ตอนที่ 30 ความในใจ

ในที่สุดความพยายามของเอกก็ประสบผลสำเร็จ เขาง้อฝนจนเธอยอมกลับมาเข้าใจและให้อภัย ความตึงเครียดที่เคยมีสลายไปเมื่อฝนร้องไห้จนหลับไปเหมือนเด็กน้อย เอกเฝ้ามองเธออยู่ข้างเตียงด้วยความรักและความทะนุถนอม แต่เมื่อเห็นว่าเธอหลับแล้ว เขาจึงเดินเบาๆ ออกไปที่ห้องของตัวเอง เอกกลับมานั่งที่ปลายเตียงความรู้สึกโล่งใจแผ่ซ่านเข้ามา เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ในใจพลันคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่จะต้องไปคุยกับแม่ของฝนอย่างจริงจัง ก่อนหน้านี้การจากไปของพ่อทำให้เขาไม่อยากเร่งรัดอะไร แต่ตอนนี้เขาคิดว่าไม่ควรปล่อยให้เวลาผ่านไปอีก เขาอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับผู้หญิงคนนี้ อยากดูแลและปกป้องเธอไปตลอดชีวิต

ริมทะเล

เช้าวันต่อมา เอกตื่นแต่เช้าและออกมาเดินเล่นที่ชายหาดคนเดียว มองดูคลื่นซัดเข้าหาฝั่งด้วยใจที่พะว้าพะวัง อยากชวนฝนมาด้วยแทบขาดใจ แต่ก็ไม่อยากไปรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอ แค่คิดว่าเธอยังหลับสบายอยู่บนเตียง เขาก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

ทันใดนั้น เสียงแหลมที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง "ทำไมไม่ปลุกกันเลย! จะออกมาเดินเล่นคนเดียวได้ไง!"

เอกหันไปมอง ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจเขาหยุดเต้น ฝนในชุดเดรสยาวสีชมพูอ่อนที่พลิ้วไหวตามแรงลมยามเช้า เนื้อผ้าบางเบาจนเขามองเห็นเงาบิกินี่สีชมพูอ่อนที่อยู่ข้างในอย่างชัดเจน มันเป็นภาพที่สวยงามและเย้ายวนใจจนเขายืนนิ่งราวกับถูกสาป

"ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ?" เขากระซิบถามด้วยความตกใจ รีบเดินเข้าไปบังเธอจากสายตาคนอื่นราวกับกลัวว่าใครจะมาเห็นสมบัติล้ำค่าของเขา

"อะไรกันคะ? เรามาทะเลนะ ไม่ได้มาปฏิบัติธรรม" ฝนทำหน้าไม่เข้าใจ ดวงตากลมโตของเธอกะพริบปริบๆ อย่างไร้เดียงสา

"พี่รู้ แต่จำเป็นต้องโป๊ขนาดนี้เลยเหรอ" เอกถามเสียงขรึม รู้สึกหงุดหงิดที่ต้องเห็นคนอื่นมองแฟนตัวเอง

ฝนหัวเราะเบาๆ ในลำคอ "อ้าว... ที่มองเมื่อกี้ไม่ได้ตะลึงในความสวยหรอกเหรอ?" เอกหน้าแดงเล็กน้อย แต่สายตาก็ยังจ้องเธอไม่วาง "ก็ใช่... แต่ก็ไม่ได้อยากให้คนอื่นเห็นด้วยสักหน่อย"

"นี่มันสมัยไหนแล้วคะคุณลุง? มาทะเลทั้งทีจะให้ฝนใส่ชุดนุ่งขาวห่มขาวหรือไง มันก็ต้องแต่งแบบนี้แหละ" เธอยิ้มกว้างอย่างน่ารัก

เอกถอนหายใจยาวๆ "ไม่มีใครเขาอยากให้คนอื่นมามองแฟนตัวเองหรอก"

ฝนยิ้มอย่างขบขัน "ผู้หญิงก็เหมือนกันแหละ แล้วเสื้อเชิ้ตของพี่นี่กระดุมมีทำไมไม่ติด ถ้าจะติดแค่สองเม็ดก็ไม่ต้องติดกะได้มั้ง!"

"ก็พี่ไม่ได้เข้าประชุมนี่ จะให้ใส่สูทผูกไทมาเดินทะเลหรือไง" เอกย้อนกลับทันควัน 

"พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ ตัวเองยังอยากใส่ชุดสบายๆ เลย แล้วจะมาว่าฝนทำไม"ฝนโต้กลับ

"ก็ไม่อยากให้ใคร มองไง มีแต่คนวัยเดียวกันมองอยู่ ใครจะไม่หวง" ขณะพูด เอกใช้มือทั้งสองข้างรวบเอวของฝนเข้ามาแนบชิด พลางลูบไล้ผิวเนียนนุ่มที่ไม่มีเสื้อผ้าปกคลุมอย่างถือสิทธิ์

ฝนสะดุ้งเฮือกเล็กน้อย "เป็นอะไรเนี่ย? อย่าบอกนะคิดอะไรอยู่! เห็นผู้หญิงใส่ชุดเปิดนิดเปิดหน่อยไม่ได้เลยเหรอ" เธอดันมือเอกออก

"โอ๊ย! ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" เอกรีบปฏิเสธ เขาทำหน้าเป็นลูกหมาตัวโตที่ถูกเข้าใจผิด

"ไม่ใช่อะไรล่ะ เห็นมองจนตาจะทะลุอยู่แล้ว!" ฝนทำท่างอนแล้วหันหลังให้ เอกเห็นแผ่นหลังเนียนๆ ของเธอ เขาจึงรีบเข้าไปสวมกอดจากด้านหลังแล้วใช้คางเกยไหล่ของเธอไว้

"โอ๊ย! อะไรของพี่เนี่ย" ฝนพูดพร้อมกับพยายามแกะมือเขาออก

เอกเห็นรอยขนอ่อนที่ลุกซู่ที่ไหล่ของเธอ จึงเอาคางถูไปมาตรงนั้น 

"อย่าถูสิ! มันคัน!"

"คือ...พี่ว่าพี่ไปโกนออกดีกว่า"

"ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ทำไมต้องมีหนวดด้วย" ฝนพูดอย่างเซ็งๆ แล้วเดินกลับบ้านพักไป เอกรีบเดินตามเข้าไปที่ห้องพักแล้วรีบเข้าไปจัดการโกนหนวดให้เกลี้ยง

เมื่อเอกเดินออกมา ก็มองเห็นไหล่ขาวเนียนของฝน "ไหน ขอลองใหม่อีกรอบได้มั้ย"

เอกรีบเดินเข้าไปหา "หยุดเลยนะ! อย่ามาเนียน!" เธอผลักอกเขาไว้

"อ้าว! ก็จะได้รู้ไงว่ามันเกลี้ยงหรือเปล่า" เอกยิ้มเจ้าเล่ห์ "ไหนขอยืมไหล่หน่อยสิ"

ฝนส่ายหน้าแต่ก็ยอมให้ เอกใช้คางถูไปที่ไหล่ของเธอ ก่อนจะกอดเธอจากด้านหลังแน่น

"อุ๊ย!"...

ฝนดิ้นขลุกขลักแล้วแกะมือเขาออก

ทั้งสองหันหน้าเข้าหากันในระยะประชิด ฝนเงยหน้ามองเอกที่ตัวสูงกว่า แล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"พี่รักฝนจริงๆ ใช่มั้ย ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบใช่มั้ย"

เอกจ้องตาเธอแล้วตอบด้วยความมั่นใจ "รัก...รักมาก รักจนอยากจะเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ ไม่อยากให้ห่างตัว"

"ฝนไม่ใช่หนูแฮมเตอร์นะ ทำไมชอบเปรียบเทียบแปลกๆ" ฝนยิ้มเขินๆ "เดี๋ยวก็เป็นปลาบ้าง คราวนี้จะบอกว่าเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ ฝนไม่ใช่สัตว์เลี้ยงสักหน่อย"

"ก็พี่เปรียบเทียบไง พี่ไม่อยากให้ฝนไปอยู่กับใคร อยากอยู่ใกล้ๆ ฝนตลอดเวลา"

"มันก็แค่ช่วงนี้หรือเปล่า? ช่วงแรกๆ พี่ยังไม่เบื่อใช่ไหม" ฝนถามด้วยความกังวล

"จะเบื่อได้ยังไงแฟนพี่น่ารักขนาดนี้ พี่ไม่มีทางเบื่อที่จะตามง้อหรอก เด็กเอาแต่ใจอย่างฝน..." เอกพูดพร้อมกับใช้ปลายนิ้วชี้แตะไปที่ปลายจมูกเล็กและดึงตัวเธอมากอดไว้แน่น "พี่คิดไว้แล้วว่าถ้ามีแฟนเป็นฝนพี่ต้องตามเอาใจ"เอกพูดต่อ

"พี่ไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลยใช่มั้ย"ฝนถาม

"ใช่ ก่อนหน้านี้พี่ไม่เคยสนใจอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ แต่พอมาเจอฝน ชีวิตที่ไม่มีสีสัน ไม่มีรสชาติของพี่ก็เหมือนได้รับการเติมเต็ม"

ฝนยิ้มอย่างมีความสุข "แล้วตอนที่เจอฝนครั้งแรกพี่รู้สึกยังไงคะ"

เอกยิ้มแล้วพูดอย่างนึกสนุก "จะให้บรรยายความรู้สึกตอนนั้นเหรอ"

"ทำไมคะ...มันยังไง ยิ้มแปลกๆ"

"ก็...ในครั้งแรกที่พี่เจอฝน พี่ไม่เข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมายืนชี้หน้าด่าแบบไม่มีเหตุผล แถมเมาหลับไม่รู้เรื่อง พี่ยังต้องมามาอุ้มเด็กที่ไหนก็ไม่รู้"

"ตอนนั้นพี่อุ้มฝนเหรอ!" ฝนตาโต

"ใช่ เพื่อนฝนบอกให้พี่ช่วยอุ้มไปส่งกลับกลุ่มเพื่อนผู้หญิง เพื่อนฝนเขาเองก็เมาเหมือนกัน"

"ทำไมถึงให้คนแปลกหน้ามาอุ้มล่ะ ไอ้ซันมันบ้าหรือเปล่า!"

"อย่าว่าเขาเลย ถ้าไม่มีเขา พี่ก็อาจจะไม่ได้ใกล้ชิดฝนมากขนาดนี้จนมีวันนี้ก็ได้" เอกยิ้ม

ฝนเงียบไปสักครู่ "แล้วตอนนั้นพี่รู้สึกยังไงที่โดนด่าคะ"

"ตอนนั้นเหรอ...ตอนแรกก็รู้สึกงงๆ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะมันเร็วมาก พี่แค่เห็นฟ้าท่าทางจะเมาก็เลยจะเข้าไปช่วยพยุง แต่ก็มีเสียงแหลมๆ ตะโกนด่าบอกว่าให้พี่ไปให้พ้น"

"ไม่โกรธเหรอ"

"ไม่โกรธนะ...กลับรู้สึกว่าตลกดี อยู่ๆ ก็มีเด็กที่ไหนไม่รู้มาด่า มันก็รู้สึกแปลกๆ แล้วก็อยากรู้จัก"

"อยากรู้จักอะไร! ตอนที่เจอกันที่มอ. พี่ก็ยังว่าฝนอยู่เลย"

"ตอนนั้นพี่ขอโทษแล้วไง" เอกหัวเราะ

"ตอนนั้น...มันต่างจากความรู้สึกตอนแรกที่งงๆ กลายเป็นรู้สึกผิดที่ทำให้ฝนเสียน้ำตา เพราะพี่พูดว่าฝนตอนนั้นพี่ทำฝนร้องไห้"

"ก็เจอกันหลังจากนั้นอยู่ครั้งสองครั้งนี่ พี่ไม่เห็นจะขอโทษฝนเลย"ในถามต่อ

"ก็เจอทีไรฝนก็ด่าพี่ตลอด พูดแต่ว่าพี่เป็นคนหื่นตามไปเข้าใกล้พี่สาว" เอกทำหน้าเศร้าๆ

"หน้าพี่มันเหมือนคนหื่นขนาดนั้นเลยเหรอ มันไม่ดูเหมือนคนสุขุมนุ้มลึกเลยเหรอ"

"ก็ไม่รู้สิ...เพราะครั้งแรกที่เจอแบบนั้น มันก็มองดีไม่ได้" ฝนหัวเราะ

"แล้วไม่สะดุดในความหล่อพี่เลยเหรอ พี่ดูดีขนาดนี้ทำไมถึงเอาแต่ด่าพี่"

"ไม่อ่ะ...รอบตัวฝนคนหน้าตาดีเยอะแยะ ทำไมฝนต้องไปสะดุดตากับพี่ด้วย"

เอกกอดเธอแน่นขึ้นไปอีกราวกับไม่อยากให้ใครมาแย่งชิง "อย่าพูดแบบนี้อีกนะ รู้มั้ยว่าคนแก่ขี้หึงจะเป็นยังไง"

"รู้สิ...เดี๋ยวก็จับปล้ำมั้ง" ฝนพูดพร้อมกับทำหน้านิ่งๆ ดวงตากลมโตฉายแววเจ้าเล่ห์ 

"คนจะโรแมนติกหน่อยไม่ได้หรือไง"เอกพึมพัน

เขาถึงกับทำหน้าเซ็ง แต่ในใจกลับหัวเราะก้อง 'ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ'

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น มือที่โอบเอวคอดกิ่วไว้ทั้งสองข้างก็ยิ่งกระชับแน่นขึ้น กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของฝนที่ลอยมาแตะจมูก ทำให้เอกเคลิบเคลิ้มจนลืมตัว เขาเผลอก้มหน้าลงไปฝังจมูกสูดดมความหอมที่ซอกคอ ก่อนจะจรดริมฝีปากนุ่มๆ ลงไปบนไหล่เนียนของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา...

 

การเจอกันของฝนกับเอกอยู่ใน

#เรื่อง เกียร์รักปีนเกลียว 

ตอน 10,11,17,22และตอนที่31 (ตอนพิเศษ) ***