ตอนที่ 28 จะกดเองหรือจะให้พี่กด?

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่มีการตอบรับ เอก รู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ยังคงค้างคาใจ เขาจึงขับรถมาหา ฝน ที่บ้าน

แต่เมื่อมาถึง เขากลับเห็นเพียง ทิพย์ ที่ดูไม่ค่อยสบาย

เอก: "ฝนไปไหนเหรอครับ?"

ทิพย์: "ไม่รู้สิคะ ทิพย์ไม่ได้ลงจากห้องเลย ลองถามคุณแม่ดูไหมคะ"

เอก: "แล้วคุณอาแววไปไหนแล้วครับ"

ทิพย์: "คุณแม่น่าจะไปทำบุญที่วัดค่ะ"

คำตอบของทิพย์ทำให้เอกรู้สึกแย่ลงไปอีก เขาไม่รู้จะไปที่ไหนต่อดี ในหัวพลันนึกถึงบ้าน ลุงทิน กับ ป้าดวง

ระหว่างทาง เขาเจอ สมาน ที่กำลังจอดรถอยู่

สมาน: "อ้าวคุณ! วันนี้ทำอะไรให้เมียเด็กงอนล่ะ ร้้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้วเมื่อกี้"

เอก: "ไปไหนครับ รูไหมครับ"

สมาน: "ไม่รู้สิ เห็นขึ้นรถไปแต่ก็ไม่รู้ว่าไปกับใคร มองไม่ทันเหมือนกัน"

คำตอบของสมานทำให้เอกใจไม่ดีขึ้นไปอีก เขารีบไปหาลุงทินกับป้าดวงทันที แต่ฝนก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น

ลุงทิน: "อ้าวเอก ไปไงมาไง มีอะไรหรือเปล่า?"

เอก: "ฝนมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยครับ ผมเลยมาตามหาเธอ"

ลุงทิน: "งั้นลุงลองโทรหาหมอกฤษณ์ให้นะ..."

ลุงทินกดโทรศัพท์หาลูกชาย หมอกฤษณ์ เมื่อได้ยินคำถามของพ่อ เขาก็รู้ทันทีว่าเอกต้องมาตามหาฝน

หมอกฤษณ์: (ผ่านโทรศัพท์) "คุณเอกไปหาพ่อใช่ไหมครับ งั้นผมขอไม่ตอบนะครับ"

ลุงทินวางสายไปทันที เอกรู้สึกได้ในทันทีว่าฝนต้องอยู่กับหมอกฤษณ์แน่ๆ เขารีบโทรหาฝน แต่เธอก็ไม่รับสาย

เอก: (หันไปหาลุงทิน) "ฝนเขาไม่อยากเจอผมใช่ไหมครับคุณลุง"

ลุงทิน: "คงไม่ใช่แบบนั้นหรอกมั้ง อย่าพึ่งคิดมากนะ"

เอก: "ขอบคุณ คุณลุงมากเลยนะครับ งั้นผมขอตัวเลยแล้วกัน

ก่อนกลับบ้าน เอกโทรหา ฟ้า พี่สาวของฝน

เอก: ฟ้า พี่มีเรื่องรบกวน ถ้าเกิดฝนกลับไปหาแม่ รบกวนฟ้าโทรบอกพี่ได้ไหม

ฟ้า: มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าคะพี่เอก

เอก: นิดนึง...พี่ขอคุยกับฝนเองก่อนนะครับ

เส้นทางของฝน

ฝน มาถึงบ้านแม่พร้อมกับหมอกฤษณ์ เธอกอด นวล ผู้เป็นแม่แล้วร้องไห้ทันที นวลรับรู้ได้ถึงความไม่สบายใจของลูก นวลคิดว่าฝนคงคิดถึงพ่อที่จากไป

นวล: "ไปไงมาไงลูก ทำไมไม่โทรบอกแม่ว่าจะมา?"

ฝน: "หนูคิดถึงแม่...หนูคิดถึงพ่อ..." (ร้องไห้) 

นวล: (หันไปทางหมอกฤษณ์) "อ๋อนี่คงเป็นหมอกฤษณ์ที่ฝนพูดถึงบ่อยๆ ใช่ไหมลูก"

หมอกฤษณ์: "สวัสดีครับคุณอา"

นวล: "ขับรถมาไกล เหนื่อยๆ อยู่ทานข้าวที่นี่ก่อนไหมลูก"

หมอกฤษณ์: "ไม่เป็นไรครับ ผมมีงานที่ต้องเคลียร์ งั้นผมขอตัวลาเลยนะครับ"

นวล: "งั้นก็ได้จ้ะ"

ก่อนที่หมอกฤษณ์จะกลับ เขายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้ฝน

หมอกฤษณ์: "อ๋อ พี่มีอะไรจะให้ฝนด้วย ลืมเลยตั้งแต่ในรถแล้ว เอกสารนี้เป็นของอานพ แต่ตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้ว งั้นฝนช่วยดูเอกสารนี้แทนอานพด้วยนะ ช่วยตรวจสอบให้ด้วย เอาไว้ฝนว่างตอนไหนก็ได้ไม่ต้องรีบ"

ฝนรับเอกสารมาโดยไม่ได้สนใจอะไร เดินขึ้นไปบนห้องนอนทันที แม่ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอปล่อยให้ลูกได้พักผ่อน บนห้อง ฝนวางเอกสารไว้ข้างหัวเตียงแล้วนอนร้องไห้จนหมอนเปียกปอน เธอโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมาที่ทุ่มเทความรักให้เอกมากเกินไป

ในเช้าวันรุ่งขึ้น

ฝน: "แม่คะ ฝนว่าจะไปอยู่คอนโดสักพักนึงนะ"

นวล: "คอนโดที่พ่่อซอไว้ให้ตอนหนูเรียนเหรอลูก"

ฝน: "ใช่ค่ะ เดี๋ยวหนูแวะเข้ามาหาแม่นะคะ"

นวล: "อุตส่าห์มาทั้งที น่าจะอยู่กับแม่นะลูก"

ฝน: "ฝนไม่ได้มาสักพักแล้ว เผื่อมีอะไรต้องทำความสะอาดค่ะ"

ฝนแสร้งทำเป็นเข้มแข็งเพื่อไม่ให้แม่เป็นห่วง

ความจริงที่ปะทุขึ้น

ในขณะเดียวกัน เอกที่กำลังขับรถไปตามหาฝนก็ได้รับโทรศัพท์จากฟ้า

ฟ้า: "ฮัลโหลพี่เอก ฟ้าโทรถามแม่แล้วนะคะ น้องไปหาแม่จริงๆ แต่ไม่ได้อยู่บ้านค่ะตอนนี้"

เอก: "อ้าวแล้วถ้าไม่อยู่บ้านจะอยู่ไหนครับ"

ฟ้า: "น้องไปอยู่คอนโดที่พ่อซื้อให้ค่ะ เดี๋ยวฟ้าส่งที่อยู่ไปให้นะคะ ค่อยๆ คุยกันนะคะพี่เอก น้องยังเด็ก ค่อยๆ คุยกันค่ะ"

เอก: "ขอบคุณมากครับ"

เอกรีบไปที่คอนโดตามที่อยู่ที่ฟ้าให้มา เขาพยายามโทรหาฝนแต่ก็ไม่ติด เขาทำได้เพียงนั่งรออยู่ในรถ รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่เห็นวี่แววของฝน เวลาผ่านไปอีกวัน เอกเริ่มใจไม่ดี เขาจึงโทรหาฟ้าอีกครั้ง

เอก: "ฮัลโหล ฟ้า...รบกวนฟ้าหน่อยสิ ช่วยโทรหาหน่อยว่าฝนยังโอเคอยู่ไหม"

ฟ้า: "อ่อ...ได้ค่ะ"

ฟ้ารีบโทรหาฝนทันที

ฟ้า: "ฮัลโหลฝน เป็นไงบ้าง ไม่ได้อยู่กับแม่เหรอ"

ฝน: ไม่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่า

ฟ้า: "ฝนทะเลาะกับพี่เอกไหม"

ฝน: "ไม่มีอะไรค่ะ แค่เบื่อๆ เซ็งๆ เฉยๆ"

ฝนเลือกที่จะโกหกพี่สาว ฟ้าเองก็รู้ทันทีว่าน้องสาวกำลังมีปัญหา แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ เธอเพียงแค่ต้องการรู้ว่าฝนยังโอเคอยู่ เมื่อวางสายจากฝน ฟ้าก็รีบโทรบอกเอกทันที

ฟ้า: "ฝนยังรับสายปกตินะคะพี่เอก น่าจะไม่รับแค่เบอร์พี่่คนเดียวหรือไม่ก็คงบล็อกไปแล้"ว

เอกได้แต่นั่งคิดหาวิธีที่จะได้เจอฝน ในที่สุดเขาก็เหลือบไปเห็นไรเดอร์คนหนึ่งกำลังมาส่งของ ทำให้เขานึกแผนการบางอย่างขึ้นมาได้

เอก ตัดสินใจสั่งอาหารจากแอปพลิเคชันเดลิเวอรี่ แล้วใส่ที่อยู่เป็นคอนโดของฝน พร้อมกับระบุเบอร์โทรศัพท์ของเธอในช่องหมายเหตุ เพื่อหวังว่าไรเดอร์จะโทรหาฝนและทำให้เธอลงมาพบเขา

ไม่นานนัก ไรเดอร์ก็มาถึงคอนโด ฝน ที่กำลังถือโทรศัพท์ลงมารับของตามที่คิดไว้ เธอดูสับสนเมื่อเห็นอาหารในมือของไรเดอร์

ฝน: ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้สั่งอาหาร

ไรเดอร์: แต่มีการชำระเงินเรียบร้อยแล้วนะครับ ที่อยู่กับเบอร์โทรก็ตรงกันเลย

ขณะที่ฝนกำลังยืนยันว่าเธอไม่ได้สั่ง เอกก็รีบวิ่งตรงมาหาเธอจากที่จอดรถ เมื่อฝนเหลือบมาเห็นเอก เธอก็เตรียมจะวิ่งหนีกลับขึ้นห้อง แต่เอกคว้าข้อมือเธอไว้ได้ทัน

เอก: ของนี้พี่เอาไปเลยก็ได้ครับ ผมเป็นคนสั่งมาเอง

ไรเดอร์ทำหน้างงๆ แต่ก็พยักหน้าแล้วจากไป ในขณะนั้น รปภ. ของคอนโดก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยความไม่พอใจ

รปภ.: คุณทำอะไร! ปล่อยเธอนะ! คุณเข้ามาในพื้นที่ส่วนบุคคลแบบนี้ไม่ได้นะ!

เอกไม่สนใจคำพูดของ รปภ. จนกระทั่ง รปภ. เข้ามาคว้าแขนเขาไว้

รปภ.: งั้นไปจบที่โรงพักเลย!!!

ฝน: (รีบหันไปหา รปภ.) ไม่มีอะไรค่ะพี่รปภ. ญาติหนูเองค่ะ

ท่าทางของฝนที่พยายามปกป้องเอก ทำให้ รปภ. ผ่อนคลายลงและเดินกลับไป 

เอกยังคงยืนนิ่ง จับข้อมือฝนไว้แน่น

ฝน: "พี่มาที่นี่ทำไม?"

เอก: "ก็มาหาฝนไง! หลบหน้าพี่ทำไม?"

ฝน: "ฝนแค่อยากพักผ่อน..."

เอก: "แล้วทำไมต้องหนีพี่มาด้วย? โทรหาก็ไม่รับสาย!"

ฝน: (เสียงแผ่วเบา) "แบตมือถือน่าจะหมด..."

เอก: (เสียงแข็งขึ้น) "แบตมันหมดข้ามวันข้ามคืนขนาดนี้เลยเหรอ? ฝนเป็นอะไร? ทำไมไม่พูดกับพี่ตรงๆ!"

ฝน: (ดึงมือออกอย่างแรง) "ฝนไม่ได้เป็นอะไร! ฝนแค่อยากมาพักผ่อน!"

เอก: (จ้องหน้าฝน) "ไม่ได้เป็นอะไรได้ยังไง! ดูแค่นี้พี่ก็รู้แล้ว! พี่ไม่ใช่เด็กนะฝน!"

ฝน: (เสียงสั่นเครือ) "ก็แล้วแต่พี่จะคิด! งั้นฝนขอตัวนะ!"

ฝนพยายามจะเดินหนี แต่เอกยังคงรั้งเธอไว้

เอก: "คุยกันก่อนสิ!"

ฝน: (สะบัดมือออก) "ไม่ไปทำงานทำการหรือไง จะมาอยู่ที่นี่ทำไม!"

เอก: "ทำสิ! แต่ฝนต้องคุยกับพี่ให้รู้เรื่องก่อน!"

ฝน: (น้ำตาคลอเบ้า) "ก็ใช่สิ! คุยกับเด็กอย่างฝนมันไม่รู้เรื่อง! พี่ก็ไปคุยกับคนที่โตเท่ากันกับพี่สิ จะได้เข้าใจกัน! แล้วจะมายุ่งกับฝนทำไม!"

เอก: (สีหน้าเจ็บปวด) "ไปกันใหญ่แล้วฝน! ฟังพี่ก่อน!"

จังหวะนั้น รปภ. ที่ยืนดูอยู่ห่างๆ ก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

รปภ.: ถ้าจะทะเลาะกัน จะเคลียร์กัน ไปคุยกันข้างนอกหรือบนห้องเถอะครับ ตรงนี้ลูกบ้านเดินไปเดินมา

เอก มองซ้ายมองขวา ก่อนจะจูงมือ ฝน เดินตรงไปที่ลิฟต์ เขาจ้องหน้าเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

เอก: ชั้นไหน?

ฝน ยืนนิ่ง ไม่ยอมกดลิฟต์ น้ำตาคลอเบ้า

เอก: จะยืนอยู่แบบนี้เหรอ? ไม่ยอมกด?

เมื่อลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง มีลูกบ้านคนอื่นเดินเข้ามาและกดชั้นของตัวเอง เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว ฝนก็ยังคงยืนนิ่งเหมือนเดิม

เอก: จะกดเอง หรือจะให้พี่กด? พี่มาถึงขนาดนี้แล้วฝนคิดว่าพี่ไม่รู้เหรอว่าฝนอยู่ชั้นไหน ห้องไหน ถ้าไม่รู้พี่จะสั่งไรเดอร์มาได้ยังไง?

ฝนยังคงเงียบ เอกจึงตัดสินใจกดลิฟต์ไปชั้นที่เธออยู่ทันที เธอหันมามองเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจพร้อมกับกัดฟันแน่น เมื่อลิฟต์เปิดออก ฝนยังคงยืนนิ่งไม่ยอมก้าวเท้าออกไป เอกจึงใช้มือยันประตูลิฟต์ไว้

เอก: จะไม่ออกมาเหรอ? ไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะใช้ลิฟต์หรือไง? ออกมาได้แล้ว!

ฝนยอมก้าวออกมาจากลิฟต์ เธอพูดด้วยน้ำเสียงห่างเหิน

ฝน: กลับไปได้แล้ว ฝนจะเข้าห้อง

เอก: พี่ไม่กลับจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง!

ฝน: ไม่มีการมีงานทำหรือไง ถึงจะมาอยู่แบบนี้?

เอก: งานมี แต่คนสำคัญของพี่ตอนนี้อยู่ตรงนี้! พี่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!

เอก: (เสียงแข็งขึ้น) ฝนคิดอะไรอยู่กันแน่! จะไม่ฟังพี่พูดก่อนเหรอ?

ฝน: แล้วพี่รู้เหรอว่าฝนคิดอะไร? 

เอก: ทำพี่ไมจะไม่รู้! 

ฝน: "ก็เพราะมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?"

เอก: "ฝนอย่าหาเรื่องพี่ได้ไหม"

ฝน: (เริ่มน้ำตาไหล) "ฝนยังไม่ได้พูดเลยว่าเรื่องอะไร พี่รู้ได้ยังไงถ้ามันไม่มีมูลหมามันก็ไม่ขี้หรอก!"

เอก: 'ฝนมีสติหน่อย อย่าใช้อารมณ์! คุยกันด้วยเหตุผลสิ!"

ฝน: "เหตุผลอะไร! ต้องมีเหตุผลอะไรอีก! พี่ก็เชิญไปคุยกับคนที่เขามีเหตุผลอย่างที่พี่อยากคุยเถอะ!"

ฝนสะบัดหน้าหนี เดินไปที่ประตูห้องแล้วเปิดออก แต่เอกเดินตามไป เมื่อเธอจะก้าวเข้าห้อง เอกก็ใช้มือดันประตูไว้

โอ๊ย!!!