ตอนที่ 29 ตามง้อด้วย...ไอติม

โอ๊ย...!!!

ฝนตกใจสุดขีด เธอปิดประตูเข้าหนีบมือเอกอย่างจัง เธอก้มลงมองมือของเอกที่แดงก่ำ

ฝน: เลือดออกไหม? เลือดไหลไหม?

เอก: (ยกมือขึ้นให้ดู) แค่นี้ไม่เป็นไร

ฝนดันประตูให้ปิดครั้ง

แต่ครั้งนี้เอกใช้เท้าดันประตูแล้วเดินตามเข้ามาในห้อง

เอก: "ถ้าฝนไม่คุยกับพี่ให้รู้เรื่อง พี่จะไม่ยอมไปไหน!"

ฝน: (เสียงสั่นเครือ) "ฝนไม่มีอะไรจะคุยกับพี่หรอก! จะให้ฝนคุยอะไรอีก!"

เอก: (ก้าวเข้าไปใกล้) "ฝนปากแข็ง..."

ฝน: (ถอยหลังหนี) "ไม่ต้องเข้ามาใกล้ฝน! จะคุยอะไรก็คุย!"

เอกพูดขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าเขาอ่านใจเธอได้

เอก: "ฝนคิดเรื่องพี่กับทิพย์ใช่ไหม?"

ฝน เชิดหน้าหนี ไม่มองสบตา เอกจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

เอก: "ระหว่างพี่กับทิพย์มันไม่มีอะไรทั้งนั้น! ไม่มีอะไรเลยจริงๆ พี่สาบานได้! วันนั้นที่เจอทิพย์เขาเป็นลม พี่เลยพาเขาไปโรงพยาบาล จะให้พี่บอกยังไง ฝนถึงจะเชื่อ? พี่อยากคุยกับฝนตั้งแต่วันนั้นแล้ว แต่มันไม่มีโอกาส"

ฝน: (น้ำตาไหลอาบแก้ม) "ฝนต้องเชื่อพี่เหรอ? ฝนเชื่อในสิ่งที่เห็นมากกว่า..."

เอก: "แล้วฝนเห็นอะไร? ฝนบอกพี่ได้ไหม?"

ฝน: (เสียงสะอื้น) "พี่ก็น่าจะรู้นี่! วันนั้นพี่ก็อยู่ที่โรงพยาบาล!"

เอก: "พี่ไม่รู้ว่าฝนไม่พอใจอะไรพี่นักหนา! ถ้าเรื่องที่พี่เคยรู้จักกับทิพย์มาก่อน เราก็คุยกันไปแล้ว! แล้วนี่อะไร? ฝนหนีหน้าพี่ หลบหน้าพี่หายมาเฉยๆ แล้วจะให้พี่ทำยังไง?"

ฝน เงียบไป ไม่พูดอะไร

ฝน: (น้ำเสียงอ้อนวอน) "ยังไงก็เรื่องของพี่...กลับไปเถอะ อย่าให้ทุุกอย่างมันแย่ลงไปมากกว่านี้เล"ย

เอก: "ฝนก็บอกเหตุผลพี่หน่อยสิว่ามันอะไรกันแน่ จะได้เข้าใจ! จะให้พี่มันกลับไปทั้งๆ ที่พี่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยไม่ได้หรอก!"

เอกขยับเดินเข้าไปหาฝนใกล้ๆ แต่เธอก็ถอยหลังหนี เอกเริ่มรู้สึกใจไม่ดี เขากลัวจะสูญเสียเธอไป เอกคิดในใจว่า หรือเป็นเพราะเรื่องคืนนั้น? ที่ฝนโดนวางยา แต่จริงๆ แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่เขากลับปล่อยให้ฝนเข้าใจผิดมาโดยตลอด

เอก: "หรือฝนไม่พอใจพี่เรื่องนั้น?"

ฝน: "เรื่องอะไร ยังมีเรื่องอะไรอีก?"

เอก: "ก็เรื่องคืนนั้นไง... คืนที่เรื่องวางยา ฝนกับพี่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..."

ฝน: (เบิกตากว้าง) "พี่พูดอะไรนะ?"

เอกตกใจ คิดว่าฝนรู้เรื่องนี้แล้ว แต่ไม่ใช่เลย ฝนไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

ฝน: "เมื่อกี้พี่บอกว่ายังไงนะ? พี่บอกว่าคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น?"

เอก: (ก้มหน้า) "เออ...ใช่..."

ฝน: (เสียงสั่นเครือ) "แล้วพี่ปล่อยให้ฝนคิดแบบนั้นได้ยังไง! พี่ทำกับฝนแบบนี้ได้ยังไง!"

ฝนร้องไห้โฮ เธอทุบกำปั้นลงที่อกเอกซ้ำๆ อย่างบ้าคลั่ง น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด

ฝน: "ทำไมพี่เป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้! ทำไมใจร้ายกับฝนได้ขนาดนี้! พี่ไม่สงสารฝนเลยหรือไง! ทำไมพี่เป็นคนมักง่าย!"

เอก รู้สึกผิดกับเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นอย่างมาก เขาได้แต่เอ่ยคำเดียวว่า

เอก: "พี่ขอโทษ...เพราะพี่รักฝนมาก...พี่ขอโทษ

ฝน: (เสียงสะอื้น) "รักเหรอ? คนรักกันเขาจะทำแบบนี้เหรอ? พี่กำลังจะเป็นพ่อคน!"

เอกสะดุ้งกับคำพูดของฝน!

เอก: "ฝนพูดเรื่องอะไร? เราเพิ่งมีอะไรกันไปไม่กี่วัน ฝนจะท้องได้ยังไง?"

ฝน: "ฝนจะท้องกับพี่ได้ยังไง! คนที่ท้องคือพี่ทิพย์ต่างหาก!"

เอก: (หน้าซีดเผือด) "ใครท้องนะ!...?

ฝน: (น้ำตาไหลพราก) "พี่...พี่...พี่สาวฝนต่างหาก!"

เอกถึงกับอึ้ง ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าที่ฝนเป็นแบบนี้เพราะอะไร เขาค่อยๆ นั่งลงข้างเธอ

เอก: ฝนเข้าใจพี่กับทิพย์ผิด...ใช่ไหม?

ฝนไม่ตอบ เธอฟูบลงนั้งร้องไห้กอดตัวเองฟูมฟาย เอกก้มลงกอดเธอไว้แน่น แต่ฝนกลับผลักเอกจนเซไปชนโต๊าะที่วางแจกันหล่นลงมาแตก เอกค่อยๆ ขยับเข้าไปหาฝนเพื่อจะปรับความเข้าใจ แต่ด้วยความไม่ระวัง เขาเอามือไปโดนแจกันที่แตก ทำให้เลือดไหล

ฝน ที่กำลังร้องไห้อยู่ เห็นเลือดที่มือของเอก

“ละ...ละ...เลือด!”

ฝนก็หมดสติไป

เอก รู้ได้ทันทีว่าฝนกลัวเลือด เขาหยิบทิชชูเช็ดเลือดแล้วอุ้มเธอไปนอนบนเตียง เขานั่งมองหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่ด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ

ผ่านไปเกือบชั่วโมง ฝนก็เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา

เอก: "ฟื้นแล้วเหรอ? ตกใจมากไหม? กลัวมากไหม? พี่ขอโทษนะ..."

ฝน เหลือบไปมองมือของเอกที่ทำแผลไว้แล้ว

เอก: (เสียงเบา) "ที่ห้องมีอุปกรณ์ทำแผลด้วยเหรอ?"

ฝน: เพื่อนเรียนหมอ เขาเลยซื้อมาเก็บไว้ให้

ฝน หันหลังให้เขาแล้วแกล้งหลับต่อ เอกรู้ว่าเธอยังไม่หายงอน เขาจึงเล่าทุกอย่างให้ฟัง

เอก: "ฝนเข้าใจพี่ผิด วันนั้นพี่ไปเจอทิพย์เขาเป็นลม เลยพาไปหาหมอ...หลัังจากนั้นพี่ก็ไม่รู้อะไรอีกเล"ย

เอก: "ฝนลองคิดดูดีๆ สิ พี่ก็อยู่บ้านหลังนี้ ใกล้ๆ ฝนตลอด ถ้าพี่กับทิพย์มีอะไรกันจริงๆ พี่ก็ต้องหายไปสิ แต่ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เราก็อยู่ด้วยกัน เจอกันเกือบทุกวัน แล้วพี่จะมีเวลาที่ไหนไปทำให้เขา...ท้อง"

ฝน นึกขึ้นได้ก็จริงอย่างที่เอกพูด เธอหันกลับไปหาเขา

ฝน: "แล้วทำไมพี่ไม่บอกฝน!"

เอก: "พี่มีโอกาสได้บอกไหม? วันนั้นที่เจอฝนเป็นวันสุดท้ายที่พี่ไปส่งทิพย์ที่บ้าน หลังจากนั้นพี่ก็ไม่เจอฝนอีกเลย จะให้พี่เอาเวลาที่ไหนไปบอก?

ฝนลุกขึ้นนั่ง"

ฝน: "จริงเหรอ?"

เอก: "จริงสิ! พี่จะโกหกทำไม? ไม่มีอะไรที่พี่ไม่ได้บอกฝนแล้ว งั้นเราแต่งกันเลยดีไหม จะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา พี่พร้อมเสมอนะ"

ฝน: (เชิดหน้า) "ยังมีอีกเรื่องนึง เมื่อกี้พี่สารภาพออกมาแล้วไม่ใช่เหรอ?"

เอก: "เรื่องอะไร?"

ฝน: "ก็คืนนั้น...มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น! พี่ทำไมไม่บอกฝน! พี่ปล่อยให้ฝนคิดว่าเรามีอะไรกัน! ถ้าไม่มีคืนนั้นมันก็คงไม่มีคืนต่อมา! ยังไงพี่ก็เป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวอยู่ดี!"

เอก: "พี่ขอโทษ..."

ฝน: "ขอโทษแล้วมันมีอะไรดีขึ้นมาไหม! พี่ให้ฝนคืนได้ไหมในสิ่งที่ฝนเสียไป...!

เอก: "พี่ขอโทษที่ให้คืนไม่ได้ แต่ฝนเอาคืนพี่ได้นี่"

ฝน: "ทะลึ่ง! พูดไปตัวเองก็เป็นคนได้เปรียบ!"

เอก: "ได้เปรียบอะไร? ก็พี่ยอมให้ฝนเอาคืนไง ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย จะได้หายกันไง"

ฝน: "บ้าที่สุด!"

เอก รีบคว้ามือเธอไว้ ดึงมากอด

เอก: "หายโกรธพี่นะคนดี พี่ผิดแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ความจริงพี่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ คืนนั้นวันที่ฝนโดนด้วงวางยา พี่ไปเอารถจากคนชื่อสมานมาเพื่อที่จะมาช่วยฝน พอเขาเอารถมาเปลี่ยนให้ เขาเห็นภาพที่ฝนจู่โจมพี่ ฝนจำได้ไหม?"

ฝน หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอจำได้ว่าวันนั้นเธอขาดสติจนเข้าจู่โจมเอก เอกพูดต่อ

เอก: "หลังจากนั้น ข่าวมันก็สะพัด พี่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันแพร่ไปได้ยังไง สุดท้ายฝนก็เป็นคนเสียหายอยู่ดี"

เอก: "แล้วที่พี่บอกไม่ทันตอนนั้น เพราะพอฝนตื่นขึ้นมาก็อายแล้ววิ่งออกไป พี่จะบอกยังไง? ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง เรื่องมันก็แพร่กระจายแล้ว"

ฝน นึกขึ้นได้ทันทีว่าวันนั้นที่เธอคิดว่ามีอะไรกับเอก เธอรีบไปร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมฉุกเฉินแล้วเจอ พี่สมาน เธอจึงรู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้ที่มีคนรู้เพราะความไม่ระวังของตัวเองแท้ๆ"

ฝน: (เอามือปิดหน้า) "ก็ถึงยังไงที่มันเกิดขึ้นหลังจากนั้น ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะพี่ไม่ยอมบอกฝนว่ามันไม่มีอะไร!"

เอก สวมกอดฝนไว้อีกครั้ง

เอก: "นั่นเป็นเพราะฝนรักพี่ไม่ใช่เหรอ? ฝนถึงยอม!" "ฝนบอกพี่เองว่าฝนอยากจดจำค่ำคืนของเราได้"

ฝน: "หยุดเลย! ไม่ต้องพูดต่อ! กลับไปได้แล้ว!"

เอก: "จะให้พี่กลับไปไหน? ก็คนรักพี่อยู่ตรงไหนพี่ก็อยู่ตรงนั้นแหละ! ถ้าฝนไม่กลับพี่ก็ไม่กลับ!"

ฝน: "แล้วพี่จะไม่ทำงานหรือไง!"

เอก: "พี่ก็ทำอยู่สำนักงานใหญ่ที่นี่ก็ได้! ถ้าฝนไม่กลับพี่ก็ไม่กลับ! ถ้าฝนกลับพี่ก็กลับ!"

ฝน: งั้นถ้าพี่ไม่กลับไปทำงานต่างจังหวัด พี่ก็กลับคอนโดพี่ไปสิ! กลับห้องพี่ไป! กลับบ้านพี่ไป! พี่จะมาอยู่ที่นี่ทำไม!"

เอก: "ก็แฟนพี่อยู่นี่ พี่ก็ต้องอยู่นี่สิ!"

ฝน: "พี่อย่ามั่ว!"

เอก: "พี่ไม่ได้มั่ว! หายโกรธพี่นะคะคนดี..."

ฝนไม่พูดอะไร เธองอนอยู่ เอกจึงพูดขึ้นมาว่า

เอก: "เวลาง้อแฟนเด็กเขาต้องง้อยังไงนะ? ต้องเอาไอติมมาหลอกล่อหรือเปล่า? หรือต้องซื้ออมยิ้มให้ถึงจะหายงอน? หรือต้องพาไปดูหนังนะ?"

ฝน: (หน้าแดงก่ำ) "พี่อย่ามั่วได้ไหม! ฝนไม่ใช่เด็กอมมือจะเอาไอติมเอาขนมมาหลอกล่อ!"

เอก: "ก็พี่ไม่รู้นี่! เพราะเวลาง้อเด็กเขาง้อยังไง? ก็พี่เป็นลุงนี่นาใช่ไหมล่ะ?" "เมื่อก่อนใครนะ ที่บอกว่าลุง...! หรือว่า...ลุงหื่นคนนี้จะ...!"เอก (หัวเราะ)

ฝน: "อย่าทะลึ่ง! พูดอะไรก็พูดเอาดีเข้าตัว หาแต่ผลประโยชน์ให้ตัวเอง!"

เอก รีบคว้ามือเธอไว้ ดึงมากอดแล้วหอมแก้มเธอไปหนึ่งครั้ง ฝนเอามือจับแก้มแล้วตีอกเอกด้วยความเขิน

ฝน: "มาหอมได้ยังไง! ใครอนุญาต!"

เอก: "ต้องรออนุญาตด้วยเหรอ ไม่ใช่แฟนกันก็หอมกันง่ายๆ แบบนี้เหรอ?"

ฝน: "พี่อย่ามาฉวยโอกาส! ฝนยังไม่ได้ให้อภัยร้อยเปอร์เซ็นต์นะ!"

เอก: "แล้วตอนนี้ถึง 80% หรือยังครับ? หายโกรธพี่นะ พี่สัญญาต่อไปนี้อะไรที่ทำให้ฝนไม่สบายใจพี่จะไม่ทำ"

ฝน แกล้งทำหน้าเคร่งขรึม แล้วจ้องมองที่เอก ใช้มือกอดอก เชิดหน้าเล็กน้อย

ฝน: "ไม่รู้...ขอคิดดูก่อน"