ตอนที่ 27  ยาบำรุงครรภ์

เอกขับรถกลับจากทำงานตามปกติ สายตาเหลือบไปเห็นแผ่นหลังคุ้นตาของหญิงสาวที่เดินอยู่ริมถนน ท่าทางของเธอดูเซื่องซึมจนน่าเป็นห่วง เขาชะลอรถแล้วจอดข้างทางทันที เมื่อลงไปใกล้...หัวใจของเขาก็หล่นวูบ เมื่อพบว่าหญิงสาวคนนั้นคือ ทิพย์!

เอกก้าวเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว สีหน้าฉายแววกังวลเต็มที่

"ทิพย์! คุณเป็นอะไรไป? ไม่สบายเหรอ? 

ทำไมมาเดินอยู่ตรงนี้คนเดียว?"

ทิพย์ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ร่างกายของเธอก็ทรุดลงช้าๆ และหมดสติไปต่อหน้าต่อตา เอกไม่รอช้า รีบช้อนร่างที่ไร้สติของเธอขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วรีบตรงไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที

ระหว่างที่เอกนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เอก ก็ได้พบกับ หมอกฤษณ์ ที่กำลังตรวจคนไข้อีกคนอยู่

"อ้าว! คุณเอก! ใครเป็นอะไรมาเหรอครับ? แล้วมาได้ยังไง?" หมอกฤษณ์ถามอย่างประหลาดใจ

"ผมเจอทิพย์หมดสติอยู่ข้างถนนน่ะครับ เลยรีบพามา" เอกตอบเสียงเรียบ

"พี่ทิพย์กลับมาแล้วเหรอครับ? ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

"ผมก็เพิ่งเจอเขาโดยบังเอิญนี่แหละครับ ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยก็หมดสติไปก่อน"

สีหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยความกังวลและสับสน ทั้งสองต่างก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับทิพย์กันแน่

ความเจ็บปวดของทิพย์

ภายในห้องพักฟื้น หมอเดินเข้ามาตรวจอาการของทิพย์อย่างละเอียด ก่อนจะเอ่ยปากเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "คนไข้ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะครับ ช่วงนี้เป็นช่วงที่อันตรายมาก อย่าทำอะไรที่เสี่ยงต่อการแท้งลูก"

หัวใจของทิพย์แตกสลายทันทีที่ได้ยินคำว่า 'แท้งลูก' เธอเลือกที่จะหนีกลับมาบ้านเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่กลับต้องมาเผชิญกับความจริงที่เจ็บปวดเกินกว่าจะรับไหว ความหวังเดียวที่เธอเคยมีกลับกำลังจะดับสลายไปอย่างช้าๆ

เมื่อเดินออกมาจากห้อง ทิพย์โผเข้ากอดเอกอย่างสุดกลั้น เธอปล่อยโฮออกมาอย่างหนักหน่วง ราวกับจะระบายความเจ็บปวดทั้งหมดที่มี เอกที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ได้แต่รับกอดและลูบหลังปลอบโยนเบาๆ

"ทิพย์คุณเป็นอะไรไป? มีอะไรไม่สบายใจเหรอ?" เอกถามด้วยความเป็นห่วง

ทิพย์ส่ายหน้า น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด คำพูดไม่อาจเอ่ยออกจากปากได้

ในใจของทิพย์ : ขนาดพ่อของลูกยังทอดทิ้งฉันได้ลงคอ... แต่คนอื่นกลับเป็นห่วงฉันมากกว่าเสียอีก...

ความรู้สึกนี้ทำให้หัวใจของทิพย์สั่นคลอนอย่างรุนแรง เธอร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ จนทรุดตัวลงที่อกของเอก เอกพยายามดันตัวทิพย์ออกเบาๆ

"ไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน"

เอกเลือกที่จะไม่เซ้าซี้และไม่ถามเหตุผล เพราะเขารู้ดีว่าความเจ็บปวดที่เธอกำลังแบกรับมันหนักหนาเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

โชคชะตาเล่นตลก

บรรยากาศในรถเงียบสนิทตลอดทาง เอกพยายามจะชวนคุย แต่ทิพย์กลับเลือกที่จะไม่ตอบ เธอได้แต่น้ำตาคลอเบ้าและมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาที่เจ็บปวดคู่นั้นทำให้เอกตัดสินใจไม่ถามอะไรอีก ปล่อยให้เธอได้พักผ่อน จนกระทั่งใกล้จะถึงบ้าน ทิพย์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

"เอกคะ...อย่าเพิ่งไปส่งทิพย์ที่บ้านได้ไหมคะ...ขอไปนั่งพักที่บ้านเอกก่อนได้ไหม...ทิพย์ยังไม่อยากให้แม่เห็นทิพย์ในสภาพแบบนี้..."

เอกรู้สึกอึดอัดใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะทิพย์คือเพื่อนเก่า และเป็นลูกสาวของอาที่เขานับถือ อีกทั้งยังเป็นพี่สาวของ ฝน ผู้หญิงที่เขารักอีกด้วย

"ก็ได้ครับ...ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ เล่าให้ผมฟังได้นะ เรายังเป็นเพื่อนกันเสมอ"

ทิพย์ได้ยินดังนั้น น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง เธอรู้สึกขอบคุณเอกอย่างสุดซึ้งที่เขายังคงเป็นห่วงและทำดีกับเธอไม่เปลี่ยนแปลง

เอกทิพาทิพย์แวะตรงบ้าน ที่เช่าอยู่ สักพักนึง คุณโอเคขึ้นหรือยังครับทิพย์เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้านนะ และขณะที่เอกกำลังจะเดินออกมาส่งทิพย์ ภาพที่เอกประคองทิพย์ออกมาจากบ้าน ก็ถูกจิ๊กโก๋ด้วย และวัดเห็นภาพนั้น ไม่บอกก็รู้ว่าสองคนนี้ มีแผนการอันชั่วร้ายในใจอยู่

ความเข้าใจผิดที่ไม่อาจแก้ไข

เมื่อรถของเอกจอด ที่หน้าบ้าน ฝนที่ได้ยินเสียงรถก็รีบวิ่งลงมา แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้เธอตกใจและสับสน นั่นคือภาพที่เอกกำลังประคองพี่สาวของเธอลงจากรถ ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวและอ่อนล้า

"พี่ทิพย์! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ? แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้?"

ทิพย์ที่เคยเข้มแข็งกลับทรุดลงและโผเข้ากอดฝนพร้อมกับร้องไห้ไม่หยุด ฝนตกใจและสับสนกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เธออยากจะถามเอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่กลับต้องปลอบพี่สาวที่กำลังฟูมฟายอยู่ตรงหน้า

ฝนที่หวังดี จากที่ไม่เคยเห็นพี่สาวอ่อนแอ จึงคิดอยากจะทำอาหารให้พี่ พี่ทิพย์คะฝนเข้าไปได้ไหมคะ แต่เมื่อเคาะประตูห้องของตัวเองแล้วไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงเปิดประตูเข้าไป ทิพย์กำลังหลับอยู่ ฝนเหลือบไปเห็นถุงยาที่วางอยู่บนโต๊ะ ด้วยความหวังดี อยากจะดูว่ามียาที่ต้องกินก่อนหรือหลังอาหารไหม เธอจึงหยิบขึ้นมาดู แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้มือของเธอเย็นเฉียบและตัวชาไปทั้งตัว ยาในถุงนั้นคือ ยาบำรุงครรภ์

ฝนรีบเดินออกจากห้องด้วยความสับสนและเจ็บปวด เธอตั้งใจจะเดินไปหาเอกที่บ้านเช่าอีกหลังซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมาก แต่ยังไม่ทันจะพ้นหน้าบ้านก็เจอเข้ากับ ด้วง

"อ้าว! จะไปไหนเหรอน้องฝน ถ้าจะไปถามไอ้หน้าหล่อนั่นไม่ต้องไปหรอก ถามพี่ดีกว่าไหม พี่ด้วงอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดเลยนะ..."

ด้วงพูดด้วยน้ำเสียงยุยง "พี่เห็นหมดเลย ไม่รู้ไปทำอะไรกันมา...ร้องห่มร้องไห้กอดกันกลมเชียว...พี่บอกแล้วว่าคนแบบนี้ไว้ใจไม่ได้"

คำพูดของด้วงยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในใจของฝน

ความเจ็บปวดของฝน

"ฮัลโหล...พี่หมอ...ฝนมีเรื่องจะถาม...คือ...คนเราที่กินยาบำรุงครรภ์...มันเป็นไปได้ไหมคะที่จะกินบำรุงอย่างอื่น...เหมือนกับซื้อยาคุมมารักษาสิวแบบนี้..."

ฝนพยายามถามเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น แต่คำตอบของหมอกฤษณ์กลับทำให้เธอกลับไปอยู่ในห้วงแห่งความจริงอันโหดร้าย

"นั่นทำให้ฝนไม่สบายใจใช่ไหม?" หมอกฤษณ์ถามกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"..."

"พี่ไม่อยากจะพูดเลย...แต่พี่จะพูดในสิ่งที่เห็นเท่านั้นนะ วันนี้พี่เห็นคุณเอกพาพี่ทิพย์มาหาหมอ ท่าทางไม่ค่อยดีเลย...ไม่รู้มีปัญหาอะไรไหม...สิ่งที่พี่เห็นพี่รู้ก็มีแค่นี้เพราะพี่ไม่ใช่หมอเจ้าของไข้"

ความรู้สึกผิดหวังถาโถมเข้าใส่ฝนจนน้ำตาไหลไม่หยุด ฝนเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย ปล่อยให้สายฝนที่เริ่มโปรยปรายช่วยชะล้างความเจ็บปวดที่เกาะกุมอยู่ในใจ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล้มลงในหลุมดำที่ไม่มีวันสิ้นสุด ภาพของพ่อที่เธอสูญเสียไป และตอนนี้ก็กำลังจะเสียคนรักไปอีกคน ฉายวนอยู่ในห้วงความคิด ความจริงที่ว่า เอกไม่ได้จริงใจกับเธอ แต่เพียงแค่สงสารหรืออยากได้เธอเท่านั้น มันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด น้ำตาที่ไม่เคยเหือดแห้งไหลอาบแก้ม เธอได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจ “ไม่น่ามอบทั้งกายและใจให้ไปเลย… ถ้าไม่ให้ไปก็คงไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้”

แล้วความสิ้นหวังก็ถาโถมเข้ามาจนเธอทนไม่ไหว ฝนล้วงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋าขึ้นมา กดโทรออกหาเบอร์ที่คุ้นเคย

“พี่หมอ… มารับฝนหน่อยได้ไหมคะ…” เสียงเธอสั่นเครือจนแทบจะจับใจความไม่ได้

ปลายสายคือ หมอกฤษณ์ เมื่อเขาได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ หัวใจของเขาก็ปวดร้าวไปด้วย ในที่สุดเขาก็มาหาฝน

หมอกฤษณ์พบฝนนั่งกอดเข่าอยู่ที่กระท่อมหลังเล็กริมบึง ซึ่งเป็นที่พักใจของเธอเสมอมาไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ แต่ในตอนนี้ ที่แห่งนี้กลับกลายเป็นที่ที่เธอต้องมานั่งปล่อยให้น้ำตาไหลรินจากความเจ็บปวดที่ไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป

เขาเดินเข้าไปหาเธออย่างแผ่วเบา สวมกอดร่างที่สั่นเทาของเธอไว้แน่น พยายามปลอบโยนเธออย่างอ่อนโยนที่สุด

“ไม่เป็นไรนะฝน… อย่าร้องไห้เลย… ฝนยังมีพี่อยู่ตรงนี้เสมอ”

เขาไม่ได้ถามอะไรอีก เพราะรู้ดีว่าตอนนี้เธอต้องการเพียงแค่การปลอบโยนเท่านั้น ไม่ใช่การซ้ำเติมด้วยคำถาม

“ฝนไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว… ฝนอยากไปหาแม่…” ฝนพูดเสียงเบาหวิว

“ก็ได้… พี่จะไปส่งเอง”

ฝนพยักหน้าแล้วลุกขึ้นขึ้นรถอย่างเชื่องช้า เมื่อรถเคลื่อนตัวผ่านบ้านเช่าของเอก น้ำตาที่เคยไหลอาบแก้มกลับเหือดแห้งไปแทนที่ด้วยความชาชินและความเจ็บปวดที่ไม่อาจระบายออกมาได้ เธอเข้าใจแล้วว่าเธอคงอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว… เธอตัดสินใจที่จะจากไปในที่สุด… จากไปจากทุกอย่างที่ทำให้เธอเจ็บปวด และจากไปจากผู้ชายที่ชื่อเอก…