บทที่ 1 แรกพบสบตา - 100%

ฟังจากที่เพื่อนเล่าแล้ว ต้องรักอดคิดกระหวัดไปถึงชายหนุ่มที่เจอวันนี้ไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นก็มีใบหน้าและแววตานิ่งๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ รูปร่างก็สูงใหญ่จนเธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกข่มอยู่ แถมยังเคลื่อนไหวได้เงียบเชียบอีกด้วย

หวังว่าเขาคงจะไม่ใช่คนที่เพื่อนของเธอกำลังพูดถึงหรอกนะ

ต้องรักหยิบบัตรคิวขึ้นมาดูแล้วต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ มาโรงพยาบาลทีไรเธอกับมารดาไม่เคยเสร็จธุระก่อนเที่ยงได้เลยสักครั้ง และวันนี้ก็คงเช่นกัน

“คิวยาวเลยละแม่ ทนหน่อยนะจ๊ะ” ทั้งที่ออกจากบ้านมาตั้งแต่หกโมงเช้า แต่พอมาถึงโรงพยาบาลกลับมีคนมาเช้ากว่า ต้องรออีกกว่าหกสิบคิวจึงจะถึงคิวของมารดา

“โรงพยาบาลรัฐก็อย่างนี้แหละ รักนั่งหลับไปก่อนก็ได้นะลูก เมื่อคืนเราก็กลับมาดึกมากไม่ใช่หรือ”

มือผอมเกร็งของมารดาลูบศีรษะบุตรสาวด้วยความรักใคร่และสงสารจับใจ เมื่อคืนต้องรักกลับถึงบ้านเกือบตีสี่ นอนได้แค่ชั่วโมงกว่าๆ ก็ต้องรีบตื่นพาหล่อนมาหาหมอ เสร็จจากที่นี่ก็ต้องเดินทางไปเรียนที่มหาวิทยาลัยต่ออีก หล่อนรู้ว่าลูกสาวนั้นเหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่ก็ไม่เคยปริปากบ่นให้ได้ยิน

ต้องรักในชุดนักศึกษานั่งกอดกระเป๋าสะพายพร้อมกับเอนตัวข้างหนึ่งพิงกำแพงก่อนจะหลับตาลงอย่างว่าง่าย คิดว่ากว่าจะถึงคิวของมารดา เธอคงได้งีบหลับอย่างน้อยสองหรือสามชั่วโมง

ทันทีที่ปิดเปลือกตาลง หญิงสาวก็เข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้ที่มาใช้บริการไม่มีผลกระทบกับต้องรักนัก เพราะนอนง่ายเป็นปกติอยู่แล้ว ตั้งแต่หันมาทำงานกลางคืน เธอต้องฝึกให้ตัวเองหลับง่ายและตื่นไวอยู่เสมอ บางครั้งขณะนั่งรอเรียนวิชาต่อไปที่มหาวิทยาลัย เธอก็อาศัยฟุบหลับตามโต๊ะใต้ต้นไม้ที่คณะเป็นประจำ

“รัก...รักเอ๊ย...ใกล้ถึงคิวแล้วลูก”

เสียงของมารดาที่ได้ยินอยู่ใกล้ๆ ส่งผลให้ต้องรักรีบผุดนั่งตัวตรงทันที แม้จะยังงัวเงียอยู่มากแต่เธอก็ต้องรีบดึงสติกลับมาให้เร็วที่สุดด้วยการตบแก้มของตัวเองเบาๆ สองสามครั้ง

ต้องรักชะเง้อมองลำดับคิวปัจจุบันบนแผงตัวเลขดิจิทัลที่หน้าห้องตรวจ อีกสี่คิวจึงจะถึงคิวของมารดา ยังพอมีเวลาไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นกว่านี้

“รักไปห้องน้ำก่อนนะแม่ เดี๋ยวรักมาจ้ะ”

หญิงสาวลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่มุมสุดของทางเดิน เปิดก๊อกแล้ววักน้ำขึ้นล้างหน้าสองสามครั้ง ก่อนจะดูเวลาที่นาฬิกาข้อมืออีกที

“ค่อยยังชั่วหน่อย ได้หลับไปอีกสองชั่วโมงครึ่ง” เสร็จเรียบร้อยเธอก็เดินมานั่งข้างมารดาตามเดิม

ทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ที่โรงพยาบาลจนถึงสิบเอ็ดโมงเศษ หลังจากรับยาเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็พามารดาเดินออกมาหน้าโรงพยาบาลเพื่อหารถกลับบ้าน

“เดี๋ยวแม่นั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้ลูก รักไปเรียนเถอะ”

ผู้เป็นมารดาหันมาบอก ต้องรักจึงพยักหน้ารับ ทุกครั้งที่มาโรงพยาบาล หากเธอต้องไปมหาวิทยาลัยต่อ มารดาจะนั่งแท็กซี่กลับไปเองทุกครั้ง

“จ้ะแม่ งั้นเดี๋ยวรักเรียกแท็กซี่ให้”

หญิงสาวมองหารถแท็กซี่ เมื่อเจอคันที่ว่างอยู่จึงโบกเรียกให้จอดเทียบริมบาทวิถี หลังบอกจุดหมายปลายทางให้โชเฟอร์ทราบพร้อมกับส่งมารดาขึ้นรถไปแล้ว เธอก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นทันที เพราะรถประจำทางสายที่เธอต้องนั่งไปมหาวิทยาลัยนั้นกำลังจอดรอรับผู้โดยสารอยู่ที่ป้าย โดยไม่ได้สังเกตรถยุโรปคันงามที่จอดเยื้องอยู่ด้านหน้ารถประจำทางคันที่เธอกำลังเดินขึ้นไปแม้แต่น้อย

คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเห็นร่างเล็กของหญิงสาวคนที่เขาเจอเมื่อคืน เขาเห็นเธอตั้งแต่เดินออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกับผู้หญิงดูมีอายุคนหนึ่งซึ่งคงเป็นมารดา จนกระทั่งเห็นเธอวิ่งขึ้นรถประจำทางไป เป็นเพราะการจราจรที่ติดขัดด้านหน้าโรงพยาบาลที่ทำให้เขากวาดตามองไปเรื่อยเปื่อย จนไปสะดุดกับเธอเข้าโดยบังเอิญ และเขาก็จำเธอได้ในทันที แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจคือชุดนักศึกษาที่เธอสวมอยู่ต่างหาก

“เอก ประวัติพนักงานที่ฉันให้ดูน่ะ ได้ดูรึยัง”

ชายหนุ่มถามขึ้นลอยๆ เอกรัฐซึ่งนั่งอยู่ข้างชัชวาลที่ทำหน้าที่เป็นคนขับจึงหันมาตอบคำถามผู้เป็นนาย

“ดูแล้วครับคุณธิป ขอโทษครับที่ผมลืมบอก ผู้หญิงคนนั้นชื่อต้องรักครับ อายุยี่สิบเอ็ดแล้ว รู้สึกว่ากำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย”

เอกรัฐรายงานคร่าวๆ แล้วหันหน้ากลับไปตามเดิม ในขณะที่คนถามทำเพียงตอบรับในลำคอเบาๆ

ต้องรัก...งั้นหรือ

ระหว่างที่ต้องรักกำลังวางขวดโซดาให้ลูกค้า หญิงสาวก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกได้ว่ามีมือตะปบลงมาที่บั้นท้ายพร้อมออกแรงบีบอย่างหนักหน่วง ด้วยความตกใจต้องรักรีบปัดมือนั้นออกไปอย่างแรงพร้อมกับหันไปมองหน้าคนที่คิดลวนลามอย่างเอาเรื่อง

ทว่าอีกฝ่ายกลับคิดว่าตนเองเป็นลูกค้าจึงไม่นำพาต่อสายตาไม่พอใจของหญิงสาว ด้วยความมึนเมาและต้องการเอาชนะ เขาจึงตวัดเอวคอดของต้องรักให้เข้าไปใกล้ พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปหมายจะหอมแก้มนวลสักฟอด

“น้องชื่ออะไรจ๊ะ น่ารักจังเลย คืนนี้ไปต่อกับพี่ไหมคนสวย”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ปล่อยไง”

หญิงสาวยกมือขึ้นปัดป้องเต็มกำลังพลางร้องบอกให้ลูกค้ากลัดมันรายนี้ยอมปล่อยตัวเธอ แต่ด้วยเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มไปทั่ว กอปรกับนักท่องเที่ยวแน่นขนัดจึงไม่มีใครสนใจไยดีกับเสียงร้องที่ถูกกลืนหายของต้องรักเท่าไรนัก หนำซ้ำผู้ชายคนอื่นๆ ที่มากับลูกค้ากลัดมันรายนี้กลับหัวเราะร่วนอย่างเห็นเป็นเรื่องขบขัน

“จะเล่นตัวไปทำไมน้อง ยอมๆ มันไปเหอะน่า ไอ้นี่มันกระเป๋าหนักนะจะบอกให้ มันจ่ายไม่อั้น สนรึเปล่าจ๊ะ ฮ่าๆ”

“สนบ้าอะไรเล่า ฉันมาทำงานนะไม่ได้ขายตัว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องผู้จัดการ”

ต้องรักตะเบ็งเสียงขู่แข่งกับเสียงเพลงที่ดังกรอกหูอยู่รอบทิศ สายตาก็พยายามมองหาผู้จัดการร้านหรือเพื่อนพนักงานด้วยกันให้มาช่วย ทว่าจู่ๆ ก็มีมือหนึ่งกระชากต้นแขนเธอให้หลุดพ้นจากวงแขนของลูกค้าคนนั้นได้สำเร็จ

“เฮ้ย! อะไรวะ หาเรื่องกันนี่หว่า”

ชายหนุ่มสี่ห้าคนในโต๊ะนั้นลุกพรวดขึ้นแทบจะพร้อมกัน ต่างมองหน้าผู้ที่เข้ามาสอดอย่างไม่พอใจและตั้งใจเอาเรื่องเต็มที่ ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคที่เอ่ยออกมาจากปากของผู้มาใหม่

“ผับของผมไม่มีนโยบายให้ลูกค้าลวนลามหรือข่มเหงพนักงานได้ ยกเว้นเด็กจะเต็มใจเอง”

ชนาธิปจ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่ ท่าทางนิ่งขรึมดูน่าเกรงขาม อีกทั้งบอดีการ์ดที่ยืนประกบอยู่ด้านหลังทั้งสองข้างที่ยืนล้วงปกเสื้อสูท ราวกับจะบอกว่าพร้อมชักปืนขึ้นมายิงได้ทุกเมื่อ ชายหนุ่มในโต๊ะเลยทำได้เพียงมองหน้ากันไปมา แต่เพราะกลัวเสียฟอร์มจึงแสร้งอารมณ์เสียกลบเกลื่อน

“ลวนลามบ้าอะไร นังเด็กนี่มันยอมเองต่างหาก เขาตกลงราคากันเรียบร้อยแล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย”

เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่แทรกซึมอยู่ในเส้นเลือดทำให้ชายหนุ่มกลัดมันกล้าต่อปากต่อคำกับผู้เป็นเจ้าของสถานที่อย่างไม่ลดราวาศอก

ชนาธิปปรายตามองไปยังหญิงสาวที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังเขาเป็นเชิงถาม ต้องรักนั้นรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“ไม่จริงค่ะ เขาโกหก เขาลวนลามฉัน ฉันไม่เคยคิดขายตัวนะ”

ต้องรักเผลอจับแขนของเขาเขย่าไปมาเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง นาทีนี้เธอลืมไปเสียสนิทว่าชายหนุ่มคนที่มาช่วยไว้นั้นเป็นคนเดียวกันกับที่เจอเมื่อคืนวาน

“อีตอแหล!”

คนเมาชี้หน้าด่าต้องรักพร้อมกระโจนเข้าหา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นบอดีการ์ดร่างใหญ่สองคนปรี่เข้ามาขวางไม่ให้เข้าถึงตัวเจ้านายได้ พร้อมกับเปิดสาบเสื้อให้เห็นวัตถุสีดำมะเมื่อมที่เหน็บไว้กับเอว

“เด็กคนนี้เป็นพนักงานของผม และผมก็ไม่ชอบให้ลูกค้าแย่ๆ มาทำร้ายคนของผมด้วย ผมหวังว่าจะไม่เจอพวกคุณที่นี่อีก”

พูดจบเขาก็กลับหลังหันพร้อมแตะหลังของต้องรักเบาๆ ให้เดินตามเขาออกไปจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งให้เอกรัฐกับชัชวาลอยู่จัดการลูกค้านิสัยเสียกลุ่มนั้นต่อไป