ตอนที่ 22 ปลาน้อยตัวนี้ว่ายมาหาพี่แล้ว NC

ฝนเลื่อนสายตาหวานเยิ้มขึ้นสบตาเอก ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อตัวนอกออกช้าๆ เผยให้เห็นเสื้อกล้ามสีขาวบางที่แนบไปกับเรือนร่างสะโอดสะอง เอกแทบจะหยุดหายใจ เขารีบก้าวเข้าไปหา พยายามจะใช้เสื้อคลุมไหล่ของเธอไว้ แต่ฝนกลับปัดมือเขาออกเบาๆ

“อะไรคะพี่ ฝนก็แค่ร้อนนี่นา” ฝนยิ้มยั่วยวน “ไม่ได้โป๊ซะหน่อย”

“มันไม่ใช่เรื่องโป๊ไม่โป๊ ฝนเมาแล้วนะ” น้ำเสียงของเอกเริ่มสั่นเครือ “กลับบ้านเถอะ พี่จะไปส่ง”

“ทำไมต้องไปส่งด้วย ถ้าเป็นคนอื่นพี่เอกจะพูดแบบนี้ไหมคะ” ฝนจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเอก “ไหนบอกว่ามีความรู้สึกกับฝนไง แล้วนี่กลับผลักไสฝนออกไป”

เอกกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความปรารถนาที่ร้อนรุ่มปะทุขึ้นในร่างกายของเขาจนแทบจะควบคุมไม่อยู่ เขาต้องกัดฟันข่มอารมณ์ดิบเถื่อนที่พลุกพล่านในใจไว้

“มันไม่ใช่แบบนั้น ฝนรู้ได้ยังไงว่าพี่ไม่มีความรู้สึกอะไร” เอกพยายามใช้เสียงที่หนักแน่นเพื่อควบคุมสถานการณ์ “ฝนจะทรมานพี่ไปถึงไหน แค่ตอนนี้พี่ก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว กลับบ้านเถอะพี่ขอร้อง ก่อนที่พี่จะอดกลั้นตัวเองไม่ไหวจริงๆ”

สิ้นคำนั้น ฝนก็ก้าวเข้ามาใกล้จนปลายเท้าของเธอกับปลายเท้าของเขาแทบจะชิดกัน เธอใช้มือเรียวเล็กจับมือของเอกมาโอบรอบเอวคอดกิ่วของเธอไว้ และอีกข้างก็เลื่อนขึ้นคล้องคอเขาไว้มั่น ดวงตาหวานเยิ้มสบกันแนบแน่น ฝนเขย่งเท้าขึ้นเล็กน้อยจนริมฝีปากของเธออยู่ใกล้หูของเอก เธอหายใจรดรินแผ่วเบาพร้อมกระซิบ

“แล้วพี่เอกจะทนทรมานทำไมคะ... ในเมื่อปลาน้อยตัวนี้...ว่ายมาหาพี่แล้ว”

ลมหายใจอุ่นๆ ที่เจือกลิ่นเบียร์ทำเอาเส้นความอดทนสุดท้ายของเอกขาดผึง เขายอมแพ้แล้วในที่สุด...!!!

เอกจ้องมองฝนอย่างไม่วางตา ริมฝีหยักของเขากำลังสั่นระริกด้วยแรงปรารถนาที่ยากจะควบคุม ความคิดทุกอย่างในหัวของเขาถูกแทนที่ด้วยใบหน้าหวานหยาดเยิ้มของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เขาโน้มใบหน้าลงไปใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน สูดดมกลิ่นกายหอมละมุนที่เจือกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ

"พี่จะทำอย่างนี้กับฝนได้จริง ๆ เหรอ..."

ฝนขยับกายเข้าหาเขา ซุกใบหน้าลงกับซอกคออุ่น ๆ ของชายหนุ่ม เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง แล้วใช้สองแขนเรียวโอบรอบลำคอแกร่ง "ถ้าไม่ใช่พี่ แล้วจะเป็นใครคะ"

น้ำเสียงหวานปนสั่นพร่าของเธอจุดเชื้อไฟให้ลุกโชนขึ้นในกายของเขาอีกครั้ง

"อย่าโทษพี่นะ... พี่พยายามแล้วจริง ๆ"

เอกพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะก้มลงช่วงชิงจูบจากหญิงสาวอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง เขากดจูบอย่างดูดดื่มเนิ่นนานจนฝนแทบจะขาดใจ ร่างกายอันเปลี่ยวเหงาที่รอคอยมานานแสนนานของเขาได้พบกับความกระหายใคร่ในตัวเธอ ร่างบางเล็กถูกยกขึ้นในท่าลิงอุ้มแตงอย่างง่ายดายราวกับไม่มีน้ำหนัก เอกเดินตรงไปยังเตียงนอนไม่รีรอ

"ฝน...พี่จะทำให้เรามีความสุขที่สุด"

"ฝน..." เอกพร่ำเรียกชื่อเธอซ้ำไปมา ขณะที่ริมฝีปากยังคงวนเวียนอยู่บนเรือนร่างของเธอ เขากดจูบที่ซอกคอขาวระหงอย่างดูดดื่ม ไล้วนลงมาตามเนินอกอิ่ม ฝนเงยหน้าเชิดรับสัมผัสจากเขาอย่างเต็มที่ เธอแอ่นกายเข้าหาริมฝีปากของเขาอย่างเร่งเร้า ราวกับต้องการให้เขาเชยชมเรือนร่างของเธอให้มากที่สุด เขายังคงมอบสัมผัสแผ่วเบาแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการที่ยากจะควบคุม มือเรียวเล็กของฝนค่อยๆ ลูบไล้ไปตามแผ่นอกแกร่งของเอก ปลายนิ้วสะกิดเบาๆ ที่หน้าท้องของเขาแล้วไล่ลงต่ำไปเรื่อยๆ จนถึงต้นขาของเขา

"ฝน... จะทรมานพี่ไปถึงไหน" เอกพูดเสียงพร่าขณะที่เขายังคงบรรจงจูบอยู่บนเนินอกของเธอ "พี่จะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ..."

ฝนหัวเราะในลำคอเบาๆ "ก็ไม่ได้อยากให้พี่ทนเลยนี่คะ" เธอกระซิบตอบกลับมา

คำพูดของฝนเหมือนกับน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟที่กำลังลุกโชน เอกผละริมฝีปากจากเนินอกของเธอ แล้วจ้องมองดวงตาที่พร่างพรายไปด้วยความปรารถนาของหญิงสาว เขายอมรับในความพ่ายแพ้แล้วจริงๆ "ต่อไปนี้พี่จะไม่ปล่อยปลาน้อยตัวนี้ไปอีกแล้ว... เชื่อพี่สิ"

เขาพูดพร้อมกับกดจูบลงบนกลีบปากของเธออย่างร้อนแรงอีกครั้ง ลิ้นอุ่นชื้นสอดเข้าไปในโพรงปากของหญิงสาวอย่างเร่าร้อน เขาตักตวงความหวานจากเธอจนพอใจ ก่อนจะผละริมฝีปากออก แล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธออีกครั้ง ก่อนที่บทรักอันแสนเร่าร้อนของทั้งสองจะเริ่มต้นขึ้น...

ทันใดนั้นเอง...ความร้อนรุ่มที่แล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างของฝนก็พลันถูกแทนที่ด้วยอาการคลื่นไส้พะอืดพะอมอย่างกะทันหัน เธอใช้สองมือผลักอกแกร่งของเอกออกอย่างแรงจนเขากระเด็นตกลงไปบนเตียง ก่อนจะลุกพรวดแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

"ฝน! เป็นอะไร!" เอกตะโกนด้วยความตกใจก่อนจะรีบลุกตามไป เขามองร่างบางที่กำลังก้มหน้าอาเจียนลงในชักโครกอย่างน่าเวทนา ก่อนที่หญิงสาวจะล้มฟุบลงกับพื้นอย่างหมดสติ เอกอึ้งไปครู่หนึ่ง ความปรารถนาอันเร่าร้อนเมื่อครู่พลันมลายหายไปสิ้น เหลือเพียงความสับสนและงุนงง

เขารีบเข้าไปช้อนรางเล็กอุ้มขึ้นมาแล้วไปที่เตียง "เฮ้ย... รู้ไหมว่าทำอะไรกับพี่"  เอกพึมพำกับตัวเอง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ พักใหญ่แล้วเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กที่เปียกชื้นแล้วเขานั่งลงข้างร่างบางแล้วค่อย ๆ ใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดใบหน้าและลำคอให้เธออย่างแผ่วเบา

เอกมองใบหน้าหวานใสที่ไร้เครื่องสำอางของฝนอย่างพิจารณา "ตัวแค่นี้...เป็นใครมาจากไหนกัน...ทำไมถึงมีอิทธิพลกับพี่ขนาดนี้" เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของหญิงสาวเบา ๆ "ฝันดีนะครับ...ปลาตัวน้อย ๆ ของพี่"

พูดจบเอกก็เดินออกมาจากห้อง เขาปิดประตูห้องนอนอย่างแผ่วเบา แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา ความคิดว้าวุ่นยังคงแล่นไปมาในหัวของเขา..."ทำไมถึงมีอิทธิพลกับพี่จังเลย"... เขาอยากจะปกป้องและทะนุถนอมสาวน้อยคนนี้ไว้ ไม่ต้องการฉวยโอกาสในตอนที่เธอไม่มีสติแบบนี้

รุ่งเช้าของวันใหม่ แสงแดดสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน เปลือกตาของฝนขยับไปมา เธอรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาอย่างเต็มที่ เธอมองไปรอบ ๆ ห้องแล้วก็รู้ได้ในทันทีว่านี่คือห้องของเอก! ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในความคิดของเธออย่างรวดเร็ว นั่นทำให้เธอตกใจจนแทบจะหยุดหายใจ

ฝนลุกขึ้นวิ่งออกจากห้อง เปิดประตูไปก็เห็นเอกกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าอยู่ในครัว "ฝน! จะรีบไปไหน" เอกเรียกเธอ แต่ฝนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธอปิดหน้าด้วยความอับอายแล้ววิ่งพรวดออกไปนอกบ้านทันที เอกมองตามด้วยความงุนงง เขาพยายามเรียกชื่อเธออีกครั้ง แต่ฝนก็ไม่หันกลับมา ยังคงวิ่งหน้าแดงก่ำเพื่อจะกลับไปยังบ้านของตัวเองให้เร็วที่สุด

เอกยิ้มบาง ๆ ออกมาจากมุมปากแล้วส่ายหน้า "อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนจำอะไรไม่ได้...คิดว่าไปถึงขั้นนั้นแล้วเหรอ" เขากัดขนมปังในมือแล้วเผลอยิ้มมุมปากเล็กน้อย "คนอะไร...น่ารักชะมัด"

ทางด้านฝนที่กำลังวิ่งแล้วก็หยุดวิ่ง พยายามเดินให้เร็วขึ้นพร้อมกับคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืน เธอยิ่งคิดก็ยิ่งอาย...เธอจำได้ว่าเธอเป็นคนเล้าโลมเอกอย่างบ้าคลั่ง โดยที่เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรและทำได้ยังไง ยิ่งคิดก็ยิ่งอับอายจนต้องยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองแล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ "บ้าไปแล้ว...ทำอะไรลงไป..."

ทันใดนั้น สมาน เจ้าของรถมอเตอร์ไซค์ที่เอกยืมมาเมื่อคืนก็ขับผ่านแล้วบีบแตรทักทาย "อ้าว! ตื่นเช้าจังน้องฝน! หลับสบายไหมเมื่อคืน...วันไหนบอกอาด้วยนะ" ฝนทำหน้ามึนงง

ในขณะนั้นก็มีเสียงข้อความเข้า ติ๊ง! ฝนล้วงมือถือออกมาดู 'รีบไปไหน...ทำไมไม่อยู่ทานอาหารเช้าก่อน พี่อุตส่าห์เตรียมไว้ให้ เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้' ฝนไม่ตอบข้อความนั้น เธอกดปิดมือถือแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกง รีบเดินย่ำเท้ากลับบ้าน ขณะที่เดินผ่านแวว แม่เลี้ยงของเธอ "อ้าว! ตื่นแต่เช้าจังไปไหนมาลูก" ฝนไม่ตอบแล้ววิ่งพรวดขึ้นห้องไปเลย แววได้แต่งงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนฝนไม่ได้กลับบ้าน

เมื่อมาถึงห้องนอน ฝนทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วใช้กำปั้นทุบที่นอนไปมา เธอพยายามนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน ยิ่งนึกก็ยิ่งอายตัวเองว่าทำแบบนั้นไปได้ยังไง ทำไมตัวเองถึงเป็นคนแบบนั้นนะ "ฮือ...ไม่จริง...ไม่ใช่ฉัน..." เธอพึมพำกับตัวเองอย่างยอมรับความจริงไม่ได้กับความน่าอายของตัวเองในคืนที่