ตอนที่ 23 ยาคุมเป็นเหตุ

ฝน: ฮัลโหลพลอย ว่างคุยไหม?

พลอย: ว่าไงแก คุยได้ตลอด มีอะไรหรือเปล่า? เสียงแกดูแปลกๆ

ฝน: คือ... ฉันเผลอไปนอนกับผู้ชายมา

พลอย: (น้ำเสียงตกใจ) อะไรนะ! ฝน แกพูดอะไรเนี่ย?

ฝน: แกไม่ได้หูฝาดหรอกพลอย ฉันเมาแล้วขาดสติจริงๆ

พลอย: แล้วนี่แกจะเอาไงต่อ? แกรักเขารึเปล่า? ทำไมถึงยอมง่ายๆ แบบนี้?

ฝน: ใจเย็นก่อนพลอย อย่าเพิ่งยิงคำถามมาเป็นชุดสิ! ฉันว่าฉันจะรักเขานะ แต่เขาน่ะ... อายุเยอะกว่าฉันตั้งเยอะ!

พลอย: ใครวะ? ฉันเคยเจอเหรอ?

ฝน: แกก็เคยเจอนั่นแหละ! แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงดีวะ ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไงเลย!

พลอย: นี่มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?

ฝน: เมื่อคืน

พลอย: เขาปล้ำแกเหรอ?

ฝน: เปล่า! ฉันต่างหากที่เป็นคน... (ฝนพูดด้วยความอับอาย) โอ๊ย พลอย ฉันจะทำยังไงดีวะ อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!

พลอย: (น้ำเสียงจริงจัง) ฝน! ตั้งสติ! ก่อนอื่นเลย แก... เขาได้ป้องกันไหม?

ฝน: ไม่รู้สิ ฉันจำไม่ได้

พลอย: (น้ำเสียงเริ่มโมโห) ฝน! นี่แกพูดอะไรเนี่ย! แกไม่ใช่เด็กแล้วนะ! สุขศึกษาแกก็เคยเรียนมาแล้วไม่ใช่เหรอ!

พลอย: เอาอย่างนี้ แกตั้งสติให้ดีที่สุดตอนนี้ รีบไปร้านขายยาแล้วซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินซะ! ตอนนี้ยังทันนะเว้ย!

ฝน: ฉันไม่กล้า...

พลอย: ไม่กล้าก็ต้องไป!

ฝน: แต่มันแค่ครั้งเดียวเองนะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง...

พลอย: ไอ้คำว่า 'ครั้งเดียว' นี่แหละที่เห็นมานักต่อนักแล้วว่าจะไม่ท้องแต่สุดท้ายก็ท้อง! รีบไปเดี๋ยวนี้เลย!

ฝน: เออๆ ได้ๆ! แล้ว... ถ้าเกิดมีคนรู้ขึ้นมาล่ะ ฉันจะทำยังไง?

พลอย: แกก็ไปร้านที่อยู่ไกลๆ สิ! ร้านที่ไม่มีคนรู้จัก ไม่มีใครเขามาสนใจเรื่องของแกหรอกน่า! ทุกวันนี้โลกมันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แกอย่าเพิ่งไปคิดเรื่องอื่นเลยนะ ตอนนี้คิดแค่เรื่องต้องรีบไปซื้อยามากินก่อน!

ฝน: เออ...ได้ๆ

หลังจากวางสายจากพลอยใส ฝนรีบขับรถออกจากบ้านตรงไปที่ร้านขายยาที่อยู่ห่างออกไป เธอเดินเข้าไปในร้านด้วยความประหม่าก่อนจะเอ่ยปากบอกเภสัชกร

ฝน: ขอซื้อยาคุมฉุกเฉินค่ะ

เภสัชกร: ทราบวิธีทานแล้วใช่ไหมคะ? เดี๋ยวจะแนะนำให้ค่ะ

ฝน: อ๋อ...ทราบค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ

ฝนรีบจ่ายเงินและคว้ายามาไว้ในมือ ก่อนจะชะงักเมื่อสายตาปะทะเข้ากับรถของ อาสมาน! ชายที่ขับรถผ่านหน้าบ้านเธอเมื่อเช้า

สมานเห็นท่าทีของเธอและหัวเราะพลางพูดขึ้นว่า "แหม...เรื่องธรรมชาติไม่ต้องเขินหรอกน่า! รู้ๆ กันอยู่ !"

ฝนรีบเดินออกมาจากร้านขายยาและขับรถกลับบ้านด้วยหัวใจที่เต้นรัว ส่วนสมานที่กำลังเดินเข้ามาในร้านขายยาเพื่อซื้อของ ก็ยังคงพูดคุยกับเภสัชกรด้วยท่าทีสบายๆ

สมาน: นี่แหละครับ ปกติคนเราเวลา "เข้าใหม่ปลามัน" ก็มักจะลืมพกถุง! (หัวเราะ) เมียเด็กไม่ธรรมดาจริงๆ...แหมเอาซะเมียเด็กลนลานทำตัวไม่ถูกเลยนะ

เภสัชกรยิ้มบางๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่สมานก็ยังคงเล่าต่อ

สมาน: ผมรู้จักกับฝนครับ นั่นน่ะ ลูกสาวคนเล็กของลุงนพ สงสัยจะมีข่าวดีเร็วๆ นี้แหละครับ ที่เคยเห็นผู้ชายรูปหล่อภูมิฐานอยู่ในงานศพทุกวัน ที่แท้ก็ลูกเขยนี่เอง แต่เสียดายที่เขาไม่ยอมเปิดตัว คงจะรอให้แต่งงานกันก่อน แต่นี่พ่อเขาเพิ่งเสีย ก็คงต้องชะลอไปก่อนแหละครับ แต่ใครจะไปอดใจไหวล่ะครับ! วัวเคยค้าม้าเคยขี่แล้วจะมารอให้แต่งตามประเพณีก็ไม่ไหวหรอกครับ!

สมานพูดไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี ในขณะนั้นก็มีเพื่อนบ้านอีกสามสี่คนที่อยู่ในร้านขายยาซึ่งได้ยินทุกคำพูดของเขาอย่างชัดเจน...

เรื่องราวไม่หยุดอยู่แค่ในร้านขายยา ข่าวลือแพร่กระจายไปทั่วชุมชนภายในวันเดียว ผู้คนต่างซุบซิบนินทากันถึงลูกเขยของบ้านลุงนพที่เพิ่งเสียไปบ้างก็ว่า "สงสัยว่าตอนพ่อเขายังมีชีวิตอยู่คงจะตกลงจัดงานแต่งงานแล้ว แต่ดันมาเสียก่อนก็เลยต้องอยู่ด้วยกันไปก่อน" บางคนก็ว่า "ที่ไหนได้ เรียนจบก็เอาผัวกลับมาอยู่ที่บ้านเลย" หรือแม้แต่ "ลุงนพอยากจะหาคู่ให้ลูกสาวก็เลยพาผู้ชายเข้ามาอยู่ใกล้ๆ หวังว่าจะได้สานสัมพันธ์กัน" และที่ร้ายแรงที่สุดคือ "ลูกสาวบ้านนี้มีผัวคนเดียวกันหรือเปล่า? คนนี้เป็นแฟนของทิพย์พี่สาวคนโตไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาเป็นสามีของฝนได้?" ข่าวลือกระจายไปเร็วยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง ไม่นานนักเรื่องนี้ก็ไปถึงหูของ แม่แวว แม่เลี้ยงของฝน และนี่แหละคือปัญหาใหญ่ที่สุด...

ฝนมีสามีก่อนแต่งงาน ซึ่งสำหรับคนในชุมชนภาคอีสานแถบนี้มักจะมีความเชื่อเรื่อง "ผิดผี" การไม่แต่งงานตามประเพณีถือเป็นเรื่องน่าอับอายและจะถูกคนในชุมชนติฉินนินทาได้ 

บ้านของฝน

บรรยากาศในบ้านเงียบสงัด มีเพียงเสียงพัดลมที่ดังเบาๆ แต่ความตึงเครียดกลับปกคลุมไปทั่ว ฝนยืนอยู่หน้าแม่แววซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าจริงจังผิดปกติ

แม่แวว: ฝน... แม่มีเรื่องจะคุยด้วย

ฝน: เรื่องอะไรคะแม่แวว?

แม่แวว: เรื่องนี้... ฝนจะโทรบอกแม่นวลเอง หรือจะให้แม่โทร?

ฝน: เรื่องอะไรกันคะแม่แวว ฝนไม่เห็นรู้เรื่องเลย?

แม่แวว: เฮ้อ! ก็อย่างว่าแหละ เรื่องของเรา ใครจะมาเล่าให้เราฟัง ถ้าแม่ไม่ไปตลาดก็คงไม่รู้เรื่องนี้หรอก

ฝน: เรื่องอะไรคะแม่แวว ทำไมดูซีเรียสจัง?

แม่แวว: ก็เรื่องฝนกับเอกไง! ไหนเล่ามาให้แม่ฟังซิ มันยังไงกันแน่?

ฝน: คือ... คือว่า...

เอก: (เสียงทุ้มดังขึ้นจากหน้าประตู) ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเองครับ อาแวว

เอกเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าจริงจัง สายตาของเขามุ่งตรงไปที่แม่แวว ก่อนจะหันมาสบตากับฝนเพียงครู่เดียว

แม่แวว: เอก! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก?

เอก: ผมได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกันครับ ผมผิดเอง... ผมจะรับผิดชอบเอง

แม่แววหันไปมองฝน แล้วถอนหายใจยาวๆ

แม่แวว: ไม่ใช่ว่าแม่ไม่รักหนูนะฝน แต่แม่ตัดสินใจคนเดียวไม่ได้เรื่องนี้ หนูต้องโทรบอกแม่นวลนะ เพราะแมนวลเป็นแม่แท้ๆ ของฝน

ฝน: แต่ว่า...

แม่แวว: ไม่มีแต่! เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว! แล้วเอกจะเอายังไง? น้องยังเด็กอยู่เลย แล้วอายุเราสองคนก็ห่างกันด้วย

เอก: ผมพูดจริงๆ ครับอาแวว ต่อไปนี้เด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็นของผม... ผมจะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นเองครับ ทุกอย่างผมเป็นคนผิด

แม่แวว: ก็อย่างที่อาพูดไปนั่นแหละ ยังไงก็ต้องให้เจ้าตัวบอกแม่แท้ๆ ก่อน แล้วเอกก็ต้องให้ผู้ใหญ่มาคุยให้รู้เรื่อง ไม่ใช่ปล่อยไว้แบบนี้ ฝนเป็นผู้หญิงมันเสียหาย!

แม่แวว: แล้วข่าวลือที่ว่า... เอกเป็นแฟนกับทิพย์... แล้วมาได้น้องสาวเป็นเมีย? อาไม่เข้าใจที่คนเขาพูดเลย มันคืออะไรกันแน่?

เอก: เรื่องนั้น... ผมกับทิพย์เรารู้จักกันมาก่อนจริงครับ แต่เราไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว เพิ่งมาเจอกันอีกทีก็ตอนงานศพอานพ... ผมไม่รู้มาก่อนว่าทิพย์เป็นลูกของอานพ และเป็นพี่สาวของฝน ผมเพิ่งรู้ในวันงานจริงๆ ครับ

เอก: ส่วนเรื่องฝน อย่างที่บอก... ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง แต่เรื่องที่จะให้ผู้ใหญ่มาจัดการ ผมขอเวลาหน่อยนะครับ

เอกทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก ฝนรู้ดีว่าเขาเหลือตัวคนเดียว เธอจึงพูดตัดบทขึ้น

ฝน: ส่วนหนึ่งหนูก็ผิดด้วยค่ะแม่แวว ไม่ใช่แค่พี่เอกคนเดียว อย่าเพิ่งไปเล่นงานอะไรพี่เอกเลยนะคะ ถ้าวันนั้นฝนดูแลตัวเองดีกว่านี้ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา... ให้เวลาพวกเราหน่อยนะคะ

แม่แวว: งั้นก็ได้... รีบโทรไปบอกแม่นวลซะนะ หรือถ้าไม่กล้าเดี๋ยวแม่จะโทรไปเอง

ฝน: ไม่เป็นไรค่ะแม่แวว ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวฝนจะโทรบอกแม่เอง

ฝนหันไปมองหน้าเอกที่ดูเป็นกังวล เธอยังคงสับสนว่าทำไมเรื่องนี้ถึงได้แพร่กระจายไปเร็วขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอเห็นแววตาครุ่นคิดของเขา ก่อนจะตัดสินใจเดินนำเขาไปที่ กระท่อมริมบึง ที่เป็นเซฟโซนของเธอ

กระท่อมริมบึง

บรรยากาศยามเย็นที่กระท่อมริมบึงเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดและเสียงใบไม้ไหว ฝนกับเอกนั่งอยู่ด้วยกัน ความอึดอัดทำให้ฝนไม่กล้าสบตาเขา

เอก: คือ... พี่จะบอกฝนเรื่องเมื่อคืน...

ฝน: (รีบพูดแทรก) ไม่ต้องพูดแล้วค่ะพี่เอก ฝนไม่อยากได้ยิน... ฝนรู้แล้ว...

ฝน: ฝนเองที่เป็นคนเริ่ม... ฝนไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนั้นเหมือนกัน...

เอกมองฝนด้วยความงงงวย

เอก: นี่ฝนคิดว่าเมื่อคืนพี่กับฝน...

ฝน: (เสียงสั่น) บอกแล้วไงว่าไม่ต้องพูด! ฝนเข้าใจทุกอย่างแล้ว... ฝนแค่ไม่เข้าใจตัวเอง...

เอกนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้

เอก: พี่ว่าจะบอกอยู่เหมือนกันเรื่องนี้... พี่ว่านายด้วงน่าจะเอาอะไรให้ฝนกินคืนนั้น... พูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย

ฝน: ฝนก็ว่าแล้ว... ฝนจะไปจัดการมันเดี๋ยวนี้แหละ!

ขณะที่ฝนกำลังจะลุกขึ้น เอกก็คว้าแขนเธอไว้แล้วดึงเธอมากอดจากด้านหลัง

เอก: ถ้าสมมติว่าไม่มีเรื่องเมื่อคืน ฝนอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับพี่ไหม?

ฝน: (แกะมือเอกออกแล้วหันมาเผชิญหน้า) พูดอะไรของพี่! ใช้ชีวิตร่วมอะไร? ฝนยังไม่ได้ใช้ชีวิตอิสระของฝนเลย จะอยากเอาตัวเองไปยึดติดกับใครได้ยังไง?

เอกรู้สึกไม่มั่นใจกับสิ่งที่เขาจะบอกว่าเมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เขารู้สึกหนักใจและชั่งใจว่าจะบอกความจริงดีหรือไม่ เพราะถ้าบอกไป ฝนอาจจะไม่ยอมรับเขาเป็นสามี

ทันใดนั้น ฝนก็ถามขึ้น

ฝน: พี่เอกหนักใจเรื่องที่แม่แววพูดวันนี้ใช่ไหมคะ?

เอก: เรื่องอะไรครับ?

ฝน: ก็เรื่องที่แม่แววบอกจะให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ... หน้าพี่เอกดูกลุ้มใจมาก เป็นเพราะพี่เหลือตัวคนเดียวใช่ไหมคะ? เรื่องนั้นพี่ไม่ต้องสนใจนะคะ

เอก: (ใจชื้นขึ้น) ถามว่าหนักใจไหม... มันก็ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้ใหญ่ที่จะมาจัดการให้ แต่ถ้าให้พูดถึงญาติผู้ใหญ่จริงๆ พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง... แต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่ที่พี่เคารพนับถือ ก็มี...

ฝน: เรื่องนั้นมันไม่ใช่ปัญหาหรอกค่ะ

ฝนเอื้อมมือไปจับมือของเอกที่กอดเธอไว้ เหมือนพยายามปลอบโยนเขาไม่ให้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเอง

เอก: แล้วตอนนี้... ปลาตัวน้อยๆ ของพี่จะยอมบอกว่ารักพี่ได้รึยัง?

ฝนแกะมือเอกออกแล้วหันกลับมาสบตาเขา เธอยกตัวขึ้นแล้วจูบลงบนริมฝีปากของเอกอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนจูบออกแล้วพูดขึ้น

ฝน: แบบนี้... เป็นคำตอบได้ไหมคะ?

เอก: ขอบคุณนะครับ... ขอบคุณสำหรับคำตอบ

ในใจของเอกตอนนั้น มีความเห็นแก่ตัวเกิดขึ้น เขาเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับฝนว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจและจะไม่ยอมอยู่กับเขา เขาเลือกที่จะเงียบไว้ก่อน และปล่อยให้เรื่องราวเป็นไปตามที่ทุกคนเข้าใจ