บทที่ 29 ไม่ต้องการใคร

เช้าวันต่อมา

ราฟาเอลค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างช้าๆ สิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ก็คือร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่เขาจับทำบทรักจนเกือบถึงเช้า วงแขนแกร่งสอดอยู่ใต้ลำคอระหงของสปายสาวที่นอนหันหลังให้กับเขาอยู่ 

ชายหนุ่มชะโงกหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหวานอย่างช้าๆ เมื่อเขาพบว่าเธอกำลังหลับสนิทอยู่ เขาจึงจับไหล่แบบบางให้หันหน้ามาหาเขาอย่างเบามือที่สุด

ร่างอรชรเปลือยเปล่าที่ใบหน้าแดงก่ำหันมาหาราฟาเอล ชายหนุ่มกอดรัดร่างเล็กเอาไว้พลางใช้มือหนาข้างที่สอดใต้ลำคอระหงลูบไล้เรือนผมสวยอย่างแผ่วเบา

ดวงตาคมกริบมองจ้องใบหน้าหวาน ไวกว่าความคิดของเขาก็คงเป็นมือแกร่งนี่แหละ มือหนาเอื้อมไปลูบไล้แก้มเนียนแดงระเรื่ออย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงไอร้อนของคนในอ้อมแขน เขาจึงเอื้อมมือไปอังตรงหน้าผากมนทันที

ราฟาเอลพบว่าสปายสาวเหมือนจะมีไข้เล็กน้อย ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวอยู่ชั่วครู่พลางครุ่นคิดอยู่ภายในใจของเขา 

“เธอเป็นใครกันแน่นะอันนา”

จากนั้นชายหนุ่มก็ผละออกจากร่างอรชรเปลือยเปล่าอย่างช้าๆ เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะตื่น ชายหนุ่มเปิดผ้าห่มขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะขยับตัวออกมาจากผ้าห่มผืนใหญ่ 

ราฟาเอลนั่งอยู่ตรงขอบเตียงพลางมองจ้องไปที่แก่นกายใหญ่ที่มีเลือดสีแดงสดแห้งสนิทเกาะติดอยู่ ชายหนุ่มไม่ได้นึกรังเกียจอะไรในตัวหญิงสาวเลยสักนิด จากนั้นมาเฟียหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและก้าวเดินโทงเทงตรงไปยังห้องน้ำทันที

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ราฟาเอลก้าวออกมาจากห้องแต่งตัวที่อยู่ติดกับห้องน้ำในเวลาต่อมา ร่างกำยำสวมเสื้อเชิ้ตสีเทากับกางเกงสแล็คเนื้อดีสีดำ ส่วนทรงผมของเขาก็ถูกจัดแต่งให้ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย 

นัยน์ตาคมกริบปรายตามองหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหันหลังและก้าวเดินออกไปจากห้องนอนอย่างช้าๆ จนกระทั่งชายหนุ่มลงมาจนถึงห้องอาหารชั้นล่างของคฤหาสน์

ร่างกำยำสมบูรณ์แบบเดินเข้ามาในห้องอาหารด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบ ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหัวโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ลูกาและบอดี้การ์ดอีกสองคนยืนรอรับคำสั่งเจ้านายอยู่ข้างๆ โต๊ะอาหาร ส่วนอองโซที่เห็นเจ้านายเดินเข้ามาในห้องก็รีบเดินไปหยิบกาแฟดำมาทันที

“กาแฟดำครับนายท่าน” อองโซเอากาแฟดำมาเสิร์ฟให้ราฟาเอลทันที

“ลูกา ทำไมประวัติของอันนาถึงยังไม่ได้อีก” ราฟาเอลหันไปเอ่ยถามลูกาที่ยืนอยู่

“ผมเร่งนักสืบแล้วครับท่าน แต่เหมือนว่าคุณอันนาจะไม่มีประวัติหรือตัวตนอะไรเลยครับ” ลูกาตอบกลับ

“ให้หมอมาดูเธอหน่อย เหมือนว่าเธอจะไม่สบาย” น้ำเสียงของราฟาเอลนิ่งเรียบ แต่ทุกคนในห้องอาหารก็สัมผัสได้ว่าน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างที่ไม่เคยมีให้ใครมาก่อน 

“ครับ” มือขวาของมาเฟียตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เอาหมอผู้หญิง” 

“ครับนาย” สิ้นเสียงตอบกลับของลูกา ราฟาเอลก็ยกแก้วกาแฟดำขึ้นมาจิบเบาๆ พลางครุ่นคิดในสมองอยู่ตลอดเวลา

ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เพราะเธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่ต้นแขนเล็กน้อย แล้วเอวาก็พบกับผู้หญิงคนนี้ที่สวมใส่ชุดสีขาวสะอาดที่คาดว่าน่าจะเป็นคุณหมออย่างแน่นอน เนื่องจากเอวาได้กลิ่นยาหรือกลิ่นเฉพาะบนตัวของหมอจากเนื้อตัวของผู้หญิงคนนี้ 

“ทำอะไร” เสียงหวานเอ่ยถามออกไปอย่างแข็งกระด้าง เป็นจังหวะเดียวกันกันที่คุณหมอคนสวยฉีดยาให้เธอเสร็จพอดิบพอดี เอวาเลื่อนสายตาไปด้านหลังของหมอสาว ก็พบว่าราฟาเอลยืนกอดอกมองจับจ้องมาที่เธออยู่

“ฉีดอะไรให้ฉัน” เอวาเอ่ยถามอีกครั้ง คุณหมอกำลังจะอ้าปากตอบกลับเธอ แต่ทว่าเสียงทุ้มทรงพลังก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ก็แค่ยาคุม..จะตกใจทำไม” ราฟาเอลพูดด้วยท่าทางนิ่งเรียบ

คุณหมอคนสวยจึงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาต่อ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วยาที่เธอฉีดให้กับสปายสาว มันก็แค่ยาบำรุงร่างกายปกติเพียงเท่านั้น แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมาเฟียหนุ่มถึงต้องตอบกลับสปายสาวออกไปเช่นนั้น

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” คุณหมอเก็บข้าวของลงกล่องสีดำของตัวเองไปจนหมด ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นและบอกกล่าวกับมาเฟียหนุ่มทันที

“เดี๋ยวคนรถของผมจะไปส่ง” มาเฟียหนุ่มบอกกล่าวกับหมอชุดขาว

“ค่ะ” หมอคนสวยตอบกลับ

ราฟาเอลหันหลังและเดินออกไปจากห้องทันที คุณหมอชุดขาวส่งยิ้มบางๆ ให้เอวา ก่อนที่เธอจะหันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องนอนของราฟาเอล

“ลูกา ให้คนเฝ้าเธอไว้ให้ดี อย่าให้เธอหนีไปได้อีก” มาเฟียหนุ่มบอกกล่าวมือขวาทันทีที่เขาออกมาจากห้องนอน

“ครับนาย” 

“อองโซ ให้คนเตรียมอาหารขึ้นมาให้เธอให้ครบทุกมื้อด้วย” จากนั้นราฟาเอลก็หันไปเอ่ยกับหัวหน้าพ่อบ้านต่อ

“รับทราบครับ นายท่าน” 

สิ้นเสียงตอบกลับของอองโซ ราฟาเอลก้าวเดินออกไปจากหน้าประตูห้องนอนของตัวเองทันที สีหน้าของมาเฟียหนุ่มดูกังวลและครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาจนลูกากับอองโซรู้สึกเป็นห่วงเจ้านาย 

ราฟาเอลมาถึงที่กาสิโนในเวลาต่อมา ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานพร้อมกับมือแกร่งกำลังเปิดเอกสารบนโต๊ะอ่าน ถึงแม้ว่าราฟาเอลจะไม่ค่อยมีสมาธิกับการทำงานสักเท่าไหร่ แต่เขาก็จะให้ตัวเองเสียการเสียงานไม่ได้เด็ดขาด

ซึ่งในระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังนั่งทำงานอยู่นั่นเอง เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงของผู้หญิงที่ราฟาเอลก็รู้ดีว่าคือเสียงของใคร

“ท่านราฟาเอลคะ ขออนุญาตนะคะ” ชาร์ลอตต์เอ่ยลอดผ่านประตูห้องขึ้นมา

“เข้ามา” ราฟาเอลเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่เขากำลังอ่านอยู่พร้อมกับตอบกลับหญิงสาวออกไป

สิ้นเสียงตอบกลับของมาเฟียหนุ่ม ประตูห้องก็ถูกเปิดออกแง้มเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับร่างอวบอิ่มของสาวยุโรปที่สวมชุดเดรสสั้นสีแดงสดรัดรูปเดินกรีดกรายเข้ามาในห้องทำงานอย่างยั่วยวน 

“มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามออกไปอย่างราบเรียบ ร่างกำยำเอนกายพิงกับพนักพิงของเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ

“คือ…ชาร์ลอตต์แค่คิดถึงนายท่านนะคะ” ชาร์ลอตต์ปิดประตูห้องจนสนิท เธอตอบกลับพลางเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มมากขึ้น

“ช่วงนี้ท่านไม่เรียกหาชาร์ลอตต์เลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยต่อ เมื่อเธอเดินมาถึงร่างกำยำที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน หญิงสาวจับเก้าอี้ที่มีล้อเลื่อนหันมาเล็กน้อย ก่อนที่ร่างอวบอิ่มของเธอคุกเข่าลงกับพื้นตรงระหว่างขาของราฟาเอล 

“หน้านายท่านดูเครียดๆ ให้ฉันช่วยคลายเครียดให้ไหมคะ” ชาร์ลอตต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนพร้อมกับมือบางที่เริ่มลูบไล้ต้นขาแกร่งเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของชายหนุ่ม เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้ แล้วทุกครั้งที่เธอทำ ราฟาเอลก็ดูจะชอบใจทุกครั้ง

ใบหน้าหล่อเหล่าคมเข้มไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมา เขาปล่อยให้หญิงสาวปลุกเร้าอารมณ์เขาไปเรื่อยๆ ด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย 

เมื่อชาร์ลอตต์เห็นว่าราฟาเอลไม่ได้ว่าอะไรเธอ แสดงว่าชายหนุ่มอนุญาตให้เธอปรนเปรอเขาได้ มือเล็กจึงเลื่อนไปปลดตะขอรูดซิปกางเกงของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ถลกกางเกงสแล็คสีดำลงมากองไว้ที่ข้อพับตรงเข่าของชายหนุ่ม ซึ่งแน่นอนว่าราฟาเอลก็ขยับตัวให้เธอถอดกางเกงของเขาลงไปได้อย่างง่ายดาย

มือเล็กเลื่อนมากอบกุมลำเอ็นใหญ่ที่มีเส้นเลือดปูดโปนกระตุกหงึกๆ อยู่ใกล้ใบหน้าของเธอ ราฟาเอลเป็นผู้ชายที่ไวต่อความรู้สึก ซึ่งข้อนี้ชาร์ลอตต์รู้ดีที่สุด หญิงสาวถลกหนังหุ้มปลายหัวหยักลง ก่อนที่เธอจะชักรูดท่อนเอ็นใหญ่ขึ้นลงอยู่สักพักหนึ่ง ดวงตาของชาร์ลอตต์ปรายตาขึ้นไปสบตากับมาเฟียหนุ่ม

ในคราแรกราฟาเอลคิดว่าตัวเองอาจจะมีเซ็กส์กับชาร์ลอตต์เพื่อให้ความรู้สึกของตัวเองดีขึ้นมากกว่านี้ แต่อยู่ดีๆ ภาพความทรงจำและใบหน้าของสปายสาวก็ลอยเข้ามาในสมองของเขา 

ในจังหวะที่ชาร์ลอตต์กำลังจะอ้าปากเพื่ออมแท่งลำลึงค์ใหญ่ของเขาเข้าไปในโพรงปากเล็ก เสียงทุ้มทรงพลังก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ออกไป” 

“ทะ..ทำไมล่ะคะ” ชาร์ลอตต์ชะงักไปทันที เธอเอ่ยถามมาเฟียหนุ่มด้วยใบหน้าที่งุนงง หรือว่าเธอจะทำอะไรไม่ถูกใจราฟาเอลหรือเปล่า แต่ปกติทุกครั้งชายหนุ่มก็ชอบเวลาที่เธอทำแบบนี้

“ฉันบอกให้ออกไป” ชายหนุ่มกดเสียงเอ่ยอีกครั้ง

“คะ..ค่ะ” พูดจบ ชาร์ลอตต์ก็รีบลุกขึ้นและหันหลังเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางร้อนล้น 

ราฟาเอลมองตามแผ่นหลังของชาร์ลอตต์ จนกระทั่งเธอออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงก้มลงมามองแท่งลำลึงค์ใหญ่ที่เริ่มเหี่ยวสงบลงไป ทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้ปลดปล่อยด้วยซ้ำ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้สมองและร่างกายของตัวเองมันเป็นอะไรกันแน่ เขารู้เพียงว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้รู้สึกต้องการใครทั้งนั้น