงจับไหล่น้องชายไว้แน่น เขาพอจะมองออกว่าพิมดาวไม่ได้หมดรักอินหลงอย่างที่พูดหรอก...เธอแค่กำลังปิดกั้นตัวเองจากความเสียใจ

"กูรอไม่ได้ กูต้องการพิมคืนมา"

"เออน่า เชื่อกู รอก่อน ตอนนี้ก็รู้แล้วนี่ว่าพิมน่าจะอยู่บ้านป๊ากับม้า"

"แต่พิมบอกว่าจะหย่ากับกู"

"ตั้งสติแล้วลองตื๊อก่อนสิ ถ้าพิมอยู่บ้านป๊ากับหม่าม้าจริง มึงก็ไปเฝ้าเลย อย่าให้คลาดสายตา การตื๊อของมึงน่าจะได้ผลบ้างแหละกูว่า" ไท่หมิงยังคงยืนยันกับน้องชายเพื่อเรียกกำลังใจ เขาเองก็ไม่อยากให้น้องชายเสียผู้หญิงดี ๆ แบบพิมดาวไปเหมือนกัน

"แล้วก็ไปขอโทษป๊ากับหม่าม้าด้วย ให้ป๊ากับหม่าม้าช่วย กูว่าอาจจะดีขึ้น หน้าด้านเข้าไว้ ไม่ได้ผลแล้วค่อยว่ากัน" ฟานอี้เสริมทัพ

หลังจากฟังคำแนะนำของพี่ชายทั้งสองคน อินหลงก็รู้สึกเหมือนเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์มากขึ้น เขาเพิ่งขอโทษเธอได้แค่วันเดียวเอง จะให้เธอคืนดีปุบปับเลยก็คงไม่ได้ ทีเขายังพูดจาแย่ ๆ ใส่เธอมาตั้งนาน ดังนั้นเขาต้องให้เวลากับเธอและอดทนรออย่างมีสติ

อย่างน้อยวันนี้ก็ได้กอดได้จูบเมียแล้ว น่าจะพอต่อชีวิตไปได้อีกสักพัก...ตอนนี้ยอมรับแล้วว่าไม่มีเมียแล้วเหมือนขาดพลังงานในการใช้ชีวิตจริง ๆ 

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

โจเซฟ หลัวกลายเป็นข่าวใหญ่หน้าหนึ่งทั่วประเทศ โลกออนไลน์ต่างตั้งคำถามถึงการกระทำอันไม่สมควรครั้งนี้และจี้ให้ทางการสืบสวนพยานอย่างเร็วที่สุด

ข่าวที่แพร่กระจายออกไปทำให้ L - Group หุ้นร่วงหนักจนนักลงทุนหลายคนเกิดความไม่เชื่อถือในแบรนด์จากข้อพิพาทที่เกิดขึ้น

และแผนของหลี่หมิงนั้นได้ผล เพราะเพียงแค่หนึ่งอาทิตย์ก็มีบุคคลนิรนามออกมาแฉถึงขบวนการลักลอบกระทำผิดกฎหมายของโจเซฟมากมาย ทั้งค้ามนุษย์ และเทรดอาวุธเถื่อน แม้จะยังไม่ถึงจุดสรุป แต่ทางการก็ต้องควบคุมตัวโจเซฟไว้เพื่อป้องกันการหลบหนี เพราะคดีต่าง ๆ นั้นหลั่งไหลเข้ามาประดุจสายน้ำตอนเปิดก๊อก

สุดท้ายโจเซฟก็จมธรณีอย่างที่พิมดาวคิดไว้โดยที่เธอไม่ต้องทำอะไรเลย เขาพังเพราะตัวของเขาเอง ซึ่งพิมดาวก็แช่มชื้นขึ้นมามาก มีสำนักข่าวหลายสำนักจะขอสัมภาษณ์เธอเป็นการส่วนตัว แต่เธอให้ทางทีมภาพลักษณ์ของตระกูลจางปฏิเสธไปเพราะต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบ

อย่างน้อยตอนนี้พ่อของเธอก็ได้รับความยุติธรรมแล้ว...ท่านไม่ต้องจากไปโดยที่ติดค้างอะไรอีกต่อไป พิมดาวรู้สึกดีใจที่ในที่สุดเรื่องทั้งหมดก็จบลงด้วยดี พลางนึกคิดไปว่าถ้าไม่มีครอบครัวจางยื่นมือมาช่วย เธอกับแม่เลี้ยงและน้องชายคงยังไม่ได้ทวงคืนความยุติธรรมให้พ่อได้ และอาจจะกลายเป็นศพกันทั้งสามคนตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่ที่ประเทศไทย...

พอเรื่องทั้งหมดจบลงแม่เลี้ยงอรวราก็ติดต่อมาผ่านทางเลขาส่วนตัว เธอได้พูดคุยโทรศัพท์กับอรวรายาวนาน ส่วนมากก็เป็นการอัปเดตชีวิตและพูดถึงอดีต แม้ว่าตอนนั้นจะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แต่เธอก็รู้สึกดีที่แม่เลี้ยงอรวราและน้องชายของเธอมีชีวิตที่ดีและปลอดภัย

ส่วนเรื่องหัวใจของพิมดาวนั้นก็เรียกได้ว่าอยู่ในภาวะ 'หนักใจ' เพราะอินหลงนั้นไม่ยอมละเลิกการง้อขอคืนดีกับเธอง่าย ๆ เขาตามมา 'นอนเฝ้า' ใช่ค่ะ ฟังไม่ผิด เขาตามมานอนเฝ้าเธอถึงคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลจางจริง ๆ 

พอเธอจะขยับตัวไปไหนเขาก็จะตามไปด้วยเหมือนวิญญาณตามติด จนเธอเริ่มเกรงใจเกศมณีและหลี่หมิง เพราะเธอไม่ยอมให้คุณสามีเข้าใกล้ เขาก็เลยใช้วิธีนอนอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกเพื่อเฝ้าเธอโดยเฉพาะ

พอพ่อกับแม่เขาจะไล่ออกจากบ้านอินหลงก็ไม่ยอมออกไป เขาหอบเสื้อผ้ามาใช้ชีวิตอยู่ในห้องโถงจนเกศมณีและหลี่หมิงเอือมระอา และด้วยความรู้สึกผิดที่สามีมาสร้างปัญหาที่บ้านใหญ่ วันนี้เธอเลยจำเป็นต้องกลับไปที่เรือนหอ

แต่มันไม่ใช่การกลับไปอยู่ด้วยกันอย่างที่อินหลงหวัง แต่คือการกลับไปเก็บของและยื่นใบหย่าต่างหาก ในเมื่อเรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว ก็คงถึงเวลาในการทำงานของสัญญาข้อที่หนึ่งเสียที

และเธอก็ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ความจำเสื่อมว่าเคยทำอะไรและร่างสัญญาแย่ ๆ ใส่เธอยังไง