ตอนที่ 12 เพื่อนรักวางแผนร้าย

[สายสนทนา]

          “จริงเหรอเรย์...อุ้ย ทำไมง่ายขนาดนี้ พราวมุกคิดว่าต้องใช้เวลานานซะอีก ขอบใจเรย์มากๆ เลยนะที่ช่วยพราวมุก”

          “เนย์ เดือดร้อนพอดี พ่อของเนย์อาการค่อนข้างแย่ อย่างที่พราวมุกบอกแหละ พรุ่งนี้เนย์จะเข้ามาสมัครงานกับที่คลับของเรย์ ต่อไปนี้พราวมุกไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเรย์จัดการให้พราวมุกแน่นอน”

นราวิชญ์เองก็อยากจะลิ้มลองเนื้อกวางน้อยอันโอชะเหมือนกัน ระหว่างลัลน์ลลิตกับชรินทร์ทิพย์ เขาคงต้องเลือก    ลัลน์ลลิตแน่นอน ความสวยสดงดงามแบบธรรมชาติของลัลน์ลลิตกินขาดกว่าชรินทร์ทิพย์มาก แต่ทว่าเรื่องหุ่นนั้น พอๆ กัน สำหรับชรินทร์ทิพย์เอาไว้ทีหลังแล้วกัน

          “ขอบใจนะเรย์ เรื่องค่าตอบแทนของเรย์ ตอนนี้เรย์อยากให้พราวมุกตอบแทนยังไง เรย์บอกพราวมุกได้เลยนะ”

ต่อไปนี้กันต์ธีร์ก็จะได้รู้เสียที ว่าคนอย่างอีนังลัลน์ลลิตนั้น มันหน้าเงินแค่ไหน กันต์ธีร์จะต้องเจ็บช้ำ และหันมาตกลงหมั้นหมายกับเธอตามที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝั่งเตรียมการไว้อย่างแน่นอน

          “เอาไว้ก่อนเรื่องนั้น เดี๋ยวเรย์บอกพราวมุก ไม่ต้องห่วง”

นราวิชญ์ขอจัดการกับลัลน์ลลิตก่อน ส่วนชรินทร์ทิพย์ของตาย เอาไว้ทีหลัง เขาหิวเมื่อไหร่ เนื้ออันโอชะก้อนนี้ก็พร้อมสำหรับเขาเสมอ

          [บ้านเช่า]

          “พี่เนย์ครับ ดนย์มีเรื่องจะคุยกับพี่เนย์ครับ”

          “มีอะไรเหรอ...ดนย์ พี่มีเวลาสิบนาทีนะ”

วันนี้ลัลน์ลลิตต้องไปสมัครงานตามที่ตกลงกับนราวิชญ์เอาไว้ หลังจากที่เมื่อวานเธอได้นำเงินก้อนโตให้กับผู้เป็นแม่ อาทิตย์หน้าพ่อของเธอก็จะได้รับการรักษาให้หายเสียที

          “ดนย์...มาคิดดูแล้วว่า ดนย์จะดรอปเรียนก่อนครับพี่เนย์”

พัทธดนย์สงสารแม่กับพี่สาวมาก ภาระค่าใช้จ่ายที่ต้องรักษาพ่อนั้นมากมายมหาศาล ไหนจะต้องมาจ่ายค่าเทอมของเขาอีก การเรียนหมอนั้นค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง

          “ดรอปทำไมดนย์ เวลาสี่ห้าปีพี่ส่งเราได้นะ ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ ดนย์มีหน้าที่ตั้งใจเรียนให้จบนะ ดนย์คือความหวังของพี่และพ่อกับแม่นะ”

ลัลน์ลลิตเรียนจบแค่ชั้นมัธยมปลาย (ม.6) จนกระทั่งบัดนี้ เธอยังไม่สามารถเรียนต่อได้ เพราะฉะนั้น น้องชายของเธอคือความหวัง ถึงแม้เธอจะไม่ได้เรียน แต่น้องชายของเธอได้เรียนก็พอแล้ว

          “ดนย์ไม่อยากให้พี่กับแม่ต้องเดือดร้อนครับ ดนย์ดรอปแค่ปีเดียว หางานทำเป็นค่าเทอมก่อน แล้วค่อยกลับไปเรียนก็ได้นะครับ”

          “ไม่ได้...ดนย์ต้องเรียนต่อให้จบ เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วง ตอนนี้พี่ได้งานทำแล้ว”

ลัลน์ลลิตคิดเอาไว้ว่า เธอทำงานในคลับของนราวิชญ์ และอาจจะไปแคสงานตามที่นิชาภัทรชวนเธอไว้ หาเงินหลายทางมันอาจจะพอกับใช้หนี้และค่าใช้จ่ายก็เป็นได้

          “แต่ว่า...”

          “เอาตามที่พี่บอกก็แล้วกันนะดนย์ ตั้งใจเรียนให้จบ แล้วค่อยมาช่วยพี่กับแม่หาเงินนะ อย่าคิดมาก เราคงลำบากกันไม่นานหรอกนะ”

ลัลน์ลลิตก็หวังอย่างที่ตัวเองพูดไว้ ชีวิตของเธอคงไม่ลำบากแบบนี้เสมอไปหรอกนะ สักวันโชคคงมีให้เธอบ้างนะ

          [คฤหาสน์กิจธนะวรกุล]

          “ลูกยังเรียนไม่จบเลยนะรวี คุณจะรีบงานหมั้นไปทำไม ยังไงซะ หนูพราวมุกกับตากันต์ก็ต้องหมั้นต้องแต่งกันอยู่ดี อีกไม่กี่เดือนตากันต์ก็เรียนจบแล้ว”

เกริกวิทย์ไม่เข้าใจในตัวภรรยาของเขามากนัก เรื่องทุกเรื่องของเขาและลูกทั้งสอง ภรรยาเขาจะต้องคอยควบคุมหรือคอยบงการตลอด ไม่ว่าเขาจะหยิบจับอะไร หรือไปที่ไหน กานต์รวีต้องคอยติดตามเขาอยู่เสมอ

          “ก็ตากันต์สิคะคุณพี่ ไปคว้าผู้หญิงที่ไหนมาก็ไม่รู้ค่ะ เข้าบ้านมาค่ะ นังเด็กผู้หญิงนั่น หัวนอนปลายเท้าก็ไม่มี รวีให้คนไปสืบมาแล้วค่ะคุณพี่ เด็กนั่นจงใจเข้าหาตากันต์ เพื่อหวังเงินค่ะ”

          “ยังไงหลังหมั้นหมายแล้ว คุณก็ให้ตากันต์กับหนูพราวมุกไปเรียนต่อต่างประเทศอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ผมว่ารออีกไม่กี่เดือน ตากันต์คงไม่มีอะไรหรอก คุณอย่าคิดมาก”

          “ไม่ได้ค่ะคุณพี่ ตอนนี้หนูพราวมุกร้องไห้ ไม่เป็นอันกินอันนอนค่ะ ตากันต์นะตากันต์ ไม่น่าทำแบบนี้เลย นี่ ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น ตากันต์ก็ไม่รับสาย และหลบหน้ารวีตลอด คุณเองลองโทรหาลูกหน่อยได้มั้ยคะ”

          “ตากันต์ยังเด็ก ก็คงเฮิรตซ์ตามประสาวัยรุ่นแหละมั้ง คุณคิดกับลูกมากเกินหรือเปล่า ผมว่าใจเย็นๆ ดีกว่า ปล่อยลูกไปสักพักเถอะ”

          “ไม่ได้ค่ะ! คุณไม่จัดการ งั้นรวีจัดการเองก็ได้ค่ะ รวีไม่ยอมให้อีนังเด็กนั่นมาคอยสูบเงินจากตากันต์แน่นอน คอยดูแล้วกันค่ะ”

          “งั้น ก็ตามใจคุณแล้วกัน ผมห้ามอะไรคุณไม่ได้อยู่แล้วนี่”

[คลับไนท์เดย์]

          “สวัสดีค่ะ พี่มะปราง”

วันนี้คือวันแรกของการทำงานของลัลน์ลลิตในคลับแห่งนี้ เธอทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยบาร์เทนเดอร์ โดยมีวรารัตน์รุ่นพี่คอยเป็นพี่เลี้ยงให้กับเธอ ค่าตอบแทนที่เธอจะได้รับค่อนข้างสูงเลยทีเดียว

          “สวัสดีจ้าน้องเนย์...ต๊าย! แต่งตัวแบบนี้พี่จำแทบไม่ได้เลยนะ วันที่มาสมัครใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ แต่ดูตอนนี้สิ น้องเนย์สวยมากๆ หุ่นสมส่วน สูงเท่าไหร่จ๊ะเนี่ย”

          “หนึ่งร้อยเจ็ดสิบสี่ค่ะพี่มะปราง”

ใครๆ เขาก็พูดว่าเธอนั้น มีความสูงที่โดดเด่น ลัลน์ลลิตโชคดีที่ได้ความสูงมาจากพ่อของเธอ ส่วนผิวนวลเนียนใสคงได้มาจากแม่ของเธอแน่นอน

          “เป็นดารานางแบบได้เลยนะคะเนี่ย ทำไมไม่ลองไปแคสงานล่ะคะ พี่ว่าน้องเนย์ต้องผ่านแน่นอนเลยค่ะ ดูสิทรวดทรงองค์เอว หน้าอกหน้าใจ โอ้ย รับรอง”

          “เนย์ ก็ว่าจะลองไปแคสบริษัทของเพื่อนเนย์อยู่เหมือนกันค่ะพี่มะปราง เนย์อยากทำงานเยอะๆ ค่ะ เนย์ต้องการเงินค่ะพี่มะปราง”

          “ดีเลยจ้า ถ้าพี่สวยและหุ่นแซ่บแบบน้องเนย์ พี่ก็คงจะทำแบบนั้นเหมือนกันแหละจ้า”

          “แล้วนี่ เนย์ต้องทำอะไรบ้างคะพี่มะปราง”

วันนี้ลัลน์ลลิตสวมชุดเดรสสีดำค่อนข้างรัดรูป เปิดคว้านตรงหน้าอกค่อนข้างลึก เธอเอาชุดมาเปลี่ยนที่คลับ ขืนใส่ชุดนี้ออกจากบ้าน มีหวังแม่ของเธอเป็นลมพอดี

          “ก็ยืนคู่กับพี่ค่ะ ที่นี่ส่วนใหญ่แขกที่มาเที่ยว จะเป็นพวกไฮโซกระเป๋าหนักทั้งนั้น ถ้าเขาถูกใจเรา ก็จะทิปหนักมาก พี่ว่าน้องเนย์จะต้องได้เยอะแน่ๆ เลย สวยขนาดนี้ ดูสิ ตั้งแต่น้องเนย์เดินเข้ามา พวกพนักงานยังมองกันไม่หยุดเลยนะ”

          “คงไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่มะปราง”

ลัลน์ลลิตเอ่ยด้วยท่าทีที่เขินอาย เกิดมาเธอก็พึ่งเคยแต่งตัวล่อแหลมแบบนี้ครั้งแรกแหละ ปกติลัลน์ลลิตมักจะสวมเสื้อยืดกับกางเกงซะส่วนใหญ่ ถ้าเพื่อนๆ ของเธอเห็นลัลน์ลลิตล่ะก็ คงต้องล้อเธอแน่นอน โดยเฉพาะนิชาภัทร ช่วงหลังมานี้ นิชาภัทรมักจะโทรหาเธอบ่อยๆ ชวนลัลน์ลลิตไปแคสงานเดินแบบ

“โน่น...ลูกชายเจ้าของคลับมาก่อนใครเลยวันนี้ สงสัยมาดูเพื่อนของตัวเองล่ะสิท่า ดูสิ มองหาน้องเนย์ใหญ่เลย คงจำน้องเนย์ไม่ได้แน่ๆ เลย ^_<>^”

          “อ้าว...เนย์”